Resulta unha posibilidade certa que o Tribunal Constitucional dictamine na dirección de desactivar por enésima vez a secular e lexítima aspiración dunha maioría do pobo catalán por lograr o definitivo recoñecemento nacional dentro do estado español, pero tamén se fai verosímil sospeitar que coa apertura decidida, e non por elo menos polémica, do debate sobor da abolición das corridas de touros nese territorio agrome unha especie de vinganza instrumentalizada e dirixida dende certos sectores da clase política, pero tamén arroupada por centos de miles de cidadáns mobilizados e sensibilizados, encamiñada a enfrontarse cunha das maiores e mais recoñecidas sinais de identidade da españolidade ou, sofismas a un lado, da ibericidade.
Non é esta unha discusión sinxela: ten matices e múltiples aristas. Moitos intereses de por medio e fondas e sólidas argumentacións para soster unha postura ou a contraria. Nin empecinamento progre, nin sadismo absoluto e sin sentido. O que semella claro é que nas sociedades civilizadas do século XXI medra paulatinamente unha consciencia portadora duns parámetros éticos que non admiten o espectáculo de maltrato e humillación (os defensores din que non é tal: que o animal, ou a fiera, morre con honra e mostrando a súa bravura) á que se somete o touro de lidia aínda que sacrifiquemos unha manifestación cultural ancestral, que se perde na noite dos tempos, e que poetas e artistas da sona de Rafael Alberti, Lorca, Picasso, Hemingway ou Goya interpretaron e souberon intelectualizar de maneira maxistral, universalizando un xeito específico e xenuíno de entender o estreito fío que separa a vida da morte e o diálogo cos devanceiros mediante un ritual tan brutal como incorrecto. É decir: a medio ou longo prazo o estado de opinión xeral irá consolidando irremediablemente posicións a favor da desaparición destes actos, o que para os esencialistas da España única e eterna resulta unha noticia tan desalentadora como estresante. Sendo quen propicia seriamente a apertura dun debate abocado a vencer no conxunto e no resto de lugares con maior ou menor afición á tauromaquia, pero situándoo en termos de aparente e silente despolitización, conséguese vingar unha honra catalana potencialmente ameazada: si nos non podemos ser nación si vamos ser os primeiros en provocar que se defenda a erradicación do principal símbolo e mito hispano. Pero primeiro en Catalunya. Aínda que penso que a estratexia é atrevida e comprometida, tamén creo que o resultado buscado caería polo seu propio peso...
Caería porque xa se produce un encaixe imposible entre a salvaxidade obxectiva das festas con touros cos valores do mundo actual a este respecto e, por eso, o debate da súa prohibición ou non solventaríase, ó meu modo de ver, sin necesidade de acudir a el pola vía da confrontación: deixando que o tempo fixera o seu traballo e abandonando políticas de subvención a este negocio. Cada vez hai menos xente interesada nos touros, pero si botamos man da prohibición podemos obter un efecto inverso ó pretendido porque, posiblemente, a liberdade dos homes sexa considerada un valor superior. Son dos que confía en que a, por min tamén desexada, estocada final está nas mans do tempo antes que nas das leis.
1 comentario:
Acho essa corrida e as touradas uma das das coisas mais vergonhosas pepretadas pelos seres chamados humanos, é revoltante esse massacre!
Publicar un comentario