Novo Irán

A de Irán pode ter aspecto de desembocar nunha revolución frustrada que recordaremos coma unha serie de revoltas transmitidas en tempo real. Cada día que pasa perde consistencia e a “marea verde” vaise diluíndo en paralelo á esperanza dunha feble apertura. Posiblemente sexa debido á traición, e cobardía, do líder reformista Musaví xunto coa eficacia da brutal represión (símbolizada na aniquilación da mártire Neda) e do apagón informativo. Pero ante o mundo evidenciouse que o réxime islámico é implacable, mentireiro e asasino coma poucos e polo tanto, xa nada será igual en adiante.

O derramamento de sangue nunca resulta gratuito para as aferradas estructuras de poder dos sistemas autoritarios e tamén este parece abocado a experimentar un pulo reformador dunha ou doutra maneira, antes ou despois. Agora mesmo, a República Islámica presenta síntomas claros de esgotamento porque ten aínda menos do primeiro elemento, e inxentes excedentes do segundo. O xa de por sí forzado equilibrio parece decantarse, polo pronto, do lado máis reaccionario, conservador e teocrático, en detrimento das valentes arelas modernizadoras e democratizadoras. Pero a experiencia amosanos que, paradoxicamente, esta é unha actitude cortoplacista e de debilidade. Os últimos coletazos.

A loita na cúspide do poder, coas trunfantes teses dos aiatolás máis fanáticos á cabeza, está a piques de resolverse na liña de usurpar completamente a vontade do poder popular. A crise é patente, e o descontento seguirá en aumento afectando viralmente en máis sectores porque a chama prendeu sobre todo, e coma sempre, entre o mellor axente de cambio social: os xóvenes.

A posibilidade do acceso a internet e ás tecnoloxías entre as novas xeracións, por restrinxido que sexa, é un dos maiores e máis graves inimigos das ditaduras. Esto puidémolo ver coa intelixente utilización das redes socias, do canal YouTube e dos teléfonos móbiles. A difusión global e inminente do que acontecía, e a comunicación entre os opositores, foi posible grazas a estas ferramentas que demostran, unha vez máis, ter un magnífico poder de mobilización e supoñen unha ameaza para a intransixencia.