Hugo Rafael Chávez Frías, o Comandante demócrata

Seguramente non todo sexan luces, pero será a única concesión que faga ao matiz. Non é o home en si que, en esencia, tampouco aportou demasiado doutrinalmente ás esquerdas ou ao que outros personaxes históricos representaron para latinoamérica, dende Martí ou Bolívar ata Allende ou o Che. É o que el representaba na súa altura histórica para un continente "sin piernas, pero que camina".

No continente dos Videla, dos Trujillo, da "Contra", de Pinochet, das desaparicións en alta mar e as torturas nos penais militarizados, das favelas e os "cerros" infestados de chabolas no extrarradio das cidades por onde nen sequera pasa luz ou auga potable, na Patria Grande do xogo perverso do narcotráfico "ilegal", dos asesinatos a sangue fría de disidentes e artistas, no continente onde os nenos rebuscan comida entre o lixo ou erguen fusiles ao servizo de guerrillas ou paramilitares. Onde a xente morre por unha peritonitis ou por inxerir comida en mal estado. Onde sectores amplos de poboación son desprazados do seu territorio polo avance da deforestación ou a agrogandeiría extensiva. Onde uns poucos son latifundistas e uns moitos malviven pra sobrevivir. Onde se violan mulleres diariamente e a delincuencia organizada abrolla no caldo de cultivo da miseria. Onde proliferaban democracias corruptas de cartón con presidentes e castas políticas brancas con dificultades pra falar castelán porque residían na "casa" dos "gringos". No "patio trasero". No continente das "maras" e onde aínda hoxe os traballadores das minas son explotados por un ou dous euros ao día, aínda se atreven a chamarlle "tirano". Por algo será.

Será porque aumentou os índices de ingreso en educación primaria, secundaria e universitaria? Porque se construirán 700.000 vivendas dignas? Porque a FAO declarou Venezuela "territorio libre de fame" e a UNESCO "libre de analfabetismo"? Porque se estendeu e garantiu o acceso á Saúde universal e gratuíta a todos os venezolanos aumentando un 400% o número de médicos e construíndose 8.000 centros de saúde? Por que aumentou a esperanza de vida case 3 anos e se reduciu a taxa de mortandade infantil? Por que coa Misión Milagro recuperaron a vista 1,5 millóns de persoas con cataratas e outros problemas oculares? Porque entrou na categoría dos países cun índice de desenvolvemento humano (IDH) elevado, segundo a ONU sendo, ademáis, un dos países que mellor deron cumprimento aos Obxectivos do Milenio? Porque antes do seu mandato 400.000 anciáns gozaban de pensión e actualmente fano 2millóns? Porque o goberno entregou mais dun millón de hectáreas de terreo aos pobos aboríxenes? Porque 5millóns de escolares reciben alimentación gratuita? Porque o consumo de calorías nun venezolano medio aumentou nun 50%? Porque se crearon 50.000 cooperativas en todos os sectores da economía? Porque o salario mínimo aumentou un 2.000%? Porque os adultos de certa idade que nunca puideron incorporarse ao mercado laboral cobran o 60% dise salario mínimo e as mulleres un 80%? Porque dispón de satélites e é agora soberana en tecnoloxía espacial? Porque segundo o World Happines é o segundo país "mais feliz" de América Latina, por detrás de Costa Rica, e o 19 do mundo por diante de Alemaña e España? Porque en donacións e axuda humanitaria dona 8.000 millóns de dólares anuais cando a Administración Bush donou 3.000 en todo o seu mandato? Porque se doblou o PIB por habitante? Porque se reduciu a débeda externa dun 45 a un 25 por cento e ten unha taxa de crecemento, en plena recesión global, do 5,5?

Chávez abrira un novo ciclo para aquel continente. Un contradiscurso ao hexemónico que fixo posible, na instancia política, parte daquelo que soñara o Subcomandante Marcos en Chiapas a mediados dos 90's: romper o ciclo depredador dos Chicago Boys e das súas nefastas políticas miltonfriedmanas aplicadas implacablemente logo da Operación Cóndor. Personaxes históricos desta influencia e relevancia só poden ser evaluados de maneira xusta coa perspectiva que dá o tempo. A súa revolución democrática, pacífica, socialista e popular, tamén.

Chávez rachaba con isto e logrou sacar da pobreza extrema e alfabetizar a millóns nun país de desigualdades -nun continente de desigualdades- forxando a primeira peza dun camiño de soberanía e independencia. Só por iso, mereceu a pena. Neste momento, débese mirar con respecto e interese desde Europa porque foi Chávez o que desencadenou un proceso que se estendeu a outros países do continente: Bolívia, Ecuador, Uruguay, Brasil...continuando o que a experincia revolucionara cubana alumeara e prometera a mediados do século XX, e facendo o posible pola xustiza social, a igualdade e a liberdade nunha latinoamerica unida e integrada. Facendo precisamente parte do que aquí debemos facer, salvando as diferenzas culturais e os condicionantes socipolíticos e sociodemográficos, antes de que nos "latinoamericanicemos": rachar radicalmente co neoliberalismo, co FMI, a OMC, etc...foi xusto o que eles fixeron para comezar a abrir as ás.

Xa hai demasiadas voces aquí para sacar os seus excesos e os seus defectos: "populismo", "tics autoritarios", "culto á personalidade", todos eles facendo os esforzos por ver a palla no ollo alleo e non a viga no propio, sen comprender o que alí significan e tanto siguen pesando 500 anos de conquista, expolio e neocolonialismo, e sen atender ás causas que propiciaron o seu ascenso ao poder, negando calquera avance á xesta colectiva do pobo venezolano: saírse do pensamento único e dominante para buscar o seu propio camiño.

Fort Apache, oasis na era do talk show

Tres exemplos de que se pode facer televisión e programas de debate e reflexión desde a serenidade, a análise, respectando a pluralidade e indo á raíz das problemáticas nunha época onde os debates políticos se dan en tertulias a golpe de berros, aplausos, SMS, enquisas chorras e todo o que rodea á espectacularización da política e do debate público. Nunha democracia deliberativa e participativa, o normal debera ser algo similar a isto, e non o que sufrimos nas cadenas das grandes corporacións.

O presentador, Pablo Iglesias, dispara flechas (indias) e nalgún debate (sobre a monarquía) comeza aludindo aos ideais da Revolución Francesa e, polo tanto, é migo deste blog ;)

BBC: O gran colapso español

Documental -subtitulado ao castelán- de bastante interese producido pola BBC británica e que xerou unha gran polémica debido a que o Goberno español do PP presionou diplomaticamente para evitar que vise a luz. Dura unha hora e ten bastante interese. Seguramente sexa mellorable, pero sempre está ben ver como ven fóra o que aconteceu e acontece aquí. Nel faise un percorrido dnsde a saída da ditadura franquista e a "transición democrática", a entrada na UE, os anos de crecemento e burbulla, a caída de Lehman Bro e as súas consecuencias no sistema bancario e de caixas, as respostas dos gobernos até hoxe, etc..

Interveñen personalidades coma Paul Preston, Jose Luis Sampedro, Schwartz, Felipe González, Solana e Almunia, etc...poñendo o foco na corrupción e o desbaldimento de fondos públicos en proxectos faraónicos e inservibles, collendo o exemplo paradigmático da Comunitat Valenciana. Recomendado.

Rèsistence! Resetear a Democracia

“Somos aqueles que resisten. Os que erguen a bandeira cando cae. Resistencia! Non cedades xamáis!”

Jean-Luch Mèlenchon, Front de Gauche.

Sería inxenuo acreditar na tese dos que cren que non concedemos dabondo. Coido que foi máis do asumible e do imaxinado cando estalara fai un lustro o malfadado proceso de aceleración histórica e a arroiada contra-sistémica dos que descubriron que non é imprescindible e ¡ata vai saíndo a conta! incumprir a promesa democrática, concibida en orixe coma o poder do, dende e para o pobo. Cometen prevaricación, estenden miseria, destrúen dereitos básicos escachando pactos tácitos que custaron guerras sanguentas e fannos crer, por riba, que o merecemos valéndose dun estado de estulticia inducida. Aproveitando a desesperanza procuran aplicar a carraxe do seu Programa Máximo.

A xestación da dinámica afonda na ofensiva ideolóxica dos 70´s, a cal prefiguraba a fin da historia para un mundo feliz e unipolar de pax americana. Mais o Crash de 2008 -o credit crunch e no que derivou até hoxe nas economías de casino- é un fito e o fío condutor que determina o paradigma emerxente, onde xa non abondaría contemplar esta aberración: chegaron á conclusión de que é un atranco obxectivo do que haberá que desprenderse por necesidade imperiosa -e imperial- trocando a democracia aparente na súa ausencia; como capítulo último e aldraxante dunha obra inacabada na que os actores divídense entre oligarcas que supervisan, controlan e dirixen e unha cidadanía “libre” para escoller “libremente” nunha concepción da “liberdade” limitada e confrontada salvaxemente coa liberalidade e os principios liberais primixenios que alumearon algúns dos máis senlleiros procesos de cambio e progreso social. Como vieiro inapelable das perversas novas regras do xogo da modernidade líquida, e onde a vaidade sen freo adoita escoller lucro no canto da dignidade da vida humana, cobizando a súa desorientación coma seres suxeito de dereitos individuais e colectivos.

Ata somos “libres” para escoller “representantes” versallescos que unicamente ollan aos problemas de fronte -baixo presión popular- cando se consuman suicidios hipotecarios nunha paisaxe-Dickens á que asistimos atónitos. Tamén “libres” para levar nas costas os paus da represión e a tortura policial. Torturadores que serán indultados sen obxección e coa complicidade das estruturas máis altas do aparello estatal e a comprensión, cando non aplauso, dos herdeiros directos dos que tradicionalmente louvaron ás cadeas. O que debera empregarse excepcionalmente coma unha graza convértese nunha práctica habitual pola que o poder executivo interfire no xudicial ata que Montesquieu chore bágoas de sangue.

Onde para calquera circunstancia reducen a resposta a privatizalo todo sabendo, por comparación, que finalmente sairá mais caro á comunidade. Na liña da concentración do poder limitan o acceso aos recursos e aos servizos. Isto, en moitas circunstancias, non só remata sendo ineficiente economicamente: socávase o cerne da democracia. E nesas están, obrigándonos a pelexar polo evidente denunciando a frialdade e a falla de sensibilidade mínima esixible coa que actúan. Uns e outros. Tanto o poder económico -facendo o agosto como nunca antes- coma o desnortado panorama que nos presenta a maioría da decrépita política institucionalizada, incapaz de rexenerarse e de ventilar evidenciándose atada de pés e mans. Furtan e desvirtúan a democracia nunha regresión tolerada polas masas. O economista francés Laurent Cordonnier, pode que na posición teórica dun cego e insolidario euro-centrismo, clarexa, aseverando: “A poboación do Vello Continente é firmemente convidada ao sacrificio polas faltas que non cometeu”.

Entón, volta aquela vella e controvertida cuestión: “Liberdade”, para que? Para render tributo á submisión do século XXI? Como podemos nomear, se non, ao ciclo combinado de re-fascistización e desmantelamento social que proxecta a fórmula da debedocracia enaxenada? Para os seus fins -a acumulación demente de Capital a nivel mundial baixo o post-fordismo e a precariedade crecente- son obstáculos un sistema de relacións laborais estable fundamentado nas convencións herdadas dos acordos da OIT en 1919 ou tamén unha Xustiza, unha Sanidade e unha Educación -pobo de ovellas, goberno de lobos- públicas para as maiorías. Esta última nin pública, nin respectuosa e adaptada ás realidades nacionais. Ou a aposta pola Ciencia, a Tecnoloxía e a Cultura. E mesmo un Xornalismo comprometido ao servizo da información certa e non do poder plutocrático, ora terreal -pseudopolítico-, ora celestial -das corporacións que tutelan o capitalismo mundial-.

No estado español, con 6 millóns de desempregados e 12 millóns en risco inminente de ingresar na franxa que malvive no limiar da pobreza, amputan a posibilidade de subsistencia e o sostén da cohesión. This is not Greece!!, repite o mantra das cacatúas. Ou dálles por lexislar contra as enerxías verdes e alternativas preservando os intereses e a impunidade ecolóxica e fiscal do lobby petroleiro namentres convidan ao exilio económico á xeración mellor formada e capacitada para innovar, ampliar horizontes e enxergar unha eventual saída sustentábel e xusta, emendando a Thomas Paine cando declaraba, en 1791, que “o ser humano non ten dereito ningún de propiedade sobre o resto de persoas, e ningunha xeración é dona das seguintes”. Por aquel entón Maximilien de Robespierre recollía: “A primeira lei social é a que garante a todos os membros da sociedade os medios de existencia. As demais están subordinadas a esta” (...) “toda especulación mercantil que se faga a expensas da vida dos nosos semellantes non é comercio, senón un atraco fraticida”.

O hipertrofiado capital financieiro neocolonial, na súa fase mais avanzada e violenta, fixou a mirada nos países emerxentes e na Asia toda. E o Welfare state mailos seus estándares constitúen un paréntese a superar nas “economías intervidas” desta beira da civilización incivilizada; débese expulsar do mercado laboral a sectores amplos de man de obra, deprimindo un volume inxente da poboación ao rebaixar dereitos e salarios. Recoméndase facelo axiña, imprimindo un ritmo tal á transgresión -shock- de maneira que non quede marxe á súa dixestión. Un escenario de tormenta perfecta para que no ermo, servido en bandexa de prata, opere valente o capital transnacional des-localizado e aceptemos o inaceptable por unha codela de pan mesmo traizoando aos que deron a vida polas liberdades civís e políticas ao longo dos tempos. Cando se facía -e se fai- en Marrocos mirabamos, soberbios, cara outro lado. Igual é xustiza poética.

A New Age nos convulsos anos dez constitúese como unha sorte de neo-feudalismo edulcorado onde á Europa mediterránea atribúeselle o rol de laboratorio no que calibrar éxitos e riscos das autoritarias decisións tecnocratísimas -se Jacques Derrida espertara do cadaleito ao ver que os temores dos 90´s e da Belle Époque colleron forma volvía espantado- que espolia en favor dunha elite obsesionada por acaparar extenuando a miríade de redes e plataformas cívicas de solidariedade do pobo auto-organizado estendidas, e entendidas, para encaixar o Gran Golpe. O obxectivo é destruír as resistencias colectivas para un mundo -máis- darwiniano, como denunciara Pierre Bourdieu nos albores do milenio.

De leste a oeste castigan o Sur continental ao abeiro dun triunvirato -Troika- instalado no papel de Poseidón resucitado que, segundo a mitoloxía, obsequiaba mares calmos no seu aspecto benigno e cando o contrariaban fendía o seu tridente no chan provocando os mais bestiais terremotos e naufraxios deixando un inxente regueiro de vítimas. Hoxe os cidadáns padecen estoicamente a ira do tridente pos-moderno ao servizo do retorno imperial dunha Xermania travestida a piques de forzar o fracaso daquel “soño europeo” que debuxara Jeremy Rifkin no devezoso 2004. Mais algúns queremos crer que algo comezou a moverse de xeito case imperceptible, sendo difícil ler o presente en perspectiva histórica -moito en tempos de aporía- e sendo longos e complexos os procesos polos cales os pobos recuperan o fanado desde a resiliencia organizada.

Hai síntomas dun lixeiro espertar, pois a totalitaria cruzada anarco-capitalista tira polo rexurdir das tensións imperecedoiras que fixeron xirar a roda da Historia desde posicións ideolóxicas antagónicas: cinismo contra romanticismo, ciencia contra superstición, dereitos contra beneficencia, etc...Nunca regalaron nada. Hai reaccións, porque hai impotencia, incerteza vital e inxustiza institucionalizada. Hai desobediencia contra o sadismo e unha das maiores imposturas que se lembra. E hai rebeldía expresada nas rúas e nos barrios das cidades: nas accións espontáneas ou non de protesta, na reconstrución paciente dun tecido popular ata fai pouco atomizado e desorganizado, ou nas respostas que advirten mudanzas nos patróns de comportamento electoral. Desde STOP Desafiuzamentos aos yayoflautas. Desde a Sanidade en loita aos gandeiros galegos. Desde os mineiros aos xuíces, ou ás Universidades. Segmentos enteiros da clase traballadora son conscientes da agresión e da agresividade coa que a executan.

Nunha parte, non menor, medra a actitude da “decisión de non servir mais” que recollía o precursor Étienne de La Boétie no Discurso da servidume voluntaria. Por aquel entón fora o absolutismo monárquico. Hoxe é o absolutismo renarte da sin-razón nun sistema que empobrece masivamente aos máis envilecendo aos menos que fan e desfán ao seu antollo -por mandato da xente sen rostro- mesmo atrevéndose a prognosticar novos Rexurdimentos coma fixo recentemente un Feijóo convertido no arquetipo dos políticos anti-políticos do noroeste. Tanto ten, pois redúcense a Liquidadores de gravata e bos modais que renegan da capacidade da Política para resolver problemas comúns e cotiáns. Buscan desarticular a natureza social do home e pretenden, en última instancia, que desapareza a noción de comunidade, colectividade ou cooperación. Todo o soluciona a Man Invisible.

Esgótase o “ciclo de lexitimidade” do Austericidio.

O marco interpretativo dominante deu un xiro nos últimos tempos. A consigna da Austeridade Imprescindible derivou no que advertiamos: a Austeridade Asasina afunde a Europa nunha II Gran Depresión que asolaga as expectativas dunha vida digna para millóns. Austeridade comeza a ter connotacións negativas cando semellaba o remedio dos males todos do universo coñecido.

A Banca xermana tapa o seu buraco a conta das rendas dos neoescravos do Sur, pero aquí achégase paseniño -e por necesidade- o feche dun ciclo aberto coa primeira vitoria de Feijóo alá por 2009. Chegara a cabalo dos primeiros síntomas da crise cando se soubo sistémica e non cíclica. Por aquel entón Zapatero axeonllábase perante os mercados dilapidando a súa aura republicana e social, e inmolándose diante do conxunto da opinión pública e do seu electorado natural e potencial deixando ao PSOE nos lindes dun desfonde electoral sen precedentes e dun declive e perda de credibilidade ao que non se lle adiviña recuperación.

Feijóo sintonizaba coa doutrina Merkel: contención no “gasto”, disciplina orzamentaria, rápida resolución do desemprego, etc...e a súa estratexia de comunicación -reducida a eficaz propaganda- ía polo manual da no alternative mentres podía fialo todo ao mal que o facía o goberno central ou á “herdanza recibida”. Despois venceu Rajoy por descarte e, entrementres, Grecia e Portugal derrúbanse nunha xogada que recorda aos castelos de naipes e onde os seguintes somos nós xa neste intre. Nese tempo as falcatruadas da corruptela constante, dos investimentos faraónicos, dos excesos da Coroa e a constatación de que os gobernos non teñen suficiente marxe de manobra emerxen na súa dimensión enteira. E a cidadanía responde mobilizándose: tanto co detonante do 15-M e o 25-S, que focaliza os problemas e baixa os debates ás rúas re-politizando o espazo público, como nas accións conxuntas e de converxencia das loitas facendo uso das ferramentas clásicas do movemento obreiro.

O internacionalismo e a xornada do 14-N a nivel europeo despistounos, porque non poden circunscribir a problemática ás lindes estatais. Desborda as competencias e os marcos situándoa no seu verdadeiro nivel: só desde a sinerxia e a aposta disruptiva é posible formalizar mudanzas estruturais reais que devolvan soberanía, xustiza social, liberdade, igualdade e independencia aos seus lexítimos titulares. Só desde a aposta colectiva pódese desafiar á opacidade das enfiañadas redes que deturpan o krátos do démos que, por definición, é un sistema de relacións horizontal e de reparto equitativo de cargas, deberes, liberdades e dereitos inalienables.

Vimos de comprobar como ao feche do ciclo electoral aberto nas tres nacións sen estado -vasca, galega e catalá- producíronse respostas que invitan a reflexionar sobre a fragmentación da adhesión ao réxime monárquico de 1978, o cal se mostra esgotado no seu modelo e incapaz de afrontar o desafío ao que nos encamiñamos. Coas súas evidentes diferenzas vemos como no caso vasco e catalá, en distinto grao, as forzas soberanistas dis-conformes co status político vixente saen reforzadas abrindo unha nova fronte á inevitábel crise constitucional. No caso vasco, ademais, rexorde con forza a ata de agora ilegalizada esquerda abertzale, coa súa tradición de loita popular detrás e que nunca aceptou o marco constitucional parido da Transición.

No caso catalán, a maiores doutro tipo de análises, aparece no escenario unha forza homologable -CUP- que nace do municipalismo desde o independentismo e o internacionalismo, apostando claramente polo anti-capitalismo e o acompañamento dos movementos sociais recollendo apoios das “loitas indignadas” obxecto da feroz represión, fundamentalmente na área metropolitana de Barcelona. Incorporan, tamén, elementos da tradición libertaria e entenden o proceso político de xeito dinámico e mais coma movemento, en chave de revolución permanente, ca de xeito institucionalizado. A súa vocación principal é a de ser un propulsor máis da ruptura democrática.

Pola súa xénese no que atinxe á acumulación de forzas neste propósito, e outras diferenzas a maiores, o caso galego é substancialmente diferente mais houbo concordancias. O lóstrego de Alternativa Galega de Esquerda conecta ben con esta dinámica compartida alén de que Beiras trocara a alianza entre upegallos e pexegos -resumidamente- por unha nova relación -cos peixes e outras forzas como a FPG, Fronte Obreira, Espazo Ecosocialista e Equo- que outorga carta de natureza de xiro estratéxico histórico -hipoteticamente reversible ou complementario, en todo ou en parte, ad futurum-, e mais alá da sintonía no esencial co BNG. O radicalismo na diagnose e as propostas para o momento de agresión influíu no éxito dun resultado electoral tan avultado.

Todos os fenómenos, a maiores das respostas amplas e plurais que van madurecendo e se dan nas rúas mediante ondas de protesta masivas, permiten albiscar movementos tectónicos pola base que poderán ir a maiores ou non dependendo de moitos factores nos vindeiros meses-anos: o desfonde ou recuperación da socialdemocracia nominal en beneficio doutras forzas de esquerda a teor da evolución da crise e os seus efectos colaterais e, nese caso, se é quen de presentarse como alternativa posible ben de goberno, ben coma catalizador e/ou detonante dun proceso constituínte que conteste o trunfo da tecnocracia e a ditadura sen ditador do poder financieiro e da débeda ilexítima que nos empurra ao terceiro mundo sen solución de continuidade. E doutras a maiores.

O austericidio e o seu despotismo prantexan a submisión da razón á vontade, cando a razón indica que este camiño non leva a bo porto. En xogo están practicamente todos os avances e cotas de benestar acadadas nas últimas décadas. E máis ca iso. A involución é patente. Poderán quitárnolo todo, pero a bo seguro que o queremos de volta en canto perdamos o medo.

Publicado en Praza

Publicado en Ártabra 21

#20N

#20N é data sinalada pois no 1975 falecía -na cama- un dos mais patéticos ditadores de Europa. O bo -e tamén o malo- do paso do tempo é que, pouco a pouco, esquécese esa pasaxe negra da Historia e xa non se conmemora o día como ata non fai tanto. Case nin se recorda. Neste #20N de 2012 cumpría un ano a vitoria do Partido Popular. Pero nas redes sociais houbo unha explosión expontánea de lembraza da data de falacemento, en 1936, dun dos revolucionarios e antifastistas mais recoñecidos e internacionais: o líder anarquista Buenaventura Durruti, a quen unha bala perdida lle quitou vida no Madrid da Guerra Civil española. Mellor, entón, recordalo a el nuns tempos tan revoltos.

"España no es Grecia"

O que veño en chamar "mantra das cacatúas" (é dicir: o sistema, o réxime e os seus altofalantes en cúpulas partidarias, mediáticas e económicas, repiten e repiten constantemente aquelo de que "España no es Grecia", e de que non hai alternativa ás políticas da Troika). A foto é de hoxe á 1:00 en Atocha, Madrid. Se non corrixen o rumbo en toda Europa, toda Europa acabará así, e o de Grecia tan só será o entremés. O ciclo vital do relato perverso da Austeridade chega ao seu fin, si ou si. Os pobos adoitan ter moita paciencia, pero toda paciencia ten un límite. Imaxes semellantes poden verse en Milán, Pisa, Tesalónica, Atenas, Barcelona...E seguirán a falar de déficit, de "rescates", de primas ou nesa xerga tecnocrática de Bruselas que ata ao mais avezado experto económico lle costa entender.

L´ami du peuple

1. Galiza vota baixo escenario pos-democrático:

Achégase a data doutras eleccións galegas. O poder real prefire presentalas coma rutinarias e unha convocatoria de tantas outras habidas sendo hoxe varios os pobos continentais que non escollen de facto cando do que elixen resulta alternancia-ficción ou, directamente, instauración descarada da solución tecnocrática. Sabemos, a bo seguro, que os seguintes somos nós. A foto é a que atrapou Ignacio Ramonet hai mais dun ano, nun exercicio de lucidez habitual: son os Novos Protectorados. O estado español está só a unhas semanas de dar o derradeiro paso, cruzando o Rubicón: entregar en ofrenda aos seus súbditos no altar dos chamados mercados. Os antigamente coñecidos coma civis seremos convertidos en meras res. As esixencias serán durísimas. Se escoitan Memorándum, boten a correr.

A dereita neoliberal e a socialdemocracia nominal aplican servilmente os mandatos dos seus amos: na oposición ambos din que non, mais despois é que si. Emporiso o último do último ao que debemos renunciar é precisamente ao dereito ao voto, a maiores doutras fórmulas de participación, pois foi a desatención dos asuntos públicos o que nos trouxo ata aquí: ao illamento e á idiotez coma ser colectivo que comeza a latexar.

Celébranse baixo circunstancias de anormalidade política -crise terminal de ciclo constitucional e posta en cuestión das liberdades máis básicas por parte dos auto-denominados liberais, que son novos reaccionarios-, económica -intervención, estafa do aforro, creba controlada- e social -escaseza, desemprego e desafiuzamentos masivos- na periferia da periferia europea nun contexto de excepcionalidade e ambición pos-democrática e pos-política ao que nos abocou sen remisión a dexeneración sistémica dende Roma a Madrid ou a Barcelona, e dende Atenas ata Dublín ou a Lisboa; entanto a orde reina en París e Berlín. Ata cando?

Santiago de Compostela non é allea: a soberanía cidadá -merece repetirse- está for sale e o realismo alucinatorio -xénero literario premiado cun Nobel recentemente- inunda a democracia aparente que rescata evaporando a clase media, afundindo e empobrecendo aos pobres e facendo mais miserábeis aos que xa o son, protexe coma irreformable unha Constitución violada que reforman ás agochadas se interesa ao ditado de poderes fóra de control, outorga libertad lingüística para fomentar e perpetuar a secular diglosia mallando na sempre insuficiente auto-estima nacional galega, educa en libertad para españolizar coma se non ficara ren da memoria dos 40 anos de paz, estira as posibilidades do hábitat ou reclama sacrificios constantemente aos máis que menos teñen nunha operación perfectamente estudada consistente en transferir rendas das mans das clases asalariadas aos bolsos dos que o teñen case todo e o ambicionan todo. Pretenden sortear a cegas unha combinación de crises -enerxética, revolución tecnolóxica que non se dixeriu, de hexemonía xeopolítica, económica, climática e da fame- da que só adiviñamos a patiña por debaixo da porta. O cumio da pirámide -mais algúns fieis intermediarios entre a maioría das actuais cúpulas partidarias- non só non sofre en sintonía, se non que fai negocio substancioso e troca en grupo de interese priorizando os seus privilexios e sendo unha verdadeira elite extractiva. Se alguén ameaza iso, auto-protéxense para manter un status quo imposible. Algo disto sabe Dolores de Cospedal, pois é a política profesional mellor pagada de España. Dietas á marxe.

O realismo alucinatorio -made in china- no que estamos instalados deseña un sur de Europa deprimido baseado nun modelo chinarizado: exclusión -algo que no nivel mundial é norma e non excepción-, traballo precario-improdutivo e desmantelamento programado do modelo social e democrático combinado coa administración dun cocktail represivo -endurecemento punitivo e aplicación sistemática da violencia policial que criminaliza calquera acción de denuncia e desobediencia- restaurador do absolutismo da interinidade e a inseguridade permanente: o ERE por elevación e a éxtase des-reguladora. Mais a democracia aparente ficou espida hai tempo e parte da poboación intúe as cadeas.

O mantra das cacatúas consiste en repetir que nunca hai alternativa viable -a mais poderosa arma esgrimida polos prebostes do neoliberalismo antropofáxico- fóra da Gran Regresión e dos plans da Troika internacional. Non a hai, segundo repiten, fóra do proceso de acumulación desmesurada de riqueza nas mans do 1% da poboación dominante. Tampouco hai posibilidade de cuestionar a maré de fondo que en forma de nostálxica ofensiva da España imperial, mono-nacional-folclórica, monolingüe e dun só Deus posible -resistente a morrer na voráxine da mundialización e que nada ten a ver coa de Lorca, Miguel Hernández, Picasso, Alberti ou Castelao- ameaza con transmutar na súa propia e decadente versión para o século XXI en chave, polo momento, proto-fascista.

Ensínannos a aceptar coma natural que institucións sobre as que pivota a presunta lexitimidade do réxime monárquico poidan corromperse ata o paroxismo, mentres din que “dar comida e cama aos enfermos dun hospital non é Sanidade” (Feijóo dixit). Ou que o autogoberno pode usarse para o seu menoscabo. Hai que aceptar que poden evadir fortunas erguidas sobre a forza do traballo precarizado a paraísos fiscais en lugares que ameazan converter en infernos de explotación -prantexando xornadas laborais dun mínimo de 10 horas, 6 días á semana e facendo saltar polos aires o contracto social parido trala II Guerra Mundial- e que é completamente lóxico e aceptable que os patrimonios dos mais potentados, pola vía da inhibición fiscal, incrementen de xeito exponencial en tempos nos que as tesoiradas orzamentarias afectan ás prestacións, nóminas, pensións, á ciencia e á investigación, á educación, ao dereito a unha vivenda digna, á cultura e a todo aquilo que asegura a igualdade e o progreso fornecedor da verdadeira xustiza social. Faise ver normal que a corruptela sistemática e a cleptocracia afecte aos partidos tradicionais transversalmente, mesmo a organizacións que nalgún día foron diferentes.

O condimento opiáceo clásico, typical spanish, segue sendo facernos ver que o natural é que a Igrexa Católica -privilexiada no trato polos poderes públicos- axite as rúas para gobernar dende os conventos o ventre das mulleres todas -fieis ou non- pero non ten deber moral de rebelarse contra os mercaderes e o estado actual de cousas. As mulleres, como as leis, están para ser violadas. E todos receitan poñer a outra meixela, pola túa gran culpa: vivir moi por riba das túas posibilidades.

Os protagonistas principais do conchaveo partidario-empresarial-institucionalizado repiten mensaxes ocas que ocultan verdades que agromarán tarde ou cedo nesta nova fase, pois están xa a pé de rúa -e de praza- e nos centros de traballo, asociativos e de formación: crecemento, crecemento, crecemento, herdanza recibida, austeridade, cadrar as contas, déficit, prima, primo e con-cuñaos, eficiencia, arrimar o ombreiro, apertar o cinto, xestionar a macroeconomía coma o faría unha familia, senso común... Practicamente ningunha voz discordante á que poidamos acudir coa facilidade coa que consumimos des-información e que propoña, convincentemente, como saír do circuito asasino da débeda odiosa e ilexítima -algo que será inevitable ou, do contrario, imos condenar ás presentes e futuras xeracións a uns niveis de vida mais propios do terceiro mundo-, contraída maioritariamente pola banca e a gran empresa -ao comezo da crise o 57% do total- e, en menor medida, polas familias -20%- sendo a débeda pública menor, pero operacionalizando mediante artificio contable o troco que converteu en problema colectivo a ambición ilimitada dunha minoría e empurrou ao conxunto da sociedade ao depresivo estado de malestar, xa logo indignación, logo compromiso e logo rebelión democrática. É a maior estafa organizada da historia, cando menos, da europea. E a disputa comeza a ser: democracia si, ou democracia non.

2. Hai alternativa! :

O único que podemos dar por ben feito na etapa do tertuliano de Intereconomía é que permitiu algo relacionado coa súa especialidade: os debates televisados. Mais o resumo do seu des-goberno foi acreditar a dubidosa honra de ser un iniciado funesto: desgaleguización e intento de estigmatizar a lingua e os sinais de identidade para que non saibamos quen somos nin de onde vimos, desprezo polas institucións de autogoberno mailas súas capacidades e instrumentos, destrución do sistema de caixas de aforro, privatizacións e concesións públicas de dubidosa legalidade, ataque ao benestar con especial virulencia nos ámetos da Educación, a Cultura e Sanidade e o conxunto do sector público, parálise eólica e desbaldimento conseguinte coas indemnizacións, esaxeradas subvencións aos medios de comunicación para comprar silenzos e loubanzas, sectores produtivos estratéxicos completamente desatendidos...O balance da mistura entre nihilismo e de-construtivismo enfermizo foi redobrar a destrución de emprego e que a mocidade migre en masa descapitalizado ao país dos mil ríos, ao que unha meiga ben meiga mirou xa fai tempo. O seu maior erro: subestimar a intelixencia colectiva de todo un pobo.

Ten un interesante ensaio o catedrático de Ciencia Política Vicenç Navarro, titulado: Hai alternativas. Un bo e conciso programa de actuación. Non coma os das forzas do sistema, que están cheos de promesas incumpridas. Alí recóllense unha morea de medidas aplicables e financiables que desmontan o mantra das cacatúas e solventarían parte duns problemas que, de non remediarse urxente e radicalmente, abren o vieiro a un proceso de conflitividade socio-política equiparable ao que viven hoxe os irmáns portugueses, ou Grecia. O estado español é Grecia fai 2 anos.

Pode que o título do ensaio teña a ver coa decisión de bautizar así á inédita decisión de plantar a semente dunha coalición de esquerda ampla inspirada nos modelos de fronte popular, liderada por Xosé Manuel Beiras -Alternativa Galega de Esquerda-. Foi unha intelixente lectura da estrutura de oportunidade política e unha alianza que responde ás necesidades do tempo histórico: concibida como xermolo da desexable unidade da esquerda social, sindical e política necesaria para proxectar na instancia político-institucional cambios na correlación de forzas que forcen unha mudanza real estrutural. Que presente á opinión pública o problema do euro, por exemplo.

Republicana, laica, internacionalista dende a asunción do feito nacional galego e solidaria cos demais pobos de europa e do mundo, ecolóxica e rupturista no senso de acreditar na necesaria creba democrática como propoñen outras esquerdas europeas coas que se identifica ao compartir obxectivos estratéxicos e, ao fin, ámbito de actuación e inimigo común, tales coma o Front de Gauche francés, a Syriza grega, o Bloco de Esquerda portugués ou a Die Linke alemá -salvando as distancias todas en tempos, ritmos de construción, e conxunturas particulares-. Que conecta, sen intención de dirixir e si de acompañar na súa pluralidade, co ruxir da rúa e se proxecta e reflicte nas demandas dos movementos sociais alternativos e de protesta encamiñados a contemplar -xa o están a facer de feito, impugnando esta democracia aparente- un proceso histórico de auto-determinación destituínte establecendo no horizonte a apertura dun proceso constituínte que recupere a soberanía popular fanada e un novo deseño institucional ao servizo da emancipación das maiorías sociais. Que derrote as forzas de agresión sen precedentes auspiciadas pola hipertrofia neoliberal dende fai décadas e os plans ocultos do Fondo Monetario Internacional, o Banco Central Europeo e a Comisión, sen deixar de acreditar nunha europa democrática, pacífica, social e dos pobos.

Nesta situación o retorno de Beiras pode concibirse como a decisión de poñer a disposición do pobo galego outra-volta todo o seu capital político cincelado durante décadas, que non é pouco. O exemplo é que moitos mozos e mozas nacidos a mediados dos 80 coñeceron o seu papel como líder da oposición pero non tiveron nunca a oportunidade de votalo. Mais a xente, contrariamente ao que sempre repiten as cacatúas, adoita ter memoria. Para ben, e para mal.

Cando alguén, coa súa traxectoria de loita e incorruptibilidade, posúe dotes comunicativas na era da comunicación o efecto da mensaxe -e, por extensión, dunha coalición que pareceu reactivar sectores da poboación descontentos e descridos- multiplícase. Funciona ao xeito dos libelos de Marat -L´ami du peuple- no París revolucionario de 1789. Fora un mítico xornal que vixiaba o convulso e violento proceso deixando en coiros as vergoñas da oligarquía e dos elementos contra-revolucionarios co aguillón do uso preciso das palabras para dicir a verdade -aquilo que tantas veces non se quere escoitar- que, como se dixo sempre, é o acto revolucionario mais puro. E mais nos tempos onde a escuridade manda. A ética dos principios e a forza das ideas non cotizan no Down Jones, pero aos mitins de Beiras achéganse xentes de toda idade e condición.

O que a primeira vista podían semellar boutades resulta que atesouran eco que provoca un xiro inesperado e ¿cómo reaccionan os que detentan o poder e gobernan contra a maioría? Coa demonización: “O Beiras xa sabemos como é: está tolo”. Os que estando nos seus cabais infrinxen danos irreparables e sufrimento coas súas decisións e indecisións a milleiros e milleiros de persoas a cotío nunha desocialización instigada pola delincuencia organizada dos especuladores capitalistas, da que son cómplices, deben ser o exemplo do raciocinio e o equilibrio. O certo é que representa a antítese do que estes últimos ofrecen: fariseísmo e insolvencia intelectual. ¿Como non van temer que entre no Parlamento unha voz asentada na ética innegociable no exercicio da actividade pública? ¿Como non temer que pola súa voz falen os galeguistas históricos e republicanos, a forza no combate anti-feixista contra da ditadura e un dos homes que, apoiado e conxuntamente con moitos outros e outras, foi protagonista e o deu -o deron- case todo por impulsar unha forza social que chegou a comprometer a hexemonía do fraguismo dende posicionamentos ideolóxicos dun nacionalismo político de esquerdas, sen as facilidades que supón dispor dun aparello de estado ao teu servizo? Nin nos peores pesadelos Feijóo e todos os Feijóos do mundo o quixeran ver diante.

Din que non está capacitado para estar no Parlamento. É incómoda a intelixencia e a independencia no seo da soberanía popular. A súa soa presenza. É incómoda porque vai á raíz dos problemas que se deberan extirpar se quixeramos construír unha Galicia e un mundo mais xusto. Seguramente sexa porque non está capacitado para cobrar tres soldos do erario público a un tempo, nin para facer business ou privatizar bens de dominio público e repartir as migallas entre os amigos para o seu lucro exclusivo. Coido que, seguramente, non sería quen nin de facelo entre os seus amigos mais directos, nin tampouco entre os outros moitos e moitas que o senten entre o pobo galego. Tamén ten inimigos, claro.

Ten moito de épico o seu retorno en chave de biografía e percorrido persoal. Mais o interesante de todo isto é o aspecto colectivo desta nova fronteira da que seguramente participará mentres lle quede alento pois deixouno escrito cando era un mozo: “eu loito sen espranza e por iso non desertarei xamáis”. A loita de David fronte a Goliat foi sempre o combustible que alimenta o motor dos pobos que fan andar a Historia. Neste caso para intentar mudar as estruturas pétreas do estado, e tamén do estado actual de cousas no noso país, enraizando co cambio inevitable nunha europa que perdeu o norte como proxecto. Estruturas que deberan poñerse ao servizo da cidadanía, que é quen mais ordena queiran ou non queiran, e non contra dela. Os pobos nunca se resignan a ser derrotados e son sempre os propios pobos en pé os que configuran as alternativas fronte aos que queren mantelos asoballados. Aconteza o que aconteza nestas eleccións, mais ben todo comeza o día vinteún de outubro. Na Galiza, no estado español e na Europa enteira. Ese día os galegos teñen a oportunidade de escoller unha alternativa que envíe unha mensaxe de esperanza e optimismo a moitos, alén do Padornelo. Ademais de rescatarse a si mesmos.

Publicado no Praza Pública

Liberté, Egalité, Fraternité

Historia de España for dummies

24 minutos nun resumo moi resumido da Historia do século XX aos nosos días. Ten algunhas simplezas pero o relato fundamental do conto é bo, ademais de presentalo dun xeito divertido. Raíces, causas e porqués. sempre pagan os mesmos. O final é interesante porque envía unha mensaxe clara. Recomendable, cando menos.

Avelino Pousa Antelo. In memorian.

No mesmo ano que Isaac e coas recentes desaparicións de F. Del Riego e Xaime Isla aínda presentes, e na semana da Galiza Mártir, morre un dos últimos galeguistas históricos. Dos últimos daquelas Mocedades Galeguistas anteriores á Guerra Civil. Un irmán de Castelao e dos demáis galegos bos e xenerosos. Esta canción d´A Quenlla ben podería ser feita tamén pra el. O seu corpo marchou cando mais falta facían. Pero as súas figuras, traballo e traxectorias non.



Nova no Praza Pública

Palabras desde Atenas

Tiña ganas de recuperar este vídeo de Pedro Olalla (profesor, helenista, escritor, fotógrafo e cineasta español) gravado hai case un ano en Atenas, pois está afincado alí, e subilo a este blog. Recoméndoo 100% pois non é tan só que siga vixente, senón que comeza a afectarnos de cheo...

Cómo ser sindicalista do SAT e ridiculizar a todo un plató de Intereconomía

Diego Cañamero, jornalero e sindicalista andaluz do SAT, foi ao programa por excelencia da caverna mediática e deixou en ridículo a todos os tertulianos (e ao presentador) cos seus argumentos claros, concisos e impepinables. E é que...a quén se lle ocurre invitar a un señor que leva traballando no campo andaluz dende os 8 anos e ten ideas e principios? Seguro que lles pasaron as ganas de volver a debater con alguén a quen lle asiste, sinxelamente e nun momento de necesidade que comeza a ser extrema, a Razón. E máis aínda na gran, e historicamente maltratada, nación e pobo andaluz, a quen Lorca dedicou algúns dos seus poemas imborrables. Neste caso a un pobo anónimo de Andalucía:

Pueblo

Sobre el monte pelado
un calvario.

Agua clara
y olivos centenarios.

Por las callejas
hombres embozados,
y en las torres
veletas girando.

Eternamente
girando.

¡Oh pueblo perdido,
en la Andalucía del llanto!

Federico García Lorca, Poema del Cante Jondo (1921)

Democracia, acto final?

Europa e Occidente afrontan unha encrucillada histórica, a fin dun mundo e de todo un modelo de sociedade herdado do que se ergueu tralas cinsas da II Guerra Mundial e a posterior queda do bloque soviético. E agora, do mundo unipolar. Atópanse no tránsito a outro novo, pero incógnito. Con impresionantes avances nos campos das tecnoloxías ou da física mais, parellamente, sentindo retrocesos non menos importantes nas expectativas dunha vida digna para millóns e millóns. Non sabemos o que se dilatará a situación de medo, atonía e desencanto, mesmo se empeorará substancialmente (o cal é posible dada a situación de risco obxectivo polo que atravesan outras economías de peso, como a chinesa ou a nipona) nin tampouco podemos prever cantas doses de sufrimento individual e colectivo ocasionará esta mistura amnésica de insensibilidade e demencia dos poderosos, por agora só dos poderosos. Pode que máis das que imaxinamos, sen que ninguén nos advertira. Non é posible cursar un máster universitario sobre a maior crise do capitalismo: sobre empobrecemento e desemprego masivo, manipulación salvaxe e opacidade, abuso de poder e autoritarismo, retrocesos en dereitos e liberdades básicas, represión policial, inseguridade e exclusión social, inestabilidade política ou violencia. Prepáraste xustamente para o contrario: para vivir e traballar nun mundo moi complexo, pero en progreso continuo.

Aquí tocou padecer un novo goberno español (despois de levar case 4 anos sufrindo o galego, pioneiro en abordar a barbarie con pingas de barbarie e caldeiros de a-velas-vir) que, en tan só 6 meses, cruzou practicamente todos os lindes da ética, a decencia e a hipocrisía. Nunca antes outro fora quen de perder tanta credibilidade en tan pouco e antollábase impensábel, anos atrás, unha traizón similar sen recibir unha contestación social e organizada severa.

En realidade, e literalmente, estamos perante unha revolución de manual. Ante un golpe de estado encuberto e fondamente ideolóxico que, ademais, conta coa amable complicidade (por acción e omisión) do principal partido da oposición. Non así da base social que viña confiando tradicionalmente nel e que pide a berros nas rúas que alguén non só a defenda e se solidarice na denuncia, senón que cumpra cando acceda ao poder e non traballe para os intereses da oligarquía. Este entendemento tácito só pode ter un bo colofón arredor dun “goberno de salvación” que levaría ao PSOE á pasokización mentres todos nós imos á chinarización e ao neo-escravismo, facendo parada en Atenas. Sería a estocada de morte a un réxime que comeza a estar cuestionado na base ao facerse evidente que apodrece pola cúspide e tamén aos laterais.

A Constitución española de 1978 é, en boa parte do seu articulado, puro papel mollado violado no tránsito ao totalitarismo neoliberal. A un escenario no que o reinado antisocial e o desequilibrio quixera afectar e controlar ata o último resorte das precarias vidas dos mais humildes. Paradoxo estraño, resultante da hipertrofia da esmagadora doutrina imperante nas últimas décadas. Esa que tanto beneficio trouxo para tan poucos, sensación de progreso para bastantes, pero que tamén narcotizou a unha xeración enteira ata o límite de que agora tan só pode achegar miseria, frustración e desengano. Tamén se abren novos vieiros e oportunidades se comezara a aproveitarse un novo concepto de proximidade, sustentabilidade e innovación na empresa, nas relacións de traballo e comerciais, na cooperación e na economía do ben común, mais o regueiro de “vítimas” que deixa e deixará polo camiño o modelo especulativo, depredador e sociópata é o suficientemente importante para estar preocupados, mais nunca vencidos.

Sosténdose na suposta mala memoria do cidadán medio ou na súa saturación informativa lévase a cabo de xeito obediente, baixo mandato e tutela da Troika, un “paquetazo” de medidas de shock económico ultra-liberal que recorda ás curas de cabalo latinoamericanas e que nos arrastra sen remedio a unha depresión económica maior e a unha situación de conflitividade e lameira social que remove os alicerces da democracia. Un deles, como é a propia confianza no sistema, descendeu xa a mínimos históricos e o futuro que se albisca sitúa a España no centro da atención internacional. A deriva desta impostura empurrará inevitablemente, antes ou despois, ao estado español á solicitude do mal chamado “rescate” total e, seguidamente, a non ser materialmente posible pagar unha débeda odiosa que supera, a día de hoxe, o 340% do PIB e que pode multiplicarse (de non corrixir de raíz boa parte das grandes políticas económicas) coa propia dinámica do mellor mecanismo de escravitude coñecido ata o de agora na época contemporánea: a ditadura financeira. Só hai que estudar o caso grego. Quedaría a opción do impagamento, pero iso comprometería a unión monetaria e a estabilidade no continente e no mundo enteiro. Perpetuarse na débeda é tanto como entrar nunha espiral de medidas draconianas, incumprimentos e sancións que faría deste recuncho do planeta un dos lugares menos recomendable para vivir e traballar, e iso que hai lugares ben pouco apetecibles.

Non se recorda dende 1978 un momento que esixa tan altas doses de liderado e de exercicio compartido de compromiso democrático. Cada vez mais voces din que é preciso artellar unha ampla e plural alianza cívica, política, cultural, social e sindical que configure o vencello estable coa esixencia dunha democracia plena e recolla a vontade de confrontar, a cara descuberta, cun réxime político agonizante. Que restitúa o fío capado entre representantes e representados, unha vez comprobado xa que a soberanía cidadá foi substraída en favor de poderes alleos no xeográfico e fóra do control democrático, onde o propio representante pode espetarlle a 6 millóns de desempregados “¡Que se jodan!” e iso non teña consecuencias. Todo se solventa cun: “lo siento mucho, no volverá ocurrir”, estilo Borbón ou Novagalicia Banco. Do contrario, a alternativa que se adiviña aproximase a un estado de malestar constante, larvado ou explícito, e a unha sorte de estado policial. Síntomas hai xa abondos. Só é cuestión de tempo, e cómpre a (re)concienciación da esquerda e da amplitude da cidadanía demócrata na procura dos seus mellores momentos de pulo e loita na defensa do que é común.

A mentira compulsiva, a criminalización de sectores profesionais enteiros, ou campañas de pouso anti-político, son xa sinais de identidade dun goberno (e satélites mediáticos) que trocou en ilexítimo, que actúa contra o pobo e favorece á elite plutocrática e á da superestrutura sádica na que parece converterse unha Unión Europea en perigo certo de implosión como proxecto histórico viable, ou, cando menos, que pode quedar desfigurado dos seus obxectivos últimos e espírito fundacional. Partida en dúas.

A re-estruturación do capitalismo europeo está producíndose a marchas forzadas con lentes e ritmos de dominadores e dende o centro, e non coa dos cidadáns nin empatizando coa periferia, sen ter en conta o pouso cultural e afectivo que a tradición do continente atesoura en materia de conciencia cívica e social, e na conquista de dereitos e liberdades. Non calibran axeitadamente as consecuencias de aplicar cegamente a Austeridade Asasina nun solar inzado de recordos revolucionarios, guerras incruentas e crueis, estalidos sociais ou que foi berce das ideas, ideoloxías e ideoloxemas preponderantes da modernidade: dende a Ilustración ou o romanticismo ata a tradición na fe católica ou no laicismo, dende os nacionalismos, o chauvinismo, o colonialismo ou o movemento obreiro ata o fascismo ou o ogro hitleriano, dende a monarquía e os súbditos ata o republicanismo e os cidadáns. Acreditan na visión schumpeteriana que vía no sufrimento social o cumprimento de determinado obxectivo económico, mais entre facer algún tipo de sacrificio compartido, e gradual, ou volver a tempos escuros e ao medievo debera mediar un treito. Do contrario, as versións actualizadas da guerra de clases, o patriotismo, ou a caza do diferente poden ser un feito en cuestión de tempo. Aínda que tampouco pode preverse. Calquera estalido do tipo mantén sempre as súas propias leis e dinámicas en cada tempo histórico. Pero hai moito en xogo, máis alá dunha “linea de crédito en condiciones extremadamente favorables” ou do cumprimento “de los objetivos de déficit para 2013”: a Liberdade e a Democracia. A tempo estamos de defendelas, coa palabra e coa acción. Nas rúas, e nas prazas.

Artigo en Praza

Constituída ANOVA-Irmandade Nacionalista Galega

Dentro do momento que se está a vivir no panorama sociopolítico e económico, e da reconfiguración que está vivindo a esquerda nacional galega logo da convulsión da fractura do BNG, vén de producirse a constitución dunha nova forza-movemento político o 14 de Xullo en Compostela. O seu nome: ANOVA-Irmandade Nacionalista Galega, froito dun proceso asamblear que durou meses, e que lidera o histórico Xosé Manuel Beiras Torrado. Adxunto vídeo da alocución final na Clausura da Asamblea Nacional Constituínte, á que tiven a honra de asistir. Persoalmente, como xestor deste humilde blog dende 2007, motiva escoitar a pasaxe onde se fai referencia, aínda que sexa como explicación e de xeito simbólico, á Toma Bastilla durante a Revolución Francesa e as semellanzas que poida haber no nível estrutural e social co noso tempo histórico e coas condicións obxectivas que detonaron aquel proceso revolucionario que pariu a Modernidade. Moitos azos á nova forza e desexo que se atope, dalgún xeito, no camiño con outros espazos dentro do nacente novo sistema de partidos que está abrollando na nosa Terra. Seguro que é posible e coa altura de miras e xenerosidade precisas facilitará un cambio, mais que necesario, para este país.

Condicionalidade, Troika, Memorándum e clase obreira

O mesmo día no que se oficializaba a intervención de España e palabras tan coñecidas para os que seguimos a actualidade internacional, quizáis non tanto para a maioría da cidadanía galega e española, como: condicionalidade macroeconómica, Troika ou Memorándum (que nos anuncian que estamos tan só ao principio dun camiño, como mínimo, parello ao de economías e sociedades como a grega ou a portuguesa fai 2 anos) a chamada #marchanegra dos mineiros chegou a Madrid recibida polo pobo madrileño nas rúas, e escenificou o comezo do que probablemente vai ser unha constante nos próximos meses e anos: a mobilización e a loita constante na reivindicación dos dereitos máis básicos e que a degradación da Ditadura Neoliberal e a Austeridade Asasina ameaza con fanar. É difícil non empatizar e solidarizarse coa súa loita atemporal, co seu esforzo diario e heroico, e coa súa resistencia ao que parece inevitable. Os bombeiros da Comunidade Autónoma de Madrid fixérono. E milleiros de cidadáns, máis ou menos espontaneamente, tamén. "Prohibido jugar con nuestras vidas". Rememora vellas loitas, sexa en Asturies ou León, sexa en Bolivia. Sexan mineiros, ou sexan operarios de fábricas, do sector naval de Ferrol ou de acolá...Proletariado adquire significado, uns cantos anos despois. Realmente nunca o perdeu. Simplemente mirabamos a outro lado.

Non teñen alternativa. Non lle la dan, e poderían. Será o  rexurdir da clase obreira consciente e do vigor do movemento obreiro? Veremos...O que si parece é que o 15-M prendeu a faísca e alumeou un camiño de denuncia, pero pouco a pouco, sectores mais amplos, converxen no combate a un sistema que fai augas. Que se estenda a capas mais amplas vai depender de moitas variables, pero parece inevitable vista a determinación con que este Goberno tramposo aplica medidas de excepción e dificulta cada vez máis e a máis xente unha vida digna. O apagón informativo nos medios de in-comunicación oficiais, e ter que enterarse do realmente acontecido "vía nova-Pirenaica" nas redes e por Streaming e Internet, denota o interese do status quo en que isto non vaia a mais. Pero parece cuestión de tempo. Por sorte ou por desgraza, é probable que tan só esteamos ao principio dun longo camiño.

PD: E xa hoxe, 11 de Xullo de 2012, na manifestación pacífica dos mineros, a Policía (ás ordes do poder político que está ás ordes do Gran Capital) cargou ocasionando disturbios e feridos. O Goberno parece decidido a desatar a guerra de clases dende o Congreso (coas medidas tomadas) e na rúa. Decrétase a fin da clase media, e un período indefinido de convulsión social e inestabilidade política. Tempos duros.