Vídeo completo do Festival Terra da Fraternidade celebrado no Auditorio de Galicia de Compostela en cumprimento do 40 aniversario da estrea, neste mesmo lugar, do Grándola Vila Morena de Zeca Afonso.
Deixo tamén o pequeno artigo que me pediron para un Xornal que se venderá nas cidades galegas e que costará tan só 1 euro. Colaboran da inicitaiva unha chea de artistas de distintos ámbitos, e mais xente, ademais dos medios dixitais Praza Pública, Dioivo e Sermos Galiza. Tamén sairá publicado en Praza.
Capitán de Abril, sae á
rúa!
Dicía
recentemente a escritora arousá Mariví Villaverde nas liñas de
Praza Pública, quen foi homenaxeada como Republicana
de Honra 2012 a instancias da Comisión
pola Recuperación da Memoria Histórica da Coruña, que “é
insoportable ver como se vai desfacendo esta sociedade”. Unha
frase sinxela e resignada, sen circunloquios. Dirixida a onde doe sen
deixar de parecer un aloumiño. Por iso acerta, a recollo e a fago
miña. Son pronunciadas coa afouteza necesaria e suficiente que 90
anos de perspectiva e combate imprimen nun carácter. Estou certo que
saen das mesmas partes do corpo de onde saíron con forza
revolucionaria as letras e a música que vertera e nos regalou o Zeca
e que deixou en herdanza aos que aínda cremos nun mundo radicalmente
distinto ao que están proxectando por riba das nosas cabezas e
corazóns os prebostes do reaccionariado e do capitalismo distópico.
As
cançoes de luta
non estaban mortas, nin de
parranda.
Estaban, están, para achegarnos a elas e sentilas. E as do Zeca, a
súa poesía, probabelmente sexan das que mais resoaban aínda cando
viviamos nunha ilusión desilusionada. Hoxe están tanto ou mais
vixentes pois aínda que o mito construído arredor da amnesia
forzada e da competición por acaparar comeza a derrubarse a frustración colectiva cotiza á alza. Son “cançoes do desassosego”, como escribiu fai tan só uns meses o portugués
Martín Deníz Silva.
A prometida terra da fraternidade está en descomposición e urxe tecer a súa recomposición polo ben común aínda que vaia gañando, de lonxe, a implacable e predominante anti-utopía. Aquela que Pierre Bordieu resumira así: “A utopía neoliberal de un mercado puro e perfecto supón a destrucción de todas as resistencias colectivas. Conducirá a un mundo darwiniano onde todos loiten contra todos. E, sen embargo, a transición a ese mundo prodúcese de forma imperceptible, como a deriva dos continentes”. Pois nesas andamos. E non xa de xeito silandeiro senón, mais ben, evidente. Camiñando a paso firme cara un pasado que considerabamos soterrado. Cara a suspensión das democracias, o desmantelamento do estado social, o endurecemento da represión e a posta en cuestión de dereitos e liberdades básicas.
José
Afonso identificara ben aos responsables, xa daquela: “os
vampiros, que comem tudo e non deijan nada”. Agora,
mais sedentos que nunca, teiman en axeonllarnos ao común dos
cidadáns, ao pobo, e teiman tamén en desfacer o que tantos anos de
loita costou erguer co esforzo de tantos homes e mulleres, aínda que
o resultado non fose óptimo. Sempre se recorda que foi unha persoa
modesta, e esta era a súa forza moral. Criticaba a axitación
musical da canción no mundo pos-revolucionario porque cría que a
política non se facía xa así nin con discursos grandilocuentes
senón tamén mediante cousas e causas aparentemente simples e
sensibles como cantar conxuntamente, ir ao encontro das persoas e
falar dos problemas concretos para crear a “irmandade
progressista” que
sempre predicou alá onde estivo, como en Galiza. E dicíao o
primeiro capitán de Abril,
o home que soñara unha Revolución triunfante e a república da
fraternidade e a soberanía cidadá.
Un non pode deixar de facer paralelismos con outras figuras do mundo das artes que influíron ao seu nivel. Sempre penso que foi, salvando as distancias que puidera haber, unha sorte de Woody Guthrie ibérico que, sen necesidade de levar inscrito na guitarra un “this machine kills fascits!”, despertou e desperta as consciencias adormentadas. Aínda hoxe o seu legado é un antídoto contra esa pandemia rexurdida que ameaza con botar raíces. Por iso que non hai que deixar de escoitalas, de lelas ou de cavilar arredor do seu significado último. Mais, ao contrario, os tempos chegados obrigan a que soen a todo volume e nin que dicir ten que mais forte que nunca nesta terra tan querida por el e tan desprezada por outros que padece, ao igual que os irmáns do sur, a humillación da Gran Estafa Austera e do neoliberalismo descarnado e enxebre que “...nos leva a aniquilación física e espiritual, material e inmaterial... Ou estamos á altura do desafío ou podemos ser a derradeira xeración que sabe o que foi Galiza”, segundo o Académico da Lingua, Henrique Monteagudo. Concordo totalmente. Fagamos que non sexa. Tamén nas rúas e nas prazas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario