jueves, 21 de enero de 2010

A lección de Feijóo


Dí Maquiavelo que a hipocrisía é para o Príncipe unha arma indispensable que chega a converterse nun deber. Algúns incorpórana ao seu estrano xeito de gobernar ao pe da letra, como si dunha lección se tratase, facendo desta unha provocación constante. Asúmena de xeito tal que nin eles mesmos se acordan do que dixeron cunha semana de antelación. Quizáis sexa o temor a mais mobilizacións, ou a mala conciencia, o causante de que mude de maneira tan flagrante o discurso dende a Consellería de Educación e a Presidencia da Xunta. Agora o desexable é buscar o “equilibrio” entre castelán e galego. Algo é algo.

Falaron as Universidades, os partidos da oposición, a RAG, os sindicatos do ensino, as ANPAS, xuíces e avogados, xente do mundo da cultura, plataformas en defensa da lingua e a maioría cuantitativa de colectivos sensibilizados co asunto dunha sociedade civil galega viva e activa. Qué esperaban? Que a centralidade da vida pública ficase calada ante o esperpento que representa un borrador de Decreto surrealista dende o punto de vista xurídico, sociolingüístico e práctico e que só contenta feblemente aos marxinais ao servizo da estratexia da confrontación?

Se algúns teóricos modernos do liberalismo democrático aparecesen estes días por Galicia abraiaríanse coa falla de respecto, intolerancia e estreitez de miras que amosou un Feijóo confuso e incapaz de comprender na súa extensión o concepto real de cosmopolitismo, mais preocupado por contentar ós seus en Madrid que por gobernar dende aquí e para os daquí. É o primeiro en toda a historia da autonomía que pensa mais nos intereses del a medio prazo que nos do país, dende a arrogancia do “falso progresista”, como diría Ramón Piñeiro. Nunha democracia plurinacional consolidada como a nosa non se deberan confundir a perspectiva de cidadanía como status coa de cidadanía como identidade. É dicir: tódolos cidadáns dun estado compartido teñen os mesmos dereitos, pero naqueles lugares con peculiaridades obxectivas hai que garantir eses mesmos dereitos atendendo ás especificidades dende un plano de igualdade e equidade ben reflexionada e ponderada. Cando un Presidente non asume como propia e natural a pluralidade da sociedade á que serve está abocado ao mais estrepitoso dos fracasos e dando mostras inequívocas dunha inexperiencia que debera asustar. En primeiro termo ó partido que lle confía a responsabilidade de mantelo no poder...

Todo o balbordo que estamos vivindo resulta desesperante, ridículo e innecesario pero é resultado da actitude mesquinda e inconsistente á que nos ten acostumados. Faise mais patente que nunca que a traizoada Galicia Bilingüe, e os seus satélites, foron os tontos útiles para acadar o obxectivo principal, pois resulta que “habería que transitar polo camiño do equilibrio”. Ir a onde estabamos e a onde as normas e o sentido común nos levaran, nos marcaran? Non podo crelo! Non se pode gobernar contra dunha maioría social que non renuncia nin renunciará a seguir protexendo e ensinando, despois de séculos, a lingua de Rosalía. Non é posible intentar enganar a tanta xente, nin tampouco apropiarse do concepto de liberdade para arrebolalo segundo conveña. Qué mellor aposta pola liberdade dos futuros cidadáns que ensinar ámbalas dúas, en pé de igualdade e a maiores das máximas linguas estranxeiras posibles, para que logo decidan dende o coñecemento pleno?

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Fetén. Noraboa unha vez máis.

Trasno dijo...

Moi bo traballo. Parabéns.