miércoles, 25 de noviembre de 2009

Eterna discussió

(artigo que se publicará en Xornal.com tomando como base outro xa publicado en A Mariña sobre o asunto, titulado Mais Democracia, e tamén colgado neste blog)

Nestes días de filtracións periodísticas e rumoroloxía variada sobor da Sentenza non deixa de sorprender a constatación de que dende diversos sectores se asume o galopante deterioro do respecto polo proceso democrático. Sempre se alertou da politización da xustiza e da xudialización da política pero finalmente, semella que é inminente a chegada do fito que vai marcar un punto e a parte para o Estado das Autonomías. Un novo e incerto ciclo na democracia española. O Tribunal Constitucional, a máis alta instancia do ordenamento con capacidade de interpretación da CE1978 emitirá a que vai ser, moi probablemente, a máis controvertida das súas sentenzas dende a creación do órgano. Son moitas as voces que se atreven a vaticinar o resultado, facendo honra á patoloxía patria de querer ser máis papistas que o Papa. Cada español leva un seleccionador de fútbol dentro e parece ser que, agora tamén, unha irrefrenable vocación xurídica. Emerxe sempre en época de tribulación, cando cabe a posibilidade de ferir o orgullo da gloriosa e única nación.

Bótase man do dogma, da máis infantiloide literalidade e das interpretacións máis restrictivas e conservadoras para contradecir o que un 90% dos representantes do pobo catalán acordaron, e o mesmo refrendou, co beneplácito e aprobación das Cortes españolas en 2006. Son fogos de artificio cara á galería, presións políticas dirixidas a uns maxistrados que teñen entre mans unha decisión histórica e de calado: confrontar lexitimidades, creando así un conflito de envergadura que tarde ou cedo deviría nun delicado proceso de reforma constitucional e da propia institución, ou optar por unha interpretación aberta e flexible, en consoancia co espíritu do texto, que abra as portas ó desenvolvemento pleno da faceta federalizante do Estado. O Estatut leva tres anos aplicándose e, como dixera o Ministro de Xustiza: “España non se rompeu”. ¿Por qué temer tanto ó presente, a un feito consumado? ¿Por qué temer un futuro de soberanías compartidas, no contexto dunha Unión Europea que, si algo é, é precisamente eso? ¿Ou é que rende máis alimentar os vitimismos nacionais centrífugos e centrípetos? ¿Por qué Catalunya non, e Valencia sí? Non deberan algúns rasgarse as vestiduras, nin poñela venda antes da ferida, pois todo se resolverá mediante os canles democráticos: acatamento sí ou sí da sentenza, pero con diferentes e comprensibles consecuencias políticas dependendo do sentido da mesma. Cabe a posibilidade de que algúns puntos do articulado poidan ser retocados ou matizados, algo asumible, pero ¿por qué suprimir partes do preámbulo cando este carece de efectos xurídicos? Suprimindo o termo nación, ¿deixará o pobo catalán de considerarse a sí mesmo como tal e como, tamén históricamente, expresou vontade? Coido que non. Será volver a comezar no bucle do diálogo de sordos. ¿Hai detrás outros intereses mais utilitaristas como, por exemplo, unha eventual escalada de vitimismos capitalizados electoralmente por CIU e PP para, chegado o momento, reeditar un Majestic II?

Un pode ter a sensación de que esta discusión é de actualidade, pero non: é vella. É eterna. Levámos séculos discutindo como encaixalo puzzle. Uns non queren, outros non deixan. As consecuencias políticas, sexan cales sexan, deberian resolverse mediante a política, e con máis democracia. Sin estridencias, aínda que algúns se sintan cómodos nelas...

No hay comentarios: