Antilíder

Moitos eloxiaron as súas capacidades, e o seu punto forte é a oratoria en sede parlamentaria. Ten aires de deputado decimonónico, e iso na era do boom tecnolóxico e da comunicación, na do poder da imaxe, é un lastre potente. Case insalvable. Foino case todo na política e parece irreal que chegue a ocupar un cargo máis elevado. Pode que líder da oposición fose o último gran reto de proxección estatal para Mariano Rajoy pois tan só a imprevisibilidade, a día de hoxe, faría variar substancialmente as febles probabilidades de que chegue a presidente, ou tan siquera, a candidato polo Partido Popular en 2012. Nin entrou con bo pé, nin xestionou con habilidade a situación interna dende 2004. A súa tendencia patolóxica a deixar apodrecer os problemas pasarálle factura novamente nas próximas convocatorias de Galicia e Euskadi, nun momento onde se require agudeza, cintura, e capacidade de reacción. Tamén nas eleccións ó Parlamento Europeo, para as cales, as forzas mediáticas amigas impuxeron un falcón superado polos tempos. A priori, a crise debera darlle impulso e posibilidades, pero semella que non a soubo rendabilizar.

Posiblemente fose complicado facer a súa laboura pero foi incapaz de articular un discurso de entusiasmo e que inspirase, un mínimo, ás bases do centro-dereita, e ós seus compañeiros dirixentes. Non contaxiou confianza nin seguridade, tomou medidas contradictorias, e os ataques contundentes á maneira de facer oposición, dende o extremo, non fixeron máis que minalo. Considérano un home de transición para colocar alguén de contrastados e firmes principios, afastado das desviacións heréticas. Canto máis se escoraba á dereita, máis o atacaban por esta banda.

Un candidato que non oferta alternativas positivas e atractivas, que non ten visión de futuro e só propón sentido común, ou se presenta coa garantía de que formou parte do goberno e España non se afundiu no Atlántico (coma o Prestige), non ten posibilidades e ademais, é un claro obstáculo para que a súa formación faga catarse. O éxito en Galicia é moi improbable e o fracaso en Euskadi está asegurado. Os gardáns da doctrina aznarista teñen quentes as acusacións. Entre elas, provocala saída de San Gil, ocasionando a derrota. Con esa bagaxe e o conseguinte clima de desalento as europeas poderían sela tumba política dun líder con cualidades, entre as que non se atopa a de liderar.