viernes, 10 de abril de 2009

Obama y ETA


La era Obama pudiera coincidir con el final real de una ETA en declive operativo y funcional. Posiblemente sea esta una aseveración acientífica y voluntarista producto de una tarde de Viernes Santo pero ocurre que la organización criminal, combatida en todos los ámbitos desde el momento en el que se presenta el ciclo histórico desencadenante del absoluto, y global, rechazo a los grupos terroristas antisistema (11-S) ha ido agotando irremediablemente, por su cerrazón y obsolescencia de referentes, las ínfimas oportunidades de las que disponía para obtener rédito político alguno siendo además, la antítesis de lo que la nueva etapa prefigura. De producirse algún cambio en Euskadi en el futuro, no sería ya nunca como resultado de la presión y destrucción emancipatoria de la banda, si no de la aceptación y del acuerdo dentro, y en torno, a la pluralidad de una sociedad civil madura que aborrece, muy mayoritariamente, sus actuaciones y mediatas aspiraciones.

Las recientes manifestaciones públicas del Presidente de los EEUU en Turquía: “EEUU no es una nación cristiana, judía o musulmana y nunca ha estado, ni estará, en guerra contra el Islam” instauran un evidente giro doctrinal, que impregnará la siguiente década. Apuestan por el desestimiento de abordar mediante el enfrentamiento y la violencia institucionalizada la existencia de conflictos en los que el nivel de fanatismo ideológico, religioso o de identidad desborda lo común. Otra forma de entender estas problemáticas parece abrirse camino desde el respeto a las disidencias minoritarias no-violentas, de cuya inclusión depende, en buena medida, el éxito democrático.

Han sido pues, palabras de distensión acompañadas de gestos y compromisos (hacia Irán, Moscú, Caracas, La Habana o el Islam), que deberían tenerse muy en cuenta respeto de la cuestión vasca (dentro de su particularidad), instrumentalizada durante las últimas cuatro décadas por un movimiento social sobreideologizado y pseudoreligioso, telederigido por la vanguardia, que presenta la alternativa para su pueblo sobre la base de una obsesiva preservación de la autenticidad y pureza tradicional-racial, sostenida en un pasado mitológico orientado hacia la liberación nacional-popular. El presente y el futuro son incompatibles con esta retórica, estos fines (asentados en estos pilares exclusivistas) y estos valores.

4 comentarios:

Efraím Díaz dijo...

Me gusta y comparto contigo la esperanza de que haya un cambio en las relaciones internacionales entre los paises.

De todas formas, creo que nos han vendido que ciertas intervenciones armadas son contra el terrorismo, cosa que no comparto en absoluto, pienso que es una excusa.

Os invito a que le hecheis un vistazo al siguiente video: 911 Mysteries, y podeis encontrarlo en el siguiente link:

http://video.google.com/videoplay?docid=-5296803036286377485

Enhorabuena por el blog y un saludo.

Millán Fernández dijo...

Estou dacordo Efra. Afganistán é unha peza máis da escuridade coa que EEUU levou a cabo as guerras de agresión imperialista, á que nos ten acostumados dende a fin da IIGuerra Mundial

Son inxustificables tanto Irak coma Afganistán.

O 11-S foi o pretexto para derrocar os dous réximes e facer os negocios, pero unha vez consumado esto, Irak e Afganistán non son exactamente iguais e hai que facer un esforzo por entender que un país coma España ten unhas obrigas internacionais, precisamente por pertencer a organizacións supranacionais (OTAN, ONU...), e alí onde os aliados a reclaman, debe acudir se a intervención é xustificada. O Goberno anterior decidiu intervir dende a primeira liña nestes conflictos, e agora as cousas débense xestionar como se poida... É unha herdanza dos gobernos anteriores (tanto de EEUU, coma de RU, coma de España, etc...)

Unha vez que España se involucrou nestes conflictos inxustos, só foi capaz de lexitimar a saída de Irak, porque iba contra da legalidade internacional. O caso de Afganistan, coma o do Líbano, ou os Balcanes, é distinto, pois está respaldada, agora mesmo, polas Nacións Unidas.

Dito esto, nunca deberamos participar desto, na miña opinión.

Eu tamén che recomendo que vexas Zeitgeist. E un documental dese tipo, moi ilustrativo tamén, e co que se pode estar ou non dacordo.

Hai que ter en conta que poden decir verdades, pero non todo o que se reflexa neste tipo de traballos "conspiranoicos" é crible 100%. Posiblemente a verdade esté nun punto medio.

Gracias por pasarte outra vez por aquí, Efra.

Millán Fernández dijo...

E estou dacordo contigo(creo que deixas entrever iso)no referente a que baixo o paraguas da "loita contra o terrorismo", se cometeron actos igualmente "terroristas".

Aínda que sexa, na actualidade, políticamente incorrecto son dos que está a favor de evitar, dentro do posible, empregar este termo porque el en sí mesmo(ninguén se pon dacordo siquera en definilo, e pervertiuse ata o punto de que perdeu o seu valor como palabra)forma parte do gran circo no que "os poderosos" nos involucraron.

Habería que facer unha táboa de vítimas das enfermidades evitables (mesmo en países occidentais, simplemente), a pobreza evitable, a alimentación precaria, o consumismo desaforado que leva a hábitos de consumo e vida insalubres, os meros accidentes que poideran evitarse con medios, etc....e comparalos coas cifras que "o terrorismo" provoca...seguro que nos levariamos unha boa sorpresa. Agora, comparemos o reflexo nos medios dunha e doutra forma de terrorismo. Quixera tamén comparar a cifra de falecidos en Irak (a mans do exército de EEUU) co "atentado" do 11-S...e un largo etc...

Espero pois que as cousas cambien a partir dagora, aínda que rectificar a dinámica endiañada sexa enormemente complexo. Máis aínda dende que as intervencións en Irak e Afganistán non fixeron máis ca avivalo odio a Occidente, como era de prever, e o odio de moitos occidentais ó mundo musulmán, nunha clara mostra de ignorancia e cunha grande carga de estereotipos...

Saúdos!!!

Efraím Díaz dijo...

Comparto contigo todo este ultimo apunte, eso si me apasionan los conspiranoicos :-)

Un saludo.