domingo, 19 de diciembre de 2010

A experiencia de Belén Regueira. Neofalante

Neofalantes. Belén Regueira from Sr. Verme on Vimeo.

A xornalista Belén Regueira conta a súa experiencia persoal, os seus medos, a súa valentía, o seu proceso de autodeterminación persoal e concienciación a respecto da súa condición de neofalante en lingua galega. Chea de bo humor. Maxistral.
"Galicia será neofalante ou non será galegofalante"

Lección dun sabio

Contrattacando / José Luis Sampedro from ATTAC.TV on Vimeo.

Jose Luis Sampedro impartindo unha clase maxistral en 15 minutos. Moi recomendable.

viernes, 17 de diciembre de 2010

WikiRebels



Documental da televisión sueca sobre Wikileaks con subtitulos en castelán. Para acceder a estes débese ir á páxina de Youtube e picar na barra, abaixo, onde pon CC. Indispensable.

jueves, 16 de diciembre de 2010

(re) Nace o MEU

O mércores 15 foi a Asamblea Nacional Constituínte do Movemento Estudantil Universitario na aula 2 da Facultade de Medicina ante mais de 100 persoas. Organización plural, aberta e de vocación integradora e maioritaria. Pulará pola defensa dunha universidade pública, única, galega, internacional, cogobernada e corresponsable. Algunhas destas propostas son certamente revolucionarias e innovadoras dentro do estudantado organizado.

Pode supor tamén o nacemento dunha experiencia organizativa verdadeiramente transversal e independente das consignas partidarias.

Foi elexido Anxo Teixeiro como Voceiro Nacional. No acto de peche interviron Sergio Folgueira, novo responsable de Organización, o propio Anxo Teixeiro, Xoán Bascuas (membro da Executiva Nacional do BNG), a concelleira de educación de Santiago de Compostela Mercedes Rosón (PSdeG), diversos colectivos e eu mesmo como novo Responsable Nacional de Ideas. A Executiva Nacional estará formada por 7 membros (na foto saen 6)

Páxina web: movemento.eu (con informacións, documentos, etc...)


O caso da web Wikileaks


A primeira gran guerra cibernética global líbrase na rede dende a detención do fundador de Wikileaks, Julien Assange. Nos últimos días intúese calma tensa, unha tregua tácita, pero as hostilidades rebrotarán e manteránse por bastante tempo. Seguramente non vaian estritamente ligadas ao futuro legal do controvertido xornalista australiano e continuarán de xeito indefinido aínda que ese aspecto terá incidencia na intensidade dos movementos. É unha liorta entre o poder constituído, establecido, e unha masa inxente de poboación que atopou un medio (internet) que lle permite fiscalizalo e controlalo mais e mellor. Por eso se resiste e se resistirá.

Para uns Assange é un heroe, o paladín da liberdade de expresión que fixo tremer a estabilidade e a credibilidade dos sistemas de protección de datos e de información confidencial da maior potencia hexemónica dende que o mundo é mundo, cos danos colaterais que leva aparellados para terceiros e para a liberdade de prensa poñendo en risco a súa propia liberdade. Mesmo a súa integridade física. O home que mais cambiou o curso da historia nos últimos tempos.

Inspira a unha lexión de ciberactivistas dispostos a vingar a súa detención con ataques a páxinas web e servidores considerados colaboracionistas co oscurantismo dos gobernos e organizacións ás que non lles interesa a aparición de Wikileaks, ou ferramentas similares que xa están saíndo á luz. Dende o anonimato embárcanse nunha cruzada de claro contido épico: miles de David fronte a Goliath. Horizontalidade fronte a verticalidade. Semellan os anarquistas revolucionarios do primeiro terzo do século XX, aqueles que tanto deron que falar tamén nas barricadas de España, pero sen autoridade nin xerarquía interna. Sen constructo ideolóxico definido. Nin Patria, nin Deus, nin Amo. Só os aglutina a loita fronte a calquera tentación por restrinxir o libre acceso á rede, ás comunicacións e aos seus contidos. Aínda que o que está en xogo vai máis aló e tamén reivindican o dereito a ser informados con independencia, imparcialidade e un mínimo de rigor. Algo que estivo moi cuestionado nas últimas décadas, salvo contadas excepcións. Transparencia. Reclaman ser determinantes, partícipes e donos da súa propia historia.

O principal símbolo identificativo é a máscara do personaxe central de “V de Vendetta”, aquel marabilloso filme baseado na banda deseñada e no conspirador inglés do século XVII Guy Fawkes, e ambientado nun futuro distópico raiano no ambiente totalitario da obra capital de George Orwell: 1984. Aquela na que aparecían desenmascarados os tres slogans reais do Partido que todo o controlaba, as intencións do Gran Irmán: “A guerra é a paz, a liberdade é a exclavitude, a ignorancia é a forza”. Convértense en piratas informáticos capaces de botar abaixo, ameazar, inutilizar ou dificultar o funcionamento normalizado da páxina web da Fiscalía sueca, de Sarah Palin ou a de xigantes como Mastercard ou Twitter.

Para outros Assange é ou ben a aparición do Anticristo ou ben un títere ao servizo dunha simple cortina de fume orquestada dende os centros de poder do imperio con fins inconfesables. Pero os efectos dos que pensan o primeiro xa se están vendo: para determinados colectivos dos EUA, no día de hoxe, vai ser imposible acceder ás direccións electrónicas de The Guardian, The New York Times ou de calquera outro medio que publique cables diplomáticos. Será o preludio dunha restricción masiva e xeralizada? Aí está o cerne do conflito. E os cidadáns teñen moito que perder na súa resolución. Semella claro que o fenómeno que estamos vivindo evidencia ata que punto está podre o sistema e a alta política, as relacións económicas, o interese das guerras, o intento por silenciar o periodismo...Estáse poñendo case todo en cuestión e terá grandes repercusións de cara ao futuro na forma de gobernar e de entender o exercicio do poder nun escenario fondamente cambiante e inestable. Acabamos de entrar, agora sí, no século XXI.



Para acompañar: Steve Earle-The revolution stars now

miércoles, 1 de diciembre de 2010

Wikileaks en guerra


Un futuro cyberpunk semella manifestarse perante os teus ollos. Fai xa anos que se ven especulando dende o mundo académico, anteriormente dende a ciencia ficción e recentemente dende os círculos de intelixencia, seguridade e defensa das principais potencias, das posibilidades e perigos abertos logo da eclosión e asentamento da sociedade da información. Sempre se sostivo que posuír información equivalía a poder. Neste caso desmedido.

Dende comezos dos 90´s do pasado século foron principalmente autores franceses, como Alvin Toffler e Cédric Thévenet, os que debuxaron un horizonte cheo de ameazas concretadas en hipóteses e conceptos propios de filmes como Xungla de Cristal 4: atopariamonos ás portas do ciberterrorismo e da ciberguerra. O primeiro consistiría na posibilidade de atacar infraestructuras e sistemas sensibles en beneficio da propaganda de grupos-pirata organizados, ideoloxizados ou só vagamente, coa finalidade de crear estados de alarma e vulnerabilidade nas sociedades mediante accións directas, ou combinadas con outras convencionais, dentro dos seus obxectivos políticos contraculturais e antisistémicos. Un escenario de ciberguerra viría propiciado por enfrontamentos abertos ou soterrados entre estados, ou entre eles e organizacións ou corporacións, nunha liorta pola información e polo desmantelamento, vía cibernética, de infraestructura civil ou militar (satélites, telecomunicacións...), como tamén por medio da revelación de segredos na disputa de intereses contrapostos ou de simple desestabilización. Tanto é así que nunca se identificaron aos autores dos ataques a servidores bancarios e gubernamentais estonios (2007), aínda que se sospeita que a Federación Rusa cubriu os feitos, si non foi a causante directa. En contrapartida, Estonia valéuse disto para colocarse baixo a éxida da OTAN. É tan só un exemplo, entre mais episodios recollidos na prensa internacional.

Coa aparición de Wikileaks e as súas revelacións (coñecidas xa como Cablegate ou 11-S da diplomacia mundial, e as que chegarán inevitablemente sexa cal sexa o futuro que lle espere aos seus membros), que afectan a tantas persoas, institucións e gobernos, prodúcese un terremoto de magnitude histórica e ábrese unha era que mudará os sistemas de intelixencia e de recopilación e comunicación de datos. A fuga é unha hemorraxia inmensa que irán contando por fascículos. Está por ver a incidencia que terá nas relacións entre EUA e o resto, aliados ou non, precisamente nunha etapa complexa para o mantemento da súa hexemonía global. Como tamén a nivel interno nos países afectados, entre eles España.

Non estrana que dende algúns, e os seus mass media, se insinúe xa a posibilidade de calificala, co seu fundador Julien Assenge á cabeza, como organización “terrorista”. Supón a chegada pola porta grande do hacktivismo: xa temos un novo Bin Laden, sin turbante. Como tampouco o é que os declarados “antiimperialistas”, fora da órbita occidental (como Ecuador ou Venezuela) aplaudan o acontecido e mesmo ofrezan asilo e refuxio.

A estratexia defensiva, polo dagora, non é outra que a de filtrar, minusvalorar e desprestixiar o ocorrido ademáis de facer fincapé nas informacións superfluas en detrimento das mais comprometedoras. Nalgúns lugares toda unha xeración de actores políticos, xudiciais e empresariais relevantes quedará gravemente perxudicado. Estamos ante unha declaración de guerra por parte dunha especie de embrión dun 5º poder global? Con que fins? Qué cantidade e calidade de información posúe a maiores? Terroristas ou filántropos en favor da transparencia e a democracia? Ata que punto son de interés público prácticas ou comunicacións que, pola súa naturaleza, pertencen ao ámbito da confidencialidade? Cales son os límites do oscurantismo gubernamental en democracia? Hai “verdades oficiais” en risco? O que lle faltaba ao estado de desconfianza, desafección e divorcio entre as clases dirixentes e os pobos. Pode que haxa que empezar a revisar tamén as teorías políticas sobor das relacións entre a comunicación mailo poder. Toda unha revolución ante os teus ollos.


Para saber mais:
-Entrevista con J. Assange (El País) despois de revelar informes da Guerra de Irak (outubro 2010)
-ElPais: Hacktivismo
-ElPais: Secretos de Estado (03/12/2010)
-Publico (Escolar.net): El fin de la hipocresía (03/12/2010)
-ElPais: Ciberactivismo, no ciberguerra. (08/12/2010)
-Blog de Suso Baleato (moi recomendable, sobre o tema...)
-Informe Semanal (TVE-1): Wikileaks, el poder al desnudo.


É O PRIMEIRO MOVEMENTO SAMIZDAT A NIVEL GLOBAL.

sígueo en Facebook
sígueo en Twitter

miércoles, 24 de noviembre de 2010

Decrecemento ou Lugano

Ao pouco de estalar a nai de tódalas crises no corazón do sistema alá polo 2008 tiven a honra de asistir a unha conferencia na USC que, por aquel intre, semellaba esaxerada nos términos que se produxo pero que resultou ser pouco menos que premonitoria. Era a filósofa e analista Susan George a que alertaba de que o que se achegaba agochaba unha magnitude moito maior da que comunicaban e transcendía. Asentaba as raíces na perversión dun sistema autodestructivo e negador da posibilidade de realización digna da condición humana, e situábanos ás portas dunha fase histórica convulsa e traumática a nivel global. A lóxica seguida, de non recibir contestación, conlevaría sí ou sí consecuencias impredecibles.

Atopabamonos ante un cóctel explosivo que unicamente podería superarse se os gobernos mundiais afrontaban drásticas e rápidas medidas ou, do contrario, encamiñariamonos cara un futuro pouco alentador: a crise financieira incipiente, a azoutadora de consciencias e crecente crise da fame no Sur (engordada polo secular e camaleónico expolio dende ese Norte que volve coñecer a fame) e a crise da sostibilidade ambiental e do esgotamento dos recursos. Todo baixo o paraugas dunha sorte de novo Prometeo representado, entre outros flaxelos intocables do credo ultraliberal, nos “mercados”. Crises que se retroalimentaban e que ameazaban con desestabilizar rexións e sociedades enteiras poñendo en perigo e desprestixiando a viabilidade das democracias occidentais tal e como as coñeciamos, hoxe convertidas en casinos para uns poucos. Saín dalí cunha sensación equiparable á que un experimenta cando olla filmes como Armaggedon, Deep Impact ou “cousas” dese estilo: non prestas maior importancia e reposte facilmente porque o susto dura o que dura o entretemento. Catastrofismo típico dun cambio de século, pensei.

Neste mundo que rescata a Irlanda ou a Grecia, pero non a Haití ou a Botsuana, merece a pena seguir de preto a tese e consellos do profesor de Ciencia Política da UAM, Carlos Taibo (situado en coordenadas ideolóxicas próximas ás de autores altermundialización e ecosocialistas significativos como Michael Löwy, por exemplo) cando fala da necesidade de amoldar as mentalidades e facer fronte á ofensiva dun sistema desbocado dende posicionamentos críticos e abertos ante o horizonte que se presenta. Sostén a idea de que, tradicionalmente, asociamos crecemento económico con algo saudable e desexable: prosperidade, felicidade, cohesión social, servizos públicos garantidos e tasas de desemprego razonables considéranse consubstanciais, como verdade inmutable, a ese concepto cegador.

Para el é hora de desbotar as supersticións e pasar a romper cos dogmas do discurso dominante incorporando praxe e literatura que propoña alternativas “emancipadoras”. Faise apremiante reducilos depredadores niveis de producción e do hiperconsumismo exclavista ao que aludía (en términos similares) Zygmunt Bauman, entre outros, para redirixir os esforzos cara a atención das necesidades sociais insatisfeitas e do respecto polo medio natural, favorecendo o reparto do traballo (englóbao todo no decrecemento).

Ante a desocialización precarizante que asoma por aquí, producto de 20 anos de economías sobredimensionadas e hoxe en risco de colapso (especialmente alí onde os anglosaxóns denominan de xeito despectivo PIGS), e o proceso de despece do estado de benestar trócase apremiante articular o rearme ideolóxico do movemento obreiro apoiándose na tarefa dos cidadáns do común e dos movementos sociais para resistir a ofensiva. Pode parecer arriscado e utópico despois da actitude acomodada da socialdemocracia europea nas últimas décadas, pero se non comeza a afrontar sen complexos a súa propia condición dialogando coa base social natural e potencial convertiráse en cooperadora necesaria do discurso superador das ideoloxías que defende o oligárquico poder real, o cal podería caer na tentación de recuperar o que Taibo califica como “darwinismo social militarizado”; aquel que, dende a sinrazón malthusiana, asegura falla absoluta de liberdades e de progreso para as maiorías. É decir: a volta ao fascismo, mais ou menos edulcorado. E pensar que o Informe Lugano parecía un bo guión de cine!

jueves, 18 de noviembre de 2010

Galeusca española


Bautizaba sutilmente o xornal monárquico e conservador madrileño ABC, xunto con La Vanguardia o mais lonxevo e un dos mais influíntes do século XX, o encontro mantido recentemente en Barcelona polos líderes do Partido Popular de Galicia, Euskadi e Catalunya. E sentou cátedra para comentaristas políticos de toda roupaxe e condición. Foi como abanear un tótem. Automaticamente comezaron a verter ríos de tinta e océanos de megabytes. O simbolismo do acto e a escenificación dunha comuñón que recupera a épica do mito da reconquista, dende o punto de vista do efecto mediático, tivo certo éxito. “Pacto do Tinell” á inversa: rédito asegurado fóra de Catalunya, ainda que non reparasen en que supón un recoñecemento implícito da especificidade.

Como diría Roberto Vilar, ex-Tonecho e presentador de Land Rober na TVG: “o cabalo traballa, a cabeza non para”. Pois a fábrica de pensamento FAES traballa, e as súas cabezas non paran. Nunca descansan no obxectivo do engano semántico e da usurpación dos conceptos para vacialos de contido.

Abstraerse dos “debates nacionais” en España é como facelo a respecto das deidades de Fidel Castro ou do Che en Cuba. Unha herexía. Unha tolemia propia dalguén pouco menos que idiota. É certo que este tipo de tensións se producen no mundo enteiro, e intúese utópico que rematen algún día as liortas identitarias e as disputas territoriais, pero aquí convertéronse nunha patoloxía que lastra o debate político (e mesmo a eficacia da xestión colectiva dos recursos e dos esforzos) ata límites insospeitados. Mais ainda cando se aproximan eleccións. Debémosllo todo á errática e convulsa traxectoria dun antigo Imperio incapaz de se adaptar ás circunstancias históricas e solventar ou, cando menos, sobrelevar dende un nivel menor de enfrontamento e sobresalto, e fóra de solucións coxunturais, as súas contradiccións e diferencias mediante o acordo permanente na procura da integración do disenso. Se a Constitución de 1978 pretendía pechar esto dunha vez e para sempre está claro que fracasou (o resultado das vindeiras eleccións catalanas abrirá un novo ciclo nesta materia). Non hai mais que ver o pouco pedagóxica que foi para algúns, mesmo para os que naceron politicamente baixo a súa vixencia plena e deberan manter, cando menos, as formas. Non asumen a plurinacionalidade, e nalgunhas partes do crebacabezas hai cada vez mais poboación disposta a non esperar mais. E con mais sólidas estruturas para facelo posible e efectivo.

Referíame antes directamente á xeración de políticos desmemoriados e desacomplexados, post-transición, que representan Alicia S. Camacho e Feijóo, metidos no papel de vedettes, e Basagoiti (alguén con maior cintura politica que os anteriores). Baixo o mantra de ollar ao futuro, do “sentido común”, e da “liberdade” propoñen unha recentralización soterrada (nas mentes e na práctica) que puidera custarlle cara á sacrosanta indivisibilidade e unidade patria. Consideran a descentralización como cerne de tódolos males e disfuncións, cando achegou as maiores cotas de progreso e benestar para os cidadáns, e como fonte dun recurte de liberdades en nome da normalización e a recuperación das linguas minorizadas por mor de “acordos ilexítimos” entre os dous grandes diaños: o nacionalismo e PSOE. O pacto que dende 1923 mantiveron catalanistas, galeguistas e o nacionalismo vasco para resisitir ao antidemocrático nacionalismo de estado, e que logo cristalizou en reivindicacións de naturaleza política, fora tamén chamado a Triple Alianza. Hoxe, ao abeiro de ABC, El Mundo ou Federico Jiménez Losantos outra triple alianza xermina: nostálxicos do réxime franquista, conservadores e os autoproclamados liberais. E baixo o paraugas de marcas tan estimulantes como Galicia Bilingüe, Manifiesto por la Lengua Común, Rebelión Cívica ou Peones Negros quixeran retrotraernos á etapa pre-constitucional. Nisto consiste a Galeusca española.


viernes, 12 de noviembre de 2010

Patxi defende a Eguiguren



O Lehendakari Patxi López, nun xesto que mostra a súa honradez, defende ao Presidente do PSE-PSOE despois do linchamento público ao que está sendo sometido dende que concedeu a entrevista á Sexta:



Incontinencia verbal


A chegada de Bieito XVI desatou unha verdadeira semana de paixón. Traduciuse nunha catarata de polémicas dende ámbitos distintos: o propio Papa, xa sen baixarse do avión, deu comezo á orxía de despropósitos co tramposo termo “laicismo agresivo”. Pode que decidira entrar con bo pé, nun alarde de diplomacia “á vaticana”, naquel estado que mellor tratamento outorga á súa institución naquelo que a fai máis proclive ao tentador pecado da avaricia (o diñeiro) resucitando a pantasma da onda anticlerical desatada en España cando os mais desleais boicotearon a viabilidade da República. Amosou a faciana mais perversa ao misturar ambos conceptos e ligar épocas que non resisten, en rigor histórico, a mínima comparación.

Xa non sei si foi o causante de que a algúns se lles nublara transitoriamente a razón ou foi cousa de que conspiraron os astros, ou mesmo de “Becky”. Dende as filas socialistas, e por unha banda, o ex-presidente González (posiblemente o que mais fixo pola modernización e o progreso) abriu unha tormenta de consecuencias impredecibles contando que aínda lle persigue a dúbida no que atinxe á posibilidade que tivo de dar a derradeira orde para cometer un crime de Estado. Pódese comprender en certa medida que, dende a súa posición, manteña a disxuntiva da conveniencia estratéxica (por mor de poderosas e inescrutables razóns de Estado) do que significaría decapitar ou non violentamente, e ao marxe da Lei, a ETA nunha das etapas de maior virulencia terrorista, cando os asasinatos se contaban por días e caían ata xenerais. O dilema estaría en si a decisión evitaría máis mortes ou tería o efecto dun recrudecemento que incendiaría Euskadi, nunca Intifada de txapelas, e arriscaría un número aínda maior de vidas. Está claro que a súa non foi unha posición cómoda, por estar suxeita a presións, e mais tendo en conta que herdou unha dinámica de enfrentamento parapolicial contra ETA e o seu entramado civil procedente do franquismo e do goberno da UCD, cunha esquerda abertzale en auxe e coa dereita e sectores do exército sostendo a hipócrita (segundo os ataques ulteriores) máxima “contra ETA metralleta”. Pero moitos cuestionan que sexa precisamente agora o momento axeitado para verter tal afirmación. Incluso Fraga, ao que lle afecta a polémica, sabe que de esto é mellor non falar porque mais dun quedaría escaldado.

Pola outra banda foron moi comentadas as declaracións do presidente do PSE, Jesús Eguiguren, onde recoñeceu conversacións con Josu Ternera e atreveuse a poñer data a un eventual comunicado de ETA onde anunciaría o cese definitivo da loita armada mailo inicio dun desarme verificado por comisións internacionais e observadores independentes, o que abriría as portas ao desexado escenario da non-violencia no derradeiro lugar de Europa Occidental onde persiste, precisamente na semana onde o Parlamento Vasco honrou a tódalas víctimas do conflito (de ETA, os CAA, os GAL, o BVE, Triple A...). Tampouco parecen moi prudentes, pero sí valentes, neste momento. E nesta confusión que nos propón a mediocracia, faltaban as memorias de Bush. Despois do resultado do Partido Republicano están decididos a lavarlle a cara ao peor presidente da historia. Agora sostén que non quería invadir Iraq, que respalda as torturas (malditas razóns de Estado!) e que se arrepinte de non seguir os consellos do oráculo aznariano, do “visionario líder español”. Calquer día sae Feijóo dicindo que el non quería derogar o Decreto do galego e, senón, ao tempo.


jueves, 4 de noviembre de 2010

Barack Obama: 2012


Ao peche destas liñas botou a andar o reconto na Costa Leste dos EUA. O lector sabe de antemán que o minucioso sistema político estadounidense susténtase nun engranaxe complexo e difícil de comprender cos nosos lentes. Para o constante proceso político ten reservado un papel moderador alleo á nosa realidade e hai que ter presente que leva perfeccionándose no aspecto xurídico mais de dous séculos. Falamos da república democrática e capitalista mais influínte, dende o punto de vista ideolóxico e de modelo socioeconómico, do panorama occidental. O berce dun imperio que non madura ben e que semella atragoarse nos comezos de século. Este tipo de votacións, que se celebran sempre a metade do mandato presidencial, midterm elections, elixen aos cen Senadores para os vindeiros seis anos, aos catrocentos trinta e cinco Representantes da cámara baixa para os dous anos seguintes e aos Gobernadores da maioría dos territorios autónomos. Ademáis de votacións plebiscitarias sobor de leis concretas e membros do aparello xudicial.

Referímonos a uns comicios dunha gran transcendencia para o desenvolvemento da vida pública e dos segredos da actividade lexislativa daquela nación, que repercutirán indefectiblemente na vida de millóns de seres humanos do planeta: dende México ou Cuba ata Irán ou as Coreas, e mesmo Europa. Pero pódese asegurar que o influxo da superpotencia, ata o dagora incuestionada, é menor xa que as relacións xeopolíticas, os hábitos sociais e as estruturas mentais mudan mais rápido do que temos en conta a cotío, nunha liorta perenne entre a homoxeneización global e a resistencia. En ocasións para retornar a camiños mallados e noutras advertindo sinais que fai un tempo identificariamos propios de calquera escena dunha superproducción hollywoodiense e, nalgunhas latitudes, unha utopía. Que pregunten senón aos curmáns brasileiros.

Non hai nada seguro en canto aos resultados pero todo indica que os sistemas de investigación social e de sondaxe non se trabucarán substancialmente e o previsible, pero relativo, sismo conservador reequilibrará as balanzas do xogo de poder despois da espectacular e masiva participación que deu a victoria ao Partido Demócrata de Obama: espérase o Senado para os burros e a Cámara de Representantes para os elefantes. O que suporá un contratempo na axenda e no camiño sinalado pola Administración, traducido nun anunciado bloqueo onde a marxe de maniobra e de erro será mais estreito do habitual. Sobre o papel, o sistema diseñouse para desconfíar da concentración do poder en poucas mans (aínda que a crise mostrou que o poder real se concentra nun número delas ínfimo) e, tradicionalmente, a vontade dos cidadáns corrixe o rumbo consagrado dous anos antes. O dun navío tan enorme que o fai case inmune a cambios drásticos ou revolucionarios, alén das operacións de maquillaxe convenientemente explotadas para consumo da cultura popular. Será curioso: un dos presidentes mais progresistas terá que lidiar con un dos Congresos mais conservadores da Historia.

Contábase que as espectativas de cambio xeradas na campaña que elevou a Obama aos altares da Casa Blanca se frustrasen pola vía dos feitos pero o horizonte que depara esta elección puidera non resultar tan dramático para o proxecto político que ergueu e personifica. Sendo certo que lle esperan dous difíciles anos centraráse agora en proxectos onde non teña as mans atadas e logo presentaráse ante o electorado como un facilitador daqueles consensos (sempre que a estancada economía e a axenda internacional axuden) boicoteados por un Partido Republicano radicalizado e botado en brazos de Sarah Palin (habería que matizalo), quen non sería rival nunhas presidenciais. Resucitaría unha maquinaria mobilizadora que, desta volta, reactivou tarde e cando as teses dos sectores mais ultras xa callaran, alimentadas pola crise.


Para acompañar: Yes we can

lunes, 1 de noviembre de 2010

Demócratas ou Republicanos?



O partido do dereito ao voto para as mulleres, o partido dos dereitos civís, o partido que puxo ao primeiro home na lúa, do Plan Marshall, o partido que aplicou o New Deal, o partido que propiciou conversacións de paz no Oriente Medio, o partido que recentemente extendeu a cobertura sanitaria, o partido do progreso.... ¿que hai enfronte?: O partido das guerras en Afganistán e Iraq, o partido de Bush I e Bush II, dos recurtes sociais e dos ultraconservadores e fanáticos do Tea Party. A reacción. Eu teríao clarísimo: Go Democrats!


jueves, 28 de octubre de 2010

Eu non te espero

Rezan así as bandeirolas vermellas que penduran dun bo número de fiestras da zona vella compostelá por mor da visita fugaz que Ratzinger fará a Galicia na fin de semana do vindeiro 6 de novembro. Máis dun turista despistaráse ante tal diseminación. Convertéronse en todo un éxito de marketing e, aínda que empezaron a distribuirse en lugares de afluencia minoritaria, espállanse tal cal cogomelos. Será polo tempo, que lles é propicio. Non é para menos.

Redactar unha opinión ponderada sobre a Igrexa Católica é sempre un exercicio de equilibrismo con riscos e, xa postos, tampouco pretendo manter a equidistancia neste asunto. A organización (non así e, necesariamente, a fe mailo influxo inequívoco que esta tivo na cultura europea e occidental) arrastra unha longa e gris traxectoria (tamén, todo hai que dicilo, repleta de exemplos de solidariedade e compromiso social) e non faría falla botar man das enciclopedias mais completas para lembrar episodios infames como as Cruzadas ou a sempre latente pulsión maniquea, fonte inesgotable de violencia e conflitos, a obsesiva e inquisitorial queima de bruxas, a postura mantida nos momentos previos e ao longo da Guerra Civil española (“Que la ira de Dios caiga sobre España si la República persevera”, segundo o cardenal de Burgos Pedro Segura, en 1931), a bendición do franquismo ou mesmo a relación ambigua co nazismo. Para qué recordar todo iso?

Case é o de menos neste preciso intre. Pura anécdota, xa que o pasado non se pode mudar. O que si debemos é aportar un pouco de cordura, defender a racionalidade constitucional e tratar de superar conxuntamente traumas dunha Transición que, especialmente neste eido, se dilata no tempo mais do asumible. Porque non é xusto nin moral, tendo en conta o momento económico, que os custes da visita do xefe dun estado teocrático e antidemocrático se repartan por igual entre tódolos contribuíntes de xeito obrigatorio. Enténdese ben que a seguridade si, coma a de calquera outra viaxe dun xefe de estado ou de goberno estranxeiro, pero faise máis complicado cando, a maiores diso, o dispendio (3 millóns de euros de fondos públicos, 6.500 euros por minuto) se executa para recibir á cabeza visible dunha confesión relixiosa concreta. Mais aínda cando hai unha pluralidade delas e o fenómeno migratorio mudou por completo a nosa realidade. Onde vai o estado aconfesional? E a austeridade? Faríase o mesmo se o convidado fose o Dalai Lama ou o líder da igrexa maradoniana? Non abonda coa desmesurada financiación que reciben xa? Non deberían contribuír exclusivamente os seus fieis? A veces penso que, no noso nivel, a breve experiencia do goberno de progreso foi claramente insuficiente: Galicia recupera o seu estado natural, e volve a ser un ermo civil onde poucos alzan a voz ante os abusos.

A propaganda da Xunta quere vender que os beneficios serán altísimos e as contrapartidas pouco menos que infinitas: per saecula saeculorum. Todo un choio. Paco Vázquez asegura que a visita “non ten prezo”. Algo así como aquel memorable anuncio dunha coñecida marca de tarxetas de crédito. A ver se hai sorte e non se converte nunha ganga para os de sempre, como aconteceu en Valencia! Prefiro non pensar nos libros de texto que poderían mercarse para os colexios, o número de comedores escolares e liñas de Noitebús que poderían manterse ou as actuacións proveitosas para as maiorías que puideran acometerse.

É curioso e desalentador comprobar como a crise alimenta un discurso que incide na necesidade de erradicar as subvencións para axudar a soster ferramentas indispensables do sistema democrático (como son as televisións públicas, os partidos políticos, sindicatos, etc...) pero non plantexamos nunca deixar de invertir, con cartos de todos, en actos superficiais e para organizacións de cuestionable compromiso con ese mesmo sistema. Feijóo fala ultimamente de “autonomismo extrovertido”. Será todo esto exemplo de “liberalismo introvertido”, de “liberalismo invertido” ou mais ben unha calculada confusión e unha autopromoción mais? Porque non vexo liberalismo por ningures. Non sei vostedes se poden clarexarme algo. Con estes vimbios eu tampouco o espero.


Para acompañar: Sinead O´Connor-War

jueves, 21 de octubre de 2010

Tea Party de toda a vida

(este artigo ten partes calcadas, ao final, doutro publicado no blog en Agosto de 2009: Os de sempre)

Tardou en chegar mais do previsto a toma en consideración dos serios riscos que plantexan as similitudes entre a ala mais reaccionaria da dereita española e a corrente fanática chamada a invadir o corpo do Partido Republicano norteamericano. Aínda que xa se viña alertando da xestación dunha nova revolución conservadora, fundamentalmente dende sectores do mundo académico e do pensamento, parece que non foi ata a semana pasada cando se empezou a falar abertamente disto en España. Coincidiu cunha entrevista a Esperanza Aguirre na TVE, onde recoñeceu sen ambaxes identificarse cos valores e principios básicos deste grupo de presión extremista.

Non está claro quen sustenta e financia (aínda que se intúe) a campaña mediática do movemento pero a simplicidade das súas mensaxes (baseadas nun racismo patolóxico, rural, antiintelectual e nacionalista furibundo, na homofobia, nun sádico conservadurimo moral e no antiestatismo mais radical) está conseguindo mobilizar espazos habitualmente apáticos. Os representantes aos que apoian desbancan, por todo o mapa, líderes consagrados con perfil mais moderado e convencional de cara ás vindeiras lexislativas. As mensaxes da canle Fox actúan como engranaxe dunha maquinaria concebida para tensionar o clima e a convivenza social, establecendo unha liña de confrontación hiperbólica fronte a Obama. Din defender o orixinalismo, unha volta ás orixes filosófico-constitucionais, inspirándose no Motín do Té do S.XVIII. Incongruencia maiúscula, pois aquelas beben dos ideais da Ilustración. A súa ideoloxía provocou unha situación que os fai regresar fornecidos de odio.

Algo semellante vemos coa maioría dos que se din liberais por aquí. Polo tanto, atópanse paralelismos cos núcleos de poder da actual dereita española. Predicadores e altofalantes antiperiodísticos non faltan (fálase do TDT Party, en referencia á proliferación de canles desta corda), e a radicalización do discurso dende a derrota de 2004 (inmigración, nacionalismo negador e supremacismo linguístico, rexeite de calquera medida que conleve extensión de dereitos individuais, etc...) faise patente. Algúns, nun aceno humorístico, falan tamén do Carajillo Party. E en Galicia temos a nosa propia versión: o Augardente Party, representado nos Feijóo, Rueda, Jesús Vázquez e compañía. Pero penso que, en certa maneira, supón un xeito de desviar a atención e, por seducción propagandística e mimetismo, cáese no erro da marca Tea Party e da suposta aparición dunha dereita reinventada e atractiva ao desprender apariencia contra-establishment. Aínda que leve a un apuntalamento da súa faciana mais agresiva e inxusta.

En calquera caso, aquí o orixinalismo non descansaría nunca nos principios dunha constitución liberal, senón en algo moi próximo ás Leis Fundamentais do Movemento. Por eso prefiro coincidir coa conceptualización de Bernart Muniesa, historiador da Universidade de Barcelona. Fala dos de sempre para referirse aos que se opuxeron en todo momento ao progreso e desenvolvemento democrático, enfrontándose sistemáticamente aos sucesivos intentos de modernización: dende a volta dos Borbóns, con Fernando VII, e salvo os breves momentos de esperanza que representaron o Trienio Liberal, o Bienio Progresista, o Sexenio Revolucionario, e a I e II República os de sempre apadriñaron as posturas máis reaccionarias, que culminarían nunha Guerra Civil espantosa e nunha ditadura militar-fascista que durou case 40 anos. Os de sempre foron os que, coa desaparición física do ditador, lexitimaron a aberración franquista e seguiron latentes primeiro en Alianza Popular e hoxe, aínda, na cúpula do Partido Popular. Os que continúan sen desvencellarse do pasado e mesmo o reivindican como etapa próspera, de “extraordinaria placidez”. Non hai Tea Party, son os de toda a vida, aquí e alí.


viernes, 15 de octubre de 2010

Volve Massiel


“La, La, La....”
Dúo Dinámico (non confundir cos castizos Paco e Carlos). Tema interpretado en Eurovisión ´68 por Massiel logo de apartar a Joan Manuel Serrat pola súa teima de facelo en catalán.

A crise económica supón unha crúa traxedia no inmediato, e tamén no longo prazo. Sabemos dende cativos que coas “cousas de comer” non se xoga, pero a desfeita definitiva diríxese principalmente ao cerebro dos que manteñen os intestinos cun réxime alimenticio rigoroso porque non queda outra, ou ao daquel que padece insomnio por mor das contas e se refuxia prendendo Telecinco, consumindo as miserias da “princesa do pobo” e amigos. Algúns deles, sen decatarse, futuros desposuídos. En realidade ninguén é alleo ao gran estrago do capitalismo ferido.

Débese lembrar sempre que na orixe desta colosal farsa instancias como a Unión Europea, o Goberno norteamericano ou o FMI extorsionaron ao Goberno español baixo ameaza explícita, consistente en desincentivar a inversión internacional para condenar o porvir, facendo posible así que entregase a bolsa (e as vidas de moitos) cunha cifra de 90.000 millóns de euros para salvar a caluga dos responsables da burbulla inmobiliaria (a banca) sen retocar a fiscalidade para as rendas mais altas nin crear impostos para as grandes fortunas, nin tampouco reducindo os orzamentos en Defensa (8.000 millóns anuais), os destinados a soster a Igrexa católica (6.000 millóns) ou a partida concedida graciosamente á Casa Real (9 millóns). Pasando por riba da democracia social nun alarde de violencia sistémica e continuada inaudita.

Saturno devorando aos seus fillos: namentras, cinco millóns de desempregados, traballadores precarios, autónomos, mozos e xubilados, dependentes, pequenos funcionarios e mulleres asalariadas pagan as consecuencias e séntense desconcertados, orfos. Mesmo enganados e vexados. É comprensible que o descontento sexa alarmante. Describe ben esta realidade Ignacio Ramonet nas liñas de Le Monde Diplomatique, no seu número de Outubro.

O contexto, como xa se ten repetido, é propicio para que agromen líderes políticos mediocres, irresponsables e sen escrúpulos. Propicio para que unha sobredose de populismo se estenda coma un cancro e termine por esgotar o pouco creto que queda na maioría das institucións democráticas, nomeadamente os partidos políticos. Esa peste justiniana percorre Europa enérxica e vertixinosamente, chegando ao Finisterre ibérico coa mesma forza destructora que por alá arriba. Na cidade de A Coruña (nome oficial, nada que ver coa súa pronunciación e/ou traducción a calquera idioma) apareceu unha versión ultramellorada de Sir Paco Vázquez, alcalde de alcaldes, tendo posibilidades certas de acadar o goberno de María Pita: Carlos Negreira (por qué non mudar a Negrera?).

Recordan a despedida do primeiro cando marchou ao Vaticano? Pescuden na hemeroteca si é preciso. “Suspiros de España” mais reivindicación de laísmo con Massiel como fío musical. Escopeta nacional. Esquezamos a tristura da crise cunha melodía alegre e animosa!

O candidato popular tira de estereotipado manual do bo coruñesista (o estereotipo nunca aporta nada) e presenta a súa candidatura coa proposta-estrela, envolta na eterna e artificial polémica: electoralismo do mais baixo perfil. Demagoxia de alto voltaxe. Clase maxistral, fast food, de como desviar a atención do que de verdade importa sen comprometerse coa política que merece a pena. E faino insinuando que é o mais fiel amante da súa cidade, o que mais se asemella ao cidadán-tipo. Vaia desprezo! Moi sabio e acaído o refraneiro popular cando fala do abuso: “Tanto lle quere o demo aos fillos que ata lles saca os ollos”. Aquí os ollos son a esencia dos lugares. O topónimo. O nome de seu.

Pasado o trámite das eleccións a promesa imposible caerá no esquecemento. Porque si seguimos a lóxica dos galegófobos, hoxe envalentonados e cebados pola crise, chegariamos a absurdos monumentais e retrocederiamos décadas. En branco e negro: ”La, la, la...”

martes, 5 de octubre de 2010

Zapatero e os imponderables


Facer unha defensa de Zapatero, por morna que sexa, cunha taxa de aprobación nas enquisas que non supera o 25% despois da súa particular “semana tráxica” é case un acto heroico. Mais parece tamén oportuno botar man da memoria para lembrar a chegada á Moncloa como unha lufada de ar fresco que renovou as ilusións da maioría da esquerda social, agochada e ninguneada ao longo de oito anos. Despois da resaca do felipismo e o conseguinte paso polo diván.

O segundo acto do aznarato producira unha sensación de asfixia en amplos sectores da poboación. Significara a antítese do que representaba o daquela inxenuo político leonés: a concepción cesarista do poder e a xenreira fronte a todo e fronte a todos, a promoción do rancor e a instauración da crispación como trazo definitorio da vida pública, os delirios de grandeza e a deriva fachendosa e mentireira xunto coa conxugación de tódolos prexuízos e dogmas tradicionais da dereita española (reconquista de Perejil incluída) tivera un efecto aglutinador para unha esquerda mobilizada da man da nefasta xestión da catástrofe ecolóxica que ocasionara o afundimento do Prestige, e da obstinación por acompañar a Bush na aventura criminal e imperialista das invasións en Oriente Medio. O que puxera ao estado español no punto de mira do yihadismo. O aproveitamento dun ciclo económico expansivo e a entrada no Euro colocaran a xestión de Aznar a ollos de boa parte da prensa e chancelarías internacionais preto do “milagre”, aínda que dos custos sociais daquel crecemento se fale menos. Ao neofranquismo íalle tan ben como a etapa inmediatamente anterior ao tardofranquismo. Placidez e sensación de bonanza para o estómago agradecido, pero crecente inestabilidade sociopolítica. O obxectivo era borrar a propia política pero en democracia é imposible.

Visto o acontecido nas primarias do PSOE madrileño pregúntome como uns seres tan “endiañados” como Zapatero e Rubalcaba (este curtido en mil batallas nos escuros sumidoiros do aparello do Estado e capaz de planificar o 11-M para subvertir a orde constitucional, segundo a conspiranoia da Brunete mediática) non puideron evitar o triunfo dun líder emerxente como Tomás Gómez. Ao final, sen pretendelo (ou si?) e sendo unha operación democrática e mediática exitosa, puideran resultar mais perxudiciais para o PP do que espera.

Hoxe semella unha verdade incontestable que daquela imaxe de presidente fresco e que cumpriu axilmente a promesa de retirar o exército de Iraq, que recompuxo relacións cos veciños europeos, co Magreb e con Latinoamérica, que retou a unha Igrexa reticente a desvincularse do seu pasado nacionalcatólico mediante leis que estendían dereitos e liberdades para mulleres e homosexuais e lle restaba influencia no ámbito educativo, que visitou Mauthausen arroupado por bandeiras tricolores, que impulsou a Lei da Memoria Histórica e procurou potenciar a faceta federalizante do estado e o seu autorecoñecemento plurinacional, que intentou a paz en Euskadi mediante o diálogo e mantivo unha notable xestión económica acompañada dunha convencida sensibilidade social, cívica e tolerante co pluralismo, ata que estalou a crise, queda mais ben pouco. Pero sigue sendo o activo fundamental do PSOE. Era un home inexperto, reflexivo e de boas intencións, escudriñado e ben retratado por Suso de Toro no ensaio Madeira de Zapatero, cumpridor dos esquemas que tamén debuxaba o autor galego en Outra idea de España. Pero descubriu de súpeto a realpolitik. A crise e as consecuencias derivadas obrigan. Barren gobernos por Europa adiante tal cal naipes. Crise concebida e provocada por neocons para voltar reforzados.

A ofensiva implacable da que foi e é obxecto, os propios erros de cálculo e vacilacións e o desgaste inmanente ao exercicio do cargo fan deste o momento mais perigoso para a continuidade do proxecto político que encarna dende fai xa unha década. A dereita e os seus altofalantes seguirán insistindo na apertura dunha nova era, bautizada interesadamente como “o post-zapaterismo”. Pero cómpre recordar que a política é tamén un estado de ánimo suxeita a imponderables. En 2009 Rajoy era un cadáver político acosado en tódolos flancos, pero a vitoria inesperada dun Feijóo que se permite o luxo de non gobernar, o resultado nas eleccións europeas e a crise insufláronlle expectativas. Aínda que o momento non se preste ao optimismo todo pode cambiar unha vez mais.


Para acompañar: La maza-Silvio Rodríguez

miércoles, 29 de septiembre de 2010

Gran Teatro: eutanasia da razón


No momento de redactar estas liñas descoñezo o alcance que terá a sexta folga xeral dende a restauración democrática aínda que as noticias recollidas nas edicións dixitais dos xornais lévanme a intuír que o paro será importante. Seguramente histórico. Probablemente porque existen mais razóns obxectivas que nunca.

Ata o dagora simplemente confirmei un dato: o interesado acoso mediático ao que someteron aos sindicatos nos últimos tempos, como organizacións democráticas de traballadores que son, reflíctese en accións indignas e incívicas de maneira flagrante. Queda instaurado un novo “deporte nacional”: o atropelo do piquete. Neste mesmo intre son tres as víctimas deses actos intolerables. Tamén hai que decir que neste tipo de convocatorias sempre se producen puntuais e marxinais excesos da outra banda, exactamente igual de impropios e condenables. Produce calafríos pensar que as consecuencias dunha crise concebida e fundamentada dende lonxanos centros de poder acarreen este tipo de danos e sobra apuntar que outras, como a galopante precarización e o acoso e derribo do Estado de Benestar, resultan moito mais graves e persistentes no tempo. A súa crueza afecta a millóns de persoas, nacidas e por nacer. As cifras de desarraigo e de miseria en Europa (si, si, en Europa!) bruan xa coma un lamento.

Ler ao inmenso e moi recomendable autor esloveno Slavoj Zizek é un pracer. Nas miñas mans soamente caeu unha obriña súa, Sobre la violencia. Nun excelente capítulo que versa sobre os límites da tolerancia apóiase en Inmanuel Kant para recuperar a noción da “antinomia da razón pura”. Esta xurde cando a razón humana cae na autocontradicción e posibilita demostrar paradigmas incompatibles, excluíntes (por exemplo: mostrar de xeito concluínte que o universo é finito e infinito). Kant argumenta que si esto non se resolve cáese nun estéril escepticismo que denomina “eutanasia da razón pura”.

Na miña opinión a fase avanzada do capitalismo leva consigo un estado psicosocial similar. O que desemboca na cerimonia da confusión. En España tradúcese nunha traxicomedia onde a dereita quere que trunfe a folga para que o goberno leve un duro golpe pero sen dicilo en alto porque, no fondo, está dacordo coas medidas tomadas. Onde os sindicatos convocan tarde e mal por non dilapidar a pouca credibilidade que lles queda (en Francia levan tres folgas nesta crise) sendo conscientes dos pobres resultados que pode aportar e das dificultades, ás veces directamente impedimentos, que moitos currantes teñen para secundala. E onde o goberno atopa unha xustificación, a proba palpable do deber cumprido, perante os mercados financieiros e a UE alongando así unha sensación agónica. Uns non van, pero van. Outros van, pero non van.

O Gran Teatro leva a cabo unha escenificación ben artellada: consiste en axeonllar aos gobernos democráticos e en dobregar a capacidade de resistencia dos cidadáns. É preferible que o goberno sexa de esquerdas porque é máis doado acometer fondas e duras reformas. A clase traballadora rebélase, pero menos. Traballo sucio feito, movemento obreiro desnortado e camiño despexado para que, cando a economía recupere, os campións da austeridade e os podadores profesionais continúen derrubando barreiras e ser uns poucos máis libres (mais ricos e poderosos) e outros, as maiorías sociais, mais pobres e excravos. Esas barreiras foron as ferramentas que fixeron posible acadar bos niveis de prosperidade e de calidade de vida para segmentos amplos de poboación. Agora tremen. E senón que nos recorden o vello conto Felipe ou Aznar. Margaret Tatcher: a loita continúa!


Para acompañar: Avanti Popolo

miércoles, 22 de septiembre de 2010

Sarko, e a podar!


Dixera Karl Marx aquelo de “a Historia repítese, a primeira das veces como traxedia e a segunda como farsa” (entendendo como tal unha reproducción grotesca ou unha caricatura do pasado). Pois non o teño tan claro, porque asáltame a sensación de que oitenta anos despois da arrepiante carreira de irracionalidade que anegou o corazón do vello mundo reaparece con forza o risco traumático.

Unha onda xenófoba percorre Europa: dende Italia ao Benelux e dende Francia aos países nórdicos, sen esquencer Melilla ou mais situacións indignas... Outra das consecuencias sine qua non deste neoliberalismo obrigatorio en crise que camiña polo vieiro da visceralidade e o primitivismo e que recupera a Orwell para acuñar conceptos perversos, como mendicidade agresiva, tralos que acubillar prácticas impropias das sociedades pluralistas de vocación integradora do século XXI. Faise evidente que este puxo a proba, dende o minuto cero, a fortaleza e/ou fraxilidade das democracias. O lóstrego dunha mañá do 11 de setembro de 2001 definiu irremediablemente o futuro. E aquel fume adormentou a razón.

Na patria das luces, cun irresponsable impostor á cabeza, acontece algo nauseabundo. O enfant terrible da política europea, ao que califican como neogaullista pero que recorda máis ben ao inefable Petáin, coa súa declarada cruzada hacia os xitanos fai tremer as bases mesmas da República e dos seus valores e ideais mais altos. Tanto cinismo e frivolidade asusta. Nin liberté, nin égalité, nin atisbo de fraternité poderían albiscarse nunha serie de decisións sostidas no legalismo mais absurdo e inxusto, que instaura o fracaso da promesa multiculturalista e do espazo de convivenza que representa o proxecto da UE. Hai moito de electoralismo, mais tamén enxendra danos irreparables. A mensaxe é perniciosa, e a mecha incandescente. O vivo retrato do salvaxismo de Estado: odio racial e medo primario a esa miseria insoportable que azouta as conciencias dos acomodados. Cortando polo san.

Fascistas del mundo: uníos! Xa hai quen recolle a luva: Alicia Sánchez Camacho, do PP de Catalunya, introduciu o tema na precampaña nun alarde de incontinencia verbal e demagoxia clarificador: “a situación é peor que a de Francia. Aquí nin localizados están”. O foco non se centra pois na erradicación da marxinalidade e o guetto mediante procedimentos humanistas: resulta que están “dispersos”. Do que se deduce que haberá que localizalos, e ir a por eles! E deportalos, claro.

Esta crise produce monstruos: agora, para ofender a alguén, califícaselle de “filósofo”. Como se fose algo deshonroso e vergoñento. A ditadura da mediocridade en auxe, a revolución dos ignorantes. O acto seguinte será A Poda anunciada (en verbas de Mariano Rajoy): poda na administración, poda no mundo sindical (de parte de Esperanza Aguirre y Gil de Biezma, defensora dos dereitos laborais dos traballadores), poda nas políticas de progreso social, poda no estado autonómico, poda nos dereitos das minorías de calquer tipo (lingüísticas, relixiosas, etc...). Poda Xeral! Para Os Podadores todo é excesivo cando se trata de afondar no estado social ou na democracia. Nunca demoucamos o poder das oligarquías, da banca, dos especuladores, o fraude fiscal... Nunca sobran os que ameazan a sustentabilidade ambiental, os que levantan muros no entendemento, ou os que xogan co nivel de alerta terrorista para manterte convenientemente sedado e manipulable. Ata Zapatero vese na obriga de desdebuxar, mais aínda, o perfil esquerdista apoiando implicitamente ao acreedor de favores (Sarkozy) pola cadeira no G-20!


Para acompañar: A Marsellesa

martes, 14 de septiembre de 2010

Maragall e a política


Non, rien de rien/Non, je ne regrétte rien/Ni le bien qu´on m´a fait, ni le mal/Tout ça m´est bien égal/Non, rien de rien/Non, je en regrétte rien/C´est payé, balayé, oublié/Je me fous du passé/Avec mis souvenirs/J´ai allumé le feu...
Edith Piaf (1915-1963)

Teño a impresión de que os versos da artista parisina cadran ben considerando o estado no que se atopa, dentro do seu proxecto íntimo de vida, un dos políticos españois mais admirables e carismáticos (e tamén mais vilipendiados) dende o comezo da restauración democrática.

Nas liñas do xornal El País do domingo recollíase unha fermosa reportaxe, Maragall frente al espejo, sobre as circunstancias que envolven o día a día de Pasqual Maragall i Mira no combate mantido coa enfermidade do Alzheimer, o que me invitou a reflexionar sobre a figura e traxectoria do personaxe reparando no infravalorados que están a cotío os políticos “con maiúsculas”, e a propia política. Aqueles nobres, pedagóxicos e idealistas que dedican o mellor de si mesmos ao servizo dos demais incluso cando calquer outro ser humano optaría por aillarse do mundo, sen cavilar en nada ou ninguén mais. Teño en alta estima a todos eles. Pode soar a inxenuidade, seino, mais prefíroa cen veces antes que a marea de cinismo e desprestixio, gañado a pulso, pero tamén infundado, que inunda as nosas vidas nos últimos tempos.

Esta rara avis é doada de recoñecer. Por iso o demonizaron e intentaron ridiculizar ata a extenuación. Un vello recurso da dereita.

Para as forzas reaccionarias son demasiado perigosos porque conectan naturalmente coa xente do común. Persuaden e ilusionan a todo un pobo sinalando o camiño para conquerilos anceios individuais e colectivos. Maragall é a humanización e a pasión pola política, o amor polos demáis. Pero non quixera perderme no aspecto lírico nin nomeando os éxitos de xestión, nin tampouco os erros e contradiccións propios do exercicio do poder nas etapas onde tivo responsabilidades executivas porque tampouco é nada doado condensar en poucas liñas a complexidade dun intelectual, pero pragmático, que leva décadas de loita dende a esquerda, a loubanza dos valores democráticos, do diálogo, a resolución pacífica dos conflitos, o federalismo, o catalanismo e o europeísmo...Dun visionario próximo e cos pes na terra. Dun líder dos que perduran.

Casualmente a reportaxe coincidiu coa Diada do 11 de Setembro. El é un catalán íntegro e decidido a manter a integridade ata o final. Por certo, sempre penso no paradoxal que resulta que unha nación como a catalana celebre o seu día recordando a efeméride dunha derrota militar que a condenaría a perdelas institucións de seu por moito tempo. Da boa conta da pasta da que están feitos como ser colectivo. Así como é metafórico que Euskadi teña xeito similar ao dun corazón, debuxando o sufrimento e a excesiva visceralidade que padeceu ao longo da historia, dun ou doutro lado, ou que Galicia se presente no mapa como acoitelada polos mil ríos e rías, case representando a desunión que nos caracteriza... Pois ben, Pasqual Maragall é daqueles que dignifican e dan sentido á tarefa do político. Aínda que a enfermidade avanza, está decidido a traballar polas vindeiras xeracións de pacientes. Coido que é un exemplo a seguir por aquelas que nos traian novos tempos: compromiso, altruísmo e xenerosidade ata o esquecemento. Que falla fai.

lunes, 13 de septiembre de 2010

Decreto ilegal



Presentación de Alba Nogueira e Manuel Bermúdez sobre os argumentos xurídicos que cuestionan a legalidade do "Decreto do plurilingüismo"

miércoles, 8 de septiembre de 2010

Os medios en galego importan


Vénse de publicar un manifesto (sacado adiante por un conxunto de intelectuais) en defensa dos medios en lingua galega, logo dos peches producto da política agresiva dun Goberno que incumpre o Estatuto de Autonomía, art 5.3: "os poderes públicos de Galicia garantizarán o uso normal e oficial dos dous idiomas e potenciará o emprego do galego en tódolos ordes da vida pública, cultural e informativa, dispoñendo dos medios necesarios para facilitalo seu coñecemento". Tamén alerta sobre a responsabilidade da cidadanía, facendo un chamamento ao compromiso. Dí así:

Un país é o que fala. Galicia é o Galego. Ninguén pode matar unha lingua. Pero é moi fácil deixala morrer de inanición e abandono. Todos somos responsables de que a nosa lingua reciba a xustiza que merece e as oportunidades que se lle negaron na historia. Que haxa medios en galego importa. Resulta imprescindible para que a nosa lingua viva e medre con futuro. Apoiar ós medios en galego é axudarnos a nós mesmos e o que somos. Resulta cínico e irreal esperar que anos de intervención do mercado a favor do castelán vaian corrixirse sós. Alguén ten que facelo e ten que facelo agora.

Ningunha administración pública deste país pode declararse allea ou ausente cando pechan un tras doutro os xa poucos medios que apostaban pola nosa lingua. Ningunha administración pública pode dicir, sen faltar á verdade, que fixo todo o que podía facer, ou que non hai recursos porque estamos en crise. Demandamos do goberno que poña a vontade política e os recursos que non dubida en poñer para axudar a outros sectores ou medios que non o precisan tanto. Demandamos das administracións públicas que tomen a decisión de axudar aos medios en galego porque é xusto, porque o merecen e porque se lles debe.

Ningún lector ou espectador deste país pode tampouco declararse alleo ou ausente cando pechan un tras outro os medios que se fan na nosa lingua. Os únicos que realmente poden garantir o futuro de calquera medio son os lectores, as audiencias e os anunciantes. Algo falla nun país onde tanta xente se declara amante da súa lingua ou tantas empresas utilizan a galeguidade para posicionarse nos mercados, pero logo non hai nin lectores nin anunciantes para os medios que se fan en galego. A desaparición dos medios no noso idioma non é un problema nin unha responsabilidade da administración, é un problema e unha responsabilidade de todos.

Eu xa asinei. Ti podes facelo aquí

lunes, 6 de septiembre de 2010

A Súa Terra


Pouco se pode aportar despois da treboada de análises publicadas dende diversos ámbitos a conto da desaparición (oxalá un novo paréntese) da edición en papel do histórico semanario A Nosa Terra. Foron múltiples e lúcidas as opinións (p.ex. as de Xosé Manuel Pereiro, Xavier Vence ou Carme Adán nas liñas do Xornal, e outras) pero, si a hai, non lin a primeira centrada nunha das claves do fracaso colectivo que representa tal feito: non o mercabamos o suficiente para mantelo con vida e, polo tanto, somos corresponsables do tránsito decidido hacia o pensamento único, do deterioro da pluralidade informativa traducida no retroceso da calidade democrática e de certo incremento do risco para a supervivencia da lingua galega.

Á ofensiva televisiva ultracatólica, rancia e negadora dende canles como Veo7 ou Intereconomía no espazo estatal, sumada ás pseudotertulias dunha Noria mareante que devalúa o debate político e o encontro de ideas, engádese a perda de ferramentas de notable valor estratéxico para facer país no plano interno. É certo que o empurrón definitivo vai xunguido ao tratamento sectario e provocador do presidente Feijóo en materia de subvencións no panorama mediático. Pero con esto último había que contar alomenos dende a experiencia da campaña electoral 2009, chea de manipulación e agresividade coa complacencia indisimulada dalgún medio que fixo deixación de funcións no cometido que del se espera para poñerse ao servizo dunha opción lexítima que respondeu en contrapartida. Deberiamos estar mais preparados para resistir os maléficos ataques do goberno máis violento e antigaleguista que se recorda se queremos mudar o estado de cousas dende o progresismo. Todo esto mostra que a rede de solidariedade no tecido da sociedade civil que presupoñemos comprometida está mais destartalada do que se adoita crer e, namais aterrou un novo inquilino en Monte Pío, deixou caer varios altofalantes concebidos dende e para Galicia. Entre os mais destacados: ANT.

Coa faciana ultraliberal, austera e economicista ocúltase a verdadeira razón de ser da súa acción de goberno: a procura do enfrontamento e a confusión entre xeitos contrapostos de entendelo noso presente e futuro (e deles entre si) aproveitando o revolto das augas, a procura do afundimento moral no seo dos que reivindicamos unha Galicia orgullosa de seu e a laminación daquela liña de pensamento crítico co desmesurado afán personalista do líder.

Nalgunha ocasión botouse man de Maquiavelo para definila súa visión do poder tendo en conta a conformación dun goberno de pobre perfil político (concebido para ensalzala propia figura, forxándoa dentro e proxectándoa fóra, contentando aos círculos máis reaccionarios do españolismo) tralo que parapetarse cando chegasen decisións meramente técnicas. Ao mais puro estilo do vello e autoritario fraguismo persegue convencernos de que a terra é súa e unicamente súa. É desolador comprobar como en tan só un ano puido destruír mais que un ex-ministro do réxime franquista en dezaseis.


Para acompañar: Quempallou-Coa lingua de fóra: http://www.youtube.com/watch?v=IiuFD3KrhHI

jueves, 5 de agosto de 2010

Vacacións blogueiras



Ata o mes de Setembro non retomarei (salvo arrebato) a actividade no blog e as colabouras co Xornal para dedicarme a descansar e así regresar con máis ganas, máis forzas e espero que coas ideas máis claras.

Deixo unha gravación "caseira", atopada no Youtube, do tema que fechou o espectacular concerto que o mítico Jean-Michel Jarre ofreceu en Compostela, na Praza do Obradoiro, para finiquitar as Festas.

Nunca pensei estar a 2 metros deste xenio da música, pero a casualidade quixo que entrara xusto ao noso lado cun gaiteiro abríndolle o paso. Música doutro tempo e doutro planeta, e espectáculo visual incomparable. Por momentos aburriume algún tema, pero os seus clásicos non só non defraudan senón que me impresionaron especialmente. Cantos anos escoitándoo na radio da man de Iker Jiménez e o seu Milenio-3...e resulta que tocou a 20 metros da casa, na praza máis fermosa do mundo!!

Como dixo ao remate: "vou tocar algo que creo que todos coñecedes..."

A pasalo ben, e a disfrutar do verán (sexa-fose no desembarco vikingo de Catoira, en Ortigueira, na Feira do Albariño de Cambados, nas Festas da Coruña ou nas miles delas que temos por todo o país neste tempo, toque a Panorama e a Paris de Noia ou non)


jueves, 29 de julio de 2010

Feijóo, Picasso e a caza



Confirmado: ao presidente da "Junta de Galicia" fáltalle un fervor, e dos grandes. Un Presidente non pode meter tanto a gamba, baixo ningún concepto. En Galicia hai milleiros de cazadores e fáltame por coñecer ao primeiro torero. Pérdeo a súa ansia de ir traballar a Madrid. Por certo: Picasso é malagueño. Imaxino que estaría pensando en Dalí, pero non serven escusas.

lunes, 26 de julio de 2010

Doctrina do shock



Recomendable vídeo, que resume a teoría da influínte periodista e investigadora canadiense Naomi Klein, para entender a dinámica que move ao capitalismo e como xogaron e xogan coas nosas mentes con tal de apuntalar o sistema e que este continúe expandíndose polo globo enteiro. Aínda que sae caro, menos para uns poucos.

sábado, 24 de julio de 2010

Minifundismo patriótico



Vaia por diante que o abuso do termo “patria” prodúceme urticaria, pois no nome delas téñense inflinxido as maiores atrocidades. Trato de empregalo do xeito máis aséptico posible.

Para ser unha nación e non tres, nin trescentas mil, no Día Nacional de Galicia debera procurarse unha celebración unitaria e considerar a data como algo máis importante do que os partidos políticos do país o farán desta volta, como nas anteriores. Ainda que todo ten explicación (non hai celebración institucional). Ninguén bota en falta algo semellante á Diada, onde os representantes do pobo catalán camiñan xuntos honrando a efeméride do 11 de Setembro e unha masa social considerable se bota á rúa sen distinción de ideoloxía? Aquí é outra historia.

Por unha banda atopamos ao gobernante PPdeG, que celebra o seu Día da Comunidade así: desinstaurada a tradición “fragasáurica”, consistente en mostrar músculo no Monte do Gozo, atopan un novo monte en Poio onde representar “a la gallega” as enchedolas peneuvistas das campas de Zoronda. Puro movemento social en auxe: empanada, viño, misa (que non falte) e queimada. Bandullos cheos e beizos morados para escoitar o mitin de sempre, pero algo máis cargado de bombo, por onde escapan chiscadelas nacionalistas “light” e “por lo bajini”. Que non resoe demáis en Madrid. Arrouto sectario vernizado de liberdade acompañado de ridículo negacionismo deconstructivista para logo redimilos pecados, e a mala conciencia, e facer un esconxuro colectivo que espante aos traizoados espíritos dos galeguistas históricos que dirán levar no corazón. De seguro que a máis dun arrecastado dirixente popular o persiguen nos sonos da noite logo de consumar a navallada lingüicida e afeccionarse ás trapalladas conceptuais infantiloides de xeito compulsivo, do tipo: “bilingüismo armónico” e “galeguismo global” (coma si a xenuina tradición galeguista non fose de inspiración universalista). O estrano é que non se axunten en Desván de los Monjes ou en La Bolla.

Pola banda da esquerda temos un escenario non menos pintoresco: a alma “piñeirista” do PSdeG soubo enraizar, alomenos aquí e para esta data, un certo respecto polos símbolos e valores galeguistas e os cadros dirixentes socialistas cumprir cunha sorte de incómodo trámite (sen mobilizar o máis mínimo ás bases nin escenificalo convencidamente) achegándose á vila mariñeira de Rianxo para facer unha ofrenda floral a Castelao, botar un par de fotografías e unha breve declaración na liña de reclamar maior autogoberno e respecto pola lingua. Sen complicacións, e sen demasiado compromiso.

Pero é o gran día do movemento nacionalista galego, e aquí hai variedade: dende os moi marxinais e violentos (sen ningunha incidencia real no seo do nacionalismo) que aproveitan a data para contaminalo e confundilo todo na procura dun minuto de gloria nas edicións dixitais dos xornais de tirada estatal daquela tarde (e regalando bazas aos inimigos da terra) ata a xa tradicional celebración do Día da Patria por parte da organización frentista do BNG. Polo medio un cento de grupúsculos que o celebran ao marxe por levar a contraria.

Manifestación e mitin central na Quintana, día lúdico, musicado e festivo repleto de arengas reivindicativas e de exaltación patriótica dirixida a uns “patriotas” que menguan en número a cada ano que pasa. Aquela patria imaxinaria que ten un maior número de cidadáns que se declaran nacionalistas fóra da fronte de liberación que dentro dela...Grave e manifesto distanzamento entre a cosmovisión e pureza ideolóxica duns cantos “coroneis” con respecto á maioría social. Seguen sen contemporizar. Puro despropósito, pero moi respectable (coma nos outros casos).

Aínda así creo que hai motivos suficientes para dignificar e celebrar a data: Galicia precisaría, máis que nunca, comunión entre a maioría dos seus cidadáns, as organizacións políticas e as institucións. Nun contexto coma o actual, onde nos arriscamos a perder, ou retrasar sine die, o status de nacionalidade á altura doutras do estado debería o día gozar dunha forza e relevancia maior, e repercutir, para demostrar que Galicia (coma Teruel) existe. Menos minifundismo e máis patria no día da Patria. Pero hai quen traballa tan só para a divina e única posible. E en Galicia, mal que nos pese, semella que continúan sendo maioría.