Venceredes vós...

Palabras do grande Darío Xohán Cabana no día que Feijóo consuma a navallada.

17 de Maio, Día das Letras

Unha vez máis unha parte importante da sociedade mobilizouse e manifestouse polas rúas de Compostela para esixirlle ao Goberno de Feijóo a retirada do Decreto anti-lingua galega. Estiven alí novamente porque penso que é deber de calquer cidadán comprometerse nestes momentos de absurdidade e negación. Non ao Decreto!

Sorpresa e agradecemento

O coñecido blog Desvelando as mentiras de Feijóo fai unha mención especial para Jeu de Paume. É unha gran sorpresa que se fixen no traballo e nas opinións de un. Moitas grazas.

Trátase dunha mención na lista de "blogs máis interesantes", que implica o cumprimento de dúas normas:

a)Os blogs elixidos teñen que incrustar a imaxe do selo e un enlace ó blog que outorgou o premio.

b)Seleccionar e enlazar dez blogs máis que segundo o voso criterio valen a pena.

Fago o propio enlazando aos que na miña opinión, merecen ser distinguidos (a orde non é de preferencia). Habería moitos máis que o merecerían, pero a lista que fago ven determinada tamén pola temática (relacionada coa deste). Hainos mais íntimos, máis brilantes e tan recomendables pero, de actualidade e política para min, son estes os dez:

1.El voto con botas
2.Mil ojos desde Xiabre
3.O blog de Antón Losada
4.Mar Barcón
5.Carlos Callón
6.A dorna na rede
7.A Terceira República
8.A furada do Trasno
9.Desvelando as mentiras de Feijóo
10.De paso

Entrevista a Beiras

100% dacordo (no que atinxe ao BNG non me incumbe porque non formo parte desa organización, pero nos asuntos do Decreto, as Caixas, o desmantelamento do Estado de Benestar ou a "brigada de demolición" que temos como Goberno insensible...100%) .

A segunda parte está tamén en Youtube....

Desocialización

É ben coñecido que a música ten un enorme potencial de concienciación e de mobilización cando acerta a conectar coas preocupacións e os sentimentos. Chega a lugares onde a palabra, por sí mesma, non pode ou non sabe.

Nestes días, casualmente, recuperei un dos temas mais universais de León Gieco, Sólo le pido a Dios, interpretado e versionado por unha morea de artistas, como a mítica Mercedes Sosa ou Ana Belén. O contido é marcadamente social e antibélico e por eso está vixente xa que, por desgraza, a inxustiza e a guerra son unha constante que vai máis alá das crises cíclicas do capitalismo. É máis, xuraría que as guerras e a inxustiza son o carburante indispensable que alimenta un sistema económico violento en si mesmo, cada vez mais descontrolado e destemido. Un sistema que logrou introducir nas mentes de millóns de seres humanos a convicción de que non hai alternativa, nin opción viable, nin procura posible. Só cabe resistir e defenderse, e a veces nin eso, porque é capaz ata de facernos baixar os brazos. Obriga aos gobernos de sensibilidade social a dobregar o xeonllo ante a ditadura do mercado e as corporacións. Porque o pobo xa non ordena nada. Só ordenan catro tiburóns cos petos cheos.

Están conseguindo levar ás sociedades do primeiro mundo a unha tensión descoñecida nas últimas décadas. O propio sistema democrático, e o Estado de Benestar, atópase nunha encrucillada sen precedentes en moitos anos. E xa se sabe que en río revolto ganancia de fanáticos e extremistas.

Sería doado falar do terceiro mundo ou da explotación á que están sometidos a maioría dos pobos do planeta dende a comodidade dun lugar que, aparentemente, rebosa fartura pero que padece cifras de desigualdade alarmantes e mesmo perigosas para a convivenza no medio prazo.

Na Europa dos Vintesete hai 85 millóns de pobres. Un de cada seis europeos vive, literalmente, na penuria (con menos de 500 euros ao mes). A crise económica internacional está levando a países como España a padecer datos como este: o 20% da poboación, dez millóns de persoas, xa vive hoxe na pobreza. Hai mais de trinta mil persoas sin fogar. O paro xuvenil roza o 50%. E neste contexto, os máis débiles, os que non teñen ningunha arma para defenderse, son os mais perxudicados. Tamén os mais enganados.

É a dinámica endiañada da desocialización, como ben apunta Ignacio Ramonet nas liñas de Le Monde Diplomatique. Ésta consiste en destruír o contrato social, e en instaurar a precarización absoluta para que os poderosos sigan facéndose de ouro coa complacencia dos silenciados por extenuación, logo de ir destexendo as redes de solidaridade e fraternidade por terra, mar e aire. Outro dato: namentras o número de parados se sitúa nos 4,6 millóns (3,1 en 2008) as empresas que cotizan na Bolsa repartiron 32.300 millóns de euros entre os seus accionistas (19% máis que no 2008) no último ano. A quen beneficia unha crise coma esta aquí e no mundo enteiro?

Pregunto eu: É esto normal e tolerable? Canto tempo máis teremos que soportar, dende o plano político, a demagoxia dos que están interesados en desaloxar do poder a uns para instalar a outros mais mansiños e que acometan reformas drásticas e de axuste doloroso para as maiorías? Ás veces só queda o refuxio da música e confiar en que, cando menos, sexamos máis os que dende o ateísmo ou non: “...Sólo le pido a Dios...que lo injusto no me sea indiferente...que no me abofeteen la otra mejilla...” , aínda que non se poida facer moito mais.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/05/06/Opinion/desocializacion/2010050622093700203.html

Viva o 1º de Maio!

Vídeo coa Internacional. Segue vixente, porque segue vixente a loita do movemento obreiro e a clase traballadora polos seus dereitos en todolos pobos do mundo.

Axuntémonos tod@s!!

República ou Monarquía?

Nos últimos tempos asistimos a un clima social e político cada vez mais enrarecido e que se proxecta directamente nun estado de opinión instalado na depresión e o descontento. Se a esto lle engadimos o interese dunha maioría de medios de comunicación servís e obsesionados coa hipérbole permanente e o amarillismo mais rancio, irresponsable e afastado do racional e o pedagóxico resulta un cóctel ben interesante. Quizáis a berlusconización e a belenestebanización sexan algo máis que un arrefriado que chegou para trocar en crónico.

Hai que comenzar a chamar ás cousas polo seu nome e fuxir da influenza do politicamente correcto e do mantra pernicioso que repite, no nome dunha concordia amnésica, inercias que nos están empurrando a situacións kafkianas e vergoñentas. Facendo un símil futbolístico: necesítase un revulsivo. Un novo lustre e unha nova ilusión que deixe atrás os claros síntomas de esgotamento.

Por mor da nai de tódalas crises, e das súas consecuencias (unhas coñecidas e outras agochadas que emerxen) o cidadán medio desconfía das institucións democráticas a paso de xigante. Percibe, dando mostra dun olfato canino, unha crise redobrada: a económica, a institucional, a de valores, a privatización duns partidos tradicionais que dan acubillo a toda clase de seres (carrachas) que se sirven do Estado (de todos) para lograr os seus obxectivos mais inmediatos e inconfesables, as ansias incontroladas de poder do partido da oposición, etc...

Aclarando que, ao meu entender, a grande maioría dos profesionais da política son honrados e honestos penso que a dexeneración democrática faise evidente, e parece non ter fin. Pero a culpa non é so desa minoría de aprobeitados sen escrúpulos. É tamén dos incomparecentes e dos que, por omisión, deixan/amos facer. Non é cuestión de que baixe do poder un partido para que suba outro. É algo estrutural e sistémico. Tamén de cultura política. Semella o paso dunha cuasi-democracia partitocrática a unha cleptocracia declarada. Xa non é só a democracia incompleta da que fala o meu admirado Vicenç Navarro. Pero na orixe está o pecado.

Sexamos claros: a finais do 2006 vinte grandes familias eran propietarias do 20,14% do capital das empresas do Ibex-35 e unha pequena elite de 1400 persoas, o 0,0035% da poboación española, controlaba recursos equivalentes ó 80,5% do PIB. Estas familias, na súa maioría, non son outras que grandes magnates da ditadura que son agora admirables monstruos das finanzas na democracia. O que se deriva desta situación de control de recursos, información, etc...parece claro. E pregúntome: nisto consistiu tamén a ruptura pactada!?

Nas manifestacións en apoio ó xuíz Garzón da semana pasada proliferaban as bandeiras tricolor, a lexítima e constitucional bandeira republicana. E claro, non faltou quen vira niso unha provocación e un risco para o putrefacto status quo, equiparándoa á bandeira do aguilucho.

Pois non, non son equiparables. Unha representa valores democráticos e de igualdade e fraternidade, de xustiza verdadeira, de laicismo, de corresponsabilidade, control e separación de poderes efectiva, de respecto pola pluralidade enriquecedora das nacións españolas, de memoria non-vingativa, de transparencia e participación, de compromiso cívico e polo colectivo...e a outra todo o contrario. Xa que logo, non é cuestión de farrapos ou cores: é cuestión de calidade democrática. Da nosa liberdade.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/04/29/Opinion/republicamonarquia/2010042913585400843.html

Guernika

Cúmprense 73 anos do primeiro bombardeo masivo e indiscriminado contra a poboación civil da Historia. Sucedeu en Guernika (Euskadi) a mans da aviación nazi tal día como hoxe, 26 de Abril. Non foi casualidade o obxectivo. Era simbólico, non militar. A árbore de Guernika representa as liberdades do pobo vasco...

Este documental do Canal Historia é bastante interesante para saber o que pasou. Aquí colgo o primeiro de 6 vídeos, de 10 min (aprox.) de duración.

25 de Abril...SEMPRE!

Un vídeo que recorda a data. Sempre no recordo.

República inevitable

Escribiu nunha ocasión Victor Hugo: “O futuro ten moitos nomes. Para os débiles é o inalcanzable. Para os temerosos, o descoñecido. Pero para os valentes, a oportunidade”. Nestes días fíxome reflexionar o bo do novelista, dramaturgo e poeta francés (sempre Francia!) ao tempo que observaba a actualidade social e política cunha mistura de sentimentos enfrontados.

Por un lado, tristura e decepción ao comprobar como o franquismo segue vivo e coleando, algo que xa sabiamos pero que agora se demostra. A imaxe internacional vése seriamente danada posto que as demáis democracias non poden comprender a grave impunidade coa que tratamos parte do noso pasado mais oscuro e antidemocrático no nome do espírito da Transición. Despois do terror foi o medo e, hoxe, o tabú (herdado dun medo que xa é menos) esmorece. As novas xeracións non deberan sentirse condicionadas e por iso temos a obriga de concienciarnos e de pelexar pola recuperación da normalidade, polas vías democráticas.

Pero por outra banda, experimentei certa alegría contida ao ver como as declaracións, actos e manifestacións en favor da República, cada 14 de Abril, tenden a aumentar e comezan a facerse non só dende a nostalxia senón tamén na procura dun tempo novo e ilusionante, que vaia alén da crítica facilona á institución monárquica, para incidir na necesidade de afondar nos valores do republicanismo. Unha xornada reivindicativa que xa non se restrinxe ao ámbito do que representa o PCE, senón ao que se suman cada vez máis sectores da sociedade.

Poidera parecer este un debate secundario ou doutro tempo, tendo en conta as prioridades económicas, pero non o é. Entre mais cousas o republicanismo é unha teoría política que propón, ademáis dun sistema de goberno electivo e non hereditario, modos participativos e de democracia horizontal, propugna valores cívicos e opónse, por principio, á corrupción. Non quero establecer unha conexión equivocada aquí, nin dicir con esto que os países cun sistema de goberno republicano sofran, necesariamente, menos corrupción que nunha Monarquía Parlamentaria. O que sí é certo é que os valores que impregnan a cultura política dunha república tenden a penalizar socialmente mais, e a considerar incompatible co goberno da vida pública, este tipo de prácticas vergoñentas.

A sociedade mudou moitísimo dende finais dos anos 70. Agora temos un vello traxe para un corpo en cambio e evolución permanente e que, de facto, actúa ao xeito republicano: a secularización, a maioría de idade das chamadas Comunidades Autónomas, a aceptación case unánime do modelo democrático e outras realidades permiten albergar esperanzas. Habrá en fronte moitas reticencias: fundamentalmente dende a Igrexa e unha dereita política (e aínda unha parte importante da social) que se resiste a condenar o franquismo e a homologarse aos seus colegas europeos. Pero a III República caerá como froita madura cando se presente o momento da sucesión na dinastía borbónica. É inevitable.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/04/16/Opinion/republica-inevitable/2010041622162300343.html

14 de Abril

"...si han de callar que callen aquellos que firmaron pactos de silencio..."

XUSTIZA, MEMORIA, LIBERDADE, DEMOCRACIA E REPÚBLICA!!!

VEREMOS A TERCEIRA.

Diálogo, e qué?

Abordar esta cuestión abertamente resulta sempre problemático por motivos evidentes. Xera gran crispación. Pesa demasiado, e faise comprensible dende o punto de vista humano, a noxenta traxectoria de asasinatos e dor inflinxida a mans da organización ETA durante mais de medio século e tamén pesan moito, como unha lousa inmensa, as funestas consecuencias derivadas da pervivencia da violencia política e terrorista. O derradeiro lugar de Europa onde se produce. Porque Spain is different. Poñede lentes de hispanista inglés, si fai falla.

Cando me refiro ás consecuencias falo, entre outras moitas, da irresponsable deturpación de termos como negociación ou diálogo: trócanse tabú interesadamente aínda que pareza impensable se acudimos á comparación na materia de resolución de conflitos, ou no léxico consubstancial a unha cultura democrática sincera. En España hai asuntos “intocables” baixo ningún concepto ou, do contrario, sitúante fóra dun sistema condicionado pola confluenza de fortes intereses mediático-políticos. Non hai mais que ver o que está acontecendo no caso Garzón. Totalmente surrealista. Automáticamente pasarán a considerarte, dende amplísimos sectores, a mitolóxica e recorrente anti-España personificada. Un ser desprezable e inmoral, amigo de asasinos en serie e dos peores tiranos. Este é un deses momentos, e dá boa conta das carencias que arrastramos dende a sobrevalorada Transición. Canto se fixo e canto quedou por facer!

Un dos asuntos intocables sería o tratamento da institución monárquica, aínda que esto poidera estar mudando lixeiramente. Outro é tan só insinuar que a única saída posible a un conflito enquistado, unha vez avaliada a evolución do mesmo e considerando que a exclusividade da derrota policial é case unha quimera, pasa por aprobeitar, por pequenas que sexan, as posibilidades dun diálogo condicionado (renuncia explícita, e verificable, á amenaza ou uso da violencia) e limitado (circunscrito a aspectos técnicos, e non políticos) si, pero tamén supervisado e garantido por comisións independentes. Algo serio, propio de lugares onde tiveron éxito este tipo de traballadas experiencias. Deberiamos estar preparados para facelo sen mimetismo, pero con audacia e altura de miras. Porque históricamente, e en contraposición á mensaxe machacona da dereita ultramontana, os procesos de diálogo tiveron efectos positivos no camiño de debilitar e deslexitimar á banda armada. Sempre saiu peor parada deles. Se non fructifica, ben. E se o fai, moito mellor.

O paso do tempo, os cambios sociais e acontecementos históricos como o 11-S ou o 11-M tiveron tamén un influxo determinante porque gran parte das bases do entramado civil e o movimento social que respaldou, de xeito inquebrantable e ao unísono, a ETA tamén sufriu un cambio que se concreta en posicionamentos e debates internos sintomáticos pero insuficientes, aínda que non sempre recollidos nos medios de comunicación sen apriorismos. É certo tamén que, a día de hoxe, estánse a producir aportacións interesantes dende axentes internacionais implicados. Pero a paciencia ten un límite, e o peor que poidera suceder é que ficara soterrada definitivamente a posibilidade de ver a fin deste insufrible conto e se fixera boa a máxima de que para a estratexia de Estado (e dalgúns políticos, como Mayor Oreja) é positiva, e interesa, unha ETA de baixa intensidade. Pero unha ETA de baixa intensidade equivale a unha democracia de baixa ou moi cuestionable calidade. Equivale a unha ficción.

Ata nas mais cruentas guerras se exploraron vías de comunicación entre inimigos irreconciliables, en momentos de máxima confrontación. A paz sempre o merece.

XORNALhttp://www.xornal.com/opinions/2010/04/09/Opinion/dialogo-/2010040911134700167.html

Desfeita

La Sexta Noticias: Mina de Andalucita - 7/04/2010 from Mourelo on Vimeo.

Unha máis na túa conta, Atila. Feijóo leva un ano no goberno facendo ben dano. Para que defender a lingua si non nos vai quedar país?

Aprender de Francia

Teño que recoñecelo: sinto unha fonda admiración e respecto por Francia e a súa historia moderna sen necesidade de axeonllarme ante a presuntuosa grandeur. Esta fascinación débese á fecunda e incalculable achega no mundo das artes, as ciencias e as ideas dende os tempos da Ilustración e a Revolución. Dende aquela todo mudou; o home fíxose conscente do seu potencial transformador alén da man omnipotente de Deus. Por fin dono do seu destino e debedor da razón para erradicala ignorancia, a superstición e a tiranía na procura dunha sociedade mellor, mais xusta e avanzada.

Como outras potencias protagonizou abraiantes momentos de ignominia, froito das desviacións doutrinarias chauvinistas e colonialistas das que ainda padecemos perversos efectos dende África ata o Caribe, pero coido que pesa ben mais o positivo. Outra volta toca mirar cara alí, aínda que hai quen sosteña que non por considerar que a forma de combater os desmáns do capitalismo depredador e desbocado debe beber das recentes e creativas experiencias latinoamericanas (Ecuador, Venezuela, Bolivia), tan denostadas por mor da incomprensión eurocentrista e a conspiración neoliberal pero tamén ¿por que non dicilo?, dunha manifesta incompatibilidade cultural con respecto a nós. Son realidades non-comparables por motivos obvios.

As eleccións rexionais no país galo avanzan unha posibilidade suxerente: é perfectamente plausible poñerse dacordo e aglutinar, no marco dunha cultura política democrática e de coalición, ás diferentes sensibilidades do amplo abano dunha esquerda (fundamentalmente socialdemócrata e neocomunista) que incorpore no proxecto á ecoloxía política e saiba conectar, en maior ou menor grao, coa pluralidade de movementos sociais alterglobalización para así loitar contra os que provocaron a crise actual, e restituír certo equilibrio. Haberá que esperar e ver si os resultados son froito dunha coxuntura xeralizada, tendente a castigar aos gobernos que afrontan as envestidas do momento económico como poden, ou dan conta dun cambio real que aúpe ao poder a un novo Léon Blum.

As Frontes Populares naceron nun contexto determinado, como movementos antifascistas, inmediatamente despois da chegada a Europa da Gran Depresión e o conseguinte auxe da extrema dereita. Sen querer establecer parelelismos propios da política-ficción si poden extraerse leccións das que aprender e sobre as que reflexionar. A reedición matizada destes pactos, ben pilotados, aseguran o éxito electoral e obrigarían a que a dereita radicalizada (botada en mans da ditadura das corporacións e as leis do mercado libre) rectifique e desbote as aspiracións baseadas en desmantelar o Estado de Benestar, ou destape os ollos ante a situación do clima, as enerxías ou as crecentes e ameazantes desigualdades.

Tamén dende Galicia deberiamos replantexar que a única alternativa posible aos ataques á identidade colectiva, á protección do litoral ou ás políticas sociais pasa por unha colaboración estable e estratéxica das forzas progresistas, ambientalmente responsables e con conciencia de país. Dende o local ao nacional si é preciso. Resulta crucial para o futuro.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/03/27/Opinion/aprender-francia/2010032718122500848.html

50 anys

Reivindicala lingua con música

Penso que é unha das mellores maneiras de reivindicalo uso da lingua e a defensa da cultura. Tamén de achegarse aos máis novos...será un gran día. Eu penso estar!

Logo de 7 anos...

Cúmprense sete anos da invasión e a guerra de Iraq. Logo deste tempo: cales foron os "beneficios inimaxinables para a República Española" (Bush brother) e para o mundo en xeral?

Estos tres criminais de guerra siguen libres e á espera dun xuízo xusto. Xa sabemos que Blair e Bush están cos petos cheos, e seguramente coas conciencias tranquilas....

Aznar conseguiu colocarse dignamente á dereita (como non?) de R. Murdoch á espera tamén dun tratamento psiquiátrico...e non continuo, porque xa se sabe que os radicais, guerracivilistas e rencorosos de esquerdas somos demasiado inxustos coa figura do gran estadista, do que unicamente pretendía "sacar a España do rincón da Historia".

Para ilustrar, por riba, e evaluar si mereceu a pena basta botarlle unha boa ollada ao seguinte enlace (fotografías):

http://blogs.denverpost.com/captured/2010/03/20/on-war-seven-years-of-war-in-iraq/

"Malditas sexan as guerras e os canallas que as apoian" - Julio Anguita (ex-Secretario Xeral do Partido Comunista de España e Coordinador Xeral de IU, despois da morte do seu fillo no conflito)

A agulla de marear

É a expresión que usamos nesta terra sempre que os meniños conseguen facer dos pais un pandeiro. Cando o cativo, mediante a chantaxe emocional, logra que estos actúen do xeito previsto para obter un beneficio propio e exclusivista.

Na Galicia harmónica, cordial e global de Feijóo sucede algo así toda vez que este profesional da provocación e o engano semántico usa termos como consenso, solidariedade, liberdade ou galeguismo: ábrese a caixa dos tronos e, coma si dun resorte se tratatase, os que temos unha concepción distinta do que foi e debera ser o país caemos no erro de alporizarnos de maneira que poidera resultar a menos intelixente dende o punto de vista político. Con esto non incido na necesidade de abdicar do compromiso senón na de saber xestionalo ou, do contrario, a agulla de marear surtirá efecto e o Goberno galego conseguirá o propósito de mudar a impresión xeralizada hacia espazos de apariencia centrista, moderada e integradora. Metendo un golazo antolóxico. A maquinaria do rebumbio desinformativo, dentro e fóra, fará o resto: os demáis, un fato de sectarios. A premeditada afrenta á cultura é o cebo, pero tamén o placebo que mantén con expectativas, e cohesionados por un tempo, aos partidos da oposición.

O desasosego invádete ante o despropósito. Recordas que aquela cosmovisión centralista e tensionadora, hoxe imperante de novo grazas ao azoute económico e a conseguinte penetración do discurso reaccionario, empurraron ao exilio ao autor da Alba de Groria. Unha vez abalado e desfigurado o símbolo en forma de traducción ao nobre idioma de Castela só queda presentar aos defensores da lingua perante o conxunto da opinión pública coma uns túzaros anclados nunha sorte de resistencia cultural abocada ao fracaso que, aínda por riba, ousan patrimonializar a Castelao. Tamén hai pobos que forxan a súa identidade no acto heroico de resistir si non queda outro remedio. Pero non é o recomendable. É tan só un exemplo de provocación mais, fraguado en sede parlamentaria e en pleno Debate sobre o Estado da Autonomía, que se suma aos consabidos ensimesmamentos, decretos de reviravolta (rouceada en opinión do profesor X. Luís Barreiro Rivas) e tantos outros gardados nun desván calquera.

Haberá que ir artellando unha alternativa propositiva e crible, coa vista posta no día seguinte ó goberno da post-rebelión da Novísima Dereita (segundo o analista Manuel Martínez Barreiro), e do Partido da Auga Fría (en verbas de Manuel Rivas). Esta corrente que consegue persuadir ata o inimaxinable, e en todo o Estado, ameazando as bases mesmas da convivenza democrática e a maioría de institucións que criamos vigorosas, con percorrido e mesmo con marxe de mellora. Unha dereita que chega a considerarse non-política: “os políticos que impoñen linguas ou suben impostos namentras despilfarran (p. ex.) dun lado e nós, os políticos-non-políticos do PP, que achegan liberdade, do outro”. Como mostra de cercanía e consoancia coa sociedade (máis ben rancio populismo e dexeneración cooperativista) acollemos no noso seo, como experto asesor en materia penal, ao pai de Mari Luz. E para cando a Belén Esteban ou a Escassi en materia civil-matrimonial? Para cando Eladio Fernández impartindo seminarios de lealdade e coherencia política? Qué tal Rodríguez Miranda en ética pública? Todo isto tamén forma parte da agulla de marear, e hai tanto interese en que non deixe de xirar que acabará mareando ata aos irreductibles...

XORNALhttp://www.xornal.com/opinions/2010/03/18/Opinion/agulla-marear/2010031818085100760.html

Vacuidade política

Cando aceptamos naturalmente que a conselleira de Facenda solicite a comparecencia de membros do anterior executivo para dar conta do volume de desemprego xerado dende a súa toma de posesión ou asuminos o incumprimento de normas tácitas e compañeiros seus se negan a usar o idioma propio de Galicia, unha das razóns que outorgan sentido á autonomía e grazas á cal perciben unha remuneración nada desprezable, non debera estranar tampouco a ofensiva antisocial e antigalega do primeiro ano do goberno de Núñez Feijóo.

A treboada desgaleguizadora é o núcleo duro sobre o que pivota unha actitude hostil e unha calculada estratexia para desviar a atención doutros asuntos, como a privatización da sanidade pública e o ataque deliberado ao Estado de Benestar: supón, como xa se ten dito, a procura da polarización social e o seu aprobeitamento como ferramenta política. O presidente optou pola táctica de Hugo Chávez ou Berlusconi. Esta é moi vella e non coñece de ideoloxías. Hainos que o fan así e hai outros que optan polo diálogo, a búsqueda incansable de acordos e a visión de país. En teoría a última debera ser a opción defendida en lugares onde se decantou certa consolidación democrática e, a medida que se afonda nela, sería a vía máis desexable para o progreso e o ben común. É moi recomendable un ensaio sobre a temática: A confrontación política, de José María Maravall.

O balance do primeiro ano non pode ser mais nefasto. Representa un ano negro, perdido e insólito na historia do país: por vez primeira o líder preocúpase máis en proxectar a súa imaxe persoal fóra que en atender ás obrigas dentro. Prima a creación oportunista de conflitos e o uso descarado da mentira xa dende a campaña electoral, nunha mostra de deslealdade democrática e xogo sucio sen parangón. Habendo tales precedentes sería inxenuo acreditar nas explicacións do conselleiro de Cultura arredor do suposto lapsus linguae, en referencia ao incorrecto uso dos topónimos. Se fose un erro, mal tamén, porque o negou sete negares e en pureza democrática tería consecuencias. Eu son mal pensado e non creo no erro pero, sobre todo e menos, na súa persistencia. Hai detrás unha constante actitude de desprezo, e un obxectivo para min claro: a doma dos domesticados e a castración dos castrados. A intención manifesta de reconverter a Galicia nun páramo civil. É unha aposta política arriscada pero lexítima, que podería mudar en función dos resultados das municipais, e coa mirada fixada na reelección.

Galicia volve a necesitar, a día de hoxe, que se concrete a posibilidade de que as dúas principais forzas de progreso galeguistas sexan quen de articular conxuntamente un proxecto e unha proposta alternativa, que recupere a autoestima colectiva dos cidadáns. Desacomplexada e comprometida cos sectores máis desfavorecidos da sociedade: os desempregados de calquer sector, mulleres discriminadas, maiores e enfermos (dependentes), traballadores en situación laboral precaria e tantos outros espazos que foron desatendidos no primeiro ano de desgoberno e contrarreforma. Neste primeiro ano de vacuidade política...

XORNAL: http://www.xornal.com/opinions/2010/03/11/Opinion/vacuidade-politica/2010031112181400973.html

Palabra de Fidel

Ironía pura