miércoles, 29 de octubre de 2008

Non é só a economía, estúpido!


Acendan o televisor. O vindeiro día catro temos cita coa Historia e asistiremos a ela pasivamente de maneira obrigada, coma se estiveramos amordazados ollando unha producción de Hollywood. Celébranse as eleccións máis transcendentais das últimas décadas nos EUA e de novo os cidadáns desa nación decidirán sobre millóns en todo o planeta, nunha coxuntura onde a economía parece envolvelo todo. É unha preocupación xustificada, pero non se trata unicamente disto nin é o que realmente está en xogo. A situación global actual require máis doses de liderato, de visión, e de alta política ca de arranxos economicistas. Necesítanse pois, salvagardar e reforzalas ferramentas que posibilitaron a extensión do desenvolvemento e do benestar, e replantexar todo aquelo que sexa anacrónico por superado, irracional e insostible, coa fin de garantir unha gobernanza segura, plural e pacífica dos asuntos mundiais.

Os estrategas da campaña demócrata atopáronse cunha onda favorable ó cambio e explótana coma en 1992, cando Bush pai lle cedeu o trono a Bill Clinton grazas, en parte, ó xa mítico lema É a economía, estúpido!. Tamén agora será determinante para o resultado electoral (porque é o que afecta directamente ás familias), o acontecido por mor do crack financieiro internacional que é resultado lóxico e visible da deriva do capitalismo salvaxe e sen freo. Ocorre que o iceberg é inmenso, e por debaixo atópanse mergulladas unha inxente e crecente cantidade de inxustizas (moitas delas enquistadas e sen visos de resolución), un alto grado de inhumanidade e perigos que non se resolven botando man das calculadoras. Reclámase unha mistura de pragmatismo, vontade política e, porque non?, utopía.

Un novo liderato xurdido das urnas norteamericanas deberá tela sagacidade e audacia suficiente para imprimir un novo rumbo que impulse á comunidade internacional na dirección de globalizar non só as bondades e maldades do modelo capitalista como ata agora, senón na liña de globalizalos centros de decisión, corresponsabilizando, e asentando un novo sistema duradeiro e eficaz de seguridade mundial, para quizáis así, mitigar e erradicar resultados perversos e criminais. Aférrense ó sofá porque comeza, agora sí, o século XXI.

jueves, 16 de octubre de 2008

Good Bye, Bush!!


No voy a negar que la imagen tiene una intencionalidad manifiesta pero no se asusten, sólo es una foto cualquiera en un momento cualquiera del reinado de Bush II.
Aquellos que hayan podido disfrutar de Good Bye Lenin sabrán que se contextualiza temporalmente en el final de los días del sistema comunista de Alemania Oriental, y también en los primeros tiempos post-Telón de Acero. Un cambio de era. La película, magnífica.
El momento álgido, donde el título cobra sentido de manera muy gráfica, es la escena en la cual un helicóptero de las nuevas autoridades, que sobrevuela la ciudad de Berlín, porta una efigie de Lenin para su transporte a un lugar desconocido; con todo lo que esa imagen posee de carga simbólica.
El día en que George W. Bush deje de ser el hombre más poderoso de la Tierra, allá por Enero, también dará comienzo una etapa diferente sea quien sea el ganador de las elecciones presidenciales (será Obama según las encuestas y la lógica histórica).
Nadie transportará su estatua a ningún sitio ni será el final del capitalismo, pero posiblemente se empiecen a asentar las bases del futuro, de un nuevo capitalismo de rostro humano, si es que este puede tenerlo...
La etapa que se cierra está marcada por un profundo sentimiento de desencantamiento antiamericano en todo el mundo. La figura de este cowboy de los tiempos modernos estará ligada para siempre a la peor cara de los EEUU de Norteamérica que fue capaz, como país democratico y avanzado, de permitir que el inquilino de la Casa Blanca fuese alguien tan temerario, unilateral, con pocas luces y de actitudes dictatoriales e intolerantes.
Quedará unido por siempre al 11 de Septiembre y al desastre de Irak, Guantánamo, las torturas, los vuelos de la CIA y todo lo que de ominoso tienen sus ocho años de mandato. Pero este señor de chulescos andares no deja unicamente, como legado, dos guerras abiertas a las cuales no se les vislumbra fin.
Su etapa en el poder representa el cénit del fracaso de las políticas neoliberales y reaganianas tanto en el plano externo como interno, lo que indefectiblemenete obligará a su país a retroceder, en cuanto a la dinámica que venía sosteniendo durante las últimas décadas (con Reagan, Bush padre, Clinton y Bush hijo).
Sus únicas actuaciones a considerar, y que podrían dar frutos positivos para los intereses occidentales en los próximos años, se encuentran precisamente en el ámbito dónde sistemáticamente parece haber llevado a cabo decisiones equivocadas: la política exterior. Resulta paradójico.
La alianza con la India (un dato geopolítico que marcará este siglo), la presión para evitar que Irán y Corea del Norte dispongan de un arsenal nuclear, o la actitud pragmática y condescendiente para con China son sus grandes bazas a la hora de escribir la Historia, a tales momentos. Aún así, tiene muchas más bazas en su contra, que le impulsarán en el hall of fame, y a tallar su cara en el Monte Rushmore de los nefastos Presidentes.
De ser Obama su sucesor, este tendrá mucho trabajo y ante las altísimas expectativas creadas, habría que tener los pies en la tierra y pensar que no todo lo que promete podrá ser realizable. Eso sí, el cambio se notará: en el plano interno supondrá una revolución en las relaciones del Gobierno Federal con el ciudadano y en la nueva economía verde que emergerá a medio plazo. El giro será socialdemócrata en lo social.
En el plano externo, siempre teniendo en cuenta las ansias expansionistas del imperio, habrá que restablecer alianzas y recuperar autoridad moral.
Europa será fácil de seducir. Caerá rendida a sus encantos, eso si, desde un nuevo tipo de relación. Sería de esperar que fuere en la línea del tú a tú, pero mantengo mis reservas, y se fundamentan en la trayectoria de los últimos años.
Si los latinoamericanos votasen, Obama arrasaría: se reformarán las intolerantes y criminalizadoras leyes de inmigración y la actitud será comprensiva con Cuba, dialogante con Venezuela y de colaboración con Brasil, como representantes de una nueva América del Sur, celosa de sus recursos y con potencialidades infinitas.
El problema más grave vendrá del Kremlin, con parada inevitable en Kiev debido a la posibilidad de que Ucrania ingrese en la OTAN.
No será fácil dar solución política y militar viable a Afganistán e Irak (con sus repercusiones en todo el tablero de Oriente Medio), y las relaciones con Israel (histórico aliado estratégico) pasarán por un momento difícil debido a la presión que se ejercerá, encaminada a desmantelar asentamientos judíos, en la búsqueda de una paz y una justicia duradera, que se reclama a gritos. Se harán esfuerzos en este sentido, pero los resultados son una incógnita que sólo el Mesías conoce.
Con Irán (y el mundo árabe en general) las cosas podrían apaciguarse si los halcones de ambos Estados Mayores lo permiten y, aún teniendo en cuenta que Obama es menos racista, menos capitalista y menos militarista que los republicanos, no deberíamos desestimar la opción bélica llegado el caso.
En los próximos años será inevitable reconocer el status mundial de China e India y su influencia. No sólo querrán tener la posibilidad de jugar fuerte y en igualdad de condiciones sino que, reclamarán poder fijar condiciones en el nuevo orden.
Posiblemente África continúe siendo la que se deje para el final, pero teniendo en cuenta que Obama tiene raíces keniatas, no es descabellado pensar que se modificará la sensibilidad respecto del continente negro. Incidir en las ventajas de la democracia (y alentarla de manera sincera y responsable) en detrimento de los gobiernos despóticos motivará a muchos jóvenes africanos a tratar de conseguirla para su país, a ser posible sin caer en un baño de sangre, como de costumbre.
Lo que se espera como cierto es que el cambio será fuerte, pero no drástico.
También que nos reiremos (de rabia, se entiende) menos, pero posiblemente, sonrriamos mejor.
Good bye, George!!!No lloraremos tu ausencia....,y esperemos que ninguna de tus hijas se presente a la presidencia....

jueves, 2 de octubre de 2008

Politización do deporte e deportivización da política








É xa unha mistura clásica e trátase dun fenómeno mediático e social complexo, habendo boa e inxente literatura sobre a materia (recuperen a Montalbán), pero resulta sempre suxerente, recurrente e polémica nas tertulias de café ou nas charlas de taberna, animándoas vivamente. Evidencia un acusado rasgo de personalidade ibérica aínda que esta transcende, como non, o espazo peninsular. Outra cousa que se globalizou.

Os medios de difusión de masas alimentan o debate de xeito hipócrita, entrando sen petar na porta, á xugular e interesadamente neste xogo, a mans cheas. Coma en case toda actividade humana de proxección social xurde por detrás unha intencionalidade perversa e non de todo diáfana, que non ilexítima, e normalmente, neste caso, ten que ver directa e proporcionalmente co número de ceros nas contas destas empresas de comunicación. Pero non só. Todo está entremisturado e ten sentido. Todo responde a uns obxectivos.

Chama poderosamente a atención o doble raseiro co que se analiza, segundo de onde proceda esa avaliación, esta dualidade e a carencia absoluta de criterio, obxectividade e fidelidade memorística. Moitas veces só se lle atribúe intencionalidade politizadora a uns, cando en realidade, o fixeron e fan todos porque, en esencia, o deporte foi sempre empregado políticamente. Como dí Bernard Crick: "Non todo é política pero todo é politizable". Ata algo tan inocente e saudable coma o deporte o foi, e de que maneira.

Facer agora un rigoroso percorrido histórico sobre a conexión entre o deporte e a política levaría moito tempo e sería tedioso. Non se fará porque teriamos que remontarnos, profundizando, nas orixes do evento político-deportivo por excelencia e a máxima expresión desta relación (sobre todo durante o século XX); o Olimpismo: a goebbeliana manipulación nazi, os boicots da Guerra Fría, as reivindicacións pro-dereitos civís dos afroamericanos, a irrupción do terrorismo palestino, a exaltación patriotica fronte á pretensión de universalidade, os recentes Xogos de Pekín coa súa imbricación sobre a política internacional, a patrimonialización gallardoniana sobre a que edificar unha alternativa post-Zapatero, etc....

¿Qué decir do fútbol?. O deporte rei. O feito social total, como algúns sociólogos apuntan. O deporte político por autonomasia. O gran negocio no que conflúen temas contemporáneos de debate: pertenza, identidade, condición social e incluso, mística relixiosa, fanatismo, etc....

Regras simples, combinación de talentos individuais con esforzo colectivo. Alegoría da condición humana. Fútbol é fútbol.

Os petrodólares de Abramovich ou do Zenit da Gazprom de Putin (¿outra vez aquí?), o franquismo e o Real Madrid, o salto a escea en Xuño de 1981 de Terra Lliure no Camp Nou, o inferno do Sadar, Jesús Gil, Marbella y tal y tal, as medias brancas de Arkonada....a lista é infinita. ¿Por qué os fanáticos se identifican indistintamente coa ultradereita ou a ultraesquerda, ou cos nacionalismos furibundos, sexan periféricos ou centralistas? O caso é que este deporte resulta moi seductor e goloso para a codicia, a manipulación, o lavado de cerebro..., tamén para canalizar frustracións. O novo opio do pobo.

1936: O exército de Franco asasina a Lluis Companys e a Josep Sunyol i Garriga. O primeiro é o President da Generalitat e o segundo, o President do FC Barcelona da época. Dúas institucións que representan a personalidade nacional e a autonomía politico-social da Catalunya republicana.

Tantos e tantos agravios..., Aznar recalificando e Florentino fichando. Zidane marca na final namentras Joan prepara o discurso do circulo virtuoso: Laporta President, Catalunya independent!!!

1980: Martin Zabaleta coloca a ikurriña no cumio do Everest porque a rojigualda que anos despois pasea Raúl, facendo verónicas na celebración dos títulos, non lle representa.

Parece que tanto uns coma outros fan política, remiten a sentimentos, xogan con eles... Tanto uns coma outros fan negocios. Tanto uns coma outros fan fútbol ou deporte en xeral. Uns propóñense facer fútbol primando a estética por diante do resultado, outros van ó práctico. Uns poñen por diante valores e priman o continente, outros vibran co contido e a conta goleadora. Chamarémoslle en adiante petrogólares. Non todo é o que parece.

Neste contexto, a aturdida e maleable masa (que somos todos nós) é un branco fácil, recibindo por todos lados señais semellantes. Identificación. Definición. Conmigo o contra mí.

Só ten que apretar o botón e pagar per view. Reunirse cos amigos e pedir Amstel, Estrella Damm ou Heineken. Temos 11 na Quiniela!!. Mercarei a revolucionaria Adidas, a super-capitalista e multinacional Nike, o Fifa 2009. Un balón para o pequeno!!. Tanto falamos da crise, da recesión, do traballo, dos fillos, coma do penalty do Domingo....

É un branco fácil porque continúa a ser tratada de maneira borreguil cando os seus representantes, insultándoo, lle falan en termos futbolísticos (se Aristóteles levantara a cabeza!!!), como si xa non deberamos saber diferenciar, só ser espectadores do circo: Que si estamos na Champions League da economía, que si Anxo Quintana era dianteiro centro e case ficha polo Elxe, que si o PP ten que gobernar as alcaldías porque é o máis votado (a goles pode, o problema é que en eleccións se contan votos, e o sistema permite facer pactos post-electorais...), que si Revilla come antxoas do Cantábrico que le ponen, vai á Moncloa en taxi e é do Racing, que si Berlusconi, non contento con selo Presidente do Goberno da República de Italia, varios periódicos, cadeas de televisión, etc...o é tamén do AC Milan....Totum revolutum.

Rajoy practica a bicicleta, só lee o Marca, é do Madrid, socio do Pontevedra, simpatiza co Depor, gústalle o Celta....,pero sobre todo é da Selección!!! Fidel bateaba en chándal e Bush recollía co guante. Ó final os Chinos tiveron máis medallas, e vaia ceremonia prepararon!!!Ó Fürher saíralle moi mal a xogada...tódalas medallas as gañaran os negros. A ceremonia tamén fora impresionante!!!O continente era belo, pero o contido....

Soa todo tan tan vello...(si si, con uve)...por eso que...que non te pillen en fora de xogo!!!