Entre unha infinidade delas adxudícanselle ao moi salientable diputado socialista Alfonso Guerra sentenzas do tipo: “A dereita sempre quixo un estado residual para que os grandes grupos económicos poidan campar polos seus foros e o estado non poida facer nada” ou “cando nos vaiamos a España non a recoñecerá nin a nai que a pariu”. Ben é certo que, por aquel entón, había que construíla democracia. Posúe un vasto repertorio, pero ámbalas dúas adquiren transcendencia case mítica no imaxinario da política española contemporánea.
Os membros do goberno da Xunta tamén están decididos a marcar un rumbo distinto na historia da autonomía galega e un dos fins principais das súas accións e declaracións, como a recente e gratuita polémica creada polo ensimesmado Conselleiro de Cultura, parece encamiñado a deixar irrecoñecible ao país despois dunha anovada pegada deste Atila de alegre faciana. Todo apariencias. Onde quedou o galeguismo cordial e as loubanzas a sobranceiros do talle de Otero Pedrayo ou Castelao? Imaxino que no mesmo caixón onde esquenceron a austeridade e a preocupación polo estado de benestar.
No fondo son uns revolucionarios, e uns vellos románticos. E tamén no mais baixo do seu subsconsciente non deixan de later ideais e aspiracións que se perden no pasado, aínda estando absolutamente convencidos de liderar o despegue dunha Galicia dirixida a unha etérea, pero prometedeora, modernidade. Sen cargas ás costas. Así o aseguraba un militante de Novas Xeracións nunha conversa que mantivemos sobre o agora si, conflito lingüístico, e que traslado literal: “Hai que modernizar Galicia e facer que teña mais proxección internacional. Vivimos nun mundo global e, aínda que non goste, o capitalismo tamén ten efectos sobre os idiomas”, aseguraba. Manifestou nídiamente a tentación de ligar, de xeito falaz, modernidade ou progreso con desfacerse do propio, do xenuíno, do que arrecende un mínimo a tradicional ou “antigo”. Pura sensibilidade. Ante tan contundente argumentación a un non lle queda máis remedio que sorprenderse e ficar impertérrito no asento para logo reflexionar.
É a lóxica milenaria do imperialismo cultural, pero agora adaptada ós tempos do economicismo mais utilitarista e frío, raiano no fisiocrático. Eles son dos que asumen como omnicomprensiva a teoría simbolizada na “Fábula das abellas”, de Maneville (1723). Nela preséntase unha colmea onde as abellas se tornan virtuosas, sobrias, austeras e caritativas; pero é un desastre. A súa conclusión é que os vicios dos individuos son un beneficio para a sociedade, e o egoísmo de cada un condiciona positivamente a prosperidade de todos. Newtonianismo moral e filosofía comercial, mercantilista e mecánica que casa ben coa deriva ultraliberal adoptada polos sectores dos fieis seguidores galegos de Esperanza Aguirre: aparente primacía do aspecto económico sobre os temas políticos, e camuflada desideoloxización con achegas amorfas e mesmo eclécticas. Pero tamén puro nacionalismo de estado.
Eu, pola contra, son dos que asume que o patrimonio inmaterial e intanxible dun pobo, como a cultura ou a fala de seu, non son mercadorías nin se rixen pola lei da oferta maila demanda. Porque a xusta globalización artéllase dende a asunción convencida do local proxectado cara o mundo, tal cal ou con evolucións, e non dende a homologación coas tendencias dominantes. E non son conservador, nin hispanofóbico! Porque Galicia nunca deixará de ser hispana. Tampouco perderá o tren da modernidade por ensinarlle aos seus fillos o idioma ou amosarse íntimamente mediante unha producción cultural tan rica, espallada e porén universal.
.jpg)