Gürtelandia

Téñome referido en ocasións á berlusconización da política española, á revolución conservadora en marcha, a os de sempre como aqueles que na historia deste país nunca acreditaron, e de feito combatiron, nas institucións democráticas nin na súa mellora continua.

Fortalecer o estado de dereito vai contra dos seus inmediatos intereses e habilitar, e garantir, canles de participación efectiva máis mecanismos de control real do poder político, descentralizalo e achegalo ós cidadáns é, para eles, un ataque á inmunidade que lles brinda unha partitocracia decadente. A seguridade de todos é inversamente proporcional á súa propia.

Co que vamos sabendo estes días polos medios, a tenor do Caso Gürtel, enténdese mellor a crecente desafección política entre as capas maioritarias dunha poboación apática que asumiu unha desideoloxización irresponsable debendo decir que, aínda que soe pesimista, son dos que cre que se dan condicións obxectivas para seguir avanzando por esta perigosa senda namentras non anovemos o compromiso coa res publica, preferentemente dende o plano da búsqueda de novas formas de facer política, e dende a formación. Ó abeiro das leis liberalizadoras do solo, as que posibilitaron que a especulación e a burbulla inmobiliaria medrase temeraria e exponencialmente ata rebentar, anidaron toda unha serie de prácticas egoístas e carentes do máis elemental dos escrúpulos ou do sentido da ética, e tamén emerxeron multitude de redes mafiosas que penetraron ata o corazón do sistema.

España, nunha década aproximadamente, convertéuse nun extenso paraxe de novos ricos e de individuos sin valores que utilizan a democracia tan só en beneficio propio, non como medio para facernos a todos máis prósperos e libres. O caso paradigmático é o do valenciano e supermegapijo Ricardo Costa, e os seus amiguiños: esta clase de políticos non o son polas súas dotes oratorias ou virtudes intelectuais, non o son polas súas actitudes e aptitudes, ou polo seu sentido de pertenza a unha comunidade, máis alá do patrioterismo máis infantil e superficial. Pervirten o concepto clásico da política, profesionalizándose de xeito insultante, e actúan como depredadores da riqueza colectiva co fin de acumular poder e influenza tan só para fardar de peluco ou de luxoso automóvil sinistrado entre eles mesmos. A ver quen a ten máis longa! Chámame Don Vito! Comprobamos que velinas tampouco lles faltan. Sin tetas non hai paraíso.

Todo esto retroalimenta os vicios do sistema e abre o camiño á dexeneración democrática, pois quebra unha das premisas básicas, pero intanxibles: a necesaria confianza entre gobernantes e gobernados.