O pasado Luns día nove o ex-ministro de Xustiza e portavoz do PSOE no Parlamento Europeo, o canario Juan Fernando López Aguilar, tivo un acto na Facultade de Ciencias Políticas da USC coa fin de presentar o seu último traballo publicado e que leva por título La aventura democrática. Os que tivemos a sorte de asistir comprobamos como este home é alguén afastado do profesionalismo e atípico no mundo da política: caricaturista con vocación de arquitecto, xurista, aficionado á musica e a literatura e, á fin, un intelectual comprometido cos valores cívicos, republicanos, laicos e co tan denostado ben común. A súa figura agrándase no clima actual de desafeción e desconfianza xeral pois fundamentalmente veu a reivindicar, perante mais dun cento de estudantes críticos por natureza, a política con maiúsculas e a súa necesaria dignificación como única táboa de salvamento na que confiar a resolución de problemas que nos atinxen. Foi unha actitude valente tendo en conta a situación que se vive en Galicia, no estado, na UE e tamén globalmente.
As tentacións populistas e involucionistas alimentadas pola crise socioeconómica, a irrupción en escea do neofascismo e distintas versións de dogmatismo, fanatismo ou intolerancia, a obxectiva degradación do debate público xunto co pavoroso papel duns mass media idiotizadores e banais, que empuxan ó individuo ó aillamento das redes activas de solidaridade e de participación democrática e que o sitúan na irrealidade, foron os eixos centrais dunha presentación ocupada e preocupada por inculcar nas camadas xuvenís alí presentes a necesidade de anovar o contrato cunha res publica fragmentada e asediada. Si na etapa tardofranquista e na pelexada restitución do réxime de liberdades o lema fora: non te metas en política, por mor do medo atávico dunhas xeracións que asumiran que o activismo era o camiño certo e ineludible ó desprestixio, o cárcere ou o paredón despois da implacable represión e ditadura parece ser que, a día de hoxe, vivimos inmersos no rexurdir de vellos chamamentos por parte dos que aspiran a desfigurar a esencia da democracia para ter mans ceibes e decidir á marxe dos cidadáns e, especialmente, dunha mocidade con inquedanzas e vontade de dar o mellor de sí mesma para manter, e seguir construíndo, un espazo ampliado e mellorado de convivencia e de progreso no que mereza a pena vivir.
Militar nun partido político tradicional non é a única vía, nin o único instrumento posible que permite implicarse para evitar o naufraxio do sistema de dereitos e liberdades pois existen multitude de organizacións e fórmulas de participación efectiva dende as que resistir o envite destes interesados en desprestixar o público e a preocupación polo social. Os gobernados teñen que consentir ós gobernantes, pero tan só ata onde aqueles lles permitan. Que caiamos no distanciamento e na apatía, aínda que os tempos chegados sexan duros e difíciles, é o que algúns pretenden.
No hay comentarios:
Publicar un comentario