domingo, 28 de febrero de 2010

Os "hurricanes" cubanos



Na semana do furacán galego deume por aliar conceptos sen orde, coma se os feros ventos resoasen aínda no interior da cabeza e deixaran os meus miolos tremendo. Algo descolocados. Hurricane é o título dunha das pezas de referencia de Bob Dylan, unha das cancións-protesta máis influentes da historia da música e un himno do Movemento polos Dereitos Civís nos EUA. Fala do racismo e da irreparable equivocación que supuxo o encerro no cárcere do boxeador afroamericano Rubin “Hurricane” Carter ao ser acusado sen probas de cometer tres homicidios no New Jersey de Xuño de 1966, desencadeando unha onda de protestas e de respaldo popular moi considerable. Xunto con figuras do talle de Luther King, Malcolm X, Rosa Parks e outros converteuse nun símbolo da loita inacabada pola igualdade racial entre os seres humanos, e pola igualdade.

A poucos quilómetros das costas estadounidenses e tan só uns cantos anos atrás, nunha rica illa do Mar Caribe sempre ben preparada para os azoutes das tormentas perfectas e as cicloxéneses explosivas tropicais, a épica triunfara da man doutro movemento revolucionario (este insurxente e violento) que foi quen, contra todo pronóstico, de desaloxar do poder ao ditador bananeiro Fulgencio Batista e de insuflar unha chea de esperanzas emancipadoras a tódolos pobos vexados de Latinoamérica. Desa insurrección armada saíu un berro escoitado no mundo enteiro, cargado de enerxía rebelde e inspiradora, liderado por un grupiño de valentes e barbudos mozos, pioneiros grunge, con ideais redentores e libertarios. Pero todo torceu sen remisión, e o resto do conto xa o fomos coñecendo por fascículos e por facciosos...

A esquerda europea cada vez se atopa menos enfeitizada polo halo de romanticismo misticista que envolve a fábula perenne do David cubano fronte ao Goliath yankee e, ás veces non sei se por sorte ou por desgraza, deixou de crer nas promesas dos paraísos ideolóxicos ao atoparse de preto coa experiencia e a realidade do que adoitan esconder debaixo. Pero quen non sucumbiu á emoción da lírica de Silvio Rodríguez ou ás cancións que louban a traxectoria guerrilleira do mítico comandante Che Guevara? Puro romanticismo...

Fai uns días soubemos da morte no cárcere dun disidente do réxime xerontocrático, hereditario e totalitario castrista: Orlando Zapata Tamayo. Non era un conspirador e multimillonario terrorista afincado en Miami, senón un traballador negro acusado seguramente de “colaboracionista do imperio” de xeito arbitrario e sen garantía xurídica de ningún tipo. Un home que, probablemente, tan só quixera ver á súa terra e aos seus compatriotas celebrando eleccións libres en concorrencia democrática. Só quixera experimentar a revolución verdadeira, a promesa primixenia, a revolución frustrada e defraudada...Coma “Hurricane” Orlando hai en Cuba unha morea de presos que, por razóns de conciencia e por ser críticos co réxime, están padecendo unha das maiores inxustizas que se poden recibir: estar privado da liberdade en condicións infrahumanas por pensar. E por facelo de xeito diferente a un oficialismo arcaico e esmorecente. Por estar contra dun sistema que foi derivando nunha ditadura tan atroz como calquer outra. Coas súas luces e leccións de dignidade pero, sobre todo, coa súa inmensidade de escuros e indignidades cotiás: exactamente igual que todas.

Se iso fose socialismo, eu non sería socialista. Pero si, seguireino sendo porque aquel sistema político é simplemente unha tiranía opresora á vella usanza. E o socialismo no que creo, o realmente real, combáteas de raíz. Radicalmente.

miércoles, 24 de febrero de 2010

Aínda sobre GB


Un recoñecido escritor deste país recomendoume fai uns días non desperdiciar folgos centrando a crítica nos galegófobos asociados xa que os verdadeiros inimigos da lingua están sentandos as mañás de cada venres nas cadeiras do sultanato austero, no Consello da Xunta. E ten boa parte de razón: foron estes últimos os que deron soporte á plataforma promotora da diglosia e o afogamento etnocida do galego.

A GB pasoulle por diante o momento de gloria mediática e non por esto deixou de ser un grupúsculo marxinal en canto a representatividade social que, ademáis de atoparse desesperado ao caer na conta de que o conflito artellado unicamente serviu á premeditada estratexia da confrontación polarizante e desmobilizadora dunha parte determinante do electorado (ao tempo que racha un traballado consenso arredor da normalización lingüística) que de facto restaura no poder á dereita, susténtase nun discurso acomplexado de tintes fanáticos e atopa un filón irrepetible no contexto de regresión democrática xeneralizada. Porén coido que a miña, como a de tantos outros, non é unha teima calquera nin amplifica a inmerecida relevancia dos que se saben derrotados pola solidez duns argumentos opostos ao negacionismo dunha realidade obxectivamente complexa e plural.

Combater aos que se aprobeitan do deterioro na calidade do ideal da democracia deliberativa para ir introducindo debates que criamos superados, e que non fan mais que remover pantasmas do pasado, debera ser unha obriga irrenunciable aínda que teñamos que respectar tódalas opinións. Tamén as daqueles que, valéndose da liberdade de todos, ansían conquerir o restablecemento de situacións propias do vello orde antidemocrático. Son voitres políticos onde, coma sempre, a demagoxia e o insultante simplismo atopan posibilidades certas de callar entre sectores de poboación absolutamente desideoloxizados, e ata belenestebanizados.

Tódolas mensaxes saen do mesmo artefacto, do laboratorio de rancias ideas, por iso hai que denuncialas sen acougo e estar dispostos a contestalas: demasiado inmigrante (delincuentes), demasiados impostos (cargas polas que ninguén pediu permiso), demasiado funcionario (parásitos), leis demasiado permisivas, mulleres demasiado libres, demasiado homosexual, demasiado roxo e separatista...demasiadas linguas! Dunha parte móstrase unha sorte de estado hobbesiano e controlado por unha caste política elitista, cleptómana e corrupta...e do outro, as familias de honrados cidadáns de pura raza e costumes españolas que ven recurtados os “dereitos” a cotío. Sobre todo á hora de poderse desenvolver na “lingua común”, na que une e non se impón e ademáis é “útil”, a que non é belixerante e non exclaviza: a castelá, obviamente. Por iso os pais deberan poder “elexir en liberdade”. Crean un “dereito” inexistente e presentan a súa reivindicación nun tono épico, como si fose a conquista dunha liberdade conculcada fronte á opresión dun sistema dexenerado e esgotado. Ata chega ao punto de formar aos futuros cidadáns na lingua da terra nai!

E non sería mais grave privar a un cidadán do coñecemento e bo uso dunha lingua e a súa fonda riqueza? Como dí maxistral e poeticamente Eva Wojkiewicz nas liñas do Xornal: hai mundos que existen só en galego. Non é, xa que logo, mais denunciable e contraposto á liberdade individual pelexar pola ignorancia dun fillo, para que descoñeza un mundo único, unha lingua na que galegos e non galegos, coma Lorca por exemplo, se teñen expresado con brilante soltura? A ver se é que “os oprimidos” son os aspirantes a opresores de sempre...e aínda hai quen lles da alento! Os mesmos que xustifican xestos tan constructivos e “clásicos” coma o de Aznar na Universidade de Oviedo. Nesas andamos...

lunes, 15 de febrero de 2010

GB, inmersa na desesperación


Ás veces un sinte a irreprimible tentación de fustigarse intelectualmente e, cando esto acontece, fas cousas tan raras e pouco recomendables como entrar na páxina web dos de Gloria Lago and company para ver como respiran. O primeiro impacto non é soamente visual (aínda que tamén é arrepiante neste eido) xa que che dan a benvida cun deficiente apartado sonoro onde algo semellante a unha psicofonía, cun Feijóo falándoche dende ultratumba, evidencia a traición ós plantexamentos desta asociación infectada polo corrosivo virus da cultura política vencellada ó franquismo sociolóxico militante. Cando te recuperas do primeiro golpe percátaste de que estás navegando nun espazo tan cómico como regresivo e agresivo. Chama a atención un oco onde tes a posibilidade de facer donacións económicas seguras para a causa, mediante Pay-pal. Estilo Obama, vamos. Á túa disposición atopas unha serie de vídeos con entrevistas á Rosa Díez galaica e si eres quen de deglutilos todos, e aínda che quedan folgos ou o teu portátil non sufriu ningún desperfecto, ¡premio!: terás a oportunidade de seguir gozando doutro, sinxelamente, espectacular. Caseiro, pero firme candidato a un Goya polos conseguidos efectos especiais. Leva por título “Galicia Radical o Galicia Bilingüe” e representa en sí mesmo unha obra de arte no campo da manipulación, o engano e a mentira mais sucia. Ridículo e goebbeliano ate a médula. De fondo, algo enternecedor e evocador, Jarcha: Libertad sin ira. Está ben porque se comparan con grupos radicais, marxinais e violentos sen decatarse e de paso, amosan como tamén secuestraron nenos para as súas multitudinarias manifestacións. Unha experiencia embriagadora.

Fóra dos aspectos técnicos e curiosidades varias intúes que están preocupados e frustrados a partes iguais. Ameazan cunha sorte de efecto boomerang, e van polo Presidente.

Logo do éxito e a forte repercusión das mobilizacións e manifestacións autorizadas dende tantos ámbitos implicados na defensa da lingua, as aínda moi insuficientes rectificacións do goberno e que, paseniño, vamos entrando na liña da cordura colectiva reaccionan con medo, e anuncian que pasarán novamente á ofensiva desgaleguizadora posto que recoñecen a influencia de iniciativas divulgadoras e sensatas como as de ProLingua, ou outras. Estas céntranse en desmontar, unha a unha, as falacias construídas sutilmente por parte dos aparellos impulsores de GB con respostas coherentes, científicas e nada oportunistas. Aínda que sí moi oportunas nos tempos da loita pola involución que se ven xestando nos poderosos círculos mediáticos e políticos da dereita máis dura, reaccionaria e nacionalista. Esa dereita antisistema, de discurso pre-constitucional, e que se alimenta dos efectos devastadores da crise económica. A mesma dereita extrema e chauvinista que gaña peso no seo do principal partido da oposición a nivel estatal.

Namentras o modelo de inmersión (termo nada pexorativo) na lingua minorizada foi respaldado no seu día polo Tribunal Constitucional, e foi eloxiado por organismos da Unión Europea en reiteradas ocasións, outros celebramos que os sectarios se atopen inmersos na desesperación ao comprobar a inviabilidade das súas teses. Porque o país organizouse e reaccionou.

lunes, 8 de febrero de 2010

Etnocidio. Imprescindible.



Vídeo imprescindible que contén a conferencia dun experto lingüista. Se tedes paciencia para velo íntegro (dura 40 minutos) comprobaredes ata que punto se está creando dende sectores interesados, e a día de hoxe, un perigoso estado de opinión favorable ó etnocidio en España. Está claro que a situación é propicia, e este señor abunda nas claves para entender o proceso.