.jpg)
Foi este un título imprescindible dentro da obra de referencia, Longa Noite de Pedra, do sempre actual e moi recomendable poeta, político e intelectual ourensán Celso Emilio Ferreiro quen, nun inconmensurable exercicio de defensa da dignidade social e os sinais de identidade dos galegos consegue conectar, sen alardes excesivos, o sentido da súa denuncia cun sentimento de fonda indignación, tristura e agravios, compartido por boa parte do pobo naquel intre. Fala da liberdade prostituída e un non deixa de atopar paralelismos co que sucede de xeito incomprensible no mesmo espazo, pero nun tempo distinto.
O que acontece agora en Galicia debido á irresponsabilidade dun goberno capaz de crear o peor dos climas posibles, onde o idioma galego ten mais que perder que gañar e nun tema onde había unha razoable paz social de feito, en nome dun concepto tan fermoso pode ser para poñerse a tremer e a chorar pero de seguro, non conseguirá asolagar o ánimo daqueles cidadáns fornecidos de boas razóns, comprometidos e dispostos a mobilizarse cando se trata de defender a promoción e coñecemento da identidade diferenciada e a minorizada lingua da que algúns renegan, tan propia e tan universal, ou os seus dereitos. Desto ía o bilingüismo harmónico? De propoñerse debuxar un escenario que non contenta nin ós sectores marxinais pero influíntes (os que pretenden a castelanización absoluta do ensino e da sociedade), nin ós sindicatos do ensino, partidos da oposición (con maior apoio popular que o PPdeG nas últimas eleccións), á xeneralidade da comunidade educativa, ás plataformas en defensa da lingua e na procura da normalización non acadada, e a tantos outros que non asumen o discurso da “imposición”?
O actual pode ser o mellor dos intres para atacar á cultura e ó idioma propios dentro da onda recentralizadora e homoxenizadora imperante porque, que saibamos, estes non dan de comer nin resolven as graves dificultades polas que atravesa o país. De paso, a oposición política preséntase perante a opinión pública coma un fato de sectarios e histéricos nunha liorta contra histéricos doutro extremo, menores en número, pero que fan tanto ruido. O goberno no medio: harmonizando. Porque este goberno é un goberno centrado, afastado dos radicalismos, moderado e austero. Será por eso que as Novas Xeracións do PPdeG se adican a subhastar no portal eBay (con obxectivos benéficos, esmola, eso si) escuros obxectos de desexo, case fetiche, coma a garavata ou o corta-puros de Rajoy, un colgante de Pilar Farjas, uns zapatos finos de Beatriz Mato ou unha cea inesquecible con Feijóo en Monte Pío. A mensaxe é nídia: o que mais pode, o que mais puxa, é o que gaña. Non nos estranemos se no futuro temos que puxar forte para gabear postos nas listas de espera do Servizo (servicio, service) Galego (gallego, galician) de Saúde (salud, health) ou para escolarizar ós cativos nos Colexios Públicos. Porque xa se sabe que a mocidade dos partidos é a vangarda ideolóxica... . É ou non é para poñerse a chorar? Pero non perdan o acougo porque, como dicía o poeta: “...pois o que chora vive, iremos indo; indo, chorando, andando, salvaxe voz que ha de trocarse en ira, en coitelo de berros i alboradas para rubir ao cumio dos aldraxes ...”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario