4 anos de blog

Este blog cumpre 4 anos dende que empezou a publicar artigos asiduamente, nestes días. Moitas cousas teñen acontecido dende aquela. No nivel persoal a piques de rematar os estudos na Facultade de Ciencias Políticas da USC. Á marxe disto, tamén, involucrado e axudando no posible á creación (xunto con moita mais xente) dun novo referente político e social para o galeguismo e o nacionalismo deste país de cara ao século XXI, en chave dunha forza ampla e plural da esquerda transformadora e nacional galega. Na altura dun tempo histórico complexo e difícil.

Propoño que sigades o proceso con atención e que participedes alá onde poidades, facéndovos partícipes. Toda axuda será pouca. Deixo algún enlace, para que vaiades vendo como avanza o conto:

A asamblea do Novo Proxecto Común dará lugar a unha forza política nacionalista e de esquerdas o 14 de Xullo.

Beiras, convencido de que Compromiso e NPC poden confluír.

Compromiso por Galicia.

Προώθηση ΣΥΡΙΖΑ!!!

Mañá celébranse unha transcendentais eleccións en Grecia para o seu futuro e probablmente tamén para o do Euro, a Unión Monetaria e a propia Unión Europea. O pobo grego ten a oportunidade de denunciar o Memorándum da Troika e combater as agresivas políticas de Austeridade que o están levando á miseria e á era da post-democracia e o neo-escravismo. Sorte a Syriza. No Pasarán!

Programa electoral (o mais relevante, en castelán) :

1. Realizar una auditoría sobre la deuda pública. Renegociar su devolución y suspender
los pagos hasta que se haya recuperado la economía y vuelva el crecimiento y el empleo.
2. Exigir a la UE un cambio en el papel del BCE para que financie directamente a los
Estados y a los programas de inversión pública.
3. Subir el impuesto de la renta al 75% para todos los ingresos por encima del medio
millón de euros anuales.
4. Cambiar la ley electoral para que la representación parlamentaria sea
verdaderamente proporcional.
5. Subir el impuesto de sociedades para las grandes empresas al menos hasta la media
europea.
6. Adoptar un impuesto a las transacciones financieras y también un impuesto especial
para los productos de lujo.
7. Prohibir los derivados financieros especulativos, como los swaps y los CDS.
8. Abolir los privilegios fiscales de los que disfruta la iglesia y los armadores de barcos.
9. Combatir el secreto bancario y la evasión de capitales al extranjero.
10. Rebajar drásticamente el gasto militar.
11. Subir el salario mínimo hasta su nivel previo a las recortes (751 euros brutos
mensuales).
12. Utilizar los edificios del Gobierno, la banca y la iglesia para alojar a las personas sin hogar.
13. Poner en marcha comedores en los colegios públicos para ofrecer desayuno y
almuerzo gratuito a los niños.
14. Ofrecer sanidad pública gratuita para las personas desempleadas, sin hogar o sin
ingresos suficientes.
15. Ayudas de hasta el 30% de sus ingresos para las familias que no pueden afrontar sus
hipotecas.
16. Subir las prestaciones de desempleo para los parados. Aumentar la protección social
para las familias monoparentales, los ancianos, los discapacitados y los hogares sin
ingresos.
17. Rebajas fiscales para los productos de primera necesidad.
18. Nacionalización de los bancos.
19. Nacionalizar las antiguas empresas públicas de sectores estratégicos para el
crecimiento del país (ferrocarriles, aeropuertos, correos, agua…).
20. Apostar por las energías renovables y por la protección del medio ambiente.
21. Igualdad salarial para hombres y mujeres.
22. Limitar el encadenamiento de contratos temporales y apostar por los contratos indefinidos.
23. Ampliar la protección laboral y salarial de los trabajadores a tiempo parcial.
24. Recuperar los convenios colectivos.
25. Aumentar las inspecciones de trabajo y los requisitos laborales para empresas que
accedan a concursos públicos.
26. Reformar la constitución para garantizar la separación iglesia-Estado y la
protección del derecho a la educación, la salud y la protección del medio ambiente.
27. Someter a referéndum vinculante los tratados europeos y otros acuerdos de
importancia.
28. Abolición de todos los privilegios de los parlamentarios. Eliminar la especial
protección legal de los ministros y permitir a los tribunales ordinarios procesar a los
miembros del gobierno.
29. Desmilitarizar la guardia costera y disolver las fuerzas especiales antidisturbios.
Prohibir la presencia de policías encubiertos o con armas de fuego en las
manifestaciones y mítines. Cambiar los planes de estudio de los policías para poner énfasis en los temas sociales, como la inmigración, las drogas o la exclusión social.
30. Garantizar los derechos humanos en los centros de detención de inmigrantes.
31. Facilitar a los inmigrantes la reagrupación familiar. Permitir que los inmigrantes,
incluso los indocumentados, tengan acceso pleno a la sanidad y la educación.
32. Despenalizar el consumo de drogas, combatiendo solo el tráfico. Aumentar los
fondos para los centros de desintoxicación.
33. Regular el derecho a la objeción de conciencia en el servicio militar.
34. Aumentar los fondos para la sanidad pública hasta los niveles del resto de la UE (la
media europea es del 6% del PIB y Grecia gasta el 3%).
35. Eliminar el copago en los servicios sanitarios.
36. Nacionalizar los hospitales privatizados. Eliminar toda participación privada en el
sistema público de salud.
37. Retirada de las tropas griegas de Afganistán y los balcanes: ningún soldado fuera de
las fronteras de Grecia.
38. Romper los acuerdos de cooperación militar con Israel. Apoyar la creación de un
estado Palestino dentro de las fronteras de 1967.
39. Negociar un acuerdo estable con Turquía.
40. Cerrar todas las bases extranjeras en Grecia y salir de la OTAN.

Súbditos, pao e cenoria

“A guerra é a paz, a liberdade é a escravitude, a ignorancia é a forza”

A primeira vítima dunha guerra é sempre a verdade, di o vello adagio. Sen pretendelo, atopámonos librando unha no bando liliputiense, parapetados trala trincheira asediada tódolos Venres a golpe de Real Decreto ou a base de inxeccións masivas de liquidez do erario público ao gran buraco negro-bancario que multiplica, polo momento e ¡ata por oito!, a partida dos orzamentos do goberno central reservada á Sanidade. Con ese diñeiro cubriríase un incremento do 20% en pensións, podería sufragarse o 85% das prestacións por desemprego e mesmo multiplicar por cinco o investimento en seguridade cidadá. Podería aumentar máis dun 100% o de infraestruturas, ou cubrir catro anos de I+D+i. Delirante. Se non é a loita final, non pode andar lonxe: é o Capitalismo e toda a súa maquinaria pesada contra os pobos e os febles instrumentos de resistencia concibidos para contrapesar, garantir o contracto social e salvagardar a cohesión, a risco de facela saltar polo ar. Intervidos de facto mais deslizándonos pola pendente que (salvo xiro copernicano) levará a formar parte do espazo vital dos acredores xermanos sempre e cando a maré do colapso non sobarde e alcance o corazón do imperio en Berlín, ou o mesmísimo Washington.

Aínda así, o Partido Popular encetou hai semanas unha campaña de márketing de inspiración orwelliana e de dobre-pensar: “La Verdad sobre la Educación” e “La Verdad sobre la Sanidad”. Resta mudar o nome dun ministerio calquera polo “Ministerio de La Verdad” e, honrando a novela 1984, reducir austeramente a catro os membros do gabinete. Pensándoo ben, con tres sería suficiente: un para o BCE, outro para o FMI e outro para a Comisión Europea. O Goberno da Troika internacional, tan democrática ela, e presidido polo afable Luis de Guindos. Por que non? Dá o perfil e non se engurra. Mentira tras mentira e, por descontado, todos exactamente igual de responsables da desfeita: repiten coma un mantra que vivíase moi por riba das posibilidades, nunha sorte de festa perpetua, e hai que arrexuntar o ombreiro e apertar o cinto por España. Todo pola patria, pero cada vez menos para quen a pisa. Menos mal que non convidan a ollar cegamente Cara o Sol e coa camisa nova, mais os cantos a un “goberno de concentración nacional” séntense preto. Sería a guinda, e síntoma dunha descomposición vernizada de xenerosidade e responsabilidade. ¿Que pensará disto unha xubilada que percibe 400 euros ao mes e deberá requetepagar a medicación afrontando, á vez, unha suba do IVE? Ou os pais dos 2,2 millóns de nenos que viven, segundo datos recentes Unicef España, no limiar da pobreza dende 2008... Por suposto, o actual estado social é insostible e cómpre reducilo á expresión mais mínima, caritativa e asistencial. Xa vivían demasiado ben.

Tempos de excepcionalidade democrática, acompañada de confusión inducida e engano aleivoso. Tempos de auxe silandeiro da restrición de dereitos e liberdades, e tamén da represión en vilas e cidades a golpe de bando ou ordenanza municipal. Ou a golpes, directamente. Algúns miñaxoias non contabamos vivir un proceso de re-fascistización, e non consola saber que non sexa só no estado español. O día menos pensado en cada oficina atoparase un “Los recortes os harán libres”.

Os significantes, baleiros de contido, perden significado e verbas como igualdade e democracia son prostituídas polos resortes do poder real. A tradicional coalición entre oligarquías potentadas, banca, salva-patrias e salva-ánimas, mailos representantes políticos habilmente escollidos entre elites partidarias afectas que se auto-protexen a si mesmas e defenden, por riba de todo, os intereses corporativos e os dos seus familiares directos (colocándoos en postos clave e ben pagados, coma nas infaustas performances Bankilandia, Gürtelandia e cen mil outras) xunto aos de quen os sostén: a cúspide da pirámide que se enriquece máis e máis. Ese 1% da poboación da que tanto falan. É a dexeneración e perversión dun modelo e é inevitable que se cuestione integramente o sistema. Outros tantos caeron: dende o Reich dos mil anos ata o socialismo real soviético. Nada volverá ser igual a partir de agora.

Contan coa paciencia inestimable dunha cidadanía exhausta, atemorizada e anestesiada, centrada en dar cumprida resposta aos problemas cotiáns. Algúns, bastantes cando son milleiros e milleiros, loitando contra os desafiuzamentos dos seus fogares ou a estafa das preferentes. Tamén cuns media que acostuman ser voz do seu amo e modulan o como, o que, o canto e o cando debemos informarnos ou sobre-informarnos (boa maneira de des-informar). Dosificadas mensaxes contraditorias. Matraca perversa.

Se saes á rúa polo que cres inxusto denunciando a mala broma e propondo alternativas posibles serás un violento e hiper-ideoloxizado radical anti-sistema perrofláutico. Se desmantelas con frialdade e ortodoxia ultra-liberal o sistema, non. Sendo un directivo de banca con 15 millóns de indemnización no peto logo de afundir unha entidade e a todo un país serás pouco menos que un exemplo a seguir.

Mentres evaden impostos, son amnistiados, desvían masas inxentes de capital ao estranxeiro ou eluden investigacións xudiciais con fundamento polas súas supostas fraudes (caso Botín) obrigan e obrigarán a aplicar medidas draconianas e receitas fracasadas, deixando sen servizos básicos ás presentes e vindeiras xeracións para instaurar unha novísima orde social asentada nos piares dun neo-escravismo edulcorado. Verticalismo agresivo, de face horizontalista. Unha revolución en toda regra.

Adóitase recordar, como paradoxo, que na Gran Depresión dos anos 30 foran os mais ricos que o perdían todo os que se quitaban a vida, desesperados, polo fracaso. Agora vemos como en Grecia suicídanse persoas de clase media depauperada ou baixa case cada semana, mentres aos de arriba lles vai mellor. O acordo tácito ao que se chegara na Guerra Fría entre o movemento obreiro e o Capital comeza a entrar nun desequilibrio flagrante, e o shock económico axita as bases da confianza nun “sistema democrático” que comeza a non satisfacer como antes o facía, poñéndoo a proba dende Hungría ata Grecia, ou Francia, e co risco que iso leva aparellado como nos mostra a Historia.

Por riba, algúns lúcranse coa privatización e a liquidación das migallas. O brazo armado dos anteriores, como Esperanza Aguirre, Wert, Ana Mato ou Margallo aplican a folla de ruta mentres desvían a atención sacudindo as baixas paixóns de pulsión patriótica. Sexa tirando do recorrente Xibraltar, sexan os “ultraxantes” asubíos a unha melodía. Ata nos contan que os asubíos futboleiros fan engordar á “nena de Rajoy”, a nosa querida e caprichosa prima. Cando ela medra, nós encollemos un chisco mais...O goberno dá a impresión de estar xa superado polos feitos, e é moi probable que non aguante a lexislatura, entrando nun período indefinido de inestabilidade política.

Á institución monárquica habería que darlle de comer á parte, e a calidade do debate e a deliberación pública descenderon a mínimos históricos, sumíndonos na belenestebanización berlusconiana. Pero todo ten un límite, e a pugna entre indignos e indignados (Eduardo Galeano dividiu á Humanidade nestes dous grupos) non fixo mais que botar a andar. Mallan na mocidade e esta, contumaz, no canto de ficar aterrada e resignada comeza a rebelarse tímida e caoticamente. Sen pretendelo, conseguen alumear a xeración mais concienciada e comprometida politicamente dende a Transición. Por suposto: están manipulados e non saben o que queren.

Despois da ruptura pactada co réxime anterior aquelas arelas mantiveron o tipo un tempo pero, acubillaban o nó gordiano da besta creada: as mesmas familias franquistas e os seus herdeiros dominan boa parte do IBEX-35, por poñer tan só un exemplo da democratización. Dende logo a Democracia, entre avances e moitas bondades que trouxo, en perspectiva, tamén dexenerou nunha partitocracia ás veces omnipotente que desconfía da sociedade civil en movemento e proxecta rixidez nunhas institucións cada vez mais cuestionadas, e que produciu un elefantástico e disparatado aparello de cargos políticos remunerados (400.000, máis que médicos, bombeiros, policías e mestres xuntos. O dobre que en Alemaña, coa metade de poboación e con dous niveles máis de descentralización administrativa). Calquera avance no empoderamento cidadá, ou na xustiza e o progreso social celebrábase.

Cando todo ía ben, ata Aznar pousaba os pés riba da mesa na White House, emulando ao cowboy de Texas. Nin Schröder e Chirac se atreveran a tanto! España comezaba a saír por fin do recuncho da Historia...Cenoria durante 35 anos. Nos nosos días democracia trocou por bancacracia, cleptocracia e nepotismo, pero a promesa do goberno do pobo e para o pobo e a preocupación polo ben común esvaécese. Pola situación xeral a nivel internacional, pero tamén por causas específicas. A crise económica non é tal. Non deixa de ser a escusa perfecta para converter os erros provocados pola ambición desmedida de moi poucos nun problema de todos. Non deixa de ser a transferencia de caudais das rendas do traballo ás bocas insaciables do gran Capital. Non deixa de ser unha escusa perfecta, empregando as infalibles e vellas armas do medo, o patriotismo decimonónico, a represión policial e o endurecemento do código penal. Xa só quedan os paos. Intentan converter outra-volta aos cidadáns en servos. En súbditos. Dixérao Jonathan Swift: “o home non é un animal racional, como moito con capacidade de razón”.

Publicado en Praza Pública