martes, 27 de septiembre de 2011

Mobilizacións e loita de clases

"Por qué te persiguen los asesinos pos–dictadores?Porque tú vienes con tu boca de vuelo popular, porque vienes de esos lugares “que a veces incluso se les llega a olvidar”. Oh, vienes con sus cantos de sueños despiertos. Y sueñas un horizonte rojo de alegría, de calor, de Revolución permanente. No el rojo de los pos-dictadores que edifican una larga muerte con sus guerras y sus leyes. Los pos-dictadores quieren matarte. Qué saben de la muerte: nada. Hay que enseñarles llevarlos a tu Universidad amorosa, entregarles los diplomas de la “solidaridad continuada”. Y un afiche que diga que los que murieron por el pueblo, están resucitados, hermosos, en el pueblo. Camila Vallejo Dowling, Rosa Roja, tu corazon de catedral nos cubre en este instante, como el firmamento. Desde Chile viaja tu palabra de bondad tus manos empuñadas de justicia. Y nuestra América lo siente y se despierta. Eleva tu fuerza en el aire y va más allá de la muerte y el “HOMBRE NUEVO” se levanta, no importa donde, tiene 1000 corazones y canta y marcha y grita tu nombre: Camila Antonia Amaranta Vallejo Dowling, ROSA ROJA, CORAZÓN DE CHILE"

Fíxose oficial: a “loita de clases” rexurde, se é que algunha vez se diluíra no espellismo da postguerra fría, neste Occidente que entrou de cheo en crise de civilización, como xa moitos albiscan, co estourido da fenomenal crise (máis quixeramos que só económica). A maioría dos académicos, políticos profesionais, medios de comunicación e boa parte dun ecosistema cultural que virara ao acriticismo, salvo contadas e honrosas excepcións, decretara e asumira a fin da historia e das ideoloxías como enfeitizados polo progreso e crecemento infinito, pero hoxe vóltase a falar de revolta, marxismo, compromiso ético e revolucionario e de necesidade de utopías para camiñar (como diría Eduardo Galeano) nun contexto, outravolta, de no future para toda unha xeración que, dende as loitas estudiantís que evocan e reivindican o legado de Allende en Chile ata Madrid, Barcelona, Atenas, Nova York, Tel Aviv ou a primavera mediterránea está demostrando non resignarse a vivir substancialmente peor que os seus pais por mor da avaricia descontrolada duns poucos especuladores e da complexidade de retos que afrontan as sociedades do SXXI. Ante estes, os que dominan ou ben miran cara outro lado ou recetan o xa fracasado pero máis cargado de bombo.

Nos Estados Unidos de América, berce da prosperidade, prodúcese unha situación que é unha verdadeira bomba de reloxería perante a cal a cúspide da pirámide social (en alianza coas grandes fortunas e os prebostes do reaccionariado) se nega, no máis remoto, a colaborar co fin de temperar o ánimo e a paciencia dun precariado ao que só lle falta ter conciencia definitiva do negro porvir ao que o empurraron irresponsablemente e que ameaza con facernos retroceder décadas. Non é de estrañar pois, que medre a porcentaxe de cidadáns que se declaran socialistas no país arquetípico do capitalismo. O multimillonario Warren Buffett aclárao: “claro que existe loita de clases, e ímola gañando”. O Partido Republicano, escorado á dereita e bebendo desa américa isolacionista e irredenta que atopa expresión na demagoxia maniquea do Tea Party, secunda a tese para complicar a reelección dun presidente demasiado europeo.

O panorama real alí configúrano 25 millóns de desempregados, 46 millóns de pobres e 50 millóns de persoas sen seguro médico. E estes datos ameazan con acentuarse e provocar unha fractura de consecuencias impredecibles. Así o anuncia a banca suiza que, nun escenario de posibles para os vindeiros tempos, como hipótese certa, prevé conflito social crecente con posibilidade de ascenso ao poder de gobernos fortes e risco de desordes severos nun horizonte que recorda ao dos anos 30 do século pasado. Nunca as desigualdades foran tantas alí nin a promesa dos pioneiros tan desatendida. Desta beira do Atlántico a situación é comparable e susceptible de empeorar.

E como mostra da insensibilidade da que fan gala dous lideres dos máis significativos da onda conservadora imperante, que se nutre da desesperanza, e disposta a que o peso da recuperación recaia nos de sempre, para manter a orde natural, recollo declaracións literais: “La educación es un bien de consumo” (Sebastián Piñera, Presidente da República de Chile) ou “La educación no debe de pagarse en todos sus tramos” (Esperanza Aguirre). Darwinismo social. Pinochet e Tatcher returns!

Como viñamos dicindo o proceso desocializador é imparable, e ven acompañado da criminalización de profesións indispensables para manter o estado social e dos seus instrumentos tradicionais de resistencia. Ten un duplo obxectivo: desviar a atención dos verdadeiros responsables da situación e confundir á opinión pública mais des-informada. Trátase de artellar e consolidar un novo verticalismo e o reino absoluto da flexibilidade, a temporalidade e o interinato. Pero os pobos sempre atopan vías para auto-organizarse. Noutrora as loitas foron de conquista. Hoxe serán de conservación mais de conquista dunha nova xeración de dereitos e liberdades nun período incerto e convulso, de transición e de aceleración histórica, que atende a cambios tecnolóxicos, enerxéticos, climáticos e de irrupción de novas potencias e actores internacionais. A mobilización social acaba de empezar e ven para quedarse por un tempo. Presúmese que tamén en España, aconteza o que aconteza nos comicios de Novembro.

XORNAL
MundoGaliza