domingo, 31 de julio de 2011

Vacacións no blogue



No mes de Agosto este blog, como tódolos anos, fai un descanso. Deixoo con un tema que é xa mais que un hino xeracional esperando que, Moody´s mediante, á volta poidamos continuar opinando e debatendo. Curioso que sexa sempre dende o veciño e, ás veces, incomprendedido Portugal de onde veñan letras inspiradoras. Mundo parvo!!

"Sou da geração sem remuneração
E nem me incomoda esta condição.
Que parva que eu sou!
Porque isto está mal e vai continuar,
Já é uma sorte eu poder estagiar.
Que parva que eu sou!

E fico a pensar,
Que mundo tão parvo
Que para ser escravo é preciso estudar.
Sou da geração 'casinha dos pais',
Se já tenho tudo, para quê querer mais?
Que parva que eu sou!

Filhos, marido, estou sempre a adiar
E ainda me falta o carro pagar,
Que parva que eu sou!
E fico a pensar
Que mundo tão parvo
Onde para ser escravo é preciso estudar.
Sou da geração 'vou queixar-me para quê?'
Há alguém bem pior do que eu na tv.
Que parva que eu sou!

Sou da geração 'eu já não posso mais!'
Que esta situação dura há tempo demais
E parva não sou!
E fico a pensar,
Que mundo tão parvo
Onde para ser escravo é preciso estudar"

miércoles, 27 de julio de 2011

A impostura sacralizada


Nos últimos días sentía unha ledicia contida ao ver que parte da sociedade, fundamentalmente unha pluralidade de cidadáns ligados ou non a partidos e outras organizacións de esquerdas, despertou/amos do letargo e comeza a reivindicar asuntos xustos ao fío do nacemento e repercusión do Movemento 15-M. Paralelamente pódese aledar un de ver como medios de comunicación comprometidos coas liberdades tratan sen revisionismos vergoñentos e mediante especiais temáticos, e especialistas respectables, a delicada época que vai dende a proclamación da II República ata o golpe militar-fascista de 1936, do que recentemente se recorda a efeméride e sobre o cal queda por investigar. Décadas despois afondase dende o des-apaixonamento que o tempo permite pero, ás veces, con mais terxiversación da debida e unha recorrente axitación do medo a non-se-sabe-qué válido para agochar de todo. Queda por facer na dignificación da memoria e da loita anti-franquista aínda habendo avances (sobre todo dende a presión e auto-organización das asociacións de vítimas e afectados), pero tamén hai que ter presente que 40 anos de réxime nacional-católico deron moito de si: desfacerse de documentación vital e construír un relato ideolóxico a medida dos vencedores que continúa sendo hexemónico foron algunhas consecuencias. Semella que os que gañaron a Guerra e a Transición toman posicións para gañar a que asoma.

19 de Xullo de 2011, Madrid, Congreso dos Deputados: setenta e cinco anos despois da traizón á legalidade republicana por parte dos salva-patrias de sempre presentase unha proposición de condena do “Alzamiento Nacional”. Ata o de agora unicamente o PP fora tan cínico como para evitar condenar en democracia o golpe, a represión e a ditadura. Pero consumouse outra que doe mais, se cabe, para quen se identifica cos valores da esquerda e o republicanismo: José Bono escondeuse detrás da des-contextualización do mítico discurso de Azaña pronunciado en 1938, e evitou introducir unha condena explícita do golpe de estado a petición doutros grupos parlamentarios. A bancada do PSOE de Pablo Iglesias aplaudiu no momento sen que aparecesen voces discrepantes relevantes. Nin tan sequera dende a federación catalá ou sectores mais esquerdistas. Nesa mesma sesión négase a posibilidade de reformar a pre-constitucional Lei de Amnistía, que abriría as portas a revisar xuridicamente os delitos impunes. Inaudito. É a sacralización da impostura histórica dende representantes de herdeiros do bando vencido. Nisto consistiu o pacto de silencio e a “reconciliación nacional”: aceptar dende institucións democráticas, por omisión, o ilexítimo como lexítimo e esquecer.

O momento é terrible para milleiros de familias e empresas: taxas de desemprego asfixiantes produto dun sistema de relacións laborais obsoleto, 10 % de persoas en risco de exclusión social, 9% de fogares nos que non traballa membro algún, 300.000 desafiuzamentos dende o comezo da crise, un 340% do PIB de débeda privada froito da burbulla inmobiliaria (o 82% da débeda total) a maiores dun proceso desocializador que tan só asomou a patiña á espera da “solución mariana” e dun posible rescate-estafa que pode iniciar unha fase de mobilización popular e sindical sen precedentes configuran un panorama no que falar do anterior parece unha frivolidade. Pero, un país pode artellar as expectativas de futuro sen render contas co inmediato pasado e que condicionan o presente? Comprenderíase algo así en Alemaña ou Arxentina? A alianza estratéxica das elites e forzas interesadas en manter o status quo e os privilexios é tan férrea que penetraron e chegaron a vampirizar organizacións que parecen coller o camiño da claudicación ata a desfiguración definitiva. Acontece na Europa enteira. De non reaccionar, cando sexan completamente irrecoñecibles será tarde para recuperar a confianza da base social natural, e cando volvan a reclamala sen rémoras ou circunloquios puidera dotarse de ferramentas alternativas.

Vendo a unidade de mensaxe da Banca, a CEOE, a cúpula do PP e sectores da esquerda política e mediatica acomodaticia (polémicos editoriais cebrianistas en 18 de Xullo inclusive) e, unha vez soterrado o vaudeville zapaterista, xa só resta esperar a que agromen e incorporemos por asentimento o mantra que todo resolverá: “gobierno de concentración nacional”, “pacto entre los dos grandes partidos que ponga fin a la fiesta autonómica”, “sentido común”, “coraje”, “duros sacrificios”, “empleados públicos vagos”, “copago sanitario”, “educación ineficiente”...e o que lle boten.

XORNAL

domingo, 17 de julio de 2011

18 de Xullo


Triste efeméride. Cúmprense tres cuartos de século da gran traición. Recomedo algúns bos especiais, testimonios e artigos de historiadores (serios) que veñen na prensa:

El País
Público

viernes, 8 de julio de 2011

Emprendido o rumbo da Paz


Produciuse unha nova que, a falla de contrate e confirmación pero con visos de verosimilitude segundo medios de comunicación de ámbito vasco e estatal e fontes coñecedoras que así o manifestaron, pasou un tanto desapercibida: a orde de disolución de EKIN (emprender en euzkera, nome recollido dos primeiros nacionalistas que marcharon do PNV e fundaron ETA alá por 1958). En calquera caso é positivo que sexa así pois pouco rebumbio é sempre bo, pero tamén confirmaría a teoría do dirixente socialista Jesús Eguiguren cando afirmou fai meses que a des-activación paulatina da rede de estruturas do complexo etarra non sucederá nun día concreto con grandes postas en escena ou anuncios públicos senón que desaparecerán “como a neve” ata que deixe de operar a maquinaria da violencia. Que non haxa moito debate arredor disto que se sumara ao perturbador sobre a forte entrada da formación Bildu nas administracións locais é a constatación de que e o problema considérase secundario na axenda, e non só polo anuncio de non levar a cabo “accións armadas ofensivas”, a conxuntura económica ou a aparición do 15-M no escenario, por poñer tres exemplos. Noutro momento teríanse vertido ríos e ríos de tinta ao ser este, ao meu xeito de ver, un acontecemento de calado e fondura histórica se partimos da base de que é verídico e ten carácter irreversible.

Como de seguro coñece o lector destas liñas EKIN é continuador da Koordinadora Abertzale Sozialista (K.A.S), que foi dende mediados dos anos 70 o órgano clandestino e colectivo encargado de harmonizar no ideolóxico e no estratéxico todo o conglomerado de sindicatos, partidos, movementos sociais (legais ou ilegais, a unha beira e outra dos Pirineos) e distintas organizacións armadas pertencentes ou afíns ao auto-denominado Movemento de Liberación Nacional Vasco. Dende o punto de vista do funcionamento interno, e logo das diferentes rupturas históricas, víñase demostrando a preponderancia da hoxe decimada facción mais militarista, belixerante e partidaria da concorrencia entre a chamada “loita de masas” e a “loita armada”. O que consistía na compatibilidade da mobilización e a disidencia organizada nas rúas (kale borroka incluída) coa decisión de cometer atentados terroristas, o que daba sentido ao lema-mantra Bietain Jarrai. Moi por debaixo, en canto a importancia estratéxica, considerábase á “loita institucional”. Sempre había acatamento e as decisións dos mais extremistas, instalados na cúpula da pirámide e coa aplicación estrita do marxismo-leninismo, condicionaban todo o conxunto. Os feitos mostran que esa situación virou substancialmente, e o respaldo electoral acadado polo espazo social abertzale ante a nova situación representa un influxo e un empurrón na liña contraria, ata acadar o abandono da expresión violenta.

Polas noticias e os síntomas que se coñecen (declive imparable dos actos de coacción e violencia nas rúas de vilas e cidades, fin do imposto revolucionario, etc...), ademais das contundentes declaracións dos principais líderes abertzales (Otegui e Usabiaga) ou o compromiso coa resolución do conflito e opinións de autorizadas figuras internacionais é probable que nos atopemos ante un cambio de ciclo decisivo. Isto suporía o trunfo, no seo desa dirección compartida que desaparece, da ala mais posibilista e o control efectivo do conxunto do MLNV pola rama “política” por primeira vez en 50 anos. De ser así é un fito que abre de par en par as portas a un escenario estable e permanente de non-violencia, pois ETA desleixase e fica ao marxe á espera da decisión do seu desmantelamento, con riscos de escisións, pero sen posibilidade de respaldo nin comprensión social como ata o de agora. Tamén puideran acompañar xestos e decisións significativas dende o Goberno no camiño dunha maior distensión.

Anos de eficacia policial e firmeza política por parte do Estado, xunto co propio convencemento colectivo no seo da Esquerda Abertzale de que a violencia é inútil, entorpece os seus obxectivos e fracasou o proxecto revolucionario (dada a conxuntura internacional e os grandes cambios sociais) levaron a unha situación onde semella estar mais preto que nunca a fin do derradeiro conflito desta natureza na Europa Occidental (rebrotes en Irlanda ao marxe), e un dos últimos vestixios do réxime anterior. Sería unha novidade de incalculable valor para xeracións marcadas pola súa ameazante presenza, e coincidiría co cada vez mais estendido sentimento de que a democracia post-franquista tamén esmorece, precisando dun pulo que a revitalice.