miércoles, 16 de mayo de 2012

Catastroika


CATASTROIKA - Subtitulos en Español por infowar

Excelente documental sobre a deriva neoliberal e as políticas de shock da Troika, que xa chegaron a España, pero acaban de empezar. Imprescindible. Con intervencións de Naomi Klein, Zizek, etc...Subtítulos en castelán.

lunes, 14 de mayo de 2012

Shh, silenzo, IIIRepública en construcción.


Madrid


Compostela










Mecánica del muro



Na semana onde volve a visualizarse o Movemento 15-M, pero tamén na semana onde o Nobel de Economía Paul Krugman prognostica a defunción do euro e o colapso bancario en España, onde o Goberno italiano prevé comezar a empregar ao Exército para reprimir as manifestacións contra a Austeridade e onde o Goberno de Esperanza Aguirre ordena pechar canles de televisión críticas (se o fixera Hugo Chávez vaia lío!!) podemos ir abrindo boca con un vídeo ben interesante do sociólogo Felipe L. Aranguren. Temática: manipulación mediatica e a Gran Estafa Austera (que non deixa de ser unha transferencia masiva de renda das clases populares hacia os petos das clases altas).

viernes, 11 de mayo de 2012

Terra da Fraternidade



Vídeo completo do Festival Terra da Fraternidade celebrado no Auditorio de Galicia de Compostela en cumprimento do 40 aniversario da estrea, neste mesmo lugar, do Grándola Vila Morena de Zeca Afonso.

Deixo tamén o pequeno artigo que me pediron para un Xornal que se venderá nas cidades galegas e que costará tan só 1 euro. Colaboran da inicitaiva unha chea de artistas de distintos ámbitos, e mais xente, ademais dos medios dixitais Praza Pública, Dioivo e Sermos Galiza. Tamén sairá publicado en Praza.


Capitán de Abril, sae á rúa!

Dicía recentemente a escritora arousá Mariví Villaverde nas liñas de Praza Pública, quen foi homenaxeada como Republicana de Honra 2012 a instancias da Comisión pola Recuperación da Memoria Histórica da Coruña, que “é insoportable ver como se vai desfacendo esta sociedade”. Unha frase sinxela e resignada, sen circunloquios. Dirixida a onde doe sen deixar de parecer un aloumiño. Por iso acerta, a recollo e a fago miña. Son pronunciadas coa afouteza necesaria e suficiente que 90 anos de perspectiva e combate imprimen nun carácter. Estou certo que saen das mesmas partes do corpo de onde saíron con forza revolucionaria as letras e a música que vertera e nos regalou o Zeca e que deixou en herdanza aos que aínda cremos nun mundo radicalmente distinto ao que están proxectando por riba das nosas cabezas e corazóns os prebostes do reaccionariado e do capitalismo distópico.

As cançoes de luta non estaban mortas, nin de parranda. Estaban, están, para achegarnos a elas e sentilas. E as do Zeca, a súa poesía, probabelmente sexan das que mais resoaban aínda cando viviamos nunha ilusión desilusionada. Hoxe están tanto ou mais vixentes pois aínda que o mito construído arredor da amnesia forzada e da competición por acaparar comeza a derrubarse a frustración colectiva cotiza á alza. Son “cançoes do desassosego”, como escribiu fai tan só uns meses o portugués Martín Deníz Silva. 

A prometida terra da fraternidade está en descomposición e urxe tecer a súa recomposición polo ben común aínda que vaia gañando, de lonxe, a implacable e predominante anti-utopía. Aquela que Pierre Bordieu resumira así:
“A utopía neoliberal de un mercado puro e perfecto supón a destrucción de todas as resistencias colectivas. Conducirá a un mundo darwiniano onde todos loiten contra todos. E, sen embargo, a transición a ese mundo prodúcese de forma imperceptible, como a deriva dos continentes”. Pois nesas andamos. E non xa de xeito silandeiro senón, mais ben, evidente. Camiñando a paso firme cara un pasado que considerabamos soterrado. Cara a suspensión das democracias, o desmantelamento do estado social, o endurecemento da represión e a posta en cuestión de dereitos e liberdades básicas.

José Afonso identificara ben aos responsables, xa daquela: “os vampiros, que comem tudo e non deijan nada”. Agora, mais sedentos que nunca, teiman en axeonllarnos ao común dos cidadáns, ao pobo, e teiman tamén en desfacer o que tantos anos de loita costou erguer co esforzo de tantos homes e mulleres, aínda que o resultado non fose óptimo. Sempre se recorda que foi unha persoa modesta, e esta era a súa forza moral. Criticaba a axitación musical da canción no mundo pos-revolucionario porque cría que a política non se facía xa así nin con discursos grandilocuentes senón tamén mediante cousas e causas aparentemente simples e sensibles como cantar conxuntamente, ir ao encontro das persoas e falar dos problemas concretos para crear a “irmandade progressista” que sempre predicou alá onde estivo, como en Galiza. E dicíao o primeiro capitán de Abril, o home que soñara unha Revolución triunfante e a república da fraternidade e a soberanía cidadá. 

Un non pode deixar de facer paralelismos con outras figuras do mundo das artes que influíron ao seu nivel. Sempre penso que foi, salvando as distancias que puidera haber, unha sorte de Woody Guthrie ibérico que, sen necesidade de levar inscrito na guitarra un
“this machine kills fascits!”, despertou e desperta as consciencias adormentadas. Aínda hoxe o seu legado é un antídoto contra esa pandemia rexurdida que ameaza con botar raíces. Por iso que non hai que deixar de escoitalas, de lelas ou de cavilar arredor do seu significado último. Mais, ao contrario, os tempos chegados obrigan a que soen a todo volume e nin que dicir ten que mais forte que nunca nesta terra tan querida por el e tan desprezada por outros que padece, ao igual que os irmáns do sur, a humillación da Gran Estafa Austera e do neoliberalismo descarnado e enxebre que “...nos leva a aniquilación física e espiritual, material e inmaterial... Ou estamos á altura do desafío ou podemos ser a derradeira xeración que sabe o que foi Galiza”, segundo o Académico da Lingua, Henrique Monteagudo. Concordo totalmente. Fagamos que non sexa. Tamén nas rúas e nas prazas.