Bush e os zapatos

A política regálanos, en ocasións, imaxes que encerran forte simbolismo e que ficarán na Historia. O acontecido na recente visita de Bush a Bagdad é boa mostra. Un espontáneo periodista iraquí, fóra de sí e durante unha rolda de prensa, xogouse o físico arrebolándolle os seus zapatos ó todopoderoso, e en retirada, cowboy ó berro de “can” autoproclamándose vingador das vítimas ocasionadas polo interminable conflito naquel maltratado pobo. No imaxinario árabo-musulmán a escea, xunto coa agresión verbal, consegue xunguir en sí mesma o maior dos desprezos. A incuestionable pericia á hora de salvalo ataque evitou que nacera un novo heroe.

Resulta divertido comprobar como se producen bucles serendípicos e, así como hai unha curiosa relación entre o gutural e a política norteamericana (dende Garganta Profunda, ou o atragantamento do querido George coa afamada galleta Pritzel, ata a forza do son na oratoria de Obama), tamén existe un nexo de unión entre o calzado e o inesquecible mandato deste home.

Ademáis de facer unha política de pobre perfil e de que a súa catadura moral, en asuntos capitais, se mostrase a ras de chan os cidadáns non podemos obviar o momento no que Aznar deu o seu apoio político á vergoñenta Guerra de Iraq, con zapatos riba dunha mesa da Casa Branca incluídos. A obscenidade da instantánea bate coas visitas ó polvorín de Medio Oriente dun Rumsfeld equipado con botas de campaña, traxe e corbata nun lugar no que os nenos camiñan aterrorizados e descalzos. Un lugar onde os marines se fan fotos torturando a prisioneiros e cun pé riba das súas cabezas. Un lugar que non está moito máis alén da península con forma de bota.

E nesto chegou Zapatero, e mandou a parar. Escomezou o rebote internacional anti-Bush, a resistencia e deslexitimación efectista e efectiva dunha invasión ilegal. E as tropas españolas, cumpríndo a vontade popular, fóronse de onde nunca deberan estar.

O acto final da obra remata cun zapato volador. Semella a metáfora dun mandato decadente que comeza con dous pequenos políticos contentos, coma con zapatos novos, que se vai enturbiando con pólvora, lodo e terra, pero que remata relativamente ben. Digo relativamente porque a forza destructora dun zapato nada ten que ver coa dun tomahawk. Obama terá que pensar coa cabeza, e non cos pés.