jueves, 30 de abril de 2009

25-A, sempre!

Tódolos anos lembramos e honramos esta data. É un recordo que, automáticamente, reproduce unha melodía e unha letra universais. Acompaña pois, unha dose alta de romanticismo cando rememoramos o acontecido no veciño Portugal o 25 de Abril de 1974. Admiramos a influenza que, a modo de serena e colectiva lección de civismo na procura da Liberdade, tivo nun tardofranquismo que, por aquel entón, daba significativas mostras de ansiado e temido esgotamento. A frialdade da maquinaria represora coleteaba impulsiva pero firme, con amarga e sanguinaria crudeza, namentras o país irmán conquería a Democracia pacificamente. O povo é quem mais ordena.

Cousas da vida. Para o recente 25 o socialismo galego convocaba un Congreso Extraordinario na cidade de Pontevedra logo da derrota nas urnas, e por alí paseáronse contados claveis de dignidade que parecían invocar un imposible. Ninguén os axitaba, pois era como si a inercia da previsibilidade e da inanición política profanara o espíritu de tan memorable día. A interpretación do que a cidadanía lle dixo ó PSdeG en Marzo foi, xeralizando, e salvo a ousadía duns cantos, restrictiva, fuxitiva da realidade e, o tempo dirá, probablemente equivocada. O debate foi escaso e polo tanto, representou unha fuxida hacia adiante comprensible nun sistema deficiente coma o noso, pero pouco entendible si pretendemos elevala calidade e pulcritude democrática para acadar por fin, unha Democracia avanzada.

Cando a ditadura do voto te baixa do poder tan cedo a peor das reaccións posibles é ter pánico a reinventarse, culpabilizar do sucedido a factores alleos, ou desalentala autocrítica constructiva, pois asumes como propio o discurso monopolista e vengativo que, moitas veces, se lle imputa ó conservadurismo. Non basta cun simple cambio de dúas ou tres caras. Tampouco con cativos propósitos de enmenda. Cómpre un reaxuste de ideas e un debate participativo e aberto, ou do contrario, retardas o que inevitablemente terá que chegar. Aínda que chegará con máis forza, e pode que desborde a ineficacia daqueles temerosos que se negaron, un 25-A, a comenzalo camiño que fixe as bases dunha alternativa fiable, e de progreso, para este país.

jueves, 23 de abril de 2009

FAES en Galicia


A fábrica de ideas, e pantasmas, ultraliberais que dirixe Jose María Aznar publicou recentemente un estudo que fixa a súa mirada aquí. No documento pon ó noso país como exemplo onde as políticas públicas son as causantes últimas e directas do baixo desenvolvemento económico que padecemos, e compara a nosa situación (histórica) coa de Madrid, e coa doutras comunidades onde o Partido Popular goberna dende fai moito. Evidentemente, o estudo fíxose cando Feijóo aínda non accedera á Presidencia da Xunta, pero publícase agora para tratar de marcar un rumbo que lle asegure o éxito. Pasa por alto que antes do estrepitoso fracaso do bipartito había vida, e tamén que as recetas que propón para superala agudeza da crise son as grandes derrotadas no plano ideolóxico.

É moi certo eso de que Spain is different: na maioría dos países occidentais, incluso naqueles onde o liberalismo económico foi a columna vertebral da conformación e auxe da construcción nacional, estánse a dar pasos na dirección contraria a estes postulados os cales, por outra parte, están sendo desarmados pola vía dos feitos. Dalgunha maneira comezan a ser conscentes do papel armonizador e redistributivo do Estado, tamén de que as rendas altas deberan aportar en maior medida que as baixas e de que, á fin, o despotismo do mercado libre incontrolado produce efectos adversos, como puidemos comprobar.

En España non. Aznar quixera, entre outras moitas cousas, flexibilizalo mercado laboral ata o extremo do despido libre e algúns, sobre todo os grandes poderes económicos, aplauden e poñen velas á virxe para que o equipo do 96 pase da foto á acción. Ocurre que o contexto daquel e este momento son incomparables. Aznar foi quen de desprestixar, durante a semana, o modelo de vida europeo e o Estado de Benestar, en precampaña electoral, cando EEUU está dando síntomas de virar nesta dirección, e cando parece moi factible que haxa maioría de esquerdas no Parlamento de Bruxelas.

Na miña opinión, máis que unha fábrica de ideas para a adecuación da dereita española ós novos tempos, Aznar preside unha maquinaria de propaganda inquietante. Esperemos que Feijóo se faga autónomo desta liña, porque o que menos necesita agora Galicia é que a dirixan dende FAES.

miércoles, 15 de abril de 2009

Subestimar a Feijóo


De ser así, estariamos ante o maior e máis grave dos erros estratéxicos cometidos pola esquerda galega en tempos. Levando a cabo un exercicio de ensimismamento, autoconvencéndose de que a derrota foi inxusta e culpa do socio, de que Albertiño non posúe dotes de liderado tendo un perfil gris ou de que, cunha maioría tan exigua é relativamente doado recuperala Xunta, só se facilitaría a situación a un PPdeG que é perfectamente capaz de asentarse definitivamente no noso país sendo, desta maneira, colaboradores necesarios. Alguén que foi quen de dárlle a volta a uns comicios en tan só un mes de campaña depredadora, pero efectiva, non debera minusvalorarse. Incluso algúns crerán que o Bruxo de Palas, por sí mesmo, pode salvarnos desta antes ou despois.

O Martes escoitamos o discurso de envestidura do Presidente no Parlamento, e tamén as reaccións. O que queda claro é que avanza unha tibia renovación no seo da dereita (a ver cando concrete) e iso, pódeo facer relativamente atraínte para parte das novas xeracións, cada vez máis desideoloxizadas e afastadas dun compromiso estreito cos ideais. Facendo unha lectura desapaixoada del pode intuírse como avoga, sen ambaxes, por unha nova liña política e como nalgunha parte, incorpora retazos de inspiración poético-obamaniana adaptados á realidade galega. No asunto da lingua patina, pero colará. Non é o Feijóo da campaña. Móstrase conciliador. Non lle caen os aneis por facer loubanzas a insignes intelectuais galeguistas, coma Vicente Risco, Ramón Piñeiro, ou outros. Non dubida un segundo en calificala etapa franquista coma unha longa noite de pedra. Non lle treme o pulso á hora de apropiarse de conceptos e reivindicacións tradicionalmente defendidas dende o outro lado, coma a igualdade de xénero, ou o desenvolvemento sostible.

En principio, a situación de crise xoga no seu favor e xa bota a bola enriba do tellado do Goberno de Madrid, parapetándose sen pudor, e gañando tempo. Anuncia que a condición sine quao non para aprobar un novo Estatuto é que respete a futura sentenza do Tribunal Constitucional sobor do Estatut catalá, o que significa que non temos porque aspirar a dotarnos dalgo menor...Ven para quedarse. Non caian na tentación de subestimalo!.

martes, 14 de abril de 2009

Manifesto 78º aniversario II República (XSG)


Fai 78 anos materializáronse as esperanzas de millóns de demócratas que xamais puideran saberse donos e señores dos seus designios políticos cando o 14 de abril de 1931 España di si ó progreso e a democracia coa proclamación da II República.

A vitoria dos republicanos nas eleccións municipais celebradas dous días antes, fai comprender a Alfonso XIII que o pobo xa non quere ser reinado, abocándoo o exilio e permitindo que a II República Española se presentara como unha realidade allea a toda imposición violenta. A Comunidade Internacional admirou a lección de civismo dos/as españois, que lograban instaurar a democracia co exercicio do voto.

Dende ese momento e ata o estoupido da Guerra Civil xa non houbo pobo deste ou doutro rei, senón cidadáns. Xa non houbo máis príncipes nin princesas e si un único soberano: o pobo.

O aniversario da II República é o anual recordatorio dos nosos inescusables referentes ideolóxicos, a clave de bóveda que soporta a construción histórica do noso ideario político.

As nosas reivindicacións nunca se escoitaron tan alto como na cita electoral do ano 36. Os que coa súa dedicación comezaron o camiño da transformación dunha España obsoleta e case estamental son e serán sempre os nosos referentes más enérxicos, o paradigma da entrega e a loita pola igualdade.

A nosa organización é a testemuña de que os valores que sustentaron esta etapa preclara da nosa historia seguen latentes na sociedade. A xustiza, a liberdade, a igualdade, a fraternidade entre os pobos... son principios que impregnan o ideario político dos e das cidadáns de esquerdas, e pretender desvincular a consecución material dos mesmos do ínterim 1931-1936 é desnaturalizar as nosas reivindicacións.

No ano 1931 emprendéronse reformas que puideron converter a España en referente do progreso mundial se a vontade dos e das cidadáns nas eleccións do ano 36 non fose secuestrada e enreixada durante case corenta anos. Pero as XSG sabemos que a sociedade xa non está cega, xorda e muda, sabemos que defender os valores que sustentaron as reformas emprendidas por Azaña é defender a igualdade entre homes e mulleres, a separación entre Igrexa e Estado, a solidariedade e a pluralidade.

Por todo isto enaltecemos este acontecemento histórico como o temperán produto da dignidade democrática dos e das cidadáns, como o resultado da necesidade de progreso e xustiza.

Xuventudes Socialistas de Galicia entende que a igualdade debe facerse extensiva ata reflectirse sobre a máis alta representación do Estado, pois o noso espírito bebe dos ideais que espertaron do seu letargo ós cidadáns españois que ese 12 de abril acudiron en masa (cunha participación do 70%) a decidir sobre o seu presente, a decidir República.

Como xóvenes albergamos a esperanza de amencer nun futuro realmente xusto, no que non caiba ningunha discriminación, e igual que o 12 de abril de 1931 acudiremos ás furnas alá onde a solidariedade, a igualdade, a xustiza e o progreso precisen de nós.

Saúde e república!

Romance do 16 de febreiro. Anónimo.

Foi no ano trinta e nove,

foi no primeiro de abril,

cando a barbarie franquista

entrou ladrando en Madrid.


Ladrando contra as bandeiras

do dezaseis de febreiro

e ouveando polas calles

os seus instintos máis negros;


burlándose da República

e, con fero fanatismo,

pregoando que xa nunca

habería Socialismo.


Pero na España de Franco,

sempre ó fascismo proclive,

aínda hai xentes entre os nosos

que, pese os tempos terribles,

non perden as esperanzas,

e hai unha voz que lles di:

"Sodes soldados vencidos

dun Exército invencible"

viernes, 10 de abril de 2009

Obama y ETA


La era Obama pudiera coincidir con el final real de una ETA en declive operativo y funcional. Posiblemente sea esta una aseveración acientífica y voluntarista producto de una tarde de Viernes Santo pero ocurre que la organización criminal, combatida en todos los ámbitos desde el momento en el que se presenta el ciclo histórico desencadenante del absoluto, y global, rechazo a los grupos terroristas antisistema (11-S) ha ido agotando irremediablemente, por su cerrazón y obsolescencia de referentes, las ínfimas oportunidades de las que disponía para obtener rédito político alguno siendo además, la antítesis de lo que la nueva etapa prefigura. De producirse algún cambio en Euskadi en el futuro, no sería ya nunca como resultado de la presión y destrucción emancipatoria de la banda, si no de la aceptación y del acuerdo dentro, y en torno, a la pluralidad de una sociedad civil madura que aborrece, muy mayoritariamente, sus actuaciones y mediatas aspiraciones.

Las recientes manifestaciones públicas del Presidente de los EEUU en Turquía: “EEUU no es una nación cristiana, judía o musulmana y nunca ha estado, ni estará, en guerra contra el Islam” instauran un evidente giro doctrinal, que impregnará la siguiente década. Apuestan por el desestimiento de abordar mediante el enfrentamiento y la violencia institucionalizada la existencia de conflictos en los que el nivel de fanatismo ideológico, religioso o de identidad desborda lo común. Otra forma de entender estas problemáticas parece abrirse camino desde el respeto a las disidencias minoritarias no-violentas, de cuya inclusión depende, en buena medida, el éxito democrático.

Han sido pues, palabras de distensión acompañadas de gestos y compromisos (hacia Irán, Moscú, Caracas, La Habana o el Islam), que deberían tenerse muy en cuenta respeto de la cuestión vasca (dentro de su particularidad), instrumentalizada durante las últimas cuatro décadas por un movimiento social sobreideologizado y pseudoreligioso, telederigido por la vanguardia, que presenta la alternativa para su pueblo sobre la base de una obsesiva preservación de la autenticidad y pureza tradicional-racial, sostenida en un pasado mitológico orientado hacia la liberación nacional-popular. El presente y el futuro son incompatibles con esta retórica, estos fines (asentados en estos pilares exclusivistas) y estos valores.

domingo, 5 de abril de 2009

Entendemento

Hai moito máis que unha simple foto detrás da imaxe esperada. Supón un cambio de rumbo nas relacións bilaterais, e percíbese un clima de entendemento sobre a maneira de comprendela realidade do mundo e abordalos problemas globais. Unha imaxe que representa a lealdade entre aliados, dende o plano do respeto e a admiración mútua, e non dende a sumisión folclórica. Significa a volta á normalidade dentro do extenso e ambivalente historial de relacións entre ambos países. Os dous mandatarios sintonizan. Priorizan o interese dos seus países, pero saben da nova realidade e da necesidade dunha gobernanza multilateral e sensible, pero firme. A visión de que o mundo ten que cambiar a mellor, e debe ser máis xusto, máis sostible e máis habitable fai que o entendemento sexa doado entre dous dirixentes con afinidade xeneracional e ideolóxica.

jueves, 2 de abril de 2009

Cumio esperado


A semana do repentino falecemento de Raúl Alfonsín estaba marcada, dende o cumio de Washington, polos gobernos das maiores potencias mundiais no calendario fixado para a folla de ruta a seguir co inaplazable obxectivo de intentar superala crise e relanzala enferma economía global.

A cita foi Londres, e a magnitude da problemática á que se fai obrigatorio facer fronte é dunha transcendencia singular tendo en conta a situación, nunca vista nos últimos decenios. Supón a posta de largo no plano internacional do esperado Obama e para algúns, córrese o risco de que aconteza como puidera suceder coa súa propia figura: que as altísimas expectativas acumuladas se poidan frustrar e non se chegue a acordos concretos e funcionais, que refloten o desenvolvemento natural e normalizado do sistema.

Economistas e analistas do mundo enteiro manteñen os ollos atentamente suxeitos no que vaia acontecer a partir destas datas xa que hai quen afirma que, así como Alfonsín foi peza esencial para dar carpetazo á ditadura militar arxentina e facela transición, evitando así novos golpes de estado naquel país, os reunidos en Londres teñen ante sí o reto de establecelas medidas adecuadas para asentalas bases dun futuro que non permita outro golpe de man do capitalismo sen freno. Pode supoñela transición dun modelo depredador a outro máis racional, que teña en conta a puxanza e importancia das economías emerxentes do segundo mundo e o seu peso na estabilidade económica e xeopolítica para os próximos anos, entre outras cousas.

A axenda é apretadísima para os líderes, e nela vese como se están a recompoñer e reposicionar alianzas, e como se consolidan eixos que marcarán o xogo de poder no seo dos organismos internacionais. O papel de España, que a priori puidera parecer secundario, adquire relevancia posto que está sendo conciliador, mediador e actúa de ponte entre posturas que defenden arraigadas tradicións (non só xurídicas ou filosóficas) e modalidades de entendela realidade socioeconómica. Aproveitar ou non a oportunidade marcará o rumbo do papel que España poida desempeñar nos procesos de toma de decisións.