Cazador cazado

12th May Rise Up! #Globalchange

   

O nacionalismo continúa a andaina

“La Historia es nuestra, y la hacen los pueblos" Salvador Allende Gossens, 11 de Setembro de 1973.

Este epílogo pertence a un dos mellores discursos políticos de tódolos tempos e é coñecido por ser o último alento do presidente Allende en pleno asedio do “Palacio de la Moneda” a mans do exército golpista do xeneral Augusto Pinochet. Fora o primeiro marxista en acadar o poder pola vía democrática e en aplicar un ambicioso plan de reformas socializante e dignificador das clases mais desfavorecidas para modernizar as seculares estruturas inxustas dun grande país do cono Sur. O que veu despois: desaparicións, cárcere, torturas e unha terapia de shock que implantaría polas bravas o ultra-liberalismo económico baixo réxime militar e o sometemento da vontade popular aos designios dunha minoría potentada. Non o podían permitir. Non podía ser, entre outras cousas, que os fillos duns campesiños do altiplano ou dun pequeno comerciante dos arrabaldes de Santiago aspirasen soamente a recibir unha educación para optar, en igualdade de condicións, a unha vida mellor. Tampouco que Chile fose dona dos seus recursos e, polo tanto, do seu destino. Refírome a ela porque o seu eco resoa no mundo enteiro e exemplos hai a eito na contorna e noutras latitudes. É actual, rabiosamente actual. Mais aínda cando o sistema deféndese inoculando pánico paralizante de mañá por noite e cando as vellas pantasmas retornan teimando dobregarnos, escachando a baralla e o contrato social na súa concepción rousseuniana.

Estamos pois, perante unha auténtica Gran Regresión que compromete a democracia no seu nome na Europa enteira: representantes institucionais de tódalas cores e liñaxes empoleirados no mando e implicados en noxentas tramas corruptas, criminalización da diferenza e ¡ata da pobreza! (lembremos os 1500 euros de multa á mendicidade en Valladolid), imposición da sacrosanta austeridade para os de sempre (debera ser un valor en chave de contención e sustentabilidade, nunca un dogma empobrecedor que afoga ás clases medias e desatende ás baixas), gobernantes fartos de entrar e saír impunemente ao través da porta xiratoria do Gran Festival Neoliberal, ministros-banqueiros e novos protectorados baixo a batuta dun IV Reich sen Wehrmacht. É a era pos-política sustentada nuns partidos políticos apolíticos que alimentan o delirante circo ata converterse en bonecos esfarrapados que invitan ao desalento. Unha sorte de “democracia autoritaria” que comeza a ensaiarse no laboratorio da populista Hungría de Orbán e que ameaza con estenderse á Francia do húngaro Sarkozy, senón lle poñen remedio os cidadáns franceses, para logo cruzar os Pirineos ou os Apeninos. O experimento é vello: Orbán quere recuperar a “grandeza nacional” inventando inimigos externos e internos: “traballo, fogar, familia, nación, xuventude e orden” é o leitmotiv.

Fascio redivivo sen desfiles, frontes de xuventudes uniformadas ou éxtases colectivos, e unha prevaricación sen límite que perverte o senso do comunitario obviando a natureza social humana e ignorando a súa probada capacidade de rebeldía, auto-organización e desobediencia. Triste realidade, xestionada e alimentada por eficientes lacaios e representantes-empresa que consideran ao común do cidadán un menor de idade. Reducen a Política a trocar asfalto por votos contando coa complicidade das corporacións mediáticas ás que previamente compran cos teus cartos para venderche que a ponte construída cos teus cartos é unha xenerosa dádiva. Impoñen esforzos e “moderación salarial” á vez que enchen o peto de maneira exponencial e blindan a súa posición. Facilitan que se destrúa o ecosistema e o patrimonio material e inmaterial, e institucionalízano como “o normal”. “O que toca”, e no nome do progreso. Entre tanto balbordo a maioría opta por desconectar, desanimada. Este, e non outro, é o panorama xeral e parte da gauche caviar, outra volta, mira cara outro lado. Si, é unha vella historia: o que non é doado é albiscar ata canto vai durar a impostura.

Big Bang nacionalista. Confírmase o cambio de ciclo.

Houbo quen xa o bautizou así. O certo é que a saída do Encontro Irmandiño e da grande maioría de Máis Galiza, mais alá da súa constitución formal como partido fóra do BNG, supón a fin oficiosa de 30 anos de percorrido da fronte patriótica e abre un vieiro novidoso na longa historia do galeguismo político. A marca BNG segue existindo, aínda que xa non é o Bloque. Implosiona mais o nacionalismo e o galeguismo no seu conxunto teñen a oportunidade de facer da súa crise unha fortaleza neste novo tempo, como sempre soubo facer dende o século XIX, e o seu reto é expandirse partindo dunha base sólida e definida e da experiencia de ter xestionado institucións, con mais acertos ca erros, axudando a transformar a realidade. Teoricamente é viable. Politicamente é oportuno. Socialmente sería preciso. Agora haberá que ver como arrefriarán as estrelas, os planetas e os satélites e como artella unha alternativa con opcións de rivalizar e comprometer a hexemonía da dereita en Galiza, tanto nos concellos como no Parlamento e na Xunta.

Se é quen de construír unha nova cultura política de movemento, conectada coa cidadanía activa (sen tutelaxes) de xeito integrador e de iguais entre sensibilidades, radicalmente democrática e aberta a escoitar e aprender facendo o camiño, abriráselle unha xanela que non desaproveitará porque se ten sementado dabondo. Seguramente mais do que se adoita pensar. Fan falla, iso si, altas doses de xenerosidade e renovación de ideas. Actualización das formas e firmeza nos principios. Para combater o vendaval re-centralizador e desocializador precísase da re-activación de todo o capital cívico desta terra, ás veces farto das leas internas do BNG. Mais iso xa é pasado.

Ao polo que sae do BNG preséntaselle a oportunidade de converxer con outros espazos e seducir a sectores aos que non chegaba na última década. Coa forza da innovación nos novos xeitos de facer política e de relacionarse coa e entre a cidadanía e coa forza da ética como bandeira, pero tamén sabendo conxugalo na acción mediante compromisos realizables e concretos, pode atopar suficiente masa de cidadanía comprometida coa construción dunha alternativa viable ao nefasto (mais ben de corte nihilista-pasivo) goberno Feijóo dende a asunción do feito nacional galego. Se acerta re-ilusionarase a segmentos de poboación des-motivada e des-activada que deixara de acreditar na utilidade do proxecto que representa, como continuum histórico, o nacionalismo galego. Cando menos no plano político-electoral. É probable que haxa unha imposibilidade obxectiva de ser maioritario socialmente, mais tamén é certo que ten a potencialidade suficiente como para incorporar amplas capas sociais e provocar mudanzas de calado.

Atoparase seguro con atrancos que, necesariamente, han de resultar estimulantes e non será doado conxugar formas distantes de concibir un novo proxecto común vindo dunha tradición determinada. O peor inimigo está dentro de si. Pode aprender doutros modelos organizativos de éxito como Amaiur e Compromís pois estes tempos esixen unha concepción máis vencellada a unha madeixa de redes, entre correntes e individuos, que a unha concepción vertical con doses de sectarismo ou de simple populismo e alimentación das contradicións. Trátase de construír mais ca de proxectarse como a consciencia crítica dun pobo, que tamén. Non será de menor importancia colexiar os liderados e saber conxugar o potencial de cada un deles e, no inmediato, parece mais probable a cristalización arredor dunha coalición electoral aínda que os cidadáns, no plano electoral e coa mirada posta no medio prazo, adoitan premiar a seguranza que outorga unha única organización estable. Plural internamente e con ramificacións nos ámbitos non só estritamente políticos, pero unitaria, que non uniformizadora nin moito menos alienante. Dende os Mártires de Carral ata hoxe o pobo galego auto-organizado segue e seguirá facendo a súa andaina na consecución da súa misión histórica.

En Praza Pública

Achégase a Primavera

Praza da Bastilla, Paris. 18-03-2012.


Convocatoria Greve Geral 22 de Março, Portugal.


Despois do "Maio indignado" de 2011 achégase de novo a primavera e a situación en Europa non mellora. Pola contra, empeora. De Grecia a Portugal ou a España (tamén haberá Folga Xeral o 29 de Marzo), pasando por Italia, a situación comeza a dar síntomas de verdadeiro cansanzo no corazón da UE. Francia incluída. Parece que se reconduce a indignación a través das canles convencionais, pero non hai que descartar a reaparición do Movemento 15-M, aquí e noutras zonas de Europa e do mundo, na procura dunha converxencia das loitas. Iremos vendo.

NOTA: dende o punto de vista do marketing politico e da eficacia propagandistica dos videos é moi importante ver como nos dous casos (o francés é brillante) remiten a un sentimento fondo e a un recordo popular na alma dos dous pobos. No caso francés á recurrente Revolución Francesa e á Comuna de Paris, no caso do video portugués coa música de Jose Afonso, remitindo, dalgún xeito, ao 25 de Abril. O video da Front de Gauche francés é boísimo dende ese punto de vista: nun minuto dío todo.

Entrevista a Xoán Bascuas, líder de Máis Galiza.

Monarquía ou República? Documental TV3

O controvertido documental da televisión pública catalana TV3, que afonda no debate que se ven suscitando nos ultimos tempos na sociedade española sobre o papel do Rei Juan Carlos I e a vixencia da institución monárquica nos nosos días. Non dí nada que non se teña dito, mais é bo que empece a aflorar o debate de xeito cada vez mais aberto.

12-02-2012, día 0 da Galiza do futuro.

Para entender a transcendencia do feito deixo unha ligazón a un artigo de Anxo Lugilde, imprescindible, dende a perspectiva da figura histórica que representa Xose Manuel Beiras.

"El señorito de A Reboraina se escinde"

PSOE e BNG ante Mateo e Pigmalión

Praza Pública naceu coa vontade de osixenar informando e enriquecer valorizando voces e xeitos de contar que non se atopan noutros espazos. Potenciando a rede comunicativa e colaborativa nun tempo aberto neste eido pero onde a sensación de claustrofobia envólveo todo. Onde boa parte da sociedade-rede xa conversa, infórmase ou traballa incardinada nunha realidade que deixou de ser emerxente para cristalizar, removendo radicalmente estruturas sociais e de poder a distintos niveis. Sexa benvida a súa achega ás nosas vidas pois unha interpretación crítica, galega e en galego do incerto mundo ao que nos encamiñamos é mais que precisa cando vogamos sobre 2012, o ano de “tódolos perigos”, como di Ignacio Ramonet.

Nace na esfera dixital para ollar o mundo coas lentes dun país ao que lle afecta a formidable marea de mudanzas coma calquera outro. Na era pos-Fraga e, posiblemente, na era pos-BNG. Nace tamén na democracia post-ETA que supera a etapa de pos-transición, onde comeza a cuestionarse abertamente o papel dunha institución coma a Monarquía. E ata nunha pos-democracia tecnocrática resultante da instauración da pax germánica en plena II Gran Recesión, que o que mellor democratiza é o efecto Mateo; aquel polo cal os que mais teñen acumulan máis e máis e os que menos son desposuídos do pouco ao que tiñan acceso e fican desprazados do sistema, asentando unha relación inxusta de submisión e vasalaxe propia das vellas sociedades piramidais do Ancien Règime feudal, anterior a 1789.

Ao desbocado efecto Mateo engádeselle a irrupción do efecto Pigmalión. Este atenaza e confunde ás esquerdas que se limitaron a xestionar o realmente existente renunciando a combatela anti-utopía imperante no terreo dos valores, e redobrando a democracia do ladrillo e as súas consecuencias. Xogando a ser o que non saben ser. Neste caso o efecto Pigmalión na súa versión negativa, e pola cal o principio de actuación que rexe as decisións internas vai na liña do que, negativamente, a maioría social espera que fagan. Outros, directamente, xa non esperan ren.

Os partidos, sendo organizacións e ferramentas pechadas e de intereses, ante a necesidade de cambio, recúan. A desconfianza e a desafección aumentarán mais e ámbalas dúas, á espera do Congreso Nacional Galego do PSdeG, atópanse nunha encrucillada maior que antes do 20-N. Apostaron polo inmobilismo e por agardar impasibles a que a crise lles devolva o que a crise lles quitara, coa salvidade de que a dereita ten gañada a batalla dos marcos interpretativos. Tamén a de presentarse como forza dinámica e adaptable, atrevéndose con reformas que o social-liberalismo dos últimos tempos non soubo, non puido ou non quixo concretar (coma o recorte en subvencións públicas a partidos, organizacións empresariais e sindicatos, ou o recorte dos impúdicos salarios a banqueiros, nunha mistura de populismo e sentido da oportunidade política que compaxinan coas medidas de axuste duro e suba de impostos).

1. O BNG e a “paciencia revolucionaria”:

No BNG isto verbalizase xogándoo todo á carta máis alta da “paciencia revolucionaria”, coma se un escenario de deterioro económico tan fondo que provoque un estalido social (posible) vaia empurrar ás masas traballadoras nos brazos dos seus líderes para construír unha sociedade sen clases e unha Galiza liberada da noite á mañá ou, simplemente, levalos a Monte Pío (imposible). Advírtase que no hipotético caso, a revolta, coma sempre e en todo lugar, produce os seus propios liderados e as estruturas xa constituídas percíbense sistémicas e, polo tanto, un obstáculo máis.

O xenuíno instrumento de emancipación social e nacional do que se dotara o pobo galego alá por 1982 está chamado a reinventarse ou a esmorecer logo do acontecido nunha 13ª Asemblea que significaría o epicentro dun terremoto político e un fito histórico: a Gran Clarificación e o recoñecemento das diferentes sensibilidades ideolóxicas do galeguismo e o nacionalismo reflectidas na oferta electoral, nun exercicio de normalidade pluralista, a imaxe e semellanza doutras realidades nacionais do estado español.

Fálase abertamente da posibilidade de superar o modelo frontista que dera bos froitos nos 90´s baixo o liderado transversal e aglutinador do gran referente histórico que foi (e segue sendo) Xosé Manuel Beiras, pero que se atopou no albor do novo século coa insalvable contradición que supón gobernar no día a día para todos. Esas contradicións abrollaron en Amio dividindo ao BNG en dúas metades irreconciliables. Hai moitas e vareadas lecturas para o que está acontecendo mais é probable que o nacionalismo non estea enleado noutra batalla mais, concibida unicamente en parámetros de loita pola hexemonía no seo da organización maioritaria e referencial, senón que experimenta algo que, tarde ou cedo, e coincidindo cos seus 30 anos de existencia, afectará a outras organizacións: unha revolución horizontal con compoñente xeracional que, neste caso, procura un nacionalismo vigoroso, aberto e integrador e, por riba de todo, útil e realista. Cando un novo paradigma emerxe, outro tarda en caer, e esa transición chámaselle crise.

Hai unha xeración de galegos que aínda estando vinculados no emocional coa loita anti-franquista xa non o están polo feito biolóxico, nin tampouco coa construción dun bloque histórico de liberación nacional concibido en clave terceiromundista e afeito, no último decenio, a convivir non só nun equilibrio de suma cero resistente senón experimentando un proceso de descomposición interna. Se non lles deixan construír dentro as súas arelas, farano á marxe e trocarán a histórica (e hoxe sufrida) alianza entre “upegallos, pexegos e peixes” por unha nova relación. Son os que xa non conciben a política dos pasquíns e as multicopistas, a pegada de carteis ou as reunións clandestinas. Os que estudan Erasmus e se criaron vendo o Xabarín, viaxan en low cost ou establecen un dialogo permanente a través das redes sociais. Os que albiscan na distancia o exemplo do Che pero senten próxima a loita de Camila Vallejo en Chile e a doutros indignados aquí ou acolá. Os que xa non respectan a man de ferro de calquera nomenklatura nin apparatchik, nin tampouco padecen a Síndrome de Estocolmo política que para outros representa rachar cos que publicamente denuncias de manterte secuestrado. É a Galiza ceibe das ataduras de Maio do 68 pois viviron o seu Maio en 2011 e queren facer o seu propio camiño porque o camiño está feito para andar.

A maioría deles fai súas as verbas d´O Beiras (quen seguramente teña a chave mestra da resolución da encrucillada), consolidado no papel do druída moderno que fala para todos á marxe de sensibilidades: “lealdade ao pobo galego e ao cidadán do común por riba da lealdade a calquera aparato”. Mais o paradigma da Unión do Povo Galego non caerá doadamente, xa que foi a organización nuclear e fundamental do nacionalismo moderno. A mais comprometida, activista e perseverante. A produtora incansable de cadros e dunha cosmovisión revestida de formación ideolóxica, mais ben simple, pero de claro espírito rebelde e combatente. O seu rol, coma o doutras ramas do nacionalismo, está en mans dos seus militantes mais, sobre todo, nas duns cidadáns galegos que xa non agardan mais e que nas urnas veñen marcando un vieiro definido e claramente minguante.

Pode que a Gran Clarificación, de producirse, supoña unha nova fronteira do galeguismo e unha competición de efecto multiplicador que fomentaría a unidade dende a complementariedade, a colaboración táctica e estratéxica, pero dende a asunción definitiva dunhas diferenzas que fan perder o 90% dos folgos en cuitas internas como, por outra banda, vén de ensaiarse a nivel estudantil (universitario). A recuperación da credibilidade e o pulo social.

2. O PSOE, derrota do zapaterismo e trunfo da vella garda:

A situación do PSOE é diferente pero o que aconteza co futuro do BNG repercutirá inevitablemente aquí porque os vasos comunicantes (xa máis sociais ca electorais) entre ámbolos dous están contrastados e afectan ao progresismo e o galeguismo no seu conxunto. Aínda así, o socialismo hispano ten 133 anos de historia e, a priori, non corre risco de escisión porque, no fondo, non hai diverxencias ideolóxicas insalvables. Pero si houbo no último Congreso dúas concepcións enfrontadas: entre o socialismo chamado renovador, clásico e felipista, que trunfara e fora protagonista da construción da España saída do réxime franquista e unha concepción pos-moderna representada no que supuxo o zapaterismo, coas súas luces (ampliación de dereitos civís, políticas de contido social, aceptación da España Plural ou a pacificación de Euskadi) e as súas sombras (a última lexislatura e o fracaso no eido económico). Trunfaron os primeiros e, polo tanto, trunfou a volta ás esencias nominalmente mais obreiristas e unitarias, xacobinas. Iso pode levar por diante as expectativas de reforma federalizante mais tamén pode acompañar un intento de reconstrución e rearme ideolóxico na liña dunha maior pureza socialdemócrata, nunha conxuntura onde o papel da socialdemocracia europea do século XXI está sendo cuestionado: coa propia democracia e o papel de harmonizador social do estado en grave crise.

Se as tensións internas se van sublimando en aras da unidade (os chaconistas, ante a nula integración, anuncian oposición interna) puidera supoñer o rearme a medio prazo dun proxecto onde Rubalcaba tería pouca acollida coma futuro presidenciable, e onde as miradas puideran poñerse en figuras emerxentes coma o vasco Eduardo Madina, o navarro Juan Moscoso ou a propia Carme Chacón. Sen descontar o predilecto do propio Rubalcaba: Patxi López, ou alguén de perfil mais descoñecido/a, ao estilo Zapatero.

Tamén corre o risco de que as tensións internas se prorroguen sine die e non logre recuperar o apoio maioritario dos cidadáns por unha longa temporada. Isto abriría as portas a diferentes escenarios. Aínda así semella que perdeu a oportunidade de re-conectar no curto prazo coa base social natural representada no Movemento 15-M e que busca novos símbolos e referentes, esixe unha redistribución equitativa e real dos recursos e das cargas, unha separación efectiva entre a Igrexa Católica e o Estado e o empoderamento dunha cidadanía que desconfía das externalidades producidas por un bipartidismo hipertrofiado. O PSOE celebrou 13 Congresos ata a Guerra Civil, 13 dende aquela ata o de refundación de Suresness e o de Sevilla foi o 12º dende Suresness. Pode que supuxera un paso atrás para, no seguinte, retomar outravolta posicións cara unha nova hexemonía social. Sempre que a revolución neocon, ou a súa vertente neofascista, non bote raíces.

Praza Pública

Gasteiz

4 anos de blog

Este blog nacía da necesidade persoal de comunicar e analizar sobre a actualidade e a política dende posicións ideolóxicas ben marcadas que seguro tamén foron madurando e evolucionando co tempo. Nunca se negou. Dende que comecei ata hoxe tiven a oportunidade de publicar o que nacera neste espazo en diferentes medios de comunicación do país, cos cales me identifiquei e identifico, fundamentalmente no extinguido Xornal de Galicia e tamén na revista Tempos Novos (onde fixen poucas colaboracións). Agora pasarei a colaborar no medio dixital en galego que nacerá a comezos de Febreiro, e que promete dar que falar, Praza Pública. Pasaron moitas cousas dende aquela.

Morre Isaac, pero non a Memoria

Sabiamos que estaba maior e enfermo. Na homenaxe a Beiras leuse unha carta del dicindo que tamén quería estar, pero non podia...

Falar de Isaac Díaz Pardo é falar da Memoria do país: da República, do primeiro Estatuto de Autonomía, de Castelao, de Casal, dese fascismo que quere volver a asomar a cabeza mediante formas mais silenciosas e sutís, do exilio, da pintura, do pensamento e dun dos maiores intelectuais e artistas ao servizo da consciencia social e nacional galega.

Eu non podo apuntar moito que non se saiba. Hainos moito mais preparados e coñecedores pra facelo. Só decir que tiven a sorte de escoitalo en varias ocasións e tamén falar con el, e que segue habendo xente que sintoniza co que trataba de transmitir con esa voz frouxa pero firme. Unha vez na Galería Sargadelos de Lugo, xunto a Santiago Carrillo. Outra, en Compostela nun acto que organizaramos as XSG sobre a Memoria Histórica con el e Xosé Manuel Sarille.

Era pequeno e aparentaba fraxilidade, pero o que levaba ás costas non. Por mais que haxa quenes queiran esmagar todo o que representou el e a súa xeración, o seu legado é imborrable. Falaba de Castelao, de Del Riego ou de Ramón Piñeiro. Da campaña pola aprobación do Estatuto de Autonomía do 1936, que logo deixaron sen efecto os militares traidores.

Eses, os continuadores ideolóxicos dos que o empurraron a saír de Galicia cara a América logo de matarlle ao pai, coma tantos outros, están desexando que pase hoxe e mañá pra que non se afonde moito na súa figura nin na súa obra. Deixémolos estar e deixemos que aparenten, cinicamente, o que non son.

Vaise un 5 de Xaneiro porque moito do que creou tiña maxia. Quedan os seus cadros, as cerámicas, os ensaios e artigos... Publicouse hoxe que a familia lle preguntou recentemente se quería ser enterrado ou feito cinzas, e dixo: "facede o que vos dea a gana". Mais galego, imposible.

"Naturalmente que Galicia é unha nación. Unha nación escarallada por mais de 9 séculos de abandono total"

Á beira de Beiras

Tiven a sorte de estar na Homenaxe Popular a Xosé Manuel Beiras polo cumprimento dos 40 anos da publicación de "O atraso económico de Galicia", que coincide coa súa idade de 75 anos, no Auditorio de Galicia. Foi un acto revitalizante.

Que dicir d´O Beiras que non se teña dito xa a estas alturas? Pouco podo engadir.

Estando na homenaxe, escoitando música, poesía e escoitándoo a el un reflexiona sobre o paradoxal que resulta que namentras as elites das organizacións maioritarias da esquerda galega estaban nos seus respectivos Consellos Nacionais navallándose de tódolos xeitos posibles neste momento tan duro para elas, un só home, conciencia viva e xenuina dun pobo, que entronca co galeguismo histórico de preguerra e que liderou ao BNG ata levalo ás máximas cotas de poder e influenza neste país, reúne a mais persoas arredor de si e do que representa a súa xeración de combatentes antifranquistas (e tamén combatentes antifascistas, anti-oligárquicos e anti-opresión en plena "Democracia") que os partidos mesmos. E reflexiona tamén sobre o importante que é transmitir principios e valores na Política, nesta época de zozobra e confusión xeralizada. Ten isto mais de simbólico ca outra cousa, pero aqueles que son ou pretenden ser "políticos profesionais" deben tomar nota.

Beiras é irrepetible. Mentras el exista existirá a conciencia crítica, a lucidez no análise e a Memoria viva deste pobo. Mais alá de matices ideolóxicos ninguén pode negar a grandeza intelectual e moral de Xosé Manuel, o que fora príncipe e esperanza do galeguismo. Hoxe case un druida moderno que interpreta como moi poucos a realidade que nos tocou vivir. Ábrenos os ollos.

Podería escribir mais e mellor sobre algo disto, pero chega con ver e escoitar o vídeo que adxunto. A proba de que non tódolos políticos son iguais.

"Vivimos a fin dun ciclo histórico e é a hora dos cidadáns, máis alá da obediencia ás organizacións, aínda que sexan as nósas"

Deixo unha descripción de Eduardo Galeano sobre el:

‎"A primera vista parece un león. Y es. Pero tiene la delicadeza del ciervo, la paciencia del gato, la lealtad del perro, la solidaridad de las aves, que se ayudan en el vuelo, el sentido del honor del toro de lidia, que se crece en el castigo, y la inteligencia de los raros hombres que dan prestigio a la condición humana. Gallego tenía que ser."

Este comentario foi publicado no blog A Revolta entre a Mocidade, das Mocidade Irmandiña http://revoltairmandinha.blogspot.com.es/2011/12/millan-fernandez.html

Normativa de Permanencia: movemento estudantil reactivado

É unha sensación compartida a de que o movemento estudiantil estaba fragmentado e practicamente desactivado no conxunto do Estado dende fai moito tempo, tamén en Galiza. A última etapa dunha certa efervescencia remóntase aos anos 90 e, despois, á etapa da loita contra a LOU e, en menor medida, na contestación ao Plan Bolonia. Dende aquela non houbera actividade significativa e en Galiza producíronse cambios, escisións e liortas entre organizacións nun contexto de atonía reivindicativa, fundamentalmente dentro do espazo ideolóxico nacionalista e de esquerdas, que é o maioritario entre os sindicatos de estudantes universitarios.

Coa chegada do novo equipo reitoral á Universidade de Santiago de Compostela e o intento de aprobar, pola vía rápida e sen diálogo previo, unha Normativa de Permanencia moi pouco flexible (en comparación con outras xa aprobadas) adaptada ao Plan Bolonia, que abundaría na precarización e tería graves efectos para os intereses dos estudantes e as súas familias (suba de taxas encuberta) xurdiu unha oportunidade para reactivar o movemento estudantil. Ao contexto de recorte orzamentario en políticas educativas hai que sumarlle a paulatina concienciación de cada vez mais amplos sectores xuvenís pola súa situación xeracional. É algo que non acontece só na universidade galega nin, tampouco, noutras españolas. Reino Unido, Colombia ou Chile (especialmente) están vivindo tamén procesos similares (todos eles moito máis masivos), e todos cun denominador común: a defensa do sistema universitario público nun contexto de crise das economías occidentais como non se recorda.

Na USC produciuse un feito que ten poucos precedentes na historia mais recente: o acordo unitario das organizacións maioritarias para combater a aprobación do proxecto. Liga Estudantil Galega, Comités, Movemento Estudantil Universitario, Sindicato de Estudantes e IESGA compartiron a necesidade de paralizar o procedemento previsto e forzar ao reitorado a negociar unha Normativa de Permanencia que satisfaga a tódalas partes. Houbo reivindicacións e diferentes actividades e mobilizacións dende o comezo de curso ata a chegada da Folga Unitaria do día 9 de Novembro, que supuxo un punto de inflexión, pola súa importancia e porque logrou arrincar o compromiso dun diálogo que ten que ser real. Non se sabe o que acontecerá nas próximas semanas ou meses, pero logrouse algo: reactivar, aínda que sexa mínimamente e de xeito incipiente, ao movemento estudantil despois de moitos anos. O que suceda a partir dagora é unha incógnita aínda que é probable que continúe habendo noticias das universidades, alomenos no futuro máis inmediato. Non é doado, cada vez menos, pero está nas mans dos estudantes auto-organizarse e manter viva a chama do movemento estudantil. En Galiza, e no mundo enteiro.

Algunhas novas relacionadas:

Universitarios convocan Folga
Alumnado da USC ve factible paralizar...
Intervencions na Cadena Ser
Alumnos levantanse da reunión
Galería fotos Folga 9N

Rector abre a porta a cambios na NdeP

Para escoitar- Me gustan los estudiantes (Mercedes Sosa)

A Doctrina do Shock (Naomi Klein)

Fai aproximadamente un ano que subin un esbozo de documental sobre a Doctrina do Shock (teoría consagrada pola intelectual Naomi Klein). Hoxe colgo o documental completo. Non pode ser mais interesante e oportuno para os tempos que corren.

Brigadas Internacionales

Hoxe, 22 de Outubro de 2011, cúmprense 75 anos da retirada das Brigadas Internacionales. Mais de 60.000 voluntarios dos cinco continentes uníronse ao Exército Republicano para defender a Democracia e a Liberdade combatento e morrendo contra o fascismo. Son exemplo universal das loitas históricas contra a opresión e un referente, demostrando que a fraternidade non ten fronteiras. Sendo unha data tan importante o Estado non celebra unha homenaxe oficial a quenes tamén "caeron por España".

Konferentzia

Vídeo de Lokarri sobre a Conferencia Internacional de Paz de Donostia, onde destacadas personalidades internacionais participaron para promover a resolución pacífica do conflito vasco e esixirlle a ETA que respecte os DDHH e abandone o uso da violencia con fins políticos e a práctica do terrorismo. A caverna mediática, nun alarde de esperpento e mesquindade como non se recorda, descalificou de tódolos xeitos posibles o encontro e aos participantes.

Entre outros estiveron: Kofi Annan (ex Secretario Xeral da ONU), Bertie Ahern (ex primeiro ministro irlandés), Gerry Adams (líder do Sinn Féin), Pierre Joxe (ex ministro de Interior e Defensa francés), Gro Brudtland (ex primeira ministra de Noruega e membro da fundación The Elders, pola Paz, promovida por Nelson Mandela). Ás conclusión resultantes do cónclave sumáronse Jimmy Carter (ex Presidente USA), Tony Blair (ex Premier británico) e o Senador George Mitchell (enviado especial de USA a Oriente Medio e promotor dos archicoñecidos principios Mitchell para a resolución do conflito de Irlanda do Norte).

Ademáis participaron tódolos partidos da realidade vasco-navarra, a excepción do Partido Popular, mostrando así o seu interese polo diálogo para chegar a un escenario de non-violencia que abre unha nova era en Euskadi e na Democracia española.

O tempo porá a cada un no seu lugar.

A oportunidade de Izquierda Unida

Se consiguen trasladar a mensaxe e introducila pode dar a sorpresa nas vindeiras Eleccións Xerais. A coxuntura é favorable como nunca dende a Transición. Haberá que velo o 20-N, pero, habilmente, conecta a mensaxe co xurdimento dos movementos sociais e coa esquerda que pode sentirse defraudada pola última lexislatura do PSOE. Estaremos atentos.

En Movemento

O Movemento Estudantil Universitario (MEU) afronta este novo curso académico co propósito de continuar dándose a coñecer entre o estudantado e a comunidade educativa, co mesmo compromiso, pero con maior forza, se cabe. E en expansión e crecemento. Seguirá coas actividades que dinamizan e complementan a vida cotiá na Universidade e afronta o reto de estar á altura dos tempos que lle tocou vivir.

Acaba de lanzar unha campaña masiva (#enmovemento) con varias frontes: facultades, redes sociais, actos, etc...co gallo da mobilización global do 15-Outubro, da que participará e continuará participando, estreitando lazos cos novos movementos sociais de protesta. O MEU nunca escondeu os seus vínculos e algúns dos seus ideais, dende o primeiro momento. No seu espírito fundacional hai moitos puntos de converxencia.

Cre tamén na Unidade das forzas e organizacións estudantís galegas comprometidas coa Educación Pública e disposta a defenderse dos ataques constantes, en forma de discursos, actitudes e prácticas encamiñadas a precarizar e rebaixar a calidade do ensino universitario e non-universitario e do conxunto dos piares do Estado de Benestar, en risco coa excusa dunha crise económica global xestada nas alturas. Para defenderse conta coa arma da mobilización, se é preciso.

A Campaña.
A Crise.
A Univeridade.
Artigos/Formación.

O MEU está activo en Twitter e Facebook

Os idealistas moven o mundo

Dedicado a Jose Luis Gómez, María Val, Xabier R Blanco, Silvia Carregal, David Lombao, Miguel Pardo, Noela Rey, Sonia Dapena, Sergio Barbeira, Lara Graña, Iago Martínez, Cristina Díaz Pardo, Mercedes Cernadas, Lucia L. Bayo e a tódolos traballadores, colaboradores e lectores do Xornal.

Houbo filósofos ao longo dos tempos que abordaron o devir histórico dende unha perspectiva cíclica. O napolitano Giambattista Vico, que logo influíra de xeito determinante nas obras de pensadores coma Montesquieu, Hegel, Marx, Comte ou Spegler, tiña unha visión circular debedora das filosofías orientais. Acreditaba no continuo retorno de épocas que establecían pautas parellas a outras anteriores (tamén nunha sorte de volta de líderes sociais e políticos) e non cría nun suposto progreso sen fin, entendido como a liña imaxinaria que avanza determinada pola senda da harmoniosa mellora colectiva. O certo é que nunca se repite exactamente pero si regresan tentacións e pantasmas, para ben e para mal. Como a de silenciar voces críticas. Xa sexa mediante a censura dunha orde arbitraria, prexuizosa ou inxusta, xa sexa coa sutil e fría censura que impón a ditadura duns balances economicistas que sacrifican a pluralidade informativa ou a cesión a presións políticas.

Nos últimos meses, especialmente, non deixan de concatenarse feitos, imaxes e narrativas que rememoran tempos xa vividos, coma se de ecos da historia se tratase. Tempos que un non coñeceu mais que pola literatura, o cine ou as reportaxes e documentais, e que tampouco ten demasiado interese en coñecer mais a fondo en carne propia. Penso que é unha sensación envolvente que agroma e que vai sendo, pouco a pouco, compartida. Incluso anunciada, cos pertinentes matices ideolóxicos, dende o corazón dun sistema que se sabe tocado (Obama: “la crisis en Europa está asustando al mundo”). Os actores mudan, as problemáticas soterran as raíces en novos e complexos fenómenos, aparecen novos riscos (peak-oil, precaria sostibilidade ambiental, etc...) e oportunidades, mais prodúcense situacións evocadoras doutras que ameazan con ser causa do triunvirato configurado pola loita de sempre: igualdade, liberdade e xustiza social.

Hai quen establece paralelismos e describe a realidade dos nosos días comparándoa coa fin do Antigo Réxime feudal, ou atopa vínculos coa etapa que vai da Gran Depresión ao estalido da sanguenta peste que supuxo a Segunda Guerra Mundial. Outros ven no substrato latente e imparable de efervescencia social resonancias do cúmulo de demandas que provocaron as axitacións de finais da década dos sesenta e 70´s. Todos eles períodos de cambios e mudanzas mais ou menos abruptas xestadas en contexto de importante florecemento científico-tecnolóxico que repercutiu tamén na maneira de comunicarse, compartir información e facer xornalismo. A imprenta foi revolucionaria, como tamén o foron a radio ou a televisión. Hoxe a arma, non hai dúbida, chámase Internet.

O mundo que herdamos xa é ben diferente ao que criamos que nos correspondía. Eramos conscientes (dende o egoísmo) das penurias de terceiros mundos, mais hoxe sectores amplos de poboación corren risco certo de ser expulsados tamén dunha vida digna (A OIT e a OCDE prevén que a taxa de desemprego continuará medrando a nivel global, e mesmo podería duplicarse), e poñernos dacordo na procura de responsables vai ser moi difícil aínda que dirixentes coma Berlusconi sigan no poder e brokers coma Alessio Rastani fagan declaracións de guerra aos pobos e alenten o éxito de mobilizacións como a prevista para o 15 de Outubro (“La crisis es un sueño para los que queremos hacer dinero”, “Los políticos no gobiernan el mundo, sino Goldman Sachs”, “Me voy a la cama cada noche y sueño con otra recesión”).

A política e a economía realmente existentes semellan estar, mais ca nunca, abocadas a un colapso que debera facernos repensar as cousas e procurar outros horizontes, pero nunca empurrarnos a comezar de cero. Neste escenario, os románticos e os idealistas abrollarán coma papoulas dispostos a defender e a imaxinar o que é de xustiza, hoxe fanada por elites ás que o xogo do Monopoly se lles foi das mans. Serán tan idealistas coma os que unha década atrás estaban convencidos de que un proxecto coma o de Xornal de Galicia era viable na nosa terra, e o mimaron todo este tempo. Despois da caída e de deixarnos orfos voltarán tempos mellores, e tamén para o xornalismo e a liberdade de expresión neste país tan contraditorio e tan de seu. Grazas aos idealistas que mantiveron e manterán vivo o espírito do Xornal, e imaxinan outro mundo e unha outra Galiza.

XORNAL

Mobilizacións e loita de clases

"Por qué te persiguen los asesinos pos–dictadores?Porque tú vienes con tu boca de vuelo popular, porque vienes de esos lugares “que a veces incluso se les llega a olvidar”. Oh, vienes con sus cantos de sueños despiertos. Y sueñas un horizonte rojo de alegría, de calor, de Revolución permanente. No el rojo de los pos-dictadores que edifican una larga muerte con sus guerras y sus leyes. Los pos-dictadores quieren matarte. Qué saben de la muerte: nada. Hay que enseñarles llevarlos a tu Universidad amorosa, entregarles los diplomas de la “solidaridad continuada”. Y un afiche que diga que los que murieron por el pueblo, están resucitados, hermosos, en el pueblo. Camila Vallejo Dowling, Rosa Roja, tu corazon de catedral nos cubre en este instante, como el firmamento. Desde Chile viaja tu palabra de bondad tus manos empuñadas de justicia. Y nuestra América lo siente y se despierta. Eleva tu fuerza en el aire y va más allá de la muerte y el “HOMBRE NUEVO” se levanta, no importa donde, tiene 1000 corazones y canta y marcha y grita tu nombre: Camila Antonia Amaranta Vallejo Dowling, ROSA ROJA, CORAZÓN DE CHILE"

Fíxose oficial: a “loita de clases” rexurde, se é que algunha vez se diluíra no espellismo da postguerra fría, neste Occidente que entrou de cheo en crise de civilización, como xa moitos albiscan, co estourido da fenomenal crise (máis quixeramos que só económica). A maioría dos académicos, políticos profesionais, medios de comunicación e boa parte dun ecosistema cultural que virara ao acriticismo, salvo contadas e honrosas excepcións, decretara e asumira a fin da historia e das ideoloxías como enfeitizados polo progreso e crecemento infinito, pero hoxe vóltase a falar de revolta, marxismo, compromiso ético e revolucionario e de necesidade de utopías para camiñar (como diría Eduardo Galeano) nun contexto, outravolta, de no future para toda unha xeración que, dende as loitas estudiantís que evocan e reivindican o legado de Allende en Chile ata Madrid, Barcelona, Atenas, Nova York, Tel Aviv ou a primavera mediterránea está demostrando non resignarse a vivir substancialmente peor que os seus pais por mor da avaricia descontrolada duns poucos especuladores e da complexidade de retos que afrontan as sociedades do SXXI. Ante estes, os que dominan ou ben miran cara outro lado ou recetan o xa fracasado pero máis cargado de bombo.

Nos Estados Unidos de América, berce da prosperidade, prodúcese unha situación que é unha verdadeira bomba de reloxería perante a cal a cúspide da pirámide social (en alianza coas grandes fortunas e os prebostes do reaccionariado) se nega, no máis remoto, a colaborar co fin de temperar o ánimo e a paciencia dun precariado ao que só lle falta ter conciencia definitiva do negro porvir ao que o empurraron irresponsablemente e que ameaza con facernos retroceder décadas. Non é de estrañar pois, que medre a porcentaxe de cidadáns que se declaran socialistas no país arquetípico do capitalismo. O multimillonario Warren Buffett aclárao: “claro que existe loita de clases, e ímola gañando”. O Partido Republicano, escorado á dereita e bebendo desa américa isolacionista e irredenta que atopa expresión na demagoxia maniquea do Tea Party, secunda a tese para complicar a reelección dun presidente demasiado europeo.

O panorama real alí configúrano 25 millóns de desempregados, 46 millóns de pobres e 50 millóns de persoas sen seguro médico. E estes datos ameazan con acentuarse e provocar unha fractura de consecuencias impredecibles. Así o anuncia a banca suiza que, nun escenario de posibles para os vindeiros tempos, como hipótese certa, prevé conflito social crecente con posibilidade de ascenso ao poder de gobernos fortes e risco de desordes severos nun horizonte que recorda ao dos anos 30 do século pasado. Nunca as desigualdades foran tantas alí nin a promesa dos pioneiros tan desatendida. Desta beira do Atlántico a situación é comparable e susceptible de empeorar.

E como mostra da insensibilidade da que fan gala dous lideres dos máis significativos da onda conservadora imperante, que se nutre da desesperanza, e disposta a que o peso da recuperación recaia nos de sempre, para manter a orde natural, recollo declaracións literais: “La educación es un bien de consumo” (Sebastián Piñera, Presidente da República de Chile) ou “La educación no debe de pagarse en todos sus tramos” (Esperanza Aguirre). Darwinismo social. Pinochet e Tatcher returns!

Como viñamos dicindo o proceso desocializador é imparable, e ven acompañado da criminalización de profesións indispensables para manter o estado social e dos seus instrumentos tradicionais de resistencia. Ten un duplo obxectivo: desviar a atención dos verdadeiros responsables da situación e confundir á opinión pública mais des-informada. Trátase de artellar e consolidar un novo verticalismo e o reino absoluto da flexibilidade, a temporalidade e o interinato. Pero os pobos sempre atopan vías para auto-organizarse. Noutrora as loitas foron de conquista. Hoxe serán de conservación mais de conquista dunha nova xeración de dereitos e liberdades nun período incerto e convulso, de transición e de aceleración histórica, que atende a cambios tecnolóxicos, enerxéticos, climáticos e de irrupción de novas potencias e actores internacionais. A mobilización social acaba de empezar e ven para quedarse por un tempo. Presúmese que tamén en España, aconteza o que aconteza nos comicios de Novembro.

XORNAL
MundoGaliza