martes, 30 de diciembre de 2008

Lento exterminio


Son dos que pensa que cómpre chamar ás cousas polo seu nome e non caer nas trampas semánticas daqueles que, con sinistra intencionalidade, rebautizan os termos para facer ver que a maior das brutalidades é algo necesario, ou salvable. Ocorre así cos “ataques selectivos”, coas “operacións quirúrxicas”, co “imposto revolucionario”, ou con similares. É a linguaxe dos poderosos e fanáticos. Dos que necesitan, tal criptonita, autoconvencerse de que están no certo e cumprindo co deber ou ca patria, co seu destino ou con Deus.

A risco de ser acusado inxustamente de antisemita, propoño que os medios de comunicación informen sen medo, e que o tratamento da traxedia palestina se faga de maneira obxectiva e contundente, para remover conciencias e presionar respecto do que está a acontecer en Terra Santa dende antes do comezo da enésima intervención terrorista do estado de Israel: un vello, lento pero seguro, e continuado exterminio. Cando se cerran estas liñas, a criminal operación “Plomo Endurecido” leva por diante máis de 360 vidas palestinas, e 1500 feridos. Do outro lado, finaron catro inocentes cidadáns. ¿Ónde está a proporcionalidade e onde se sustenta a equidistancia neste complexo e endiañado conflito?.

É certo que a responsabilidade última da ruptura da tregua negociada e mediada, á que chegaran, corresponde ó movemento islámico Hamás. Pero non é menos certo que esta facción gañou as últimas eleccións limpa e democráticamente en Gaza, e iso é o que desprezan Israel e os gobernos colaboracionistas occidentais, que empregan dúas varas de medila Democracia. Os dirixentes islamistas mostran cegueira política e exprimen en demasía o sangue do seu pobo, deixándolle en bandexa ós dirixentes hebreos seguir extenuándoos de tódalas maneiras posibles co pretexto da seguridade, e coa carta branca que a Historia e o Holocausto lles brinda. É vergoñenta tamén a actitude atrofiada e de parálise na UE. Especialmente a posición de Alemaña, que non se desembaraza do sentimento de culpabilidade do nazismo, e non condena a actitude desmesurada dun estado expansionista. A creación de dous estados convivindo en paz parece cada día máis utópica. Un estado palestino, agora mesmo, é inviable pola propia división interna e territorial, pola ocupación e porque, concretamente en Gaza, malviven millóns nun pequeño e mísero cárcere permanente, asasinados e afogados económica e humanitariamente. Un lugar semellante ó gueto de Varsovia.

jueves, 25 de diciembre de 2008

Clarificará


El año que se va será recordado por haber tambaleado los cimientos de una realidad que a muchos les convenía ver e imponer como definitiva. No sólo por la vía de los hechos cayeron una variedad considerable de inmutables verdades. También las mentes asumen el derrumbe del, ya de por sí, débil sostén racional de la cosmovisión neoconservadora y radicalmente liberal en lo económico.

Se intuye, asimismo, que la veinteañera y pretendida hegemonía para un nuevo siglo americano se ha visto obligada a retroceder y echar el freno. Un final que se presume honroso al haber sido ordenado libre y democráticamente por un pueblo hastiado de ser señalado, olvidado y confundido con la maledicencia de sus últimos dirigentes. En 2008, los norteamericanos apostaron muy fuerte por un candidato insólito, con el mandato inequívoco de hacer aterrizar la nave de sus propios delirios de grandeza, y reinventarla.

En este momento todo es incertidumbre, pero clarificará. Lo económico-energético y geopolítico ebulle en un Risk muy real. Constantemente se reordena, por ello son épocas de gran interés. Ha de transitarse desde un viejo mundo dividido en dos bloques enfrentados, pasando por el arrogante e inviable mal vencer de uno de ellos hasta, pacíficamente (en contraste con otros momentos), configurar uno nuevo y habitable, que sea multipolar y poliédrico. Quedará, para la Historia, un 2008 que será punto de inflexión en muchos órdenes y acelerador de la entrada en una nueva era: la de la invasión de las tecnologías y el aviso de que el egoísmo es mal compañero. También el inicio de la preocupación global por el progreso verde, que no es sino la oportunidad para que el capitalismo intervenido cree, y haga extender, otras fuentes de riqueza y desarrollo respetando un planeta que, a este ritmo, avanzaría por el camino del no-retorno en una segura vuelta a la feudalización.

Una vez más la humanidad salvará las luchas contra sus propios miedos, continuando por la senda evolutiva, como especie incomparablemente adaptable y previsora que es. Resta por incorporar una mayor sensibilidad y corresponsabilidad para con los lugares más desfavorecidos. Puede que 2008 fuese el año donde esto ha empezado a cambiar.

martes, 16 de diciembre de 2008

Bush e os zapatos

A política regálanos, en ocasións, imaxes que encerran forte simbolismo e que ficarán na Historia. O acontecido na recente visita de Bush a Bagdad é boa mostra. Un espontáneo periodista iraquí, fóra de sí e durante unha rolda de prensa, xogouse o físico arrebolándolle os seus zapatos ó todopoderoso, e en retirada, cowboy ó berro de “can” autoproclamándose vingador das vítimas ocasionadas polo interminable conflito naquel maltratado pobo. No imaxinario árabo-musulmán a escea, xunto coa agresión verbal, consegue xunguir en sí mesma o maior dos desprezos. A incuestionable pericia á hora de salvalo ataque evitou que nacera un novo heroe.

Resulta divertido comprobar como se producen bucles serendípicos e, así como hai unha curiosa relación entre o gutural e a política norteamericana (dende Garganta Profunda, ou o atragantamento do querido George coa afamada galleta Pritzel, ata a forza do son na oratoria de Obama), tamén existe un nexo de unión entre o calzado e o inesquecible mandato deste home.

Ademáis de facer unha política de pobre perfil e de que a súa catadura moral, en asuntos capitais, se mostrase a ras de chan os cidadáns non podemos obviar o momento no que Aznar deu o seu apoio político á vergoñenta Guerra de Iraq, con zapatos riba dunha mesa da Casa Branca incluídos. A obscenidade da instantánea bate coas visitas ó polvorín de Medio Oriente dun Rumsfeld equipado con botas de campaña, traxe e corbata nun lugar no que os nenos camiñan aterrorizados e descalzos. Un lugar onde os marines se fan fotos torturando a prisioneiros e cun pé riba das súas cabezas. Un lugar que non está moito máis alén da península con forma de bota.

E nesto chegou Zapatero, e mandou a parar. Escomezou o rebote internacional anti-Bush, a resistencia e deslexitimación efectista e efectiva dunha invasión ilegal. E as tropas españolas, cumpríndo a vontade popular, fóronse de onde nunca deberan estar.

O acto final da obra remata cun zapato volador. Semella a metáfora dun mandato decadente que comeza con dous pequenos políticos contentos, coma con zapatos novos, que se vai enturbiando con pólvora, lodo e terra, pero que remata relativamente ben. Digo relativamente porque a forza destructora dun zapato nada ten que ver coa dun tomahawk. Obama terá que pensar coa cabeza, e non cos pés.

jueves, 11 de diciembre de 2008

Renuncio


Acábase de producir un feito surrealista. É moi indicativo do papel que algúns medios xogan neste país, e o manipuladores que poden chegar a ser. Por vez primeira, os amigos de toda a vida dun asasinado pola ETA tiveron que emitir un comunicado coa fin de limpala súa imaxe pública logo das acusacións do diario El Mundo (e o resto da caverna), respeto da fotografía que protagonizaban, publicada en portada ó día seguinte do último atentado. Resulta que Ignacio Uría xogaba no mesmo bar e cos mesmos compañeiros, tódolos días, a partida de tute. O día que lle dispararon, a cuadrilla decidiu homenaxealo xogando, e os fotógrafos apilábanse a cobadazos para retratala escea ignominiosa .

Pois ben, resulta que esa imaxe foi escollida como “metáfora” do discurso que dí : “a sociedade basca está enferma”. A retaíla de horas de insultantes tertulias radiofónicas, televisivas e os ríos de tinta que suscitou é digna de estudo (chamáronlles desalmados, malnacidos, asasinos encubertos, cobardes...) e coido que serviría para sustentalo seguinte: parte da sociedade española, xunto cos medios que a axitan constantemente, está enferma. Ademáis, desta volta, foi collida nun renuncio.

Carlos Iturgáiz (o eurodiputado popular basco) escribiu ó día seguinte un artigo de opinión titulado: Las cuarenta en bastos. Viña a soster, punto por punto, a estratexia mediática orientada a difamar ós seus concidadáns, logo de non aparecer na capela ardente do falecido (quizáis porque era nacionalista). Independentemente do importante desta triste historia, que é a morte dunha persoa, subxace algo en paralelo, digno de análise: o papel que os medios de comunicación sensacionalista xogan en toda esta traxedia colectiva e a imperiosa necesidade de poñerlle freo dalgunha forma, se algún día hai vontade de levar a cabo unha reconciliación, en parámetros racionais. Non só unha reconciliación entre vítimas e verdugos (humanamente complexa), senón entre espazos sociolóxicos enfrontados visceralmente, representados polos nacionalismos excluíntes español e basco. ¿Será posible algún día chegar a este punto, ou farán falta décadas para desprogramar?. ¿Estamos condenados a padecer uns medios propagandísticos, non informativos?. Estas e outras cuestións deberían de plantexarse, logo do espectáculo ó que poidemos asistir, por parte daqueles que queiran estar ben informados en liberdade, e non terminar coma uns simples consumidores de clichés malintencionados.

miércoles, 3 de diciembre de 2008

Trinta anos despois


No 1978 moitos non naceramos, pero outra xeneración viu fraguar algo prácticamente insólito: un acordo de amplo consenso no fundamental para organizalo futuro Estado Español sobre as bases do recoñecemento da soberanía popular e da democracia pluralista. Todo esto nunhas condicións de relativa paz pública. Un éxito dende este punto de vista pois históricamente, os cambios substanciais producíranse en climas de tensión política latente ou manifesta. Ténse falado moito (demasiado) do exemplarizante que foi, como modelo, o periodo transitório que desmontou a estructura da Dictadura, e da participación das masas e das elites no proceso de conquerila Constitución e construíla Democracia.

Trinta anos despois existe tamén un consenso xeneralizado á hora de valoralo beneficioso que foi o que aconteceu a posteriori: o cambio de relacións Igrexa-Estado, a creación do Estado Autonómico (federalizante), o ingreso na UE, a consecución dun Estado de Benestar, a proxección cara o exterior... Pero crecentemente acompaña a sensación de que o que se fixo estivo razonablemente ben naquel momento e para aquela sociedade. Hoxe en día hai un exceso de veneración polo texto e esto impide correxilos seus defectos. Denota encorsetamento, tamén ante a propia dinámica política, que xa non é a mesma que en 1978 nin está suxeita ós mesmos medos e presións. Agora voamos por nós mesmos gozando de cidadanía plena. A sociedade é máis libre, secularizada, multicultural, e con maior información.

Daquel periodo arrástranse rémoras: fundamentalmente o terrorismo da ETA (escindible do conflito político), a non de todo efectiva separación Igrexa-Estado, a incompleta aceptación dos límites constitucionais por parte de sectores das Forzas Armadas, o debate non resolto sobre a Xefactura do Estado (aínda que sexa tabú), e o fracaso no cambio de cultura política referente á aceptación da plurinacionalidade do Estado (reforzamento da cooperación multilateral e abandono do victimismo dende os nacionalismos periféricos). Todas estas rémoras posiblemente formen parte dunha mesma categoría, xa que remiten ó máis fondo e primitivo do “sentimento nacional” de alomenos, a metade de españois. Polo tanto, a identificación e resolución satisfactoria de todas elas é complexa pero desexable para, trinta anos despois superar pantasmas, medos atávicos e adaptalo texto ós nósos días, proxectándose de novo cara o futuro.

martes, 25 de noviembre de 2008

Envestidas pola dereita.


Acábanse de producir, nas últimas datas, declaracións desacomplexadas dende distintos sectores da Dereita máis reaccionária e máis afastada do que debe ser o espazo central da vida pública en Democracia. Unhas proceden da cúpula xerontocrática da Igrexa Católica e as outras proveñen da reelexida presidencia da organización xuvenil do Partido Popular de Madrid. Escuso decir que no noso sistema garantista e de liberdades está permitido case todo neste senso e ademáis, así debe ser. O que semella preocupante é que case ninguén se escandalice, nin a polémica chegue a ser tal. Constátase pois, que a grande maioría social está embuída e ensimismada nos asuntos económicos, deixando así paso a manifestacións cunha forte intencionalidade política e cunha carga ideolóxica perniciosa.

Dende a Esquerda, uns adícanse á autocomplacencia e outros dispendian folgos en loitas por reflotala nave, que está tocada, e ben tocada. Todo un filón para que, soterradamente, comece a xerminar unha revolución conservadora á española.
Acéptase, de maneira tácita (por omisión), que monseñor Rouco Varela se erixa en intérprete da vontade popular cando alerta que o cumprimento da Lei pode levar a “outro enfrontamento civil”. Ou cando se decanta por deixar ós asasinados da Guerra apilados en fosas comúns en favor da “reconciliación que se deu na Transición”. Ese é o mito inquebrantable, a verdade sacrosanta. Namentras, eles canonizan ós seus mártires.

“Naceu unha estrela. Un novo adalid do Liberalismo en España”: así presentan ó líder das NN.XX. madrileñas: Pablo Casado. As súas palabras, o día da reelección, son unha mostra de intencións: renega do "asasino" e "mercenario" Che Guevara. Non é o substancial. O líder xuvenil impútalle á Internacional máis de cen millóns de mortos, ataca a nostálxia de Maio do 68, aposta pola flexibilidade do mercado laboral, arremete contra do salario mínimo interprofesional, e promete dala batalla ideolóxica. Innegablemente, o aguirrismo está arraigando... É a maneira de buscar un chivo-expiatório: inculpar ó resto do momento que estamos a padecer por mor das políticas fracasadas que defenden. O preocupante é que hai certa base social propensa a caer na trampa do reduccionismo, e hai unha cantidade importante que acabará renegando da participación cando todo se envelene. Algúns búscano, pero ante o intento de envelenamento, firmeza democrática.

miércoles, 19 de noviembre de 2008

Canta demagoxia!!


Non tiña previsto publicar outra entrada antes da semanal..., pero ás veces, a actualidade manda e neste caso, hai cousas que che fan fervelo ánimo.

Habitualmente, a dereita cavernaria (política e mediática) cando perde a iniciativa do discurso opta por empregar métodos bastante pouco elegantes, retratándose. Non é algo novidoso e faino aquí e alí. En España, en EEUU, en Europa e na maioría dos países democráticos ou non. Ademáis, son técnicas lexítimas que se aceptan en Democracia, pero que por respeto á mesma e por cortesía e tamén respeto ós cidadáns, se deberan desbotar.

Empregan todo tipo de técnicas, e a máis socorrida é a demagoxia. Aquí son auténticos mestres. Coma na utilización da negatividade, do cinismo, da dobre moral, do maniqueísmo...

Hoxe, no diario El Mundo, recóllese (na portada) unha fotografía parecida á darriba, acompañada doutras dúas onde dous moribundos nenos congoleños son vítimas da inanición: o caso é ligar simbólicamente, mediante a imaxe, a Zapatero, ó Rei, a Tayip Erdogan, ó Secretario Xeral da Asamblea das Nacións Unidas e a esta sede de Xinebra con esa catástrofe endémica que padecen no Terceiro Mundo e que sempre denuncia (e traballan por erradicar), precisamente, as institucións internacionais como a ONU, ou outras..., coa fin de desprestixar e enganar. Coa fin de deslixitimar e "demostrar" que "os políticos" andan a unha cousa, cando a realidade é outra. Esto pode ser certo ás veces, pero non son os máis axeitados para falar.

O caso é que parece que esta obra, que presentará e adornará a cúpula dichosa, foi feita por un catalán (Miquel Barceló) e que representa a mestizaxe, a multiculturalidade, a realidade plural do mundo, etc...Non vou a entrar a valorar se a obra é máis ou menos agradable á vista, ou si tan sequera se pode considerar ou non arte (a comprensión e tratamento disto pode ser o máis relativo que exista). Personalmente, pareceme orixinal e cun sentido da coherencia que noutros traballos contemporáneos non atopo.

Ocorre que costa 20 millóns de euros facelo todo: adaptala estructura e levar a cabo a obra artística. España sufraga o 40% dos gastos a conta da Axuda Oficial ó Desenvolvemento (concretamente o 40%, posto que o 60% é financiado por unha fundación onde se atopan unha quincena de entidades privadas, tales coma Bancos, Caixas de aforros, etc...). A Dereita (e non só a Dereita) patina, posto que eso que chamamos AOD non é máis (na súa maior parte) ca un mecanismo de crédito. É decir, mediante ela, o que facemos é acrecentala débeda dos países pobres. A axuda non-reembolsable (da que non sacamos rédito nin interese) é mínima. Ínfima.

Pero bueno, a parte desto (que é o verdadeiramente importante, aínda que nolo fan ver anecdótico pois nin tan siquera se menciona...) o que subxace é a estratéxia de desacreditalo Goberno mostrándoo como pretendidamente insolidario e despilfarrador en tempos de crise, ademáis ensañándose cos máis pobres, pois con eses cartos ¡¡"se podían pagar x-miles de vacinas"!!...(demagóxia elevado a n)

Tamén pretenden deslexitimar a idea da Alianza de Civilizacións, que é un proxecto de contido e a longo prazo (respaldado pola ONU), para pelexar por desactivala incomprensión e intolerancia que xermina en sectores sociais marxinais das sociedades, na procura dun horizonte de paz.

Non se trata dunha simple ocurrencia, ou de palabras baleiras como queren facer ver, pois co proxecto da Alianza póñense mecanismos (e cartos) a disposición para traballar nos campos da igualdade, do desenvolvemento, as infraestructuras ou da educación, para que haxa maior cercanía entre culturas e comprensión entre diferentes, nun mundo en constante loita entre ricos e pobres, entre tradición e modernidade, entre fanatismos, etc...

Polo tanto, penso que esta estratexia é caer moi baixo. Sobre todo porque de onde proceden as críticas é daqueles sectores que, nin dentro nin fóra, nunca fixeron nada porque as diferencias se mitigasen. Daqueles que históricamente defenderon ós privilexiados e daqueles que sempre defenderon a hexemonía cultural duns sobre outros, a explotación o colonialismo ou mesmo a guerra.

Xa sabemos que coa Paz non se fan tantos negocios...e que é preferible que España figure como aliado de expansionistas que levan unha guerra criminal e inxusta a un país soberano, onde non había nada que xustificase unha intervención dese tipo, antes ca figurar coma un país que aposta polos Dereitos Humanos, por potenciar e mostrar a súa cultura, etc...Supoño que a ironía se entenderá ben, aqueles que empregan tan ben a demagoxia tamén poden facer o exercicio.

lunes, 17 de noviembre de 2008

Tres crises aquí


Susan George ven de pronunciar unha concorrida conferencia en Santiago de Compostela sobor da actualidade sociopolítica global. A filósofa e analista francesa sostivo na súa alocución da semana pasada algo que coñecíamos, pero que soubo sintetizar e expoñer maxistralmente. A situación á que nos enfrontamos ten unha triple vertente: por un lado, maniféstase unha grave crise económica que ademáis, se fai acompañar dunha crecente e vergoñenta crise da fame. A terceira gran crise é a climática. Todas se retroalimentan.

Non allea a todo o anterior, e paralelamente, España asiste a outras tres crises de calado e que afectarán a axenda do vindeiro curso político. Dende Vasconia percíbense sensacións de que algo se está a mover. Alí conflúen as dúas crises de maior relevancia e as que presentarán longas horas de debate, con repercusións inevitables na xeneralidade do tableiro político. A primeira delas refírese á situación de división no seo da dereita navarra e ó desconcerto que a ruptura do pacto entre UPN e PP provoca nos seus potenciais votantes. Ningunha das formacións sae beneficiada e prevese que a máis damnificada sexa a franquicia dos populares na comunidade foral. A nivel estatal tampouco, posto que se pon de manifesto que este partido non se desembarazou da influenza daqueles sectores intransixentes que lle provocaron caer amplamente derrotado na anterior convocatoria electoral. Mariano Rajoy está desnortado (posiblemente sentenciado) e de non correxir o rumbo, as loitas intestinas poden extenderse por máis circunscripcións ata forzar, tal metástase, a caída do propio lider da oposición.

Outra crise explícita é a da organización ETA, tamén desnortada pero ademáis, descabezada e asediada. Hai que ser cautelosos, pero despois de corenta anos de violencia e co referente da nova-ETA (o sector máis fanatizado e temerario) no cárcere, as pugnas internas no entorno do movemento poderían intensificarse, abríndose a oportunidade dun replantexamento serio da estratexia criminal que acelerase o autoconvencemento colectivo da inutilidade do emprego da violencia.

A terceira crise que se pode constatar é a que arrastra Izquierda Unida, por enésima vez dende o restablecemento da Democracia, e que pode rematar por levala a unha maior marxinalidade e perda de peso na dinámica do xogo político-institucional. É resultado dunha carencia de proxecto claro e unificador, e tamén dunha evolución. Sería unha mala noticia para a pluralidade do sistema de partidos que non soubese cerrar esto rápido e ben.

miércoles, 12 de noviembre de 2008

Solidificala vida


Unha das obras de referencia do pensamento crítico contemporáneo é Vida Líquida, traballo do filósofo e sociólogo polaco Zygmunt Bauman. Nela, expónse a tese de que vivimos nunha sociedade en constante precariedade e suxeita unicamente ás regras do mercado depredador e consumista, no marco do capitalismo global. Trata da volatidade das relacións persoais, do desmantelamento das redes de solidariedade, da producción constante de resíduos humanos inservibles, da maneira e fugacidade na que mudan as pautas sociais e como todo flúe (información, capitais, bens, seres humanos..). Tamén da instalada sensación de permanente inseguridade. Fala ademáis, de outros moitos asuntos interrelacionables e supón, en esencia, unha crítica estructural ó sistema neoliberal. Emprega para elo a metáfora da vida líquida.

Pois ben, por mor do cumio de Washington, e dado o resultado que arroxaron as urnas norteamericanas, vénse falando pomposamente da necesidade de refundar ou reestructurar ese sistema, nada menos.

Parece ser que, por primeira vez, España vai estar presente na inaugural xuntanza, dunha rolda, que se propoñen levar a cabo a inxente tarefa de reformular esa orde económica e xeopolítica. Esto de por si é xa un logro, pois teremos voz e polo tanto, influenza nos próximos anos. O reto será pois, solidificala vida, regularizala, intentar facela máis predecible e máis racional para poder desactivar a crise, o medo líquido, e intentar dar solución ó asunto medioambiental . Non se sabe ben como facelo, só que hai que facelo e para esto se reúnen. Pero no que si que semella haber consenso xeneralizado é que novos polos de poder teñen que acudir á chamada de reorganizalas cousas para que simplemente, haxa futuro. Fálase do new New Deal acompañado dun novo Bretton Woods. Haberá que poñerlle nome a aquelas actuacións conxuntas que fagan fronte ó cambio climático.

Constátase que triunfaron, para os próximos anos, o diálogo, a cooperación e as teorías da alianza por riba do choque de civilizacións, tamén que rexurde como nunca a ideoloxía. É o re-comenzo das ideoloxías, non a fin das ideoloxías. Neste contexto, prevese que Zapatero, Obama, Lula e mandatarios doutros países emerxentes, Gordon Brown e Nicolás Sarkozy xoguen un papel determinantente de liderato e de guía para replantexarse un novo rumbo. No plano interno, a situación é inmellorable a medio prazo para os intereses electorais do PSOE, pois Zapatero veráse afianzado como líder socialdemócrata.

miércoles, 5 de noviembre de 2008

El Presidente tecnológico

Se había venido insistiendo en que por fin se cierra un círculo: en EEUU se ha optado por la ruptura, y pensar en el 11-S como acelerador del derrumbe ideológico del conservadurismo como concepción dominante del mundo es, a la vez de cuestión sensible, algo realista. El hito sólo podrá calibrarse analíticamente con el transcurso del tiempo, pero me atrevería a asegurar que la contenida revolución democrática que se ha suscitado, en un país con una cultura política tradicionalmente abstencionista, ha sido la mayor respuesta serena y colectiva de una sociedad en al menos, medio siglo. Comienza el futuro, y un nuevo amanecer.

A la par que John McCain combatía y caía prisionero de guerra en Vietnam, emergía un movimiento social contracultural de grandísimo calado para el devenir de Occidente. Obama es, en parte, heredero intelectual de todo el poso de valores y de aquel terremoto de rebeldía pacifista, ecologista y feminista. Ahora existe la posibilidad cierta de que algunos sueños de aquella generación cristalicen en la cesión del poder a una nueva, y en un cambio de paradigma debido, a su vez, a lo que representa el hecho de que el Presidente in pectore es también la culminación simbólica de un largo proceso de integración racial, en clave cosmopolita, en la república moderna más grande de la Historia. Se cierra una etapa vergonzosa más, depués del genocidio indio.

John Fiztgerald Kennedy se había servido magistralmente del medio televisivo (en su etapa de expansión) para conformar su liderazgo y, la experiencia que nos deja el fenómeno Obama es que el futuro de las campañas electorales, y de la Política, pasa indefectiblemente por explorar y explotar las posibilidades que internet y el teléfono móvil brindan para movilizar a las masas, revitalizando así las democracias participativas. Él éxito de este aprovechamiento es incuestionable.

Se ha dicho de Obama que será el primer Presidente poeta. Creo que la retórica evocadora y grandilocuente (que remite constantemente a una visión épica del sueño americano) de sus discursos ha sido un buen medio para inspirar a una sociedad que parecía adormecida, pero sobre todo, creo que es el pionero, genuino y en adelante, prototípico presidente de la globalización del SXXI y por ende, el primer Presidente tecnológico. Resulta paradójico pero, ahora ya si, anecdótico que sea negro. Things happens, las cosas ocurren.

miércoles, 29 de octubre de 2008

Non é só a economía, estúpido!


Acendan o televisor. O vindeiro día catro temos cita coa Historia e asistiremos a ela pasivamente de maneira obrigada, coma se estiveramos amordazados ollando unha producción de Hollywood. Celébranse as eleccións máis transcendentais das últimas décadas nos EUA e de novo os cidadáns desa nación decidirán sobre millóns en todo o planeta, nunha coxuntura onde a economía parece envolvelo todo. É unha preocupación xustificada, pero non se trata unicamente disto nin é o que realmente está en xogo. A situación global actual require máis doses de liderato, de visión, e de alta política ca de arranxos economicistas. Necesítanse pois, salvagardar e reforzalas ferramentas que posibilitaron a extensión do desenvolvemento e do benestar, e replantexar todo aquelo que sexa anacrónico por superado, irracional e insostible, coa fin de garantir unha gobernanza segura, plural e pacífica dos asuntos mundiais.

Os estrategas da campaña demócrata atopáronse cunha onda favorable ó cambio e explótana coma en 1992, cando Bush pai lle cedeu o trono a Bill Clinton grazas, en parte, ó xa mítico lema É a economía, estúpido!. Tamén agora será determinante para o resultado electoral (porque é o que afecta directamente ás familias), o acontecido por mor do crack financieiro internacional que é resultado lóxico e visible da deriva do capitalismo salvaxe e sen freo. Ocorre que o iceberg é inmenso, e por debaixo atópanse mergulladas unha inxente e crecente cantidade de inxustizas (moitas delas enquistadas e sen visos de resolución), un alto grado de inhumanidade e perigos que non se resolven botando man das calculadoras. Reclámase unha mistura de pragmatismo, vontade política e, porque non?, utopía.

Un novo liderato xurdido das urnas norteamericanas deberá tela sagacidade e audacia suficiente para imprimir un novo rumbo que impulse á comunidade internacional na dirección de globalizar non só as bondades e maldades do modelo capitalista como ata agora, senón na liña de globalizalos centros de decisión, corresponsabilizando, e asentando un novo sistema duradeiro e eficaz de seguridade mundial, para quizáis así, mitigar e erradicar resultados perversos e criminais. Aférrense ó sofá porque comeza, agora sí, o século XXI.

jueves, 16 de octubre de 2008

Good Bye, Bush!!


No voy a negar que la imagen tiene una intencionalidad manifiesta pero no se asusten, sólo es una foto cualquiera en un momento cualquiera del reinado de Bush II.
Aquellos que hayan podido disfrutar de Good Bye Lenin sabrán que se contextualiza temporalmente en el final de los días del sistema comunista de Alemania Oriental, y también en los primeros tiempos post-Telón de Acero. Un cambio de era. La película, magnífica.
El momento álgido, donde el título cobra sentido de manera muy gráfica, es la escena en la cual un helicóptero de las nuevas autoridades, que sobrevuela la ciudad de Berlín, porta una efigie de Lenin para su transporte a un lugar desconocido; con todo lo que esa imagen posee de carga simbólica.
El día en que George W. Bush deje de ser el hombre más poderoso de la Tierra, allá por Enero, también dará comienzo una etapa diferente sea quien sea el ganador de las elecciones presidenciales (será Obama según las encuestas y la lógica histórica).
Nadie transportará su estatua a ningún sitio ni será el final del capitalismo, pero posiblemente se empiecen a asentar las bases del futuro, de un nuevo capitalismo de rostro humano, si es que este puede tenerlo...
La etapa que se cierra está marcada por un profundo sentimiento de desencantamiento antiamericano en todo el mundo. La figura de este cowboy de los tiempos modernos estará ligada para siempre a la peor cara de los EEUU de Norteamérica que fue capaz, como país democratico y avanzado, de permitir que el inquilino de la Casa Blanca fuese alguien tan temerario, unilateral, con pocas luces y de actitudes dictatoriales e intolerantes.
Quedará unido por siempre al 11 de Septiembre y al desastre de Irak, Guantánamo, las torturas, los vuelos de la CIA y todo lo que de ominoso tienen sus ocho años de mandato. Pero este señor de chulescos andares no deja unicamente, como legado, dos guerras abiertas a las cuales no se les vislumbra fin.
Su etapa en el poder representa el cénit del fracaso de las políticas neoliberales y reaganianas tanto en el plano externo como interno, lo que indefectiblemenete obligará a su país a retroceder, en cuanto a la dinámica que venía sosteniendo durante las últimas décadas (con Reagan, Bush padre, Clinton y Bush hijo).
Sus únicas actuaciones a considerar, y que podrían dar frutos positivos para los intereses occidentales en los próximos años, se encuentran precisamente en el ámbito dónde sistemáticamente parece haber llevado a cabo decisiones equivocadas: la política exterior. Resulta paradójico.
La alianza con la India (un dato geopolítico que marcará este siglo), la presión para evitar que Irán y Corea del Norte dispongan de un arsenal nuclear, o la actitud pragmática y condescendiente para con China son sus grandes bazas a la hora de escribir la Historia, a tales momentos. Aún así, tiene muchas más bazas en su contra, que le impulsarán en el hall of fame, y a tallar su cara en el Monte Rushmore de los nefastos Presidentes.
De ser Obama su sucesor, este tendrá mucho trabajo y ante las altísimas expectativas creadas, habría que tener los pies en la tierra y pensar que no todo lo que promete podrá ser realizable. Eso sí, el cambio se notará: en el plano interno supondrá una revolución en las relaciones del Gobierno Federal con el ciudadano y en la nueva economía verde que emergerá a medio plazo. El giro será socialdemócrata en lo social.
En el plano externo, siempre teniendo en cuenta las ansias expansionistas del imperio, habrá que restablecer alianzas y recuperar autoridad moral.
Europa será fácil de seducir. Caerá rendida a sus encantos, eso si, desde un nuevo tipo de relación. Sería de esperar que fuere en la línea del tú a tú, pero mantengo mis reservas, y se fundamentan en la trayectoria de los últimos años.
Si los latinoamericanos votasen, Obama arrasaría: se reformarán las intolerantes y criminalizadoras leyes de inmigración y la actitud será comprensiva con Cuba, dialogante con Venezuela y de colaboración con Brasil, como representantes de una nueva América del Sur, celosa de sus recursos y con potencialidades infinitas.
El problema más grave vendrá del Kremlin, con parada inevitable en Kiev debido a la posibilidad de que Ucrania ingrese en la OTAN.
No será fácil dar solución política y militar viable a Afganistán e Irak (con sus repercusiones en todo el tablero de Oriente Medio), y las relaciones con Israel (histórico aliado estratégico) pasarán por un momento difícil debido a la presión que se ejercerá, encaminada a desmantelar asentamientos judíos, en la búsqueda de una paz y una justicia duradera, que se reclama a gritos. Se harán esfuerzos en este sentido, pero los resultados son una incógnita que sólo el Mesías conoce.
Con Irán (y el mundo árabe en general) las cosas podrían apaciguarse si los halcones de ambos Estados Mayores lo permiten y, aún teniendo en cuenta que Obama es menos racista, menos capitalista y menos militarista que los republicanos, no deberíamos desestimar la opción bélica llegado el caso.
En los próximos años será inevitable reconocer el status mundial de China e India y su influencia. No sólo querrán tener la posibilidad de jugar fuerte y en igualdad de condiciones sino que, reclamarán poder fijar condiciones en el nuevo orden.
Posiblemente África continúe siendo la que se deje para el final, pero teniendo en cuenta que Obama tiene raíces keniatas, no es descabellado pensar que se modificará la sensibilidad respecto del continente negro. Incidir en las ventajas de la democracia (y alentarla de manera sincera y responsable) en detrimento de los gobiernos despóticos motivará a muchos jóvenes africanos a tratar de conseguirla para su país, a ser posible sin caer en un baño de sangre, como de costumbre.
Lo que se espera como cierto es que el cambio será fuerte, pero no drástico.
También que nos reiremos (de rabia, se entiende) menos, pero posiblemente, sonrriamos mejor.
Good bye, George!!!No lloraremos tu ausencia....,y esperemos que ninguna de tus hijas se presente a la presidencia....

jueves, 2 de octubre de 2008

Politización do deporte e deportivización da política








É xa unha mistura clásica e trátase dun fenómeno mediático e social complexo, habendo boa e inxente literatura sobre a materia (recuperen a Montalbán), pero resulta sempre suxerente, recurrente e polémica nas tertulias de café ou nas charlas de taberna, animándoas vivamente. Evidencia un acusado rasgo de personalidade ibérica aínda que esta transcende, como non, o espazo peninsular. Outra cousa que se globalizou.

Os medios de difusión de masas alimentan o debate de xeito hipócrita, entrando sen petar na porta, á xugular e interesadamente neste xogo, a mans cheas. Coma en case toda actividade humana de proxección social xurde por detrás unha intencionalidade perversa e non de todo diáfana, que non ilexítima, e normalmente, neste caso, ten que ver directa e proporcionalmente co número de ceros nas contas destas empresas de comunicación. Pero non só. Todo está entremisturado e ten sentido. Todo responde a uns obxectivos.

Chama poderosamente a atención o doble raseiro co que se analiza, segundo de onde proceda esa avaliación, esta dualidade e a carencia absoluta de criterio, obxectividade e fidelidade memorística. Moitas veces só se lle atribúe intencionalidade politizadora a uns, cando en realidade, o fixeron e fan todos porque, en esencia, o deporte foi sempre empregado políticamente. Como dí Bernard Crick: "Non todo é política pero todo é politizable". Ata algo tan inocente e saudable coma o deporte o foi, e de que maneira.

Facer agora un rigoroso percorrido histórico sobre a conexión entre o deporte e a política levaría moito tempo e sería tedioso. Non se fará porque teriamos que remontarnos, profundizando, nas orixes do evento político-deportivo por excelencia e a máxima expresión desta relación (sobre todo durante o século XX); o Olimpismo: a goebbeliana manipulación nazi, os boicots da Guerra Fría, as reivindicacións pro-dereitos civís dos afroamericanos, a irrupción do terrorismo palestino, a exaltación patriotica fronte á pretensión de universalidade, os recentes Xogos de Pekín coa súa imbricación sobre a política internacional, a patrimonialización gallardoniana sobre a que edificar unha alternativa post-Zapatero, etc....

¿Qué decir do fútbol?. O deporte rei. O feito social total, como algúns sociólogos apuntan. O deporte político por autonomasia. O gran negocio no que conflúen temas contemporáneos de debate: pertenza, identidade, condición social e incluso, mística relixiosa, fanatismo, etc....

Regras simples, combinación de talentos individuais con esforzo colectivo. Alegoría da condición humana. Fútbol é fútbol.

Os petrodólares de Abramovich ou do Zenit da Gazprom de Putin (¿outra vez aquí?), o franquismo e o Real Madrid, o salto a escea en Xuño de 1981 de Terra Lliure no Camp Nou, o inferno do Sadar, Jesús Gil, Marbella y tal y tal, as medias brancas de Arkonada....a lista é infinita. ¿Por qué os fanáticos se identifican indistintamente coa ultradereita ou a ultraesquerda, ou cos nacionalismos furibundos, sexan periféricos ou centralistas? O caso é que este deporte resulta moi seductor e goloso para a codicia, a manipulación, o lavado de cerebro..., tamén para canalizar frustracións. O novo opio do pobo.

1936: O exército de Franco asasina a Lluis Companys e a Josep Sunyol i Garriga. O primeiro é o President da Generalitat e o segundo, o President do FC Barcelona da época. Dúas institucións que representan a personalidade nacional e a autonomía politico-social da Catalunya republicana.

Tantos e tantos agravios..., Aznar recalificando e Florentino fichando. Zidane marca na final namentras Joan prepara o discurso do circulo virtuoso: Laporta President, Catalunya independent!!!

1980: Martin Zabaleta coloca a ikurriña no cumio do Everest porque a rojigualda que anos despois pasea Raúl, facendo verónicas na celebración dos títulos, non lle representa.

Parece que tanto uns coma outros fan política, remiten a sentimentos, xogan con eles... Tanto uns coma outros fan negocios. Tanto uns coma outros fan fútbol ou deporte en xeral. Uns propóñense facer fútbol primando a estética por diante do resultado, outros van ó práctico. Uns poñen por diante valores e priman o continente, outros vibran co contido e a conta goleadora. Chamarémoslle en adiante petrogólares. Non todo é o que parece.

Neste contexto, a aturdida e maleable masa (que somos todos nós) é un branco fácil, recibindo por todos lados señais semellantes. Identificación. Definición. Conmigo o contra mí.

Só ten que apretar o botón e pagar per view. Reunirse cos amigos e pedir Amstel, Estrella Damm ou Heineken. Temos 11 na Quiniela!!. Mercarei a revolucionaria Adidas, a super-capitalista e multinacional Nike, o Fifa 2009. Un balón para o pequeno!!. Tanto falamos da crise, da recesión, do traballo, dos fillos, coma do penalty do Domingo....

É un branco fácil porque continúa a ser tratada de maneira borreguil cando os seus representantes, insultándoo, lle falan en termos futbolísticos (se Aristóteles levantara a cabeza!!!), como si xa non deberamos saber diferenciar, só ser espectadores do circo: Que si estamos na Champions League da economía, que si Anxo Quintana era dianteiro centro e case ficha polo Elxe, que si o PP ten que gobernar as alcaldías porque é o máis votado (a goles pode, o problema é que en eleccións se contan votos, e o sistema permite facer pactos post-electorais...), que si Revilla come antxoas do Cantábrico que le ponen, vai á Moncloa en taxi e é do Racing, que si Berlusconi, non contento con selo Presidente do Goberno da República de Italia, varios periódicos, cadeas de televisión, etc...o é tamén do AC Milan....Totum revolutum.

Rajoy practica a bicicleta, só lee o Marca, é do Madrid, socio do Pontevedra, simpatiza co Depor, gústalle o Celta....,pero sobre todo é da Selección!!! Fidel bateaba en chándal e Bush recollía co guante. Ó final os Chinos tiveron máis medallas, e vaia ceremonia prepararon!!!Ó Fürher saíralle moi mal a xogada...tódalas medallas as gañaran os negros. A ceremonia tamén fora impresionante!!!O continente era belo, pero o contido....

Soa todo tan tan vello...(si si, con uve)...por eso que...que non te pillen en fora de xogo!!!

miércoles, 3 de septiembre de 2008

¡Que vienen los rusos!





¿Cuántas veces habrá resonado en nuestros oídos semejante exclamación, producto del acervo e imaginario colectivo?. Lo cierto es que a día de hoy, parece más rabiosamente actual que nunca, debido a que los medios de comunicación y la propia agenda internacional no cesan de poner de manifiesto y de alertar reiterada y constantemente sobre la reaparición en escena de este gigante colosal.

Cabría responder: ¿Pero es que alguna vez se han ido?. ¿O han permanecido en letargo como los osos siberianos?

Hacer desde aquí valoraciones ponderadas y análisis acertados sobre tan volátil, confusa, controvertida y compleja materia como son las relaciones internacionales no es tarea fácil pero, en ocasiones, hemos de reflexionar sobre ello porque afecta de una manera u otra, y en última instancia, a la vida de cada uno de nosotros más de lo que estamos acostumbrados a pensar.

Las consecuencias de lo que se encuentra más o menos latente en el Cáucaso, y en otras zonas, serán graves y prolongadas en el tiempo y tendrán repercusiones imprevistas y directas en las vidas de todos nosotros porque además, no forma más que parte de un (ojalá fuese teatral) diseño estratégico para tiempo indefinido.

La realidad que hemos constatado en Agosto es que, pocos años después del desmoronamiento de la Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas y su subyugante sistema totalitario, su afán expansionista, etc..., y la consecuente desaparición de la política de bloques, reaparece en el tablero la dialéctica de la Guerra Fría y la amenaza de una escalada conflictual inconveniente.

El destino histórico del mundo había intentado ser telederigido y comenzar a configurarse como unipolar desde la caída del Muro de Berlín, bajo la batuta de la superpotencia y el resto de Occidente. Pero poco después de este impasse y no pocos abusos y muestras de falta de autoridad moral, vuelve con grandilocuente demostración de fuerza un viejo conocido que reta a la comunidad internacional a echar un pulso por la influencia geopolítica y geoeconómica: la Civilización de los Rusos, con tantos siglos de gloriosa, imperial y agridulce Historia a sus espaldas, y tantos y tan buenas (y malas) aportaciones a la especie humana: Tolstoi, una envidiable arquitectura y tendencias innovadoras, Dostoievsky, Gagarin, Lenin y Rasputín, Trotsky (¿a cuantos canes se les habrá llamado por el nombre del menos perro de todos?), Stalin (el georgiano) y otros terribles y temibles zares, las matrioskas, Molotov, Gorbachov, Putin y otros profesionales del amor....como la KGB. Ente vodka y vodka recuerdo a Boris Yeltsin.
En tierras de Rusia fracasaron Napoleón y Hitler y desde allí (hablando de perros) Laika y el Sputnik subieron al espacio exterior. Las Fuerzas Espaciales, Coheteriles, la Armada, las Fuerzas Terrestres y las Aerotransportadas forman parte de lo militarmente mejor preparado y potentente del orbe.
Parece que desde el otro lado del telón se le ha devuelto a Occidente la factura de lo ocurrido en Kósovo, haciendo una lecturada interesada y seguramente errónea por sesgada y haciendo, de paso, saltar por los aires lo poco que quedaba en pie de la arquitectura jurídica internacional. Nada menos que por parte de uno de los miembros permanentes del Consejo de Seguridad de la ONU. ¿Dónde ha estado Ban Ki-Moon todos estos días?. Posiblemente en la luna con la Unión Europea que ni está, ni se le espera. No toca hablar de Irak ahora....
A la Federación Rusa le ha llevado exactamente 17 años reinstaurar el orden autocrático internamente, al hilo de la deplorable situación económica y endémica corrupción y con Vladimir Putin como gran valedor. Parece que ahora quiere imponerla de puertas hacia fuera. No creo que a China le agrade la situación...
Como a los pacientes chinos, personalmente, la situación me desagrada conociendo, aunque sea vagamente, la trayectoria histórica de inseguridad y sentimiento de frustración y humillación rusa. Es importante tener en cuenta que hay un pesado argumento en clave energética y de control de los recursos, pero hemos de ser conscientes en cuanto a que la coyuntura alcanza más allá y, aunque recelo de los catastrofismos, se pueden ver paralelismos entre lo que está aconteciendo y lo que dió comienzo al desencadenamiento de la I Guerra Mundial, donde se daba una situación de altísima interdependencia económica que, unida a las burocracias irresponsables ante los ciudadanos (que se confundían con las oligarquías financieras), produjo un cóctel explosivo (más dañino que los Molotov).
Aquí hay que pensar al revés que los chinos: que la Historia no se repite, que es lineal, y que enfrente Rusia tiene oponentes que parecen haber superado y llegar a aborrecen el uso de ese lenguaje, y prefieren encaminarse hacia la convivencia en diálogo, y la coexistencia pacífica. Un conflicto a gran escala no beneficiaría a nadie (perjudicaría excepcionalmente a todos) y de ello hay múltiples y demasiado cotidianas experiencias.
Y si nos cortan el gas, a la larga, saldrán perdiendo...De todas formas, más frío hace allí.

viernes, 22 de agosto de 2008

Como ser Pío Moa e non morrer no intento

Ás veces un pregúntase como persoas tan esaxeradamente sobrecargadas de rencor e instaladas permanentemente no odio permanente poden chegar a ter certa relevancia pública, influír, e incluso contar con certo número de lectores, aduladores máis ou menos petulantes e seguidores á morte. Ás veces un pregúntase se todo o que che contaron e liches dende neno é certo ou non. Posiblemente a liña divisoria entre o que é certo e non é, sexa difusa. Ás veces tamén te preguntas que clase de retorta mente está detrás dalguén que foi integrante activo e confeso do grupo terrorista de inspiración maoísta GRAPO, no tardofranquismo, e agora forma parte do máis conservador e reaccionário da praza pública. Quizáis a viaxe, a peripecia, non sexa tan dificultosa porque simplemente é un perturbado que vai de historiador. Ou un simple desvergonzado polemista que gana ben cartos disfrazado de paiaso pseudo-intelectual. Quén sabe??. Quizáis quen o mercou tivo que afloxar ben a carteira ou sinxelamente, non tiña onde caerse morto ata que descubriu que con certa locuacidade se pode saír na tele aínda que digas cinco parvadas en cada frase. Cómo se pode vivir tranquilo contigo mesmo cando polas túas veas só corre unha mistura de mentira, odio e todo tipo de complexos??

Para algúns leva a razón. Cren nel. É o bon de vivir nunha sociedade libre na que el confesa atoparse incómodo, detestándose así mesmo e ós seus conxéneres. Un home que se fai chamar....LIBERAL!!!!. Como manipulan as palabras ó fío dunha pretendida xustificación histórica sen paralelismo posible!!!. Está claro que forma parte dunha estratexia de fondo dende certos sectores do conservadurismo españolista máis arcaizante ante o que consideran unha ofensiva por parte da esquerda. Puxéronse, dende que o PSOE en 2004 gañase as Eleccións Xeráis, á defensiva nunha ofensiva por terra, mar e aire fronte a todo o que soe distinto da música que ouvían os Reis Católicos. Pero chirría de maneira tal no século XXI que ningún científico serio ou historiador de prestixio lles adica un só minuto a rebatir falacias dese tamaño.

Pasados os anos, chegas á conclusión de que a verdade non existe, que as cousas non son nin brancas de todo, nin negras de todo. Polo medio sempre hai lugar para os matices, sempre hai medias verdades, e onde todo parecía aclarado comeza a escurecer. O dogmatismo é ineficaz, como tamén pode selo o relativismo levado á máxima expresión. Eu coido que este home non acadou a adolescencia no seu desenvolvemento mental.

Non chego a comprender como se pode pretender revisalo pasado sen un mínimo de obxectividade e desapaixoamento e pretender que cole, só facendo énfase no que lle interesa e ocultando de maneira deliberada e sistemática o que non lle interesa. Supoño que en certos sectores sociais poderán callar as súas proclamas agoreiras e o seu apocalíptico análise da realidade actual e pasada. Penso máis ben, que só cre neles quen quere crer. É cuestión de fe.

Entendo que a Zapatero lle chame "chekista", ou que a ETA, o PNV (os nacionalismos en xeral) e o PSOE (máis o resto da esquerda) os meta no mesmo saco como unha broma de cara á galería. Como a búsqueda permanente da alcachofa, o blog, a cámara ou o recadriño diario no que comentar para agrandalo seu propio ego e vender máis libriños infumables por fantasiosos. O que non entendo é que un home que naceu en Vigo odie tanto ós galegos e a todo o que cheire a galego, a vasco ou a catalán, menosprezando a súa cultura ou as súas lexítimas aspiracións políticas. Tampouco entendo que a estas alturas poida vomitar proclamas públicamente, e sen consecuencias xudiciais, na liña de que a homosexualidade é unha enfermidade evidente e sen cura...., ou que o exército sublevado de Franco non asasinou a naide nin na Guerra Civil Española nin durante 40 anos de férrea e oscurísima dictadura. Sempre minimizándo e xustificando. Sempre botándolle a culpa ó pobo, ós partidos, á República, ó separatismo, á masonería, a Moscú....o vello discurso de sempre. Dí que a Lei para a Recuperación da Memoria Histórica é unha "exaltación da violencia", cando o que pretende é dignificala aldraxada memoria de tantos e tantos inocentes que foron enterrados en fosas comúns despois de ser torturados en campos de concentración, ou carrilleiras, e axustizados sumarísimamente, coma cans. Maldita e diabólica guerra, coma todas, e tódolos miserables que as alentan(Anguita estivo fino, coma case sempre).

Ou meu máis absoluto desprezo ós Federicos, Moas, Luises del Pino e demáis axitadores, nostálxicos do anterior Réxime e rebeldes sen causa que se gañan a vida tratando de facerlle fervelo ánimo á xente dende a maña cedo. Eles, que se din amantes da liberdade e da patria deberían pois saber que esta remata cando te cruzas na dos demáis. A liberdade de expresión é un valor e un dereito irrenunciable e inalienable nas nósas sociedades, pero non por elo debemos desprestixalo abusando del almorzo, comida, cea e sobrecea.

E se te sintes patriota Moa(ías para Mao??), ama á túa patria non odiando a máis da metade dos que viven nela, bastante enfermidade tes sendo patrioteiro, que non patriota. Dudo que chegues a vello, porque ós teus anos estas na pubertade. Alá tí e as túas obscenidades Pío Moa, segue remoendo para seguer cobrando.


sábado, 26 de enero de 2008

I have a dream...


Frase célebre de un célebre hombre llamado Martin Luther King...
¿Podrá este hombre tener la oportunidad de materializar el Sueño y el de millones de personas en todo el mundo?
Barack Obama. No deja indiferente a nadie. Para unos, una incógnita. Para otros, la esperanza...
Año 2008: Estamos a las puertas de la segunda década del SXXI y este siglo comienza con gran estruendo la mañana de un tal 11 de Septiembre...
En la filosofía oriental los años terminados en 8, periodicamente, son años que anuncian cambios, que marcan un antes y un después, la apertura de una nueva etapa...
¿Estamos ante uno de esos años-punto de inflexión?
El año en cuestión, innegablemente, ha comenzado dibujando nubes en el horizonte económico en Occidente. Algunos dicen que podría suponer a medio plazo el inicio de la cesión de la antorcha a los países asiáticos.
Este es el contexto. Pero va más allá...
Hagamos el esfuerzo de recordar las sensaciones que teníamos la noche del 10 de Septiembre...Era un mundo sin miedo. Con problemas y conflictos. Con pobreza, injusticias, guerras..., pero en nuestros ojos había luz.
Al día siguiente no sólo murieron innecesariamente 3000 personas de diferentes razas y nacionalidades..., se vino abajo un mundo y todo se hizo gris.
Aquel día entramos de lleno en el SXXI, y nos entró por los ojos. Somos conscientes de la velocidad con que todo fluye. También lo somos del retroceso de los Derechos Humanos, de la invasión de las nuevas tecnologías y de lo que han cambiado nuestras vidas y la forma de interrelacionarse socialmente. De la situación del Medio Ambiente. Los cambios son vertiginosos.
La cascada de reacciones que se produjeron desde aquel fatídico día de 2001 han traído un mundo inestable y más tenso.Un mundo de desconfianza y más violencia.También de más vileza.
Por la mañana desayunas cadáveres y al mediodía magnicidios. A la noche te vas con ración de coche-bomba, inmolación o ataque selectivo.En tu madrugada un Kassam cae en Israel, cuando despiertas, hay 30 palestinos menos, el goteo es incesante. Entre tanto, África sigue igual de olvidada y en Latinoamérica ni un niño menos deja de hurgar en un vertedero cualquiera para llevarse un pedazo de comida podrida a la boca, entre ratas y demás...Algunos imperios dormidos despiertan contra el imperialismo. Hace falta hablar.
El mundo NECESITA un CAMBIO de rumbo en muchos órdenes y la figura de este hombre puede representar ese cambio necesario.
Hay hombres (y mujeres, obviamente) que se hacen iconos no sólo por lo que hacen, sino por lo que representan y por el don de la oportunidad. Aparecen en el lugar y en el momento preciso para cambiar el rumbo de la Historia.
Obama, como Lincoln, Churchill o JF Kennedy, tiene ese don. Es el hombre preciso para este momento de auténtica depresión.
Una persona mestiza para un mundo que necesita tender puentes entre culturas, razas y religiones. Una persona cosmopolita para un mundo que necesita cosmopolitismo en toda su extensión conceptual.
Quizá sea un adelantado a su tiempo y no sea su hora. Pero es la mejor opción. Es la opción. El mundo lo reclama. Su fin no será trágico como el de King. Su final es mejorar su país y la imagen de este en el mundo y trabajar para que el mundo entero recupere el respeto por los valores de su país.
El va encender la luz de nuevo.