viernes, 30 de abril de 2010

República ou Monarquía?


Nos últimos tempos asistimos a un clima social e político cada vez mais enrarecido e que se proxecta directamente nun estado de opinión instalado na depresión e o descontento. Se a esto lle engadimos o interese dunha maioría de medios de comunicación servís e obsesionados coa hipérbole permanente e o amarillismo mais rancio, irresponsable e afastado do racional e o pedagóxico resulta un cóctel ben interesante. Quizáis a berlusconización e a belenestebanización sexan algo máis que un arrefriado que chegou para trocar en crónico.

Hai que comenzar a chamar ás cousas polo seu nome e fuxir da influenza do politicamente correcto e do mantra pernicioso que repite, no nome dunha concordia amnésica, inercias que nos están empurrando a situacións kafkianas e vergoñentas. Facendo un símil futbolístico: necesítase un revulsivo. Un novo lustre e unha nova ilusión que deixe atrás os claros síntomas de esgotamento.

Por mor da nai de tódalas crises, e das súas consecuencias (unhas coñecidas e outras agochadas que emerxen) o cidadán medio desconfía das institucións democráticas a paso de xigante. Percibe, dando mostra dun olfato canino, unha crise redobrada: a económica, a institucional, a de valores, a privatización duns partidos tradicionais que dan acubillo a toda clase de seres (carrachas) que se sirven do Estado (de todos) para lograr os seus obxectivos mais inmediatos e inconfesables, as ansias incontroladas de poder do partido da oposición, etc...

Aclarando que, ao meu entender, a grande maioría dos profesionais da política son honrados e honestos penso que a dexeneración democrática faise evidente, e parece non ter fin. Pero a culpa non é so desa minoría de aprobeitados sen escrúpulos. É tamén dos incomparecentes e dos que, por omisión, deixan/amos facer. Non é cuestión de que baixe do poder un partido para que suba outro. É algo estrutural e sistémico. Tamén de cultura política. Semella o paso dunha cuasi-democracia partitocrática a unha cleptocracia declarada. Xa non é só a democracia incompleta da que fala o meu admirado Vicenç Navarro. Pero na orixe está o pecado.

Sexamos claros: a finais do 2006 vinte grandes familias eran propietarias do 20,14% do capital das empresas do Ibex-35 e unha pequena elite de 1400 persoas, o 0,0035% da poboación española, controlaba recursos equivalentes ó 80,5% do PIB. Estas familias, na súa maioría, non son outras que grandes magnates da ditadura que son agora admirables monstruos das finanzas na democracia. O que se deriva desta situación de control de recursos, información, etc...parece claro. E pregúntome: nisto consistiu tamén a ruptura pactada!?

Nas manifestacións en apoio ó xuíz Garzón da semana pasada proliferaban as bandeiras tricolor, a lexítima e constitucional bandeira republicana. E claro, non faltou quen vira niso unha provocación e un risco para o putrefacto status quo, equiparándoa á bandeira do aguilucho.

Pois non, non son equiparables. Unha representa valores democráticos e de igualdade e fraternidade, de xustiza verdadeira, de laicismo, de corresponsabilidade, control e separación de poderes efectiva, de respecto pola pluralidade enriquecedora das nacións españolas, de memoria non-vingativa, de transparencia e participación, de compromiso cívico e polo colectivo...e a outra todo o contrario. Xa que logo, non é cuestión de farrapos ou cores: é cuestión de calidade democrática. Da nosa liberdade.

lunes, 26 de abril de 2010

Guernika



Cúmprense 73 anos do primeiro bombardeo masivo e indiscriminado contra a poboación civil da Historia. Sucedeu en Guernika (Euskadi) a mans da aviación nazi tal día como hoxe, 26 de Abril. Non foi casualidade o obxectivo. Era simbólico, non militar. A árbore de Guernika representa as liberdades do pobo vasco...

Este documental do Canal Historia é bastante interesante para saber o que pasou. Aquí colgo o primeiro de 6 vídeos, de 10 min (aprox.) de duración.

domingo, 18 de abril de 2010

República inevitable



Escribiu nunha ocasión Victor Hugo: “O futuro ten moitos nomes. Para os débiles é o inalcanzable. Para os temerosos, o descoñecido. Pero para os valentes, a oportunidade”. Nestes días fíxome reflexionar o bo do novelista, dramaturgo e poeta francés (sempre Francia!) ao tempo que observaba a actualidade social e política cunha mistura de sentimentos enfrontados.

Por un lado, tristura e decepción ao comprobar como o franquismo segue vivo e coleando, algo que xa sabiamos pero que agora se demostra. A imaxe internacional vése seriamente danada posto que as demáis democracias non poden comprender a grave impunidade coa que tratamos parte do noso pasado mais oscuro e antidemocrático no nome do espírito da Transición. Despois do terror foi o medo e, hoxe, o tabú (herdado dun medo que xa é menos) esmorece. As novas xeracións non deberan sentirse condicionadas e por iso temos a obriga de concienciarnos e de pelexar pola recuperación da normalidade, polas vías democráticas.

Pero por outra banda, experimentei certa alegría contida ao ver como as declaracións, actos e manifestacións en favor da República, cada 14 de Abril, tenden a aumentar e comezan a facerse non só dende a nostalxia senón tamén na procura dun tempo novo e ilusionante, que vaia alén da crítica facilona á institución monárquica, para incidir na necesidade de afondar nos valores do republicanismo. Unha xornada reivindicativa que xa non se restrinxe ao ámbito do que representa o PCE, senón ao que se suman cada vez máis sectores da sociedade.

Poidera parecer este un debate secundario ou doutro tempo, tendo en conta as prioridades económicas, pero non o é. Entre mais cousas o republicanismo é unha teoría política que propón, ademáis dun sistema de goberno electivo e non hereditario, modos participativos e de democracia horizontal, propugna valores cívicos e opónse, por principio, á corrupción. Non quero establecer unha conexión equivocada aquí, nin dicir con esto que os países cun sistema de goberno republicano sofran, necesariamente, menos corrupción que nunha Monarquía Parlamentaria. O que sí é certo é que os valores que impregnan a cultura política dunha república tenden a penalizar socialmente mais, e a considerar incompatible co goberno da vida pública, este tipo de prácticas vergoñentas.

A sociedade mudou moitísimo dende finais dos anos 70. Agora temos un vello traxe para un corpo en cambio e evolución permanente e que, de facto, actúa ao xeito republicano: a secularización, a maioría de idade das chamadas Comunidades Autónomas, a aceptación case unánime do modelo democrático e outras realidades permiten albergar esperanzas. Habrá en fronte moitas reticencias: fundamentalmente dende a Igrexa e unha dereita política (e aínda unha parte importante da social) que se resiste a condenar o franquismo e a homologarse aos seus colegas europeos. Pero a III República caerá como froita madura cando se presente o momento da sucesión na dinastía borbónica. É inevitable.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/04/16/Opinion/republica-inevitable/2010041622162300343.html

martes, 13 de abril de 2010

14 de Abril



"...si han de callar que callen aquellos que firmaron pactos de silencio..."

XUSTIZA, MEMORIA, LIBERDADE, DEMOCRACIA E REPÚBLICA!!!

VEREMOS A TERCEIRA.

domingo, 11 de abril de 2010

Diálogo, e qué?



Abordar esta cuestión abertamente resulta sempre problemático por motivos evidentes. Xera gran crispación. Pesa demasiado, e faise comprensible dende o punto de vista humano, a noxenta traxectoria de asasinatos e dor inflinxida a mans da organización ETA durante mais de medio século e tamén pesan moito, como unha lousa inmensa, as funestas consecuencias derivadas da pervivencia da violencia política e terrorista. O derradeiro lugar de Europa onde se produce. Porque Spain is different. Poñede lentes de hispanista inglés, si fai falla.

Cando me refiro ás consecuencias falo, entre outras moitas, da irresponsable deturpación de termos como negociación ou diálogo: trócanse tabú interesadamente aínda que pareza impensable se acudimos á comparación na materia de resolución de conflitos, ou no léxico consubstancial a unha cultura democrática sincera. En España hai asuntos “intocables” baixo ningún concepto ou, do contrario, sitúante fóra dun sistema condicionado pola confluenza de fortes intereses mediático-políticos. Non hai mais que ver o que está acontecendo no caso Garzón. Totalmente surrealista. Automáticamente pasarán a considerarte, dende amplísimos sectores, a mitolóxica e recorrente anti-España personificada. Un ser desprezable e inmoral, amigo de asasinos en serie e dos peores tiranos. Este é un deses momentos, e dá boa conta das carencias que arrastramos dende a sobrevalorada Transición. Canto se fixo e canto quedou por facer!

Un dos asuntos intocables sería o tratamento da institución monárquica, aínda que esto poidera estar mudando lixeiramente. Outro é tan só insinuar que a única saída posible a un conflito enquistado, unha vez avaliada a evolución do mesmo e considerando que a exclusividade da derrota policial é case unha quimera, pasa por aprobeitar, por pequenas que sexan, as posibilidades dun diálogo condicionado (renuncia explícita, e verificable, á amenaza ou uso da violencia) e limitado (circunscrito a aspectos técnicos, e non políticos) si, pero tamén supervisado e garantido por comisións independentes. Algo serio, propio de lugares onde tiveron éxito este tipo de traballadas experiencias. Deberiamos estar preparados para facelo sen mimetismo, pero con audacia e altura de miras. Porque históricamente, e en contraposición á mensaxe machacona da dereita ultramontana, os procesos de diálogo tiveron efectos positivos no camiño de debilitar e deslexitimar á banda armada. Sempre saiu peor parada deles. Se non fructifica, ben. E se o fai, moito mellor.

O paso do tempo, os cambios sociais e acontecementos históricos como o 11-S ou o 11-M tiveron tamén un influxo determinante porque gran parte das bases do entramado civil e o movimento social que respaldou, de xeito inquebrantable e ao unísono, a ETA tamén sufriu un cambio que se concreta en posicionamentos e debates internos sintomáticos pero insuficientes, aínda que non sempre recollidos nos medios de comunicación sen apriorismos. É certo tamén que, a día de hoxe, estánse a producir aportacións interesantes dende axentes internacionais implicados. Pero a paciencia ten un límite, e o peor que poidera suceder é que ficara soterrada definitivamente a posibilidade de ver a fin deste insufrible conto e se fixera boa a máxima de que para a estratexia de Estado (e dalgúns políticos, como Mayor Oreja) é positiva, e interesa, unha ETA de baixa intensidade. Pero unha ETA de baixa intensidade equivale a unha democracia de baixa ou moi cuestionable calidade. Equivale a unha ficción.

Ata nas mais cruentas guerras se exploraron vías de comunicación entre inimigos irreconciliables, en momentos de máxima confrontación. A paz sempre o merece.

jueves, 8 de abril de 2010

Desfeita

La Sexta Noticias: Mina de Andalucita - 7/04/2010 from Mourelo on Vimeo.

Unha máis na túa conta, Atila. Feijóo leva un ano no goberno facendo ben dano. Para que defender a lingua si non nos vai quedar país?