Á beira de Beiras

Tiven a sorte de estar na Homenaxe Popular a Xosé Manuel Beiras polo cumprimento dos 40 anos da publicación de "O atraso económico de Galicia", que coincide coa súa idade de 75 anos, no Auditorio de Galicia. Foi un acto revitalizante.

Que dicir d´O Beiras que non se teña dito xa a estas alturas? Pouco podo engadir.

Estando na homenaxe, escoitando música, poesía e escoitándoo a el un reflexiona sobre o paradoxal que resulta que namentras as elites das organizacións maioritarias da esquerda galega estaban nos seus respectivos Consellos Nacionais navallándose de tódolos xeitos posibles neste momento tan duro para elas, un só home, conciencia viva e xenuina dun pobo, que entronca co galeguismo histórico de preguerra e que liderou ao BNG ata levalo ás máximas cotas de poder e influenza neste país, reúne a mais persoas arredor de si e do que representa a súa xeración de combatentes antifranquistas (e tamén combatentes antifascistas, anti-oligárquicos e anti-opresión en plena "Democracia") que os partidos mesmos. E reflexiona tamén sobre o importante que é transmitir principios e valores na Política, nesta época de zozobra e confusión xeralizada. Ten isto mais de simbólico ca outra cousa, pero aqueles que son ou pretenden ser "políticos profesionais" deben tomar nota.

Beiras é irrepetible. Mentras el exista existirá a conciencia crítica, a lucidez no análise e a Memoria viva deste pobo. Mais alá de matices ideolóxicos ninguén pode negar a grandeza intelectual e moral de Xosé Manuel, o que fora príncipe e esperanza do galeguismo. Hoxe case un druida moderno que interpreta como moi poucos a realidade que nos tocou vivir. Ábrenos os ollos.

Podería escribir mais e mellor sobre algo disto, pero chega con ver e escoitar o vídeo que adxunto. A proba de que non tódolos políticos son iguais.

"Vivimos a fin dun ciclo histórico e é a hora dos cidadáns, máis alá da obediencia ás organizacións, aínda que sexan as nósas"

Deixo unha descripción de Eduardo Galeano sobre el:

‎"A primera vista parece un león. Y es. Pero tiene la delicadeza del ciervo, la paciencia del gato, la lealtad del perro, la solidaridad de las aves, que se ayudan en el vuelo, el sentido del honor del toro de lidia, que se crece en el castigo, y la inteligencia de los raros hombres que dan prestigio a la condición humana. Gallego tenía que ser."

Este comentario foi publicado no blog A Revolta entre a Mocidade, das Mocidade Irmandiña http://revoltairmandinha.blogspot.com.es/2011/12/millan-fernandez.html

Normativa de Permanencia: movemento estudantil reactivado

É unha sensación compartida a de que o movemento estudiantil estaba fragmentado e practicamente desactivado no conxunto do Estado dende fai moito tempo, tamén en Galiza. A última etapa dunha certa efervescencia remóntase aos anos 90 e, despois, á etapa da loita contra a LOU e, en menor medida, na contestación ao Plan Bolonia. Dende aquela non houbera actividade significativa e en Galiza producíronse cambios, escisións e liortas entre organizacións nun contexto de atonía reivindicativa, fundamentalmente dentro do espazo ideolóxico nacionalista e de esquerdas, que é o maioritario entre os sindicatos de estudantes universitarios.

Coa chegada do novo equipo reitoral á Universidade de Santiago de Compostela e o intento de aprobar, pola vía rápida e sen diálogo previo, unha Normativa de Permanencia moi pouco flexible (en comparación con outras xa aprobadas) adaptada ao Plan Bolonia, que abundaría na precarización e tería graves efectos para os intereses dos estudantes e as súas familias (suba de taxas encuberta) xurdiu unha oportunidade para reactivar o movemento estudantil. Ao contexto de recorte orzamentario en políticas educativas hai que sumarlle a paulatina concienciación de cada vez mais amplos sectores xuvenís pola súa situación xeracional. É algo que non acontece só na universidade galega nin, tampouco, noutras españolas. Reino Unido, Colombia ou Chile (especialmente) están vivindo tamén procesos similares (todos eles moito máis masivos), e todos cun denominador común: a defensa do sistema universitario público nun contexto de crise das economías occidentais como non se recorda.

Na USC produciuse un feito que ten poucos precedentes na historia mais recente: o acordo unitario das organizacións maioritarias para combater a aprobación do proxecto. Liga Estudantil Galega, Comités, Movemento Estudantil Universitario, Sindicato de Estudantes e IESGA compartiron a necesidade de paralizar o procedemento previsto e forzar ao reitorado a negociar unha Normativa de Permanencia que satisfaga a tódalas partes. Houbo reivindicacións e diferentes actividades e mobilizacións dende o comezo de curso ata a chegada da Folga Unitaria do día 9 de Novembro, que supuxo un punto de inflexión, pola súa importancia e porque logrou arrincar o compromiso dun diálogo que ten que ser real. Non se sabe o que acontecerá nas próximas semanas ou meses, pero logrouse algo: reactivar, aínda que sexa mínimamente e de xeito incipiente, ao movemento estudantil despois de moitos anos. O que suceda a partir dagora é unha incógnita aínda que é probable que continúe habendo noticias das universidades, alomenos no futuro máis inmediato. Non é doado, cada vez menos, pero está nas mans dos estudantes auto-organizarse e manter viva a chama do movemento estudantil. En Galiza, e no mundo enteiro.

Algunhas novas relacionadas:

Universitarios convocan Folga
Alumnado da USC ve factible paralizar...
Intervencions na Cadena Ser
Alumnos levantanse da reunión
Galería fotos Folga 9N

Rector abre a porta a cambios na NdeP

Para escoitar- Me gustan los estudiantes (Mercedes Sosa)

A Doctrina do Shock (Naomi Klein)

Fai aproximadamente un ano que subin un esbozo de documental sobre a Doctrina do Shock (teoría consagrada pola intelectual Naomi Klein). Hoxe colgo o documental completo. Non pode ser mais interesante e oportuno para os tempos que corren.

Brigadas Internacionales

Hoxe, 22 de Outubro de 2011, cúmprense 75 anos da retirada das Brigadas Internacionales. Mais de 60.000 voluntarios dos cinco continentes uníronse ao Exército Republicano para defender a Democracia e a Liberdade combatento e morrendo contra o fascismo. Son exemplo universal das loitas históricas contra a opresión e un referente, demostrando que a fraternidade non ten fronteiras. Sendo unha data tan importante o Estado non celebra unha homenaxe oficial a quenes tamén "caeron por España".

Konferentzia

Vídeo de Lokarri sobre a Conferencia Internacional de Paz de Donostia, onde destacadas personalidades internacionais participaron para promover a resolución pacífica do conflito vasco e esixirlle a ETA que respecte os DDHH e abandone o uso da violencia con fins políticos e a práctica do terrorismo. A caverna mediática, nun alarde de esperpento e mesquindade como non se recorda, descalificou de tódolos xeitos posibles o encontro e aos participantes.

Entre outros estiveron: Kofi Annan (ex Secretario Xeral da ONU), Bertie Ahern (ex primeiro ministro irlandés), Gerry Adams (líder do Sinn Féin), Pierre Joxe (ex ministro de Interior e Defensa francés), Gro Brudtland (ex primeira ministra de Noruega e membro da fundación The Elders, pola Paz, promovida por Nelson Mandela). Ás conclusión resultantes do cónclave sumáronse Jimmy Carter (ex Presidente USA), Tony Blair (ex Premier británico) e o Senador George Mitchell (enviado especial de USA a Oriente Medio e promotor dos archicoñecidos principios Mitchell para a resolución do conflito de Irlanda do Norte).

Ademáis participaron tódolos partidos da realidade vasco-navarra, a excepción do Partido Popular, mostrando así o seu interese polo diálogo para chegar a un escenario de non-violencia que abre unha nova era en Euskadi e na Democracia española.

O tempo porá a cada un no seu lugar.

A oportunidade de Izquierda Unida

Se consiguen trasladar a mensaxe e introducila pode dar a sorpresa nas vindeiras Eleccións Xerais. A coxuntura é favorable como nunca dende a Transición. Haberá que velo o 20-N, pero, habilmente, conecta a mensaxe co xurdimento dos movementos sociais e coa esquerda que pode sentirse defraudada pola última lexislatura do PSOE. Estaremos atentos.

En Movemento

O Movemento Estudantil Universitario (MEU) afronta este novo curso académico co propósito de continuar dándose a coñecer entre o estudantado e a comunidade educativa, co mesmo compromiso, pero con maior forza, se cabe. E en expansión e crecemento. Seguirá coas actividades que dinamizan e complementan a vida cotiá na Universidade e afronta o reto de estar á altura dos tempos que lle tocou vivir.

Acaba de lanzar unha campaña masiva (#enmovemento) con varias frontes: facultades, redes sociais, actos, etc...co gallo da mobilización global do 15-Outubro, da que participará e continuará participando, estreitando lazos cos novos movementos sociais de protesta. O MEU nunca escondeu os seus vínculos e algúns dos seus ideais, dende o primeiro momento. No seu espírito fundacional hai moitos puntos de converxencia.

Cre tamén na Unidade das forzas e organizacións estudantís galegas comprometidas coa Educación Pública e disposta a defenderse dos ataques constantes, en forma de discursos, actitudes e prácticas encamiñadas a precarizar e rebaixar a calidade do ensino universitario e non-universitario e do conxunto dos piares do Estado de Benestar, en risco coa excusa dunha crise económica global xestada nas alturas. Para defenderse conta coa arma da mobilización, se é preciso.

A Campaña.
A Crise.
A Univeridade.
Artigos/Formación.

O MEU está activo en Twitter e Facebook

Os idealistas moven o mundo

Dedicado a Jose Luis Gómez, María Val, Xabier R Blanco, Silvia Carregal, David Lombao, Miguel Pardo, Noela Rey, Sonia Dapena, Sergio Barbeira, Lara Graña, Iago Martínez, Cristina Díaz Pardo, Mercedes Cernadas, Lucia L. Bayo e a tódolos traballadores, colaboradores e lectores do Xornal.

Houbo filósofos ao longo dos tempos que abordaron o devir histórico dende unha perspectiva cíclica. O napolitano Giambattista Vico, que logo influíra de xeito determinante nas obras de pensadores coma Montesquieu, Hegel, Marx, Comte ou Spegler, tiña unha visión circular debedora das filosofías orientais. Acreditaba no continuo retorno de épocas que establecían pautas parellas a outras anteriores (tamén nunha sorte de volta de líderes sociais e políticos) e non cría nun suposto progreso sen fin, entendido como a liña imaxinaria que avanza determinada pola senda da harmoniosa mellora colectiva. O certo é que nunca se repite exactamente pero si regresan tentacións e pantasmas, para ben e para mal. Como a de silenciar voces críticas. Xa sexa mediante a censura dunha orde arbitraria, prexuizosa ou inxusta, xa sexa coa sutil e fría censura que impón a ditadura duns balances economicistas que sacrifican a pluralidade informativa ou a cesión a presións políticas.

Nos últimos meses, especialmente, non deixan de concatenarse feitos, imaxes e narrativas que rememoran tempos xa vividos, coma se de ecos da historia se tratase. Tempos que un non coñeceu mais que pola literatura, o cine ou as reportaxes e documentais, e que tampouco ten demasiado interese en coñecer mais a fondo en carne propia. Penso que é unha sensación envolvente que agroma e que vai sendo, pouco a pouco, compartida. Incluso anunciada, cos pertinentes matices ideolóxicos, dende o corazón dun sistema que se sabe tocado (Obama: “la crisis en Europa está asustando al mundo”). Os actores mudan, as problemáticas soterran as raíces en novos e complexos fenómenos, aparecen novos riscos (peak-oil, precaria sostibilidade ambiental, etc...) e oportunidades, mais prodúcense situacións evocadoras doutras que ameazan con ser causa do triunvirato configurado pola loita de sempre: igualdade, liberdade e xustiza social.

Hai quen establece paralelismos e describe a realidade dos nosos días comparándoa coa fin do Antigo Réxime feudal, ou atopa vínculos coa etapa que vai da Gran Depresión ao estalido da sanguenta peste que supuxo a Segunda Guerra Mundial. Outros ven no substrato latente e imparable de efervescencia social resonancias do cúmulo de demandas que provocaron as axitacións de finais da década dos sesenta e 70´s. Todos eles períodos de cambios e mudanzas mais ou menos abruptas xestadas en contexto de importante florecemento científico-tecnolóxico que repercutiu tamén na maneira de comunicarse, compartir información e facer xornalismo. A imprenta foi revolucionaria, como tamén o foron a radio ou a televisión. Hoxe a arma, non hai dúbida, chámase Internet.

O mundo que herdamos xa é ben diferente ao que criamos que nos correspondía. Eramos conscientes (dende o egoísmo) das penurias de terceiros mundos, mais hoxe sectores amplos de poboación corren risco certo de ser expulsados tamén dunha vida digna (A OIT e a OCDE prevén que a taxa de desemprego continuará medrando a nivel global, e mesmo podería duplicarse), e poñernos dacordo na procura de responsables vai ser moi difícil aínda que dirixentes coma Berlusconi sigan no poder e brokers coma Alessio Rastani fagan declaracións de guerra aos pobos e alenten o éxito de mobilizacións como a prevista para o 15 de Outubro (“La crisis es un sueño para los que queremos hacer dinero”, “Los políticos no gobiernan el mundo, sino Goldman Sachs”, “Me voy a la cama cada noche y sueño con otra recesión”).

A política e a economía realmente existentes semellan estar, mais ca nunca, abocadas a un colapso que debera facernos repensar as cousas e procurar outros horizontes, pero nunca empurrarnos a comezar de cero. Neste escenario, os románticos e os idealistas abrollarán coma papoulas dispostos a defender e a imaxinar o que é de xustiza, hoxe fanada por elites ás que o xogo do Monopoly se lles foi das mans. Serán tan idealistas coma os que unha década atrás estaban convencidos de que un proxecto coma o de Xornal de Galicia era viable na nosa terra, e o mimaron todo este tempo. Despois da caída e de deixarnos orfos voltarán tempos mellores, e tamén para o xornalismo e a liberdade de expresión neste país tan contraditorio e tan de seu. Grazas aos idealistas que mantiveron e manterán vivo o espírito do Xornal, e imaxinan outro mundo e unha outra Galiza.

XORNAL

Mobilizacións e loita de clases

"Por qué te persiguen los asesinos pos–dictadores?Porque tú vienes con tu boca de vuelo popular, porque vienes de esos lugares “que a veces incluso se les llega a olvidar”. Oh, vienes con sus cantos de sueños despiertos. Y sueñas un horizonte rojo de alegría, de calor, de Revolución permanente. No el rojo de los pos-dictadores que edifican una larga muerte con sus guerras y sus leyes. Los pos-dictadores quieren matarte. Qué saben de la muerte: nada. Hay que enseñarles llevarlos a tu Universidad amorosa, entregarles los diplomas de la “solidaridad continuada”. Y un afiche que diga que los que murieron por el pueblo, están resucitados, hermosos, en el pueblo. Camila Vallejo Dowling, Rosa Roja, tu corazon de catedral nos cubre en este instante, como el firmamento. Desde Chile viaja tu palabra de bondad tus manos empuñadas de justicia. Y nuestra América lo siente y se despierta. Eleva tu fuerza en el aire y va más allá de la muerte y el “HOMBRE NUEVO” se levanta, no importa donde, tiene 1000 corazones y canta y marcha y grita tu nombre: Camila Antonia Amaranta Vallejo Dowling, ROSA ROJA, CORAZÓN DE CHILE"

Fíxose oficial: a “loita de clases” rexurde, se é que algunha vez se diluíra no espellismo da postguerra fría, neste Occidente que entrou de cheo en crise de civilización, como xa moitos albiscan, co estourido da fenomenal crise (máis quixeramos que só económica). A maioría dos académicos, políticos profesionais, medios de comunicación e boa parte dun ecosistema cultural que virara ao acriticismo, salvo contadas e honrosas excepcións, decretara e asumira a fin da historia e das ideoloxías como enfeitizados polo progreso e crecemento infinito, pero hoxe vóltase a falar de revolta, marxismo, compromiso ético e revolucionario e de necesidade de utopías para camiñar (como diría Eduardo Galeano) nun contexto, outravolta, de no future para toda unha xeración que, dende as loitas estudiantís que evocan e reivindican o legado de Allende en Chile ata Madrid, Barcelona, Atenas, Nova York, Tel Aviv ou a primavera mediterránea está demostrando non resignarse a vivir substancialmente peor que os seus pais por mor da avaricia descontrolada duns poucos especuladores e da complexidade de retos que afrontan as sociedades do SXXI. Ante estes, os que dominan ou ben miran cara outro lado ou recetan o xa fracasado pero máis cargado de bombo.

Nos Estados Unidos de América, berce da prosperidade, prodúcese unha situación que é unha verdadeira bomba de reloxería perante a cal a cúspide da pirámide social (en alianza coas grandes fortunas e os prebostes do reaccionariado) se nega, no máis remoto, a colaborar co fin de temperar o ánimo e a paciencia dun precariado ao que só lle falta ter conciencia definitiva do negro porvir ao que o empurraron irresponsablemente e que ameaza con facernos retroceder décadas. Non é de estrañar pois, que medre a porcentaxe de cidadáns que se declaran socialistas no país arquetípico do capitalismo. O multimillonario Warren Buffett aclárao: “claro que existe loita de clases, e ímola gañando”. O Partido Republicano, escorado á dereita e bebendo desa américa isolacionista e irredenta que atopa expresión na demagoxia maniquea do Tea Party, secunda a tese para complicar a reelección dun presidente demasiado europeo.

O panorama real alí configúrano 25 millóns de desempregados, 46 millóns de pobres e 50 millóns de persoas sen seguro médico. E estes datos ameazan con acentuarse e provocar unha fractura de consecuencias impredecibles. Así o anuncia a banca suiza que, nun escenario de posibles para os vindeiros tempos, como hipótese certa, prevé conflito social crecente con posibilidade de ascenso ao poder de gobernos fortes e risco de desordes severos nun horizonte que recorda ao dos anos 30 do século pasado. Nunca as desigualdades foran tantas alí nin a promesa dos pioneiros tan desatendida. Desta beira do Atlántico a situación é comparable e susceptible de empeorar.

E como mostra da insensibilidade da que fan gala dous lideres dos máis significativos da onda conservadora imperante, que se nutre da desesperanza, e disposta a que o peso da recuperación recaia nos de sempre, para manter a orde natural, recollo declaracións literais: “La educación es un bien de consumo” (Sebastián Piñera, Presidente da República de Chile) ou “La educación no debe de pagarse en todos sus tramos” (Esperanza Aguirre). Darwinismo social. Pinochet e Tatcher returns!

Como viñamos dicindo o proceso desocializador é imparable, e ven acompañado da criminalización de profesións indispensables para manter o estado social e dos seus instrumentos tradicionais de resistencia. Ten un duplo obxectivo: desviar a atención dos verdadeiros responsables da situación e confundir á opinión pública mais des-informada. Trátase de artellar e consolidar un novo verticalismo e o reino absoluto da flexibilidade, a temporalidade e o interinato. Pero os pobos sempre atopan vías para auto-organizarse. Noutrora as loitas foron de conquista. Hoxe serán de conservación mais de conquista dunha nova xeración de dereitos e liberdades nun período incerto e convulso, de transición e de aceleración histórica, que atende a cambios tecnolóxicos, enerxéticos, climáticos e de irrupción de novas potencias e actores internacionais. A mobilización social acaba de empezar e ven para quedarse por un tempo. Presúmese que tamén en España, aconteza o que aconteza nos comicios de Novembro.

XORNAL
MundoGaliza

A última viaxe en montaña rusa

El Ultimo Viaje en Montaña Rusa from Horatiux on Vimeo.

Seguro que non faremos caso, ou alomenos será traumático.

No estaba muerto, estaba de parranda...

Vacacións no blogue

No mes de Agosto este blog, como tódolos anos, fai un descanso. Deixoo con un tema que é xa mais que un hino xeracional esperando que, Moody´s mediante, á volta poidamos continuar opinando e debatendo. Curioso que sexa sempre dende o veciño e, ás veces, incomprendedido Portugal de onde veñan letras inspiradoras. Mundo parvo!!

"Sou da geração sem remuneração
E nem me incomoda esta condição.
Que parva que eu sou!
Porque isto está mal e vai continuar,
Já é uma sorte eu poder estagiar.
Que parva que eu sou!

E fico a pensar,
Que mundo tão parvo
Que para ser escravo é preciso estudar.
Sou da geração 'casinha dos pais',
Se já tenho tudo, para quê querer mais?
Que parva que eu sou!

Filhos, marido, estou sempre a adiar
E ainda me falta o carro pagar,
Que parva que eu sou!
E fico a pensar
Que mundo tão parvo
Onde para ser escravo é preciso estudar.
Sou da geração 'vou queixar-me para quê?'
Há alguém bem pior do que eu na tv.
Que parva que eu sou!

Sou da geração 'eu já não posso mais!'
Que esta situação dura há tempo demais
E parva não sou!
E fico a pensar,
Que mundo tão parvo
Onde para ser escravo é preciso estudar"

A impostura sacralizada

Nos últimos días sentía unha ledicia contida ao ver que parte da sociedade, fundamentalmente unha pluralidade de cidadáns ligados ou non a partidos e outras organizacións de esquerdas, despertou/amos do letargo e comeza a reivindicar asuntos xustos ao fío do nacemento e repercusión do Movemento 15-M. Paralelamente pódese aledar un de ver como medios de comunicación comprometidos coas liberdades tratan sen revisionismos vergoñentos e mediante especiais temáticos, e especialistas respectables, a delicada época que vai dende a proclamación da II República ata o golpe militar-fascista de 1936, do que recentemente se recorda a efeméride e sobre o cal queda por investigar. Décadas despois afondase dende o des-apaixonamento que o tempo permite pero, ás veces, con mais terxiversación da debida e unha recorrente axitación do medo a non-se-sabe-qué válido para agochar de todo. Queda por facer na dignificación da memoria e da loita anti-franquista aínda habendo avances (sobre todo dende a presión e auto-organización das asociacións de vítimas e afectados), pero tamén hai que ter presente que 40 anos de réxime nacional-católico deron moito de si: desfacerse de documentación vital e construír un relato ideolóxico a medida dos vencedores que continúa sendo hexemónico foron algunhas consecuencias. Semella que os que gañaron a Guerra e a Transición toman posicións para gañar a que asoma.

19 de Xullo de 2011, Madrid, Congreso dos Deputados: setenta e cinco anos despois da traizón á legalidade republicana por parte dos salva-patrias de sempre presentase unha proposición de condena do “Alzamiento Nacional”. Ata o de agora unicamente o PP fora tan cínico como para evitar condenar en democracia o golpe, a represión e a ditadura. Pero consumouse outra que doe mais, se cabe, para quen se identifica cos valores da esquerda e o republicanismo: José Bono escondeuse detrás da des-contextualización do mítico discurso de Azaña pronunciado en 1938, e evitou introducir unha condena explícita do golpe de estado a petición doutros grupos parlamentarios. A bancada do PSOE de Pablo Iglesias aplaudiu no momento sen que aparecesen voces discrepantes relevantes. Nin tan sequera dende a federación catalá ou sectores mais esquerdistas. Nesa mesma sesión négase a posibilidade de reformar a pre-constitucional Lei de Amnistía, que abriría as portas a revisar xuridicamente os delitos impunes. Inaudito. É a sacralización da impostura histórica dende representantes de herdeiros do bando vencido. Nisto consistiu o pacto de silencio e a “reconciliación nacional”: aceptar dende institucións democráticas, por omisión, o ilexítimo como lexítimo e esquecer.

O momento é terrible para milleiros de familias e empresas: taxas de desemprego asfixiantes produto dun sistema de relacións laborais obsoleto, 10 % de persoas en risco de exclusión social, 9% de fogares nos que non traballa membro algún, 300.000 desafiuzamentos dende o comezo da crise, un 340% do PIB de débeda privada froito da burbulla inmobiliaria (o 82% da débeda total) a maiores dun proceso desocializador que tan só asomou a patiña á espera da “solución mariana” e dun posible rescate-estafa que pode iniciar unha fase de mobilización popular e sindical sen precedentes configuran un panorama no que falar do anterior parece unha frivolidade. Pero, un país pode artellar as expectativas de futuro sen render contas co inmediato pasado e que condicionan o presente? Comprenderíase algo así en Alemaña ou Arxentina? A alianza estratéxica das elites e forzas interesadas en manter o status quo e os privilexios é tan férrea que penetraron e chegaron a vampirizar organizacións que parecen coller o camiño da claudicación ata a desfiguración definitiva. Acontece na Europa enteira. De non reaccionar, cando sexan completamente irrecoñecibles será tarde para recuperar a confianza da base social natural, e cando volvan a reclamala sen rémoras ou circunloquios puidera dotarse de ferramentas alternativas.

Vendo a unidade de mensaxe da Banca, a CEOE, a cúpula do PP e sectores da esquerda política e mediatica acomodaticia (polémicos editoriais cebrianistas en 18 de Xullo inclusive) e, unha vez soterrado o vaudeville zapaterista, xa só resta esperar a que agromen e incorporemos por asentimento o mantra que todo resolverá: “gobierno de concentración nacional”, “pacto entre los dos grandes partidos que ponga fin a la fiesta autonómica”, “sentido común”, “coraje”, “duros sacrificios”, “empleados públicos vagos”, “copago sanitario”, “educación ineficiente”...e o que lle boten.

XORNAL

MundoGaliza

18 de Xullo

Triste efeméride. Cúmprense tres cuartos de século da gran traición. Recomedo algúns bos especiais, testimonios e artigos de historiadores (serios) que veñen na prensa:

El País
Público

Emprendido o rumbo da Paz

Produciuse unha nova que, a falla de contrate e confirmación pero con visos de verosimilitude segundo medios de comunicación de ámbito vasco e estatal e fontes coñecedoras que así o manifestaron, pasou un tanto desapercibida: a orde de disolución de EKIN (emprender en euzkera, nome recollido dos primeiros nacionalistas que marcharon do PNV e fundaron ETA alá por 1958). En calquera caso é positivo que sexa así pois pouco rebumbio é sempre bo, pero tamén confirmaría a teoría do dirixente socialista Jesús Eguiguren cando afirmou fai meses que a des-activación paulatina da rede de estruturas do complexo etarra non sucederá nun día concreto con grandes postas en escena ou anuncios públicos senón que desaparecerán “como a neve” ata que deixe de operar a maquinaria da violencia. Que non haxa moito debate arredor disto que se sumara ao perturbador sobre a forte entrada da formación Bildu nas administracións locais é a constatación de que e o problema considérase secundario na axenda, e non só polo anuncio de non levar a cabo “accións armadas ofensivas”, a conxuntura económica ou a aparición do 15-M no escenario, por poñer tres exemplos. Noutro momento teríanse vertido ríos e ríos de tinta ao ser este, ao meu xeito de ver, un acontecemento de calado e fondura histórica se partimos da base de que é verídico e ten carácter irreversible.

Como de seguro coñece o lector destas liñas EKIN é continuador da Koordinadora Abertzale Sozialista (K.A.S), que foi dende mediados dos anos 70 o órgano clandestino e colectivo encargado de harmonizar no ideolóxico e no estratéxico todo o conglomerado de sindicatos, partidos, movementos sociais (legais ou ilegais, a unha beira e outra dos Pirineos) e distintas organizacións armadas pertencentes ou afíns ao auto-denominado Movemento de Liberación Nacional Vasco. Dende o punto de vista do funcionamento interno, e logo das diferentes rupturas históricas, víñase demostrando a preponderancia da hoxe decimada facción mais militarista, belixerante e partidaria da concorrencia entre a chamada “loita de masas” e a “loita armada”. O que consistía na compatibilidade da mobilización e a disidencia organizada nas rúas (kale borroka incluída) coa decisión de cometer atentados terroristas, o que daba sentido ao lema-mantra Bietain Jarrai. Moi por debaixo, en canto a importancia estratéxica, considerábase á “loita institucional”. Sempre había acatamento e as decisións dos mais extremistas, instalados na cúpula da pirámide e coa aplicación estrita do marxismo-leninismo, condicionaban todo o conxunto. Os feitos mostran que esa situación virou substancialmente, e o respaldo electoral acadado polo espazo social abertzale ante a nova situación representa un influxo e un empurrón na liña contraria, ata acadar o abandono da expresión violenta.

Polas noticias e os síntomas que se coñecen (declive imparable dos actos de coacción e violencia nas rúas de vilas e cidades, fin do imposto revolucionario, etc...), ademais das contundentes declaracións dos principais líderes abertzales (Otegui e Usabiaga) ou o compromiso coa resolución do conflito e opinións de autorizadas figuras internacionais é probable que nos atopemos ante un cambio de ciclo decisivo. Isto suporía o trunfo, no seo desa dirección compartida que desaparece, da ala mais posibilista e o control efectivo do conxunto do MLNV pola rama “política” por primeira vez en 50 anos. De ser así é un fito que abre de par en par as portas a un escenario estable e permanente de non-violencia, pois ETA desleixase e fica ao marxe á espera da decisión do seu desmantelamento, con riscos de escisións, pero sen posibilidade de respaldo nin comprensión social como ata o de agora. Tamén puideran acompañar xestos e decisións significativas dende o Goberno no camiño dunha maior distensión.

Anos de eficacia policial e firmeza política por parte do Estado, xunto co propio convencemento colectivo no seo da Esquerda Abertzale de que a violencia é inútil, entorpece os seus obxectivos e fracasou o proxecto revolucionario (dada a conxuntura internacional e os grandes cambios sociais) levaron a unha situación onde semella estar mais preto que nunca a fin do derradeiro conflito desta natureza na Europa Occidental (rebrotes en Irlanda ao marxe), e un dos últimos vestixios do réxime anterior. Sería unha novidade de incalculable valor para xeracións marcadas pola súa ameazante presenza, e coincidiría co cada vez mais estendido sentimento de que a democracia post-franquista tamén esmorece, precisando dun pulo que a revitalice.

XORNAL

MundoGaliza

Indignación e reconstrución

Tempos de tribulación, si. Para o imaxinario oficial occidental o comezo do SXXI ficará vencellado ao estourido do 11-S e un dos seus danos colaterais, que non é outro que a xestación paciente e inducida dunha crise económica que fixo tremer as bases mesmas do sistema-mundo.

Deixando á marxe teorías de todo tipo o certo é que o acontecido despois daquel día foi unha baixada precipitada aos infernos da inmoralidade e a sen-razón en case tódolos aspectos. O que Saramago dera en chamar intelixentemente, pouco antes de falecer, como a instauración do “fascismo Armani”. Unha mutación. Estendeuse coma unha enfermidade descontrolada que afectou por igual á maioría dos estratos sociais. Cronificouse e supuxo a traizón aos valores primixenios e fundamentais das que presumiamos incólumes “sociedades democráticas avanzadas”, que foron absorbidas polo poder omnímodo do diñeiro fácil. Sometidas e amordazadas. Foi un espellismo, e tan só agora nos damos conta. Os “indignados” da Praza do Sol recórdannolo: “Nos vamos de Sol. Nos mudamos a tu consciencia”.

Isto contaxiou tamén á socialdemocracia en Europa enteira e levouna á confusión e a unha sorte de “síndrome do novo rico”: seducida pola ilusión dun progreso que parecía non ter retorno e abrazando boa parte das teses neoliberais coa esperanza posta en poder temperalo. As consecuencias afloran agora en termos electorais pero, tamén, en síntomas que representan algo máis ca metáforas (véxase o caso Dominique Strauss-Kahn e a nebulosa de opacidade connivente dos mass media. A gran esperanza da “esquerda” francesa.), e nunha sensación de ter perdido case todo o capital de credibilidade ata novo aviso. Aínda sabéndose inxusto o retorno do paradigma que nos empurrou ata esta: Reino Unido, Alemania, Francia, Portugal...

Agora ábrese unha xeira de incertidume como non se recorda. Pode que dende a II Guerra Mundial o equilibrio social (se é que o houbo) non afrontara un momento tan cheo de riscos e, tamén, oportunidades. Fixo falta que a crise chegase ao seu momento álxido para que os efectos mais implacables, insensibles e precarizantes, acompañados da democratización no acceso ás tecnoloxías, tiveran efecto-chamada dende Wisconsin ata Islandia, e dende Túnez, Siria, Yemen ou Exipto ata España ou Grecia. Por razóns múltiples milleiros de cidadáns, heteroxéneos e do común (non só mozos e anti-sistema) saen á rúa descontentos co devir dos respectivos réximes e dirixentes, coa insaciabilidade dun poder económico desbocado e co proceder dunhas institucións internacionais disfuncionais. Adiantan pola beira esquerda ás ferramentas tradicionais nas que fiaron ao longo da historia a responsabilidade da súa defensa ante o abuso: cúpulas partidarias e sindicais de todo o espectro ideolóxico da esquerda, habendo e recoñecéndose matices. Dentro da nosa especificidade súmase a crecente sensación de revivir a Restauración borbónica: Cánovas ou Sagasta, e non queda outra. Imposible levar a cabo reformas sen o acordo dos aparatos dos partidos hexemónicos e os seus tentáculos, instalados na xestión do ir tirando, pero afastados da Política e da sociedade cambiante. Coas consecuencias que iso ten para a representatividade ou a erradicación da corrupción, entre mais perversións. Engánase quen pense que esta é consubstancial ao sistema. É un síntoma mais da súa dexeneración!

A reacción daqueles actores que outrora foron vangarda, e que agora carecen de certa axilidade e perspectiva histórica, foi distante ao principio mais ofréceselles a oportunidade de escoitar e abrirse a recoller demandas e inquedanzas. Boa parte delas sensatas, xustas e, sobre todo, necesarias. Non innovadoras nin disparatadas, precisamente. Da súa reacción nos vindeiros tempos pode depender a súa supervivencia como estruturas centrais e recoñecibles, e tamén a capacidade de poder rexenerarse para reconstruír sendo fideis aos sinais de identidade: redistribución, igualdade, defensa do público, republicanismo, etc... Simplemente volvendo a ser. Aceptemos tamén dunha vez que esta democracia ten graves déficits e, recollendo o que teña de bo e aproveitable, mellorémola e afondemos nela. Unha Segunda Transición pode asomar. Lonxe queda o “ruido de sables” ou calquera outra escusa para non homologala ao nivel doutras mais lonxevas e algunhas que están (re)nacendo (Islandia). A sociedade (non toda) é suficientemente madura e empeza a detestar o paternalismo e a cosmética. Quere solucións, e quere ser escoitada.



XORNAL

19-X, Toma a rúa!

Iniciativa Ben Común

Algo se move no seo da esquerda galega. O Movemento 15-M e os resultados das eleccións municipais do 22-M abriron unha nova xeira e un proceso de reflexión colectiva.

Reflexión que, non celebrándose como debera ata o de agora no interior das formacións políticas, xa o empeza a facer entre parte da súa base social, progresista e galeguista.

A Iniciativa Ben Común é representativa de todo esto e está a piques de nacer como un espazo ou foro de debate cidadán aberto e plural, dirixido a calquera que se sinta partícipe do magma civil e social da esquerda nacional e milite ou non en organizacións políticas e/ou outras plataformas. É probable que sexa tamén o cerne e o xermolo dunha nova formación.

Os nefastos resultados do BNG, a súa convulsa situación interna, e a tamén moi mellorable situación no seo do PSdeG obrigan a tender pontes, dialogar e interrelacionarse mais ca nunca. Hai esquerda mais alá destas dúas grandes formacións e puidera decirse que hoxe está mais viva ca nunca. Iniciativa Ben Común da boa conta diso. Xa se fala abertamente que no outono nacerá tamén un novo partido político. E haberá que estar atentos ao que poida resultar da Asamblea Nacional do BNG ou doutros posibles movementos.

Toda esta situación de efervescencia non é allea ao debate que se empeza a abrir, cada vez con mais insistencia, en sectores da esquerda estatal e europea.

O meu humilde respaldo a todo este tipo de iniciativas. O Martes presentase en Compostela e estarei alí para escoitar atentamente. Son momentos importantes para a sociedade e a política do país. Son momentos de reflexión, Política e altura de miras.

Manifesto Iniciativa Ben Común
Blog
Nova en Xornal

15-M segundo France 2

Extracto dun reportaxe da televisión francesa sobre o Movemento 15-M. Queda outro tamén. O fenómeno está traendo tamén unha explosión de creatividade no campo audiovisual. Hai miles de videos na rede.

Movemento 15-M

Deixo enlace aos dous últimos artigos publicados no Xornal sobre o Movemento 15-M. Un de antes das eleccións e outro de despois.

As protestas na Praza do Sol
Bunker e aperturistas

Españistán, por Aleix Saló

Como entender "o cristo" nunha linguaxe sinxela, de rúa, e en pouco tempo. E, de paso, cun sorriso. Poden vir mil analistas, economistas ou políticos a explicalo que ninguén o faría mellor. Que anoten nos staff dos partidos. De obrigada visión.

Fai un Sol de carallo

É moi difícil saber o que pasará e en que quedará todo esto. Pero algo está claro: España, afeita a padecer a cara mais amarga da historia nos grandes procesos de cambio, ou moito antes, exportando a conquista e o imperialismo, está conseguindo exportar unha mensaxe ao mundo que calará moi fondo nos demáis pobos. É posible esixir os dereitos civiles, sociais e políticos pacificamente e na rúa. Facer unha Revolución. Agora que os poderosos están collendo medo é cando haberá que plantexar como se canaliza toda esta forza, que parece imparable. Nada está conseguido aínda.

Na Praza do Sol e nas demáis mobilizacións e acampadas por todo o mundo hai milleiros de valentes que só queren: mais e mellor democracia, mellor calidade de vida e unha volta á Razón. Simplemente. Despois das eleccións municipais do domingo empeza unha nova etapa, sí ou sí. A sociedade deu sobradas mostras de estar preparada e de ir infinitamente por diante das caducas estruturas de poder. Terán que adaptarse, sí ou sí.

Esa Revolución non será televisada, estáse vivindo dende Internet (e nas rúas):

http://www.soltv.tv/soltv/index.html

Rompeu a baralla

E non hai volta atrás.

...e chegou a España

Asinado: A "generación ni-ni".

"Apaga la televisión. Enciende tu mente"
"Madrid será la tumba del pasotismo"
"Botín, cabrón, trabaja de peón"

"No somos antisistema, el sistema es antinosotros"

"Si no nos dejáis soñar, no os dejaremos dormir"
"Rebeldes sin casa"

"Poco pan y pésimo circo"
"People of Europe: rise up!"
"Error del sistema: #spanishrevolution"
"Queremos soluciones. Y las queremos YA"

"Es el momento, ya que cambiamos el salón, pintemos el dormitorio: IIIRepública"
"El poder nos teme porque la revuelta enamora"

"Me gustas, Democracia, porque estás como ausente"

"Quiero un país en donde la Cultura sea la Princesa del Pueblo"

(Menudo botellón o da Plaza del Sol)

QUE É GALICIA? por LOIS PEREIRO

Galicia... data

Run...

A. Auga. Aire. A Amnesia do vencido, a Atracción do Abismo, a Árbore xunta á Árbore, e a alegría do espazo circundante. A alma é o Atlántico e é o cantil o corpo da súa chamada Atroz.

B. Barroco: a Beleza usual feita materia en pedra no Bordo do Bosque omnipresente.

C. Calma. Castelao, Curros, Cunqueiro, Cultura, Celebración e Culpa: unha conciencia Céltica do Cosmos.

D. Difícil definir esa Dor, Dobregar o Destino, conseguir que o Desexo nos siga sendo útil. (Diluvia)

E. Espiral no Espazo Esférico. Emigración: Estímulo do noso Exilio interior que nos leva polo leste cara a Europa, polo mar cara ao Éxito e cara á Enfermidade, e sempre cara ao Eterno Extrañamento do Espírito.

F. Fogo de Fogar. Fantasía. Fábricas, Febre e Formas do Futuro, Figuras do pasado. O Fenómeno atmosférico da Felicidade, e todas as Festas do mañá...

G. Gráficas do Granito, auga e silencio, onde transborda a alma da Gulfstream. O xemir das Gaitas, e no carácter esa amable presenza da Graxa.

H. Historia: Herbicida o esquecemento. A Humidade, o "Horror vacui" e a Humildade impídennos converter a Historia en Heroísmo. Nosa Herdade adestrada na fuxida, coa sabedoría das feridas vellas, por nosas propias mans soamente vencidos.

I. Ironía: arte de converter o Inferno nun conto de Inverno.

J. Son oriental. Rotundidade sureña.

K. Kilowatios por terra mergullada.

L. Loito: manchas na paisaxe, bólas negras sobre o tapete verde.

M. Lega Mortos o Misterio da Música, pero o Miño vaise levando ese Misterio ao Mar.

N. Norte. Noite. Néboa. Negro: materia poética nacional.

Ñ. Nh/ gn/ ñ.

O. Oeste: "Galicia atende e obedece á chamada do Oeste" (R. Otero Pedrayo). Tantos séculos de Ofensas e de Esquecemento crean anticorpos no Organismo dun pobo, e esa continua Ofensa da historia xerará no Orgullo deste pobo apracible o destrutivo Osíxeno do Odio, a Obsesión do fracaso e da culpa.

P. Poesía. Patria. Paixón. Perigo de extinción, perdidos en nosa propia Pureza, da necesidade de ser un Pobo. A nosa indiferenza alimentará o Proceso de autoxenocidio que vivimos. Paisaxes dispersas, aliñados entre os Perfís do Pasado, coa Presenza dunha vexetal sensación de eternidade. Paixón e Poses "punk", reflexos Postmodernos e altas horas nos diques urbáns da noite.

Q. Química da dor Quintaesencia do medo. Aí, pegado a min, quen ri?

R. Río: o Rumor da vida, a Relixión das augas. As Risas xorden sempre onde Reina a calma, na quietud profunda de quen coñece o Risco e domínao. Rural: corre sangue Rural por estas veas; e se algunha vez a Razón opón Resistencia, recoñécese o galego na terra, na lenta vitalidade da árbore, na invencible Resignación da herba.

S. O Son da Soidade e o Silencio. O Salvaxe Sarcasmo dos Soños do presente, e a Silente atracción polo Suicidio: o Sil. O Miño é o noso Sangue, o Sil a súa Sombra. Serenos e Sombríos, finalmente transcende o Sorriso astuto.

T. Terra. E o Tempo, e o Trastorno e as súas Tebras. A Tradición dunha triste Tenrura. A Terra é o principio, e todo existe nela e para ela.

U. Utopía: compaxinar o desexo e a necesidade dos nosos soños.

V. Vacas en Vales mollados, e a férrea Vontade dos Vellos encadeados á terra, co Vicio do seu fatalismo escéptico. Verde. Verde e máis Verde sobre outros Verdes, e por detrás: Verde.

W. Whisky: noite urbana. Galicia é Wagneriana, ou é máis ben un Wolfgang Amadeus enfermo de paisaxe, soñando con Sibelius?.

X. 25 de Xullo.

Y. e

Z. Fin

LOIS PEREIRO. Do libro POEMAS 1981/1991

Imperio sutil e ocaso dos deuses

Chama a atención o poder do que dispón a cultura de masas para fabricar, apadriñar e derrubar mitos empregando sutilmente os medios de comunicación e demais ferramentas para dirixirnos pola dirección correcta coa fin de producir e reproducir as liñas de pensamento axeitadas. Sobre isto e moito mais, e afondando ata o inimaxinable, reflexionou o escritor experto en semiótica Umberto Eco (entre outros) no traballo Apocalípticos e integrados.

O asunto do asasinato de Osama Bin Laden abre unha multiplicidade de temas susceptibles de estudar mais alá do significado como fito histórico que ten e das consecuencias políticas e de seguridade, da perigosa xustificación implícita do procedemento da tortura para conseguir información no gulag de Guantánamo, e alén do debate centrado nas contradicións que para o sistema democrático mailos seus límites supón a execución extraxudicial (por moi combatente inimigo que fose) ou os problemas e riscos que se derivarían dun hipotético “xuízo xusto”. Son comprensibles, dende o plano humano e no contexto, as reaccións desencadeadas por mor da noticia do pasamento do fundamentalista wahhabista pero non deixan de sorprender tamén ata que extremo os instintos primarios, o cinismo e a sede de vinganza actúan como o motor que alimenta un determinado xeito de ollar o mundo dende unha ampla parte da sociedade e caste dirixente, civil e militar, estadounidense. A historia do far west marcou a fogo o subconsciente colectivo e non hai mais que ver cal foi o desafortunado nome co que bautizaron a operación que rematou coa vida do “primeiro terrorista global”, e a súa escenificación perante a opinión pública interna e mundial.

Pero quixera quedar cunha noticia que pasou lixeiramente desapercibida: resulta que a Coca-cola está de aniversario. Ao parecer cumpre 125 anos. Parabéns! Descoñezo se por casualidade ou non, o inimigo público número un, o diaño feito carne agochado nunha rexión remota dun remoto país, tiña unha inconfesable debilidade incompatible co seu odio visceral á superpotencia e aliados: seica bebía Coca-Cola en cantidades industriais. Por un tubo, vaia.

Oopart é o acrónimo en inglés de Out of Place Artifact (artefacto fóra de lugar), e fai referencia a obxectos atopados en lugares ou épocas que se presupoñen imposibles debido ás súas características inmanentes. As latas de Bin Laden ben poderían ser inventariadas coma un novo tipo destes, mesmo á altura do Mapa de Piri Reis ou da Batería de Bagdad, ou ata (que mal pensado son) podería considerarse unha estratexia premeditada para vernizar de benevolencia a cuestionada hexemonía da cultura presuntamente única e unívoca. A mensaxe proxectada non é outra que a dun infiel asasino de masas incapaz de resistir a sedución da “chispa da vida” e, por extensión, do american way of life. Mesmo a besta, a reencarnación do mal mais absoluto e execrable, mete por vea “chutes” de refrescante bebida carbonatada! Mira se somos bos!

Semellante sorte correron outras iconas contra-hexemónicas: Fidel Castro, coma retratou Oliver Stone no filme-documental Comandante, é un incorrexible adicto ás superproduccións hollywoodienses, calza Nike e viste chándal Adidas. A fotografía de Korda do lexendario Che ou a recorrente imaxe de Mao tamén as apropiou o capitalismo, reducíndoas a pop art ou, mais ben, a elementos kitsch. Baleirándoas de contido. A saber se Nikita Jrushchov paseaba pola Ruta 56 californiana nunha Harley Davidson ou nun elegante Cadillac, parando en todo canto MacDonald´s atopaba, e gozando da esencia da liberdade.

Sexa como fose, o certo é que a caída de Osama terá consecuencias. Descoñecemos ata o momento cales, cantas e de canta profundidade, pero podería representar un golpe moral e simbólico importante, non definitivo, para a estrutura do fanatismo relixioso violento e organizado que promete a Yihad internacional, desconcertada coas revoltas árabes. Procuraba un ocaso dos deuses para Occidente e os réximes colaboracionistas e, en certa maneira e a dez anos vista, algo conseguiu. Pero a Coca-cola, a verdadeira deusa desta historia, sobreviviulle.

Xornal

MundoGaliza
GaliciaHoxe

El ocaso de los dioses-Wagner

Goberno Lego e mourinhizado

Fai unha semana Francisco Caamaño, Ministro de Xustiza, alcumou ao goberno de Feijóo como “de figuriñas de Lego”, referíndose á marca danesa de xoguetes que aledara un chisco mais a infancia de moitos cativos, entre os que me atopo. Aquelas eran (aínda o son) unha colección inxente de pezas de plástico con diferentes formas e cores coas que podías construír, ensamblar, moldear e derrubar todo un universo paralelo e en miniatura ao teu antollo, a imaxe e semellanza ou non, do mundo adulto. Calquera historia que a imaxinación che permitise era posible, asegurando horas de entretemento e altas doses de felicidade.

Hai algo disto na práctica habitual da Xunta de Galicia dende que se produciu a restauración popular, e por iso coido que a definición de Caamaño foi axeitada: é un goberno que dedica o groso dos esforzos a derrubar o que comezaran a erguer no anterior en múltiples materias (dependencia, igualdade, educación, sanidade...), e a desatender boa parte das súas obrigas. Perde tempo facéndonos crer que fai, pero en realidade está xogando. Semella que acaba de abrir a caixa do regalo e continúa probando, aínda que van xa dous anos: hai pezas que non lle encaixan ou o fan polas bravas. O pouco que intenta artellar, pola contra, non é algo práctico senón unha realidade allea, superflua e ás veces hipertrofiada. Véxase o artificial conflito lingüístico, potenciado ata a extenuación para confrontar, dividir e entronizarse como paladín da liberdade. De normalización e respecto polo ga-lego hai máis ben pouco. Xa se ten abundado no tema.

A maiores dá a impresión de que os conselleiros están tamén en mans dun neno bastante retorcido e que se divirte reproducindo filias, fobias, complexos e soñando cun futuro repleto de grandeza. O ton xeral destes dous anos caracterízase por un marcado perfil presidencialista e pouco colexiado. Ninguén se atreve a desviarse un mínimo. Non hai voces discordantes. Eu non de-lego! Pero sobre todo é pouco efectivo. Non entanto (é ben coñecido) o desemprego aumenta tres veces por riba da media estatal e as figuras humanoides de cor amarela que compoñen a súa particular paisaxe irreal, neste caso, son de carne e óso. Para el o xogo trae defectos de fábrica, pero non se preocupa moito por arranxalo. Parálise, inacción e insensibilidade social debuxan a primeira metade de mandato. Mais, en castelán, “lego” ten outras acepcións. Segundo o dicionario da RAE a primeira delas alude a quen non ten ordes clericais. Aquí habería moito do que falar, e non sería de bo gusto entrar. A segunda refírese a aquel carente de letras ou de novas. Está claro que hai coñecedores do dereito e das leis entre os membros do goberno, aínda que non se note cando a xustiza lles quita a razón segundo en que asuntos. Tema eólico inclusive.

Que foi primeiro? A “berlusconización” ou a “belenestebanización”? Non o teño claro, pero o que si parece evidente é que o paso seguinte é a “mourinhización”. Confúndese a política con Punto Pelota. Os telexornais fan o propio, e da TVG non ía ser menos. Esta afecta transversalmente, e non só no goberno do noso país. Consiste en confundir autoridade con autoritarismo, en enlamar o terreo de xogo con tódalas artes habidas e por haber e na falla de respecto polo adversario, desautorizando as institucións que rexen e arbitran. Elevando a voz ata que nada se entenda. Tamén en facer do branco negro e proxectarse como vítima fronte a todo e fronte a todos. Feijóo debía xa ser fiel seguidor do individuo cando adestraba a poucos quilómetros de Vigo.

XORNAL

Euskadi pacifista

Documental moi recomendable sobre a resolución do conflito vasco, da TV3 catalana. Diferentes organizacións traballan pola paz, entre elas Lokarri, que tamén sae no video. Na súa representación fala Paul Rios, que fai semanas estivo en Compostela invitado polo Movemento Estudantil Universitario. Imprescindible velo para comprendelo todo dende outra perspectiva.

Enquanto há força

Outro "25 de Avril" mais, e van 37. Hoxe Portugal, e seguramente boa parte de Europa, necesita un novo pulo. Os ditadores non se chaman Salazar ou Franco pero a ditadura do neoliberalismo tamén é opresiva e perigosa.

Durmir na democracia

Cúmprense dous anos da chegada ás cadeiras do “sultanato”, agora “austero”, de Feijóo009. Fica na beira como se produciu porque, dende o punto de vista estritamente formal, foi incuestionablemente democrático. Campaña negativa e sucia, pero eficaz.

Son fondas e prolixas as análises sobre este bienio negro, e aproveito para recomendar un dossier recollido no último número da revista Tempos Novos, onde sinaturas relevantes como as de Antón Baamonde, Filipe Díez ou Manuel M. Barreiro, entre outras, fan unha radiografía do que deparou o regreso á Xunta dun PPdeG que transita entre o peor do fraguismo e o mais perigoso da nova dereita emerxente na procura do seu momento para ancorar. A que confunde os medios cos fins e o partido coa administración. O balance, pois, non pode resultar mais negativo, lamentablemente. Son tan graves as medidas de contrarreforma e a involución que sería tedioso e semellaría hiperbólico nomealas todas, pero o nivel de destrucción do camiño proposto polo morno cambio representado na lexislatura do goberno da esquerda galega non atopa parangón. Institucións como o Consello da Cultura, o Consello Consultivo, a RAG e mesmo o TSXG téñenlle dado as costas e rexeitado as irresponsables decisións e indecisións, aínda que o goberno dispón de recursos suficientes para deslexitimalas e identificalas con intereses partidistas mediante o regreso a unha liña discursiva antipluralista e maniquea. O mais enigmático e destacable é a ausencia de políticas, plans con contido real e actuacións encamiñadas á resolución e prevención dos problemas en distintos campos. Deixación de funcións.

Esta nova dereita descastada e chabacana, que mesmo perde habitualmente as formas, fixo unha mistura explosiva entre unha sorte de libertarismo á americana mailas patoloxías tradicionais do rancio conservadurismo español. Conta coa inestimable colaboración dunha maioria social confusa, cansa e que introduce no saco tódalas opcións (posiblemente polos erros, incoherencias e traizóns a sí mesmas).

Debería graffitearse en cada rúa das vilas e cidades a coñecida máxima: “Quen dorme en democracia érguese en ditadura”, por aquelo de telo presente. Senón que pregunten en Italia. Chegou o momento. Agora é cando. E Galicia é onde experimentan co modelo chamado a estenderse no resto do estado. Concibido dende os centros de poder mais afastados do común dos mortais: recentralización política debuxada, retroceso en conquistas de dereitos e maior acumulación financieira e capitalista son as intencións inmediatas dunha corrente que gaña adeptos, convertida nun run-run transversal desafiante. A síntese non pode ser mais perigosa para dependentes, estudantes, investigadores, desempregados, emprendedores, enfermos, mariñeiros, etc... por non falar do abandono en Medio Ambiente, Industria, infraestruturas... e por non lembrar os ataques continuados e o desprezo gratuito á identidade colectiva dende o insultante cosmopailanismo que caracteriza á maioría dos membros do goberno galego, ben extraídos de clases medias que renegan de sí mesmos ou ben das faccións mais ortodoxas, elitistas, castelanistas e clericais da dereita nostálxica.

Na rúa houbo tamén certa contestación pero as formacións opositoras non son quen de aglutinar o descontento por mor da súa mellorable situación interna. Feijóo dotouse dunha aura de bo xestor debido ao abuso da propaganda, ao control descarado da RTVG e ao uso da publicidade institucional para mercar noticias favorables nos xornais afíns que, por certo, son maioría aplastante. En dous anos practicouse unha política de terra queimada, desapareceu Galiza da axenda da reformulación do Estado Autonómico ao adiar a reforma do Estatuto e o goberno parapetouse no vitimismo mais infantil, mesmo negando competencias e capacidade en materia de emprego, onde recurtou 64 millóns de euros para políticas activas e empeorando rapidamente os diferenciais respecto do conxunto estatal. Sabe que, canto peor, mellor. Alomenos no curto prazo e namentres non esperten os entretidos.

Xornal

MundoGaliza

Viva a República!

Como cada 14 de Abril recordamos a data da proclamación da II República española. Grazas a este periodo de avances sociais e unha Constitución vangardista en moitos aspectos hoxe España vive nun rexime democrático, moi perfectible. Aquela etapa foi truncada polas armas e 40 anos de tiranía e opresión. Algún día haberá que pechar o círculo e celebrar a terceira. Agora, mais que nunca, percibese o momento de avanzar nesa liña. Os valores que representa están mais que vivos.

ESPECIAL DIARO PUBLICO (España amanece republicana)

Paul Rios en Compostela

O día 6 de Abril estivo o Coordinador de Lokarri, Paul Rios (acompañado por Manuel Dios, do Seminario Galego de Educación para a Paz) na Facultade de Ciencias Políticas da USC invitado polo Movemento Estudantil Universitario (MEU) para impartir unha charla sobre a situación do conflito vasco a día de hoxe, "Expectativas de Paz en Euskadi". Achegáronse unhas 50 personas ao acto.

Lokarri, en euzkera, significa "o que sirve para unir". É o nome dun movemento cidadán formado en 1992 que ten como principios promover un acordo plural e unha consulta popular como eixos vertebradores da conciliación para a resolución do conflito. Leva case dúas décadas de traballo, promovendo accións encamiñadas á reconciliación e á facilitación de contactos para establecer un proceso de paz irreversible, xusto e perdurable en Euskadi. É unha organización social independente que loita pola normalización, a non-violencia, o respecto polos DDHH, o diálogo sen exclusións e unha mesa de partidos.

Fomentar a participación da cidadanía vasca nun proceso que leve a un escenario e un acordo que respecte a vontade popular do pobo vasco mediante procedementos estritamente democráticos é a súa razón de ser.

Mais info:

lokarri.org

paulrios.net

Xornal

GaliciaHoxe

Movemento Estudantil Universitario

Portugal

En vísperas do 25 de Abril confírmase "o rescate" de Portugal. "Os mercados" non dan tregua.

A longa loita dos pobos

Erguinme hegeliano. O bo do filósofo alemán decía que “a lectura dos xornais é a oración matinal do home moderno”. Daquela o lixo televisivo e a confusión da Internet non adormentaran as consciencias...

O argumento mais empregado polos que se opoñen desde a esquerda á intervención en Libia para atacar aos que non se opoñen radicalmente (tamén desde a esquerda) adoita ser simple: sodes vitimas da manipulación desinformativa. Coido que todo é mais complexo aínda que sexan denunciables os abusos da mediocracia maila plutocracia, como tamén calquera extralimitación no uso da forza e outras consecuencias impredecibles e indesexables que puideran producirse.

O que acontece é dunha magnitude maiúscula, alomenos tan relevante como a descomposición do imperio soviético. E dá lugar a paradoxos e contradiccións non menos significativas: pacifismo sempre e baixo tódalas circunstancias? apoio á autodeterminación dos pobos no abstracto ou tamén no concreto? Venda previa de armamento, control dos hidrocarburos, neocolonialismo... Ben é certo que, se ollamos atrás, deberiamos manter cautela á hora de emitir xuízos e posicionarse sen contravir valores e principios.

Cada país da rexión ten unhas características tribais, cultural-relixiosas e socioeconómicas específicas. Cada un deles xoga un papel no taboleiro xeoestratéxico e emerxen inconfesables intereses das potencias occidentais. Pero todos comparten causas explicativas do que a maioría dos analistas deron en chamar a Primavera Democrática das súas sociedades: o espertar como pobos aborrecidos do sometemento a reximes corruptos e autoritarios, nalgún caso vernizados dun cúmulo de ideoloxías con obxectivos mais ou menos bondadosos a primeira vista. As mais das veces coa complacencia cínica das “democracias occidentais” e do conxunto da “comunidade internacional”. Estes motivos recóllense sintetizados nun artigo de Ignacio Ramonet, titulado Cinco causas da insurrección árabe: a crise económica, a situación climática e as súas repercusións na suba dos precios alimentarios, a caída do turismo ou as imposicións do FMI configuran unha chea de circunstancias que, xunguidas a outras de índole histórica e política, fan destes territorios o caldo de cultivo dunha bomba social que estalou en poboacións eminentemente mozas, azoutadas polo desemprego e coa descorazonadora imposibilidade de fuxir a unha Europa que restrinxe o paso pero que soñan alcanzar a través das pantallas. Terra de oportunidades, pensan equivocadamente. A faísca que representou as revelacións de Wikileaks e o uso da tecnoloxía como difusor engrosaron as reivindicacións, e a resposta represora do inmobilismo antoxábase inevitable. Unha costante que se reproduce sen remisión e que continuará estendéndose noutros puntos.

Escribira tamén Hegel que “a Historia é o progreso da consciencia da liberdade” e eso é o que non aceptan algúns dos que non xustifican hoxe a Resolución das Nacións Unidas a respecto da guerra civil libia, sen aportar solucións e comparándoa falazmente con Iraq. Cando se retrasaba a decisión de intervir reclamábanse actuacións. Agora, con amplo consenso, certa contención e respectando a legalidade internacional maniféstanse as maléficas e avariciosas fauces do imperialismo. Antes os rebeldes eran a metade do pobo, agora representan unha Al-Qaeda na que nunca acreditaron. O mundo árabe (e non só) está en convulsión e mudando vertixinosamente, e unha non-intervención, en lugar de dar esperanza aos demais pobos, daríalla ás tiranías nunha loita que se prevé longa e difícil. Non esquezamos que son reivindicacións lexítimas en prol das liberdades, os dereitos humanos, a participación política e a xustiza para as maiorías sociais.

Xornal

Para acompañar: U2-Sunday Blooday Sunday

Unha de discursos

Homenaxe a Del Riego na UV

Onte, 23 de Marzo, celebráronse na Universidade de Vigo unha serie de actividades organizadas pola Asociación Trabalingua. O encontro consistiu nunha ponencia de dous historiadores (Xusto Beramendi e Uxío Breogán) sobre as mocidades galeguistas no pasado e unha homenaxe a Francisco Fernández del Riego. Posteriormente celebrouse un debate entre representantes da mocidade galeguista hoxe. Trabalingua pediume estar alí, e quero agracedelo dende aquí. En principio estaba previsto que acudiran tamén Iria Aboi (UMG-Galiza Nova) e Javier Dorado (NNXX), pero finalmente non puideron asistir. Os participantes foron Paulo Carlos López (MNG-Galiza Nova), Marcos F. Lema (Converxencia XXI) e eu mesmo.

Nota da Universidade de Vigo.

A miña intervención na palestra (a parte de debate, evidentemente, non se atopa)

Outra de irresponsabilidade (e censura)

Empresas transnacionais e gobernos, esa relación desigual. Consecuencias: Entre moitas mais que tan ben explica o vídeo, censura e falla de liberdade (foi prohibida a súa difusión na TV arxentina, pode que pola claridade coa que expoñen a problemática)

Irresponsabilidade aquí e acolá

Sería obsceno pasar por riba do acontecido no lonxano Xapón: contra a forza desatada da natureza tórnase unha quimera loitar, tan só existe a posibilidade de minimizar os efectos dos seus esporádicos e inoportunos azoutes. O que non se comprende doadamente é como o ser humano é tan necio, e como despois das experiencias de Chernobyl ou do macabro epílogo da II Guerra Mundial seguimos sen plantexar seriamente que, por moi económico e rendible que resulte obter enerxía das centrais nucleares utilicemos, nesta escala, a perigosa tecnoloxia sen asegurarnos totalmente. Compensa? Din que os gatos teñen sete vidas, aínda que non os vexo a diario lanzándose ao baleiro dende un oitavo piso.

Pode que sexa cínico decilo dende a comodidade duns fogares abastecidos e confortables, pero o asunto vai en serio, e hai alternativas. Como tamén hai intereses e entran en xogo a xeopolítica e a independencia enerxética das nacións. O potencial destrutivo é case ilimitado, e ata inimaxinable. As consecuencias dunha concatenación de erros, dun mal uso ou dun accidente poden persistir séculos e afectan ostensiblemente ao equilibrio do ecosistema. Supón un pesadelo, sen vontade ningunha de pecar de catastrofismo, a posibilidade de que se repita un escenario onde aparezan malformacións, enfermidades incurables e onde grandes extensións de terreo fiquen inutilizables de xeito irreversible e permanente por mor dos ventos asasinos da radiación. A auga, o ar...

Arrepía que se recuperen termos como: cidade pantasma, liquidadores, éxodo masivo, desatre e holocausto nuclear ou apocalipse. Mais propios do pánico e da histeria colectiva alimentada en tempos da Crise dos Mísiles e da Guerra Fría.

Pode o planeta resistir moito mais tempo o maltrato e riscos ao que o sometemos? Cada un de nos é responsable pero, sobre todo, son os gobernos e organismos internacionais os que deben cuestionarse cara onde imos ou, do contrario, nalgún intre, o mundo ou partes importantes del deixarán de ser compatibles co desenvolvemento normalizado da vida. Algún podería crer que son paranoias ou proclamas propias dun perigoso e fundamentalista ecoloxista, pero calquera con sentido común debe reflexionar un chisco sobre o tema. É de supoñer que os que nos gobernan o teñen. Semella claro que os comezos do século XXI tampouco outorgan demasiado respiro: terrorismo internacional salvaxe, guerras vergoñentas, fame e graves violacións de dereitos humanos, revolucións de final incerto, catástrofes climáticas severas, Fukushima...se os Mayas esaxeraron coa profecía 2012, tampouco andiveron moi lonxe nos cálculos.

E despois disto, falar do debate sobre o Estado da Nación, pode parecer frívolo. Todo se queda cativo e irrelevante, incluso o pertinaz desemprego e outras necesidades. Pero é o que toca hoxe neste marabilloso recuncho do planeta. Posiblemente fora aínda maior a frivolidade coa que o enfocou o presidente deste país. Algo que xa non sorprende. Francamente non me atopo con moitos folgos para facer unha análise política fonda do que se escoitou no Hórreo, e estou seguro que a maioría dos lectores, aínda sendo galegos, teñen o pensamento noutro lugar. Aí coinciden con Feijóo. Dende logo, tamén continúa co pensamento fora da crúa realidade, sen afrontala. Non vai con el. Pero atópase cómodo e demasiado confiado en que os cidadáns responsabilicen exclusivamente a Zapatero de tódolos males. Parece non darse conta que a inseguridade da crise leva gobernos e o prestixio dos lideres por diante, tal cal tsunamis. Ao mellor remata arrepentído da parsimonia e da preguiza coa que encarou as labores dun goberno ao que se lle esixe ofrecer solucións e mostrar un mínimo de sensibilidade. Serían inmediatas. El mesmo comprometeu a súa honra. Duroulle 45 días. Van xa dous anos de lexislatura e, neste novo ciclo histórico, é unha eternidade para esperar. Non o quero imaxinar manexando, improvisando e decidindo noutro tipo de situacións.

Xornal