Seguramente sexa unha obscenidade non atender como correspondería hoxe ó acontecido en Haití pero para recordarnos que é moito mais terrible, e un mal aínda superior, a nosa propia traxedia espiritual e moral que a apocalipse caribeña xa contamos coas brilantes declaracións do Bispo de San Sebastián, José Ignacio Munilla (ninguén pide a súa excomunión?). Eso é o que se chama un estreo triunfal. Canto se está esforzando ultimamente esta secta en espantar ós seus potenciais seguidores e en indignar ós que non o son!
Mentras o inferno se manifesta con furia e saña naquela illa lonxana, pero próxima no afectivo, en Galicia seguimos disputando a batalla da lingua porque alguén decidiu que era o camiño correcto, ademáis de entretido. Este é un paradoxo mais da globalización: hai lugares do planeta onde comer algo convértese nunha odisea constante e, por riba, de cando en vez padecen o azoute incontrolable e extremo das forzas da natureza. Aquí, o mais grave dos problemas que sufriamos (ata que se restaurou o Unipartito, este libertario) era un sometemento, sen parangón, á “imposición” da lingua propia. Demasiado abusivo un 50% de clases en galego. E un 50% de castelán non o era?. Saben que a lingua non é só un simple instrumento de comunicación...
Di o emérito da Birbeck College de Londres, Bernard Crick, no su libriño Doce teses sobre a Política que esta actividade é por natureza polémica e conciliadora ó mesmo tempo. Tamén que ningún goberno é tan malo como para non producir unha mínima integración da comunidade política nin tan bo como para non lesionar os intereses de ningunha persoa ou grupo. Fala tamén de que, fora dos desexables e elementais acordos sobre o fundamental, faise imprescindible deixar espazos para a discrepanza e a disidencia lexítimas, pois senón caeriamos na antipolítica que abre as portas ó totalitarismo.
Pois ben, o goberno de Feijóo (quizáis polo seu atrevemento xeracional, aínda que repleto de complexos seculares) chega ó punto de ser tan mal goberno que non é capaz de integrar o mais mínimo, co proxecto presentado do novo Decreto, nunha materia que ata o dagora estaba reservada como parte importante deses acordos sobre o fundamental. Unha das razóns que dan sentido á autonomía. Pero ademáis ten a estrana virtude de lesionar os intereses de todos. Ata os dos fomentadores do odio. Aqueles persoaxes de prensa e radio madrileños que, como dicía Suso de Toro en Outra idea de España: “son singularísimos, e mesmo estrafalarios e atribiliarios”. Feijóo é refén destes e elexiu seguir a estratexia da confrontación política, na procura da polarización, no canto doutra de moderación e converxencia. Agora busca unha aproximación ao PSdeG. Caerá este na trampa dun consenso que non sería tal? É tan só unha manobra mais por parte daquel que enlodou a campaña ata límites insospeitados e foi quen de defraudar xa a boa parte dos seus propios votantes. Tamén a compañeiros de partido.
No hay comentarios:
Publicar un comentario