martes, 27 de octubre de 2009

Os amos do mundo



Quen manexa os fíos de poder, a opinión pública e quen decide quen morre e quen vive no planeta?

miércoles, 21 de octubre de 2009

Vergoña e sectarismo na TVG



Non ó sectarismo na TVG. Carlos Luís Rodríguez debería ser cesado pola actitude mantida nesta entrevista a Carlos Callón, tan pro-gubernamental. Galicia necesita unha RTVG informativa, imparcial e sin manipulación. Non a outra Telemadrid!

viernes, 16 de octubre de 2009

Fascismo Armani


O Premio Nobel de Literatura de 1998, o portugués José Saramago, ven de facer unhas contundentes e esclarecedoras declaracións públicas a respecto da pintoresca situación política que se vive na República italiana dende fai anos, pero que se viu agravada nos ultimos tempos. Son feitas por alguén sen ataduras e cuxa autoridade intelectual está fóra de dúbida: “Estou convencido de que Berlusconi quere reimplantar o fascismo en Italia. Non é o mesmo dos anos trinta, de camisas negras e brazos estendidos, é o fascismo de corbata Armani”.

É digno de celebración que se comece a chamar ás cousas polo seu nome. As evidencias están aí, e calquera demócrata do mundo se ruboriza coas indignantes actuacións, e as continuadas proclamas, deste patético ególatra. Calquera demócrata do mundo se debera solidarizar co pobo italiano que está padecendo, en certa maneira co seu consentimento, un dos xefes de goberno máis reaccionario, vulgar e populista dos que se recorda na historia recente de Europa.

Este corrupto e estravagante personaxe conta con dous poderosos aliados para subvertir, de xeito sibilino, a orde constitucional co fin de deconstruír ó seu antollo o sistema democrático: A Igrexa Católica e o conglomerado de mafias que infestan a economía e a sociedade daquel país. Conta, ademáis, coa axuda inestimable dun sistema electoral moi deficiente, unha galopante fractura social, unha oposición incapaz e dividida e o control total dunha parte importante dos medios de comunicación, que non cumpren o seu cometido. Non é que sexan condescendentes co poder que representa todo o movemento ligado á figura do megalómano Silvio: son directamente cómplices, servís e propagandísticos.

Un machismo furibundo barnizado de galantería, un odio declarado ó diferente, sexa homosexual ou inmigrante, un vitimismo nacional ben instrumentalizado e unha guerra declarada á xudicatura e ás leis conforman a base material do seu discurso: “Son demasiado bo e xusto”, “son o mellor presidente da historia de Italia”, “os xuíces roxos queren acabar conmigo para que a esquerda se faga co poder”, “unha verdadeira democracia non pode basearse nunha orde que carece de lexitimidade popular (en referencia ós maxistrados que revocaron a inmunidade autootorgada)” son algunhas das súas perlas máis recentes.

Unha mistura de envexa e fascinación parece envolver as mentes dunha sociedade civil amordazada e obxectivamente enganada polos manexos escuros dun home sumido na insultante dobre moral. Os gobernos da Unión Europea deberían comezar a marcar distancias con alguén tan perigoso, e non reirlle as gracias. Aínda que leve corbata.

miércoles, 14 de octubre de 2009

Detención Mesa Nacional de Batasuna



A última intervención deste documental, feito fai case 2 anos, mostra o camiño a seguir para intentar poñer punto final a medio século de conflito. A historia non se repite, pero de ela pódese aprender.

Jethro Tull-Thick as a Brick (adicado a Ricardo Costa)



Un novo son para Jeu de Paume que serve, de paso, para adicarllo a Ricardo Costa e á mafia Gürtel. Costa cree que "en el Partido Popular la fiesta no se acaba nunca". Algúns pasaxes do tema din así (en castelán):

Thick as a Brick-Denso como el ladrillo.

Así pues os lanzáis a través de los campos y
hacéis negocios con el ganado y
vuestros hombres sabios no saben lo que se siente
cuando se es duro como un ladrillo.
Y las virtudes se desploman como castillos de arena
con la destructiva marea
la confusión moral.
La elástica retirada indica el final del juego
Al igual que la última ola descubre
comportamientos de última moda.
Pero tus zapatos nuevos tienen los tacones gastados
y tu bronceada piel se pela rápidamente y
vuestros hombres sabios no saben lo que se siente
cuando se es duro como un ladrillo.

Y el amor que siento está cada vez más lejos:
Soy un mal sueño como el que tuve hoy
y mueves tu cabeza, y dices que es una lástima.

Hazme volver a los años
y los días de mi juventud.
Descorre las cortinas de encaje negro
y suelta toda la verdad.
Llévame a los tiempos pasados:
déjales cantar la canción

¡Mira! Ha nacido un niño
y le declaramos apto para luchar.
Tiene espinillas en los hombros
y se mea por la noche.
Haremos de él un hombre
metiéndole en el negocio,
le enseñaremos a jugar al Monopolio
y a cantar bajo la lluvia.

El poeta y el pintor
proyectando sombras en el agua
mientras el sol juega con la infantería
a su regreso del mar.
El mercenario y el pensador sin concesiones mutuas
como la luz del ocaso ilumina
la creencia del mercenario
El fuego del hogar encendido:
la tetera a punto de hervir
pero el amo de la casa está lejos.
Los caballos patean, su cálido aliento empaña
el desabrido amanecer del día.

Y el poeta levanta su pluma
y el soldado envaina su espada.
Y el más joven de la familia
actúa con autoridad.
Construyendo castillos a la orilla del mar,
se arriesga a que la tardía marea
los arrastre por completo....

jueves, 8 de octubre de 2009

Gürtelandia



Téñome referido en ocasións á berlusconización da política española, á revolución conservadora en marcha, a os de sempre como aqueles que na historia deste país nunca acreditaron, e de feito combatiron, nas institucións democráticas nin na súa mellora continua.

Fortalecer o estado de dereito vai contra dos seus inmediatos intereses e habilitar, e garantir, canles de participación efectiva máis mecanismos de control real do poder político, descentralizalo e achegalo ós cidadáns é, para eles, un ataque á inmunidade que lles brinda unha partitocracia decadente. A seguridade de todos é inversamente proporcional á súa propia.

Co que vamos sabendo estes días polos medios, a tenor do Caso Gürtel, enténdese mellor a crecente desafección política entre as capas maioritarias dunha poboación apática que asumiu unha desideoloxización irresponsable debendo decir que, aínda que soe pesimista, son dos que cre que se dan condicións obxectivas para seguir avanzando por esta perigosa senda namentras non anovemos o compromiso coa res publica, preferentemente dende o plano da búsqueda de novas formas de facer política, e dende a formación. Ó abeiro das leis liberalizadoras do solo, as que posibilitaron que a especulación e a burbulla inmobiliaria medrase temeraria e exponencialmente ata rebentar, anidaron toda unha serie de prácticas egoístas e carentes do máis elemental dos escrúpulos ou do sentido da ética, e tamén emerxeron multitude de redes mafiosas que penetraron ata o corazón do sistema.

España, nunha década aproximadamente, convertéuse nun extenso paraxe de novos ricos e de individuos sin valores que utilizan a democracia tan só en beneficio propio, non como medio para facernos a todos máis prósperos e libres. O caso paradigmático é o do valenciano e supermegapijo Ricardo Costa, e os seus amiguiños: esta clase de políticos non o son polas súas dotes oratorias ou virtudes intelectuais, non o son polas súas actitudes e aptitudes, ou polo seu sentido de pertenza a unha comunidade, máis alá do patrioterismo máis infantil e superficial. Pervirten o concepto clásico da política, profesionalizándose de xeito insultante, e actúan como depredadores da riqueza colectiva co fin de acumular poder e influenza tan só para fardar de peluco ou de luxoso automóvil sinistrado entre eles mesmos. A ver quen a ten máis longa! Chámame Don Vito! Comprobamos que velinas tampouco lles faltan. Sin tetas non hai paraíso.

Todo esto retroalimenta os vicios do sistema e abre o camiño á dexeneración democrática, pois quebra unha das premisas básicas, pero intanxibles: a necesaria confianza entre gobernantes e gobernados.

sábado, 3 de octubre de 2009

Lula e Brasil


A organización dun evento como é, nos nosos días, uns Xogos Olímpicos representa algo de enorme relevancia para a proxección global dunha cidade e dun país. É o escaparate perfecto.

Está moi documentada a relación inevitable entre a política internacional e o olimpismo moderno, e hai anécdotas épicas na historia do deporte olímpico que son tamén Historia, sinxelamente. Ocorre coma co xadrez. Moitos reximenes, e países con maior ou menor grado de poder específico, tiveron a oportunidade de mostrarlle ó mundo a mellor das súas caras co gallo da súa celebración. A Alemaña nazi fíxoo, non sin polémicas, en 1936. En 1980 foi a capital dunha decandente URSS a que tratou de trasladar unha imaxe de fortaleza e vixencia comunista. Barcelona 1992, unha década despois do Mundial de fútbol de Naranjito, supuxo unha aposta segura para decirlle ó mundo, dende Catalunya e España, que xa a democracia estaba asentada e comenzabamos a ser unha sociedade moderna e, posiblemente, teñan algo que ver con aquelo os éxitos deportivos que vemos nesta xeración de españois. Foi o noso salto adiante. Tamén serviu, como sempre serve, para inflinxir un lavado de cara á cidade, remodelala dende o plano urbanístico e arquitectónico. Permitiu darlle unha maior proxección exterior atraendo turismo e, en certa maneira, mudou a estrutura do tecido productivo. Os recentes xogos de Pekín tan só foron o preludio da recente manifestación de poderío político e militar dunha China cada vez máis e máis influínte na orde internacional.

Así pois estes magníficos eventos deportivos, e a súa repercusión, indubidablemente se relacionan coa xeopolítica, dando conta tamén da realidade económica na que nos movemos. Por eso, que fose Rio de Janeiro a candidatura escollida para 2016 ten tamén unha lectura neste sentido: significa a extensión efectiva do “dereito” á súa organización por unha emerxente potencia dun continente que cada vez ten máis que decir e aportar. O ideal do olimpismo comeza a ser posible, e tan só quedaría un país do continente negro para que os cinco aneis tiveran a súa oportunidade. Grandes empresas multinacionais están desexando invertir no Brasil, un país cunha chea de potencialidades no SXXI. Ordem e progresso.

Dixen nalgún outro momento que Lula, xunto con Sarkozy e Obama, sería un dos líderes mundiais a ter moi en conta nos vindeiros anos. Penso que a súa verdadeira proxección, a aceptación real da súa influenza, comenzou este venres en Copenhaghen, pero aínda lle queda un longo percorrido. É un líder con empaque, con credibilidade e suficiente sensibilidade social. Foi quen de conseguir, coa súa determinación, un fito histórico: colaborar, de xeito crucial, para que o seu país sexa tido en conta no futuro.