Un recoñecido escritor deste país recomendoume fai uns días non desperdiciar folgos centrando a crítica nos galegófobos asociados xa que os verdadeiros inimigos da lingua están sentandos as mañás de cada venres nas cadeiras do sultanato austero, no Consello da Xunta. E ten boa parte de razón: foron estes últimos os que deron soporte á plataforma promotora da diglosia e o afogamento etnocida do galego.
A GB pasoulle por diante o momento de gloria mediática e non por esto deixou de ser un grupúsculo marxinal en canto a representatividade social que, ademáis de atoparse desesperado ao caer na conta de que o conflito artellado unicamente serviu á premeditada estratexia da confrontación polarizante e desmobilizadora dunha parte determinante do electorado (ao tempo que racha un traballado consenso arredor da normalización lingüística) que de facto restaura no poder á dereita, susténtase nun discurso acomplexado de tintes fanáticos e atopa un filón irrepetible no contexto de regresión democrática xeneralizada. Porén coido que a miña, como a de tantos outros, non é unha teima calquera nin amplifica a inmerecida relevancia dos que se saben derrotados pola solidez duns argumentos opostos ao negacionismo dunha realidade obxectivamente complexa e plural.
Combater aos que se aprobeitan do deterioro na calidade do ideal da democracia deliberativa para ir introducindo debates que criamos superados, e que non fan mais que remover pantasmas do pasado, debera ser unha obriga irrenunciable aínda que teñamos que respectar tódalas opinións. Tamén as daqueles que, valéndose da liberdade de todos, ansían conquerir o restablecemento de situacións propias do vello orde antidemocrático. Son voitres políticos onde, coma sempre, a demagoxia e o insultante simplismo atopan posibilidades certas de callar entre sectores de poboación absolutamente desideoloxizados, e ata belenestebanizados.
Tódolas mensaxes saen do mesmo artefacto, do laboratorio de rancias ideas, por iso hai que denuncialas sen acougo e estar dispostos a contestalas: demasiado inmigrante (delincuentes), demasiados impostos (cargas polas que ninguén pediu permiso), demasiado funcionario (parásitos), leis demasiado permisivas, mulleres demasiado libres, demasiado homosexual, demasiado roxo e separatista...demasiadas linguas! Dunha parte móstrase unha sorte de estado hobbesiano e controlado por unha caste política elitista, cleptómana e corrupta...e do outro, as familias de honrados cidadáns de pura raza e costumes españolas que ven recurtados os “dereitos” a cotío. Sobre todo á hora de poderse desenvolver na “lingua común”, na que une e non se impón e ademáis é “útil”, a que non é belixerante e non exclaviza: a castelá, obviamente. Por iso os pais deberan poder “elexir en liberdade”. Crean un “dereito” inexistente e presentan a súa reivindicación nun tono épico, como si fose a conquista dunha liberdade conculcada fronte á opresión dun sistema dexenerado e esgotado. Ata chega ao punto de formar aos futuros cidadáns na lingua da terra nai!
E non sería mais grave privar a un cidadán do coñecemento e bo uso dunha lingua e a súa fonda riqueza? Como dí maxistral e poeticamente Eva Wojkiewicz nas liñas do Xornal: hai mundos que existen só en galego. Non é, xa que logo, mais denunciable e contraposto á liberdade individual pelexar pola ignorancia dun fillo, para que descoñeza un mundo único, unha lingua na que galegos e non galegos, coma Lorca por exemplo, se teñen expresado con brilante soltura? A ver se é que “os oprimidos” son os aspirantes a opresores de sempre...e aínda hai quen lles da alento! Os mesmos que xustifican xestos tan constructivos e “clásicos” coma o de Aznar na Universidade de Oviedo. Nesas andamos...
No hay comentarios:
Publicar un comentario