Confusión xeralizada

As primeiras semanas do goberno da Xunta de Galicia non deixan de sorprender a propios e a estranos. Si analizamos as intervencións de quen, a día de hoxe, detenta responsabilidades no novo organigrama pódese chegar á conclusión de que é o peor comezo dun executivo autonómico dende a restauración democrática. Penso que a maioría dos votantes do PPdeG están moi desconcertados ante a parálise e o desaxuste continuo, ante as rectificacións e a grande sombra de dúbidas que se extende por riba dalgún membro do Consello. A polémica crece de maneira constante e afecta a temas diferentes.

A contemporaniedade demostra que aquelo dos cen días de rigor xa non é válido, e que o escrutinio público para examinar a acción dun goberno comeza a mesma mañá da toma de posesión. Esto é válido en tódalas latitudes. É a maduración democrática. Si o Lehendakari López foi recibido cunha folga namáis puxo un pe en Ajuria Enea, a temeraria irresponsabilidade de Feijóo provocou que vinte mil persoas se mollasen un Domingo polas rúas de Compostela. As críticas que está recibindo proveñen dende múltiples sectores, e non serve escudarse no “resentimento dos derrotados”.

A falla de compromiso coa igualdade de xénero, as superdelegacións, a afrenta contra a lingua propia dos galegos, o caso Hernández, a denuncia dun suposto “burato financieiro” que infla en proporción ó nivel de crítica recibida, etc...Son varios xa os globos sonda, e as rectificacións.

A inconcrección parece ser unha constante, e a confusión xeralizada corre risco de instalarse no corpo do goberno e chegar a converterse na patoloxía crónica da “era Feijóo”. Nin cara adiante, nin cara atrás. Nin sube, nin baixa. Eso non é galeguismo: é indefinición, temor ou falla de preparación. Anunciounos que viña a liderar e sacarnos da crise. Pode que sexa coas recetas ocultas, e ocultadas, de Aznar. Os cidadáns comprenden que necesite un tempo de adaptación, pero non toleran igual que o Luns se lle anuncie unha cousa, e o Martes a contraria.

É posible que esto sexa sintomático e reflexe un grande salto colectivo herdado da etapa do bipartito. Se Feijóo continua na liña mostrada ata o de agora pode chegar a comprobar que agora hai cidadanía esixente. Por eso mesmo caeu o bipartito.

Feijóo na encrucillada

Cando as augas volven ó seu cauce no seo das forzas da oposición parlamentaria, e aínda que a necesaria viaxe catártica para reconstruír unha alternativa crible non se producise, parece emerxer novamente, entre elas, certo consenso básico nalgunhas cuestións. As mensaxes que saen de boca dos portavoces do PSdeG e do BNG ó respecto do asunto lingüístico teñen un común denominador: denunciar a abxecta campaña de boicot ó idioma galego que se ven defendendo recentemente dende sectores minoritarios, capitaneada por un Feijóo preso das promesas electorais e da connivencia coa deplorable e irracional plataforma Galicia Bilingüe.

Intúese que a oposición “dos Vázquez” vai ser dura e de desgaste toda a lexislatura, moi belixerante cando se trate de defender o ameazado, e consensuado no seu día, modelo recollido no Plano de Normalización Lingüistica. Ámbalas formacións encontraron cedo un punto de unión que as obligará a ser inflexibles coas absurdas tentacións involucionistas, segregadoras e diglósicas que o Presidente puidera ter. O común dos mortais teremos a oportunidade de comprobar as habilidades de Feijóo a medida que a polémica vaia decaendo ou non, e a medida que as palabras muden en feitos.

Ó meu parecer atópase nunha encrucillada maiúscula: facerse eco das mentiras construídas dende eses espazos socias minoritarios e acometer reformas encamiñadas a devaluar a nosa principal seña de identidade como pobo, ou manter unha actitude cautelosa, de entendemento e de respeto, cunha das razóns de ser da nosa autonomía política (aquela que lle deu a posibilidade de ser quen é) a risco de “traizoar” ós ruidosos axitadores que tantas esperanzas depositaran nel para facer de Galicia un país no que o idioma de seu pase a ser considerado algo arcaico e residual, propio “dunha terra aillada, que mantivo a fala por mor do analfabetismo do campesiñado”, como defende un dos impulsores de Galicia Bilingüe. Neste dilema se atopa Alberto Nuñez Feijóo. Faga o que faga será criticado salvaxemente. O que ten que decidir é se quere estar á altura do seu cargo, ou ir da man daqueles que mesmo nin cren na figura dun Presidente da Xunta de Galicia.

Manifesto Día das Letras Galegas- Ramón Piñeiro (XSG)

O 17 de Maio conmemoramos o Día das Letras Galegas. Tódolos anos (dende 1963) é unha data sinalada, e este ano moi especialmente porque honramos a memoria dun dos intelectuais, escritores e políticos máis senlleiros da nosa historia. El foi, e seguirá sendo, un referente inmortal para os defensores da cultura, o idioma e a personalidade diferenciada de Galicia como pobo europeo.

Ramón Piñeiro pertence, por dereito propio, á longa lista de personalidades que máis e mellor representaron e souberon interpretar o particular espírito e anceios dunha terra comprometida cos ideais da paz, a liberdade, a igualdade e a fraternidade. El, coma outras e outros noutros tempos, viviu en carne propia a inxustiza e a incomprensión. Sufriu cadea e loitou, dende dentro, por dignificala memoria e a lingua dos galegos e das galegas, e por facer do noso un espazo democrático e normalizado de convivenza e de progreso.

Á súa inesgotable laboura debémoslle moito do que Galicia é hoxe como país. Un país plural e aberto ó mundo. Un país onde a súa xente posúe clara conciencia de pertenza a unha identidade distinta, pero que maioritariamente renega do conflito identitario. Onde os seus cidadáns aman e protexen a súa lingua a partes iguais, e onde hai que continuar pulando pola súa dignificación e respeto.

Ó carón da famosa mesa de braseiro atopáronse moitos mozos e mozas concienciados, na procura da comunicación, do debate e do pensamento crítico proscrito na época, ós que escoitaba e ós que inculcaba, sen adoutrinamento de ningún tipo, a paixón pola cultura dun pobo esmagado pola aterradora escuridade da longa noite de pedra.

Para as XSG Ramón Piñeiro soubo captar e condensar intelixentemente a sensibilidade e valores dos galegos, e é por eso que facemos nósas as súas verbas: “somos galegos de nación, españois por historia e europeos de cultura”.

O 17 de Maio XSG recordará, de maneira convencida, a figura deste home inesquecible pero tamén o fará tódolos días, e anima á xuventude galega e ós demáis cidadáns a facelo mesmo para que xuntos construamos unha Galicia semellante á que Ramón Piñeiro tiña en mente. Só así honraremos sinceramente a memoria dun grande do noso país. Un grande do que XSG se sinte orgulloso, pois considerámonos humildes continuadores da súa tarefa pola dignificacións dos nosos rasgos diferenciais, pero integradores.

Xuventudes Socialistas de Galicia.

Información libre

Españoles, el NODO ha vuelto. Exageraciones a un lado, lo cierto es que la no-retransmisión de lo sucedido durante los prolegómenos del partido final de la Copa de SM el Rey ha derivado en un espectáculo lamentable siendo a su vez, un acto innecesario y una prueba fehaciente de que la preservación de la Democracia debe ser una lucha constante y diaria en la que todos nos debemos mantener alerta. También ha sido buena muestra de que la politización del deporte, y su correlato inverso, es un hecho constatable que en este país, adquiere cotas de relevancia superlativa.

Son bastantes los años de información, lo suficientemente veraz y objetiva, recorridos por una televisión pública con, eso sí, clamorosos y ridículos borrones en su haber como para que se haya llegado a este punto. Su tarea debe estar siempre dirigida a que la información sea de calidad: realmente de todos y para todos, aunque lo que se cuente resulte incómodo para instituciones sacralizadas, las cuales deberían también acostumbrarse a la implacabilidad del escrutinio ciudadano. Error humano o no, resulta histórica e imperdonable la polémica metedura de pata, pues muchos ciudadanos se han podido sentir manipulados, y acallados, solo por el hecho de que el partido sería visto en todo el mundo.

La bronca se venía venir desde el momento en que sendas plataformas de aficionados anunciaban su boicot a la Marcha Real y por ello, lo ocurrido refleja cierto interés por devaluar a la categoría de anecdótica la premeditada, pero legítima, muestra de manifestación popular. Lo peor que ha podido pasar es que no se haya retransmitido, pues ha tenido el efecto colateral inevitable de hablarse y analizarse todavía más.

Algunos han aprovechado para reivindicar aquella España unitaria, monolingüe y monocorde propia de la televisión en blanco y negro, cuando la realidad demuestra todo lo contrario. Otros reivindicamos que la televisión pública cumpla su cometido e informe siempre, y en todo lugar, de lo que ocurra aunque guste más o menos a los guardianes de las esencias patrias, a los alborotadores, o a quien tenga que evaluar la idoniedad de la candidatura de Madrid2016. Queremos información libre para ciudadanos libres.

Un OPNI que importa

En poucas semanas temos ante nos a responsabilidade de exercelo dereito ó sufraxio para elexilos que serán representantes da cidadanía no Parlamento europeo. Sempre se dí que estas eleccións non son transcendentes, e demostrouse como a participación foi sempre escasa. Os factores da desmobilización crónica, e da ínfima implicación dos cidadáns no proxecto de construcción europea débense a unha multiplicidade de factores, xa que a propia dinámica coa que botou a camiñar o proceso e a lonxanía coa que se percíbe o poder político de Bruxelas inflúen negativamente na participación. Posiblemente teña moito que ver que o vello soño estaba máis nas mentes dunhas elites intelectualizadas que entre as aspiracións inmediatas do maltratado e dividido, ata o daquela, pobo europeo.

Jacques Delors, sen faltarlle razón, definira á UE coma un OPNI (Obxecto Político Non Identificado) e é que naquel intre, non sabiamos moi ben ante que clase de experimento histórico nos atopabamos, nin hacia onde nos dirixían con decisións tan controvertidas, tan cuestionables dende o punto de vista democrático. Non había parangón nin noutras latitudes nin no tempo.

Hoxe en día temos presente que, aínda que é moi perfectible todo o seu funcionamento, o resultado serviu para catalizar a maioría das baixas paixóns das que os europeos fixeramos gala nos séculos anteriores, e valeu para ir conformando unha identidade superposta, que non contraposta, ás identidades nacionais. Como espazo de paz, liberdade, progreso e desenvolvemento socio-económico tampouco ten aínda comparación. Deberiamos ser conscentes do que temos e implicarnos, posto que o que os europeos estamos a facer vése fóra con envexa e interese, a partes iguais.

E non quixera caer na tentación, moi europea, de pretender selo ombligo do mundo, pero os feitos así o demostran: a rexionalización noutras áreas é imparable, e as oportunidades que abre para outras zonas do mundo ser capaces de configurar algo semellante son abraiantes. Deberiamos intentar abstraernos dos debates locais, e comenzar a pensar globalmente. Solo así será posible preservar a Europa coma unha grande e permanentemente mellorable Democracia, punteira en convivencia multicultural, en desenvolvemento sostible, en crecemento baseado na economía do coñecemento, e en espello no que se miren os demáis lugares da Terra.