Sarko, e a podar!

Dixera Karl Marx aquelo de “a Historia repítese, a primeira das veces como traxedia e a segunda como farsa” (entendendo como tal unha reproducción grotesca ou unha caricatura do pasado). Pois non o teño tan claro, porque asáltame a sensación de que oitenta anos despois da arrepiante carreira de irracionalidade que anegou o corazón do vello mundo reaparece con forza o risco traumático.

Unha onda xenófoba percorre Europa: dende Italia ao Benelux e dende Francia aos países nórdicos, sen esquencer Melilla ou mais situacións indignas... Outra das consecuencias sine qua non deste neoliberalismo obrigatorio en crise que camiña polo vieiro da visceralidade e o primitivismo e que recupera a Orwell para acuñar conceptos perversos, como mendicidade agresiva, tralos que acubillar prácticas impropias das sociedades pluralistas de vocación integradora do século XXI. Faise evidente que este puxo a proba, dende o minuto cero, a fortaleza e/ou fraxilidade das democracias. O lóstrego dunha mañá do 11 de setembro de 2001 definiu irremediablemente o futuro. E aquel fume adormentou a razón.

Na patria das luces, cun irresponsable impostor á cabeza, acontece algo nauseabundo. O enfant terrible da política europea, ao que califican como neogaullista pero que recorda máis ben ao inefable Petáin, coa súa declarada cruzada hacia os xitanos fai tremer as bases mesmas da República e dos seus valores e ideais mais altos. Tanto cinismo e frivolidade asusta. Nin liberté, nin égalité, nin atisbo de fraternité poderían albiscarse nunha serie de decisións sostidas no legalismo mais absurdo e inxusto, que instaura o fracaso da promesa multiculturalista e do espazo de convivenza que representa o proxecto da UE. Hai moito de electoralismo, mais tamén enxendra danos irreparables. A mensaxe é perniciosa, e a mecha incandescente. O vivo retrato do salvaxismo de Estado: odio racial e medo primario a esa miseria insoportable que azouta as conciencias dos acomodados. Cortando polo san.

Fascistas del mundo: uníos! Xa hai quen recolle a luva: Alicia Sánchez Camacho, do PP de Catalunya, introduciu o tema na precampaña nun alarde de incontinencia verbal e demagoxia clarificador: “a situación é peor que a de Francia. Aquí nin localizados están”. O foco non se centra pois na erradicación da marxinalidade e o guetto mediante procedimentos humanistas: resulta que están “dispersos”. Do que se deduce que haberá que localizalos, e ir a por eles! E deportalos, claro.

Esta crise produce monstruos: agora, para ofender a alguén, califícaselle de “filósofo”. Como se fose algo deshonroso e vergoñento. A ditadura da mediocridade en auxe, a revolución dos ignorantes. O acto seguinte será A Poda anunciada (en verbas de Mariano Rajoy): poda na administración, poda no mundo sindical (de parte de Esperanza Aguirre y Gil de Biezma, defensora dos dereitos laborais dos traballadores), poda nas políticas de progreso social, poda no estado autonómico, poda nos dereitos das minorías de calquer tipo (lingüísticas, relixiosas, etc...). Poda Xeral! Para Os Podadores todo é excesivo cando se trata de afondar no estado social ou na democracia. Nunca demoucamos o poder das oligarquías, da banca, dos especuladores, o fraude fiscal... Nunca sobran os que ameazan a sustentabilidade ambiental, os que levantan muros no entendemento, ou os que xogan co nivel de alerta terrorista para manterte convenientemente sedado e manipulable. Ata Zapatero vese na obriga de desdebuxar, mais aínda, o perfil esquerdista apoiando implicitamente ao acreedor de favores (Sarkozy) pola cadeira no G-20!

MundoGaliza:http://www.mundogaliza.com/index.phpoption=com_content&view=article&id=9546:sarko-e-a-podar&catid=104:millan-fernandez&Itemid=2431

Xornal:http://www.xornal.com/opinions/2010/09/22/Opinion/exemplo-sarkozypodar/2010092217330200465.html

Para acompañar: A Marsellesa

Maragall e a política

Non, rien de rien/Non, je ne regrétte rien/Ni le bien qu´on m´a fait, ni le mal/Tout ça m´est bien égal/Non, rien de rien/Non, je en regrétte rien/C´est payé, balayé, oublié/Je me fous du passé/Avec mis souvenirs/J´ai allumé le feu...

Edith Piaf (1915-1963)

Teño a impresión de que os versos da artista parisina cadran ben considerando o estado no que se atopa, dentro do seu proxecto íntimo de vida, un dos políticos españois mais admirables e carismáticos (e tamén mais vilipendiados) dende o comezo da restauración democrática.

Nas liñas do xornal El País do domingo recollíase unha fermosa reportaxe, Maragall frente al espejo, sobre as circunstancias que envolven o día a día de Pasqual Maragall i Mira no combate mantido coa enfermidade do Alzheimer, o que me invitou a reflexionar sobre a figura e traxectoria do personaxe reparando no infravalorados que están a cotío os políticos “con maiúsculas”, e a propia política. Aqueles nobres, pedagóxicos e idealistas que dedican o mellor de si mesmos ao servizo dos demais incluso cando calquer outro ser humano optaría por aillarse do mundo, sen cavilar en nada ou ninguén mais. Teño en alta estima a todos eles. Pode soar a inxenuidade, seino, mais prefíroa cen veces antes que a marea de cinismo e desprestixio, gañado a pulso, pero tamén infundado, que inunda as nosas vidas nos últimos tempos.

Esta rara avis é doada de recoñecer. Por iso o demonizaron e intentaron ridiculizar ata a extenuación. Un vello recurso da dereita.

Para as forzas reaccionarias son demasiado perigosos porque conectan naturalmente coa xente do común. Persuaden e ilusionan a todo un pobo sinalando o camiño para conquerilos anceios individuais e colectivos. Maragall é a humanización e a pasión pola política, o amor polos demáis. Pero non quixera perderme no aspecto lírico nin nomeando os éxitos de xestión, nin tampouco os erros e contradiccións propios do exercicio do poder nas etapas onde tivo responsabilidades executivas porque tampouco é nada doado condensar en poucas liñas a complexidade dun intelectual, pero pragmático, que leva décadas de loita dende a esquerda, a loubanza dos valores democráticos, do diálogo, a resolución pacífica dos conflitos, o federalismo, o catalanismo e o europeísmo...Dun visionario próximo e cos pes na terra. Dun líder dos que perduran.

Casualmente a reportaxe coincidiu coa Diada do 11 de Setembro. El é un catalán íntegro e decidido a manter a integridade ata o final. Por certo, sempre penso no paradoxal que resulta que unha nación como a catalana celebre o seu día recordando a efeméride dunha derrota militar que a condenaría a perdelas institucións de seu por moito tempo. Da boa conta da pasta da que están feitos como ser colectivo. Así como é metafórico que Euskadi teña xeito similar ao dun corazón, debuxando o sufrimento e a excesiva visceralidade que padeceu ao longo da historia, dun ou doutro lado, ou que Galicia se presente no mapa como acoitelada polos mil ríos e rías, case representando a desunión que nos caracteriza... Pois ben, Pasqual Maragall é daqueles que dignifican e dan sentido á tarefa do político. Aínda que a enfermidade avanza, está decidido a traballar polas vindeiras xeracións de pacientes. Coido que é un exemplo a seguir por aquelas que nos traian novos tempos: compromiso, altruísmo e xenerosidade ata o esquecemento. Que falla fai.

Mundogaliza:http://www.mundogaliza.com/index.phpoption=com_content&view=article&id=9474:maragall-e-a-politica&catid=104:millan-fernandez&Itemid=2431

Xornal:http://www.xornal.com/opinions/2010/09/15/Opinion/pascualmaragallpolitica/2010091417162600225.html

E para acompañar: Non, je ne regrette rien-Edith Piaf

Himne nacional Catalunya

Decreto ilegal

Presentación de Alba Nogueira e Manuel Bermúdez sobre os argumentos xurídicos que cuestionan a legalidade do "Decreto do plurilingüismo"

Os medios en galego importan

Vénse de publicar un manifesto (sacado adiante por un conxunto de intelectuais) en defensa dos medios en lingua galega, logo dos peches producto da política agresiva dun Goberno que incumpre o Estatuto de Autonomía, art 5.3: "os poderes públicos de Galicia garantizarán o uso normal e oficial dos dous idiomas e potenciará o emprego do galego en tódolos ordes da vida pública, cultural e informativa, dispoñendo dos medios necesarios para facilitalo seu coñecemento". Tamén alerta sobre a responsabilidade da cidadanía, facendo un chamamento ao compromiso. Dí así:

Un país é o que fala. Galicia é o Galego. Ninguén pode matar unha lingua. Pero é moi fácil deixala morrer de inanición e abandono. Todos somos responsables de que a nosa lingua reciba a xustiza que merece e as oportunidades que se lle negaron na historia. Que haxa medios en galego importa. Resulta imprescindible para que a nosa lingua viva e medre con futuro. Apoiar ós medios en galego é axudarnos a nós mesmos e o que somos. Resulta cínico e irreal esperar que anos de intervención do mercado a favor do castelán vaian corrixirse sós. Alguén ten que facelo e ten que facelo agora.

Ningunha administración pública deste país pode declararse allea ou ausente cando pechan un tras doutro os xa poucos medios que apostaban pola nosa lingua. Ningunha administración pública pode dicir, sen faltar á verdade, que fixo todo o que podía facer, ou que non hai recursos porque estamos en crise. Demandamos do goberno que poña a vontade política e os recursos que non dubida en poñer para axudar a outros sectores ou medios que non o precisan tanto. Demandamos das administracións públicas que tomen a decisión de axudar aos medios en galego porque é xusto, porque o merecen e porque se lles debe.

Ningún lector ou espectador deste país pode tampouco declararse alleo ou ausente cando pechan un tras outro os medios que se fan na nosa lingua. Os únicos que realmente poden garantir o futuro de calquera medio son os lectores, as audiencias e os anunciantes. Algo falla nun país onde tanta xente se declara amante da súa lingua ou tantas empresas utilizan a galeguidade para posicionarse nos mercados, pero logo non hai nin lectores nin anunciantes para os medios que se fan en galego. A desaparición dos medios no noso idioma non é un problema nin unha responsabilidade da administración, é un problema e unha responsabilidade de todos.

Eu xa asinei. Ti podes facelo aquí

A Súa Terra

Pouco se pode aportar despois da treboada de análises publicadas dende diversos ámbitos a conto da desaparición (oxalá un novo paréntese) da edición en papel do histórico semanario A Nosa Terra. Foron múltiples e lúcidas as opinións (p.ex. as de Xosé Manuel Pereiro, Xavier Vence ou Carme Adán nas liñas do Xornal, e outras) pero, si a hai, non lin a primeira centrada nunha das claves do fracaso colectivo que representa tal feito: non o mercabamos o suficiente para mantelo con vida e, polo tanto, somos corresponsables do tránsito decidido hacia o pensamento único, do deterioro da pluralidade informativa traducida no retroceso da calidade democrática e de certo incremento do risco para a supervivencia da lingua galega.

Á ofensiva televisiva ultracatólica, rancia e negadora dende canles como Veo7 ou Intereconomía no espazo estatal, sumada ás pseudotertulias dunha Noria mareante que devalúa o debate político e o encontro de ideas, engádese a perda de ferramentas de notable valor estratéxico para facer país no plano interno. É certo que o empurrón definitivo vai xunguido ao tratamento sectario e provocador do presidente Feijóo en materia de subvencións no panorama mediático. Pero con esto último había que contar alomenos dende a experiencia da campaña electoral 2009, chea de manipulación e agresividade coa complacencia indisimulada dalgún medio que fixo deixación de funcións no cometido que del se espera para poñerse ao servizo dunha opción lexítima que respondeu en contrapartida. Deberiamos estar mais preparados para resistir os maléficos ataques do goberno máis violento e antigaleguista que se recorda se queremos mudar o estado de cousas dende o progresismo. Todo esto mostra que a rede de solidariedade no tecido da sociedade civil que presupoñemos comprometida está mais destartalada do que se adoita crer e, namais aterrou un novo inquilino en Monte Pío, deixou caer varios altofalantes concebidos dende e para Galicia. Entre os mais destacados: ANT.

Coa faciana ultraliberal, austera e economicista ocúltase a verdadeira razón de ser da súa acción de goberno: a procura do enfrontamento e a confusión entre xeitos contrapostos de entendelo noso presente e futuro (e deles entre si) aproveitando o revolto das augas, a procura do afundimento moral no seo dos que reivindicamos unha Galicia orgullosa de seu e a laminación daquela liña de pensamento crítico co desmesurado afán personalista do líder.

Nalgunha ocasión botouse man de Maquiavelo para definila súa visión do poder tendo en conta a conformación dun goberno de pobre perfil político (concebido para ensalzala propia figura, forxándoa dentro e proxectándoa fóra, contentando aos círculos máis reaccionarios do españolismo) tralo que parapetarse cando chegasen decisións meramente técnicas. Ao mais puro estilo do vello e autoritario fraguismo persegue convencernos de que a terra é súa e unicamente súa. É desolador comprobar como en tan só un ano puido destruír mais que un ex-ministro do réxime franquista en dezaseis.

MundoGaliza:http://www.mundogaliza.com/index.phpoption=com_content&view=article&id=9412:a-sua-terra&catid=104:millan-fernandez&Itemid=2431

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/09/07/Opinion/suaterra/2010090718014800175.html

Para acompañar: Quempallou-Coa lingua de fóra: http://www.youtube.com/watch?v=IiuFD3KrhHI

Chile, 1970

Fai hoxe 40 anos que venceu Salvador Allende

Vacacións blogueiras

Ata o mes de Setembro non retomarei (salvo arrebato) a actividade no blog e as colabouras co Xornal para dedicarme a descansar e así regresar con máis ganas, máis forzas e espero que coas ideas máis claras.

Deixo unha gravación "caseira", atopada no Youtube, do tema que fechou o espectacular concerto que o mítico Jean-Michel Jarre ofreceu en Compostela, na Praza do Obradoiro, para finiquitar as Festas.

Nunca pensei estar a 2 metros deste xenio da música, pero a casualidade quixo que entrara xusto ao noso lado cun gaiteiro abríndolle o paso. Música doutro tempo e doutro planeta, e espectáculo visual incomparable. Por momentos aburriume algún tema, pero os seus clásicos non só non defraudan senón que me impresionaron especialmente. Cantos anos escoitándoo na radio da man de Iker Jiménez e o seu Milenio-3...e resulta que tocou a 20 metros da casa, na praza máis fermosa do mundo!!

Como dixo ao remate: "vou tocar algo que creo que todos coñecedes..."

A pasalo ben, e a disfrutar do verán (sexa-fose no desembarco vikingo de Catoira, en Ortigueira, na Feira do Albariño de Cambados, nas Festas da Coruña ou nas miles delas que temos por todo o país neste tempo, toque a Panorama e a Paris de Noia ou non)

http://es.wikipedia.org/wiki/Jean-Michel_Jarre

Feijóo, Picasso e a caza

Confirmado: ao presidente da "Junta de Galicia" fáltalle un fervor, e dos grandes. Un Presidente non pode meter tanto a gamba, baixo ningún concepto. En Galicia hai milleiros de cazadores e fáltame por coñecer ao primeiro torero. Pérdeo a súa ansia de ir traballar a Madrid. Por certo: Picasso é malagueño. Imaxino que estaría pensando en Dalí, pero non serven escusas.

Doctrina do shock

Recomendable vídeo, que resume a teoría da influínte periodista e investigadora canadiense Naomi Klein, para entender a dinámica que move ao capitalismo e como xogaron e xogan coas nosas mentes con tal de apuntalar o sistema e que este continúe expandíndose polo globo enteiro. Aínda que sae caro, menos para uns poucos.

Minifundismo patriótico

Vaia por diante que o abuso do termo “patria” prodúceme urticaria, pois no nome delas téñense inflinxido as maiores atrocidades. Trato de empregalo do xeito máis aséptico posible.

Para ser unha nación e non tres, nin trescentas mil, no Día Nacional de Galicia debera procurarse unha celebración unitaria e considerar a data como algo máis importante do que os partidos políticos do país o farán desta volta, como nas anteriores. Ainda que todo ten explicación (non hai celebración institucional). Ninguén bota en falta algo semellante á Diada, onde os representantes do pobo catalán camiñan xuntos honrando a efeméride do 11 de Setembro e unha masa social considerable se bota á rúa sen distinción de ideoloxía? Aquí é outra historia.

Por unha banda atopamos ao gobernante PPdeG, que celebra o seu Día da Comunidade así: desinstaurada a tradición “fragasáurica”, consistente en mostrar músculo no Monte do Gozo, atopan un novo monte en Poio onde representar “a la gallega” as enchedolas peneuvistas das campas de Zoronda. Puro movemento social en auxe: empanada, viño, misa (que non falte) e queimada. Bandullos cheos e beizos morados para escoitar o mitin de sempre, pero algo máis cargado de bombo, por onde escapan chiscadelas nacionalistas “light” e “por lo bajini”. Que non resoe demáis en Madrid. Arrouto sectario vernizado de liberdade acompañado de ridículo negacionismo deconstructivista para logo redimilos pecados, e a mala conciencia, e facer un esconxuro colectivo que espante aos traizoados espíritos dos galeguistas históricos que dirán levar no corazón. De seguro que a máis dun arrecastado dirixente popular o persiguen nos sonos da noite logo de consumar a navallada lingüicida e afeccionarse ás trapalladas conceptuais infantiloides de xeito compulsivo, do tipo: “bilingüismo armónico” e “galeguismo global” (coma si a xenuina tradición galeguista non fose de inspiración universalista). O estrano é que non se axunten en Desván de los Monjes ou en La Bolla.

Pola banda da esquerda temos un escenario non menos pintoresco: a alma “piñeirista” do PSdeG soubo enraizar, alomenos aquí e para esta data, un certo respecto polos símbolos e valores galeguistas e os cadros dirixentes socialistas cumprir cunha sorte de incómodo trámite (sen mobilizar o máis mínimo ás bases nin escenificalo convencidamente) achegándose á vila mariñeira de Rianxo para facer unha ofrenda floral a Castelao, botar un par de fotografías e unha breve declaración na liña de reclamar maior autogoberno e respecto pola lingua. Sen complicacións, e sen demasiado compromiso.

Pero é o gran día do movemento nacionalista galego, e aquí hai variedade: dende os moi marxinais e violentos (sen ningunha incidencia real no seo do nacionalismo) que aproveitan a data para contaminalo e confundilo todo na procura dun minuto de gloria nas edicións dixitais dos xornais de tirada estatal daquela tarde (e regalando bazas aos inimigos da terra) ata a xa tradicional celebración do Día da Patria por parte da organización frentista do BNG. Polo medio un cento de grupúsculos que o celebran ao marxe por levar a contraria.

Manifestación e mitin central na Quintana, día lúdico, musicado e festivo repleto de arengas reivindicativas e de exaltación patriótica dirixida a uns “patriotas” que menguan en número a cada ano que pasa. Aquela patria imaxinaria que ten un maior número de cidadáns que se declaran nacionalistas fóra da fronte de liberación que dentro dela...Grave e manifesto distanzamento entre a cosmovisión e pureza ideolóxica duns cantos “coroneis” con respecto á maioría social. Seguen sen contemporizar. Puro despropósito, pero moi respectable (coma nos outros casos).

Aínda así creo que hai motivos suficientes para dignificar e celebrar a data: Galicia precisaría, máis que nunca, comunión entre a maioría dos seus cidadáns, as organizacións políticas e as institucións. Nun contexto coma o actual, onde nos arriscamos a perder, ou retrasar sine die, o status de nacionalidade á altura doutras do estado debería o día gozar dunha forza e relevancia maior, e repercutir, para demostrar que Galicia (coma Teruel) existe. Menos minifundismo e máis patria no día da Patria. Pero hai quen traballa tan só para a divina e única posible. E en Galicia, mal que nos pese, semella que continúan sendo maioría.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/07/23/Opinion/minifundismo-patriotico/2010072317100900295.html

Diálogo de sordos

O antollo da casualidade fixo que a primeira xornada do debate parlamentario máis mediático do ano en España, aquel onde se fai balance de todo o curso político, se celebrase un 14 de Xullo, exactamente 221 anos despois do asalto á fortaleza da Bastilla (símbolo do absolutismo monárquico e punto estratéxico dentro do plan represor de Luis XIV, onde os seus canóns apuntaban aos barrios obreiros). Naquel día aconteceu tamén que unha multitude exaltada e enfervorizada entrou no consistorio acusando de traición ao alcalde parisino Jacques de Flesselles. Foi decapitado e a súa cabeza exhibida nunha pica polas rúas, nacendo así o peculiar hábito de facelo durante todo o proceso revolucionario.

Dous séculos despois daquela data constátase que o absolutismo, aínda que nominalmente expirou, soubo adaptarse nas formas pero conserva a estrana virtude de apuntar e disparar contra os máis débiles do escalafón social. A fixación de sempre. Hoxe o poder omnímodo configúrase arredor da dexeneración dun sistema económico que pervirte o sistema político democrático ao punto de deixar sen efecto o que os representantes do pobo poidan acordar nun parlamento, ou forzalos noutra dirección.

Onte no Congreso dos Diputados produciuse o enésimo e frustrado intento de decapitar ao presidente Zapatero, co fin de podelo exhibir coma un trofeo. Sabe saír vivo das grandes ocasións aínda que, obxectivamente, o teña todo en contra. Seguramente grazas á baixa calidade do seu principal contrincante. No corpo a corpo con Rajoy é quen de mostrarse moito máis hábil e resolutivo porque este último non ofrece máis que unha ansia desmesurada por ocupar, ao prezo que sexa, o seu posto. Sabe que é a derradeira oportunidade. Pero o peor de todo é que é incapaz de presentar un plan alternativo consistente, que indique o rumbo no camiño da solución á gravidade da multitude de problemas que afectan a vida pública e que concite o apoio dunha maioría política e social. Quizáis sexa porque ou ben carece de proxecto ou non se atreve a definilo sen medo á repercusión nas favorables enquisas. Non conta con que quedan dous anos por diante.

O PP continúa baseando a estratexia de oposición na minusvalorización e caricaturización do inxenuo Bambi. E equivócase de cheo: atópase enrocado nunha oposición centrada no desgaste polo desgaste, nunca propositiva, proxectando unha imaxe de impaciencia e frustración debido (aínda) á traumática e indixesta primeira derrota electoral. A súa única proposta concreta é a petición dun adelanto electoral, algo que sería obxectivamente contraproducente e irresponsable nun momento así. O que viñera atoparíase cun escenario de incertidume e pérdida de tempo moito peor.

Novamente pónse de manifesto que os únicos que poden poñer contra as cordas ao presidente do goberno son o nacionalismo vasco e catalán. Especialmente este último. O comezo da primeira intervención de Durán i Lleida foi das mellores que se teñen escoitado no hemiciclo en moito tempo (posiblemente sexa, xunto con Ridao, Rubalcaba e Erkoreka, o mellor orador do Congreso). E as advertencias que lanzou, das que marcan un antes e un despois (a conta da sentenza sobor do Estatut): “CIU e o catalanismo están fartos de ser responsables ante tanta irresponsabilidade” ou “a sentenza finiquita o espíritu da Transición” dan boa mostra do pouso de intranquilidade, insatisfacción e incomprensión que deixou o Tribunal Constitucional coa súa decisión. O que terá consecuencias inevitables. Pode albiscarse o hastío no seo do nacionalismo catalán democrático e moderado e que, ata dagora, fora comprometido co proxecto de pacto e coexistencia consagrado na CE78. Veremos que acontece no futuro e cal é a vía que adopta o “problema español”, mal chamado “problema catalán”.

A de onte foi a escenificación dun diálogo de sordos no plano económico e político (nin solucións, nin alternativas), pero tamén dun desencontro crecente no tocante ao modelo territorial.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/07/14/Opinion/dialogo-sordos/2010071422321400477.html

E PARA ACOMPAÑAR: Nina Simone-The times they are changing (B.Dylan):http://www.youtube.com/watch?v=Zk0VTl-cQTY

Breogán, Líster ou nación galega?

Unha vez que o Tribunal Constitucional fixou plenamente legal a definición de Catalunya como nación facíase inevitable reabrir o debate aquí. O mais rechamante do actual escenario é que o substancial e relevante, dentro da reforma que debe permitir avanzar na mellora dos instrumentos xurídicos que acheguen maiores cotas de autogoberno (traducido en benestar si se xestiona intelixentemente) e mais capacidades para combater a crise dende aquí e para aquí xa está acordado ao 90% dende fai anos. O único punto “insalvable” que impide acadar un consenso político global, e unánime, é a definición desta terra, desta patria...parece de chiste, non si?

Estou convencido de que se alguén foráneo nos visita, aínda que descoñeza a historia de España e careza de argumentos xurídico-políticos ou sociolóxicos consistentes, e lle bota unha ollada aos xornais nestes días concluirá que a maioría dos representantes políticos dos galegos gostan de perdelo tempo en descifrar o sexo dos anxos. Ese viaxeiro que fai o Camiño e comproba que aquí nin se bailan sevillanas compulsivamente nin toureamos dende o berce e, aínda por riba, temos toponimia propia, unha cultura compartida plural e ben definida, un clima e paisaxe particular e, ademáis, falamos unha lingua distinta á que ven escoitando dende Roncesvalles faráse unha morea de preguntas para as que, de seguro, ten mais dunha sinxela resposta. Entre elas a constatación de que a terra que está pisando goza de tódolos elementos constitutivos requeridos para ser definida como unha nación, agás un: a vontade expresa e maioritaria de exercer o dereito á autodeterminación. Algo que non acontece en Catalunya onde, ademáis de amplas capas sociais, boa parte das elites económicas e políticas o manifestan sen ambaxes e, cada vez máis, suman vontades que inciden na vía do soberanismo ou da solución federal. É unha constante que dura séculos.

Aquí a situación é outra. Son demasiados, e pérdense na fondura do tempo, os acontecementos históricos que precipitan a explicación do noso pavor (xa atávico) a sacar a cabeza e querernos, recoñecernos e mostrarnos ao mundo tal cal somos. Aí radica parte esencial do problema: o medo como freo. En 1936, antes da sublevación fascista, participou en referendo o 76% da cidadanía galega e respaldou, moi maioritariamente, o seu primeiro Estatuto de Autonomía. En 1981, despois do paso criminal e triunfal de Atila e os 40 anos seguintes, participou un 28%. Ese, o vixente e acorde á Constitución de 1978, nunha cabriola semántica (mediante eufemismo) define como “nacionalidade histórica” á nación galega. O propio Gregorio Peces-Barba (poñente do Grupo Socialista e “pai” da CE1978) recoñeceu que “nacionalidade” fora un subterfuxio para evitar nomear ás cousas polo seu nome. Posiblemente porque nin os poderes fácticos o permitirían nin era o momento axeitado. Pero a día de hoxe, que é o que nos frea? Ou ese medo (aínda?) ou un Presidente da Xunta que di que a única, grande e libre nación que hai en España é España. Tan importante é Feijóo para facérnolo crer? Por qué seguir autoenganándonos? Por qué acudir á mitoloxía e á ficción literaria?

Breogán xamáis existiu, agás se falamos do clube de baloncesto de Lugo. En todo caso poidera ser a nación de Enrique Líster, de Castelao ou de Rosalía. Ou de Foucellas, Vilar Ponte ou Celso Emilio. Ou do mestre republicán Arximiro Rico. Ou de tantos e tantos heroes anónimos, mulleres e homes, que traballan arreo por dignificar a este pobo...

Coido que os cidadáns galegos fomos, somos e seremos de carne e oso, e temos dereito a que se recoñeza a nosa identidade colectiva ao nivel de vascos e cataláns. Cando se fala de que se perdeu o “espíritu da Transición” pode que haxa algo de certo: daquela as forzas progresistas tiñan claro que España tiña que ser recoñecida como un Estado plurinacional. Hoxe mudou esa visión e, tamén nisto, esas mesmas forzas renuncian aos seus principios. Para rebaixar a condición de nacionalidade histórica a nacionalidade mitolóxica, mellor ficar comos estamos. Para os xogos de palabras xa está a literatura, e non un texto xurídico, por pouca validez que teña no seu preámbulo. Pasemos a falar do importante, pois nación vai a seguir séndoo igualmente, por moito que se empeñen en negalo ou nos empeñemos en agochalo.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/07/07/Opinion/breogan-nacion-galega/2010070718200300615.html

E para acompañar:

Tracy Chapman/Talkin´bout a revolution http://www.youtube.com/watch?v=SKYWOwWAguk

D.X. Cabana-Suso Vaamonde/A.D.R Castelaohttp://www.youtube.com/watch?v=wc9irE4NXe8

A galopar

Rafael Alberti e Paco Ibañez. No comment.

Politización do deporte

(Artigo publicado en Xornal tomando como referencia outro xa publicado neste blog fai mais dun ano sobre a temática, pero adaptándoo, con novos datos, etc...)

Trátase dunha mistura clásica e dun fenómeno complexo, habendo boa e inxente literatura (recuperen a Montalbán ou Eric Dunning), pero resulta sempre recorrente nas tertulias de café e de taberna. Evidencia un acusado rasgo de personalidade ibérica pero transcende o espazo peninsular, acontecendo no globo enteiro. Algúns medios de difusión alimentan a polémica de xeito hipócrita, entrando á xugular e a mans cheas. Coma en case toda actividade humana de proxección social xurde unha intencionalidade perversa, que non ilexítima, e que se correlaciona directamente co número de ceros na conta bancaria das empresas interesadas aínda que non responde a esto exclusivamente, senón que ten que ver tamén coa simboloxía, os sentimentos ou o aproveitamento das emocións.

Sempre me chamou a atención o imponderable raseiro co que analizan esta dualidade segundo de onde proveñan as opinións, e a carencia absoluta de criterio, obxectividade e fidelidade memorística. As mais das veces atribúese interese politizador só a uns cando, en realidade, o fixeron, fan e farán todos porque, en esencia, o deporte foi sempre instrumentalizado polo poder. Cando menos sempre se viu tentado de facelo. Como dí Bernard Crick: "Non todo é política pero todo é politizable". Ata algo tan inocente en apariencia e tan saudable coma o deporte, e de que maneira! De seguro que polas posibilidades que permite...

Facer un rigoroso percorrido histórico sobre a conexión non viría a conto. Habería que remontarse ás orixes do evento político-deportivo por excelencia e á súa máxima expresión (mais que nunca no século XX); o Olimpismo: a manipulación goebbeliana, os boicots da Guerra Fría, as reivindicacións pro-dereitos civís de afroamericanos, a sanguinaria irrupción do extremismo palestino en Münich, os Xogos do Pekín e a repercusión nas relacións internacionais, o desexo gallardoniano de patrimonializar a paternidade duns Xogos madrileños, sobre o que edificar unha alternativa no post-zapaterismo. Ata Mandela no seu día!

¿Qué decir do fútbol? O feito social total. O deporte político por autonomasia. Gran negocio no que conflúen temas contemporáneos de debate: pertenza e identidade, exaltación patriótica fronte á pretensión de universalidade, condición e estratificación social, mística relixiosa....Reglas simples, combinación de talentos individuais con esforzo colectivo: alegoría da condición humana. Placebo das non-guerras do mañá.

Os petrodólares de Abramovich ou do Zenit da Gazprom de Putin, o franquismo e o Real Madrid, o salto a escea en 1981 de Terra Lliure no Camp Nou, o inferno abertzale do Sadar, Lezama e o que significa, Jesús Gil, Marbella y tal y tal, as medias brancas de Arkonada na selección, o Borbón entregando as Copas do Rei ou a de Naranjito, Aznar recalificando e Florentino fichando...a lista é infinita. O caso é que este deporte, pero tamén outros, resulta moi seductor para a codicia, o lavado de cerebro e a procura da cohesión ou do enfrontamento, a conveniencia. Tamén serve para acubillar frustracións. O verdadeiro opio do pobo. Daí o exitazo.

Ano 1936: asasina Franco ao President do Barcelona. Ano 1980: Martin Zabaleta coloca a ikurriña no cumio do Everest xa que a “rojigualda”, que despois pasea Raúl por Europa facendo verónicas na celebración dos títulos, non lle representa. Ano 2010: un político mexicano solicita que o seleccionador nacional explique os cambios do último partido no parlamento. Sarkozy chama a Thierry Henry ao Elíseo para que dé conta do imperdoable fracaso no Mundial. Tanto uns coma outros fan, sobre todo neste esquema e sistema, negocio. Pero tamén xogan coas mentes. E asentimos. A min tamén me fascina.

A aturdida e maleable masa (todos nós) é un branco fácil: identificación, comigo ou contra míña. Só tes que premer no botón e abonar per view, reunirte coas amizades e pedir Amstel ou Heineken. Temos 11 na Quiniela! Mercarei a revolucionaria Adidas ou a super-capitalista Nike? Tanto falamos da recesión ou do traballo coma do penalty do domingo. Somos branco e fácil porque trátannos ao xeito borreguil cando os representantes se expresan en termos futbolísticos (se Aristóteles erguese a cabeza!). Como si xa non souberamos discernir e estiveramos condenados a ser meros espectadores do circo: que si estamos na Champions League da economía, que si Anxo Quintana era dianteiro centro, que si o PP debe gobernar no concello porque é o máis votado (a goles, o problema é que nas eleccións cóntanse votos e o sistema permite facer pactos), que si Revilla (o das antxoas e o taxi) é fanático do Racing de Santander, que si Berlusconi, non contento con selo presidente do goberno da República de Italia, xornais e cadeas de televisión, o é tamén do AC Milan.Totum revolutum. Rajoy practica o ciclismo, só le o Marca, é do Madrid, socio do Pontevedra, simpatiza co Depor pero gústalle o Celta..., pero sobre todo é de “la Roja” e di que si non gaña o Mundial non será por culpa de Sara Carbonero. Estou dacordo con el. Fidel bateaba en chándal e Bush recollía co guante. Ao final os chinos lograron máis medallas, e vaia ceremonia! Ao Fürher saíralle mal a xogada. Tódalas medallas as gañaran os negros! A ceremonia e os desfiles tamén foran impresionantes!

Que non te pillen en fora de xogo, nin uns nin os outros, e menos coa que está caendo!

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/06/29/Opinion/politizacion-do-deporte/2010062911452100556.html

E para acompañar: Neil Young-Rockin´In the free world http://www.youtube.com/watch?v=PdiCJUysIT0

Un cambio tranquilo no Barça

Din que o Fútbol Clube Barcelona é més que un club. É certo: á fecunda historia no ámbito deportivo (fútbol, basket, hockey, balonmano...) hai que engadir a máis que evidente repercusión da dimensión sociopolitica, tanto como símbolo nacional catalán como no mundo enteiro debido aos valores de solidariedade, integración e universalidade dende a súa fundación en 1899 polo suizo, liberal e catalanista (¿tamén masón?) Hans Joan Gamper. Durante as interminables décadas da ditadura de Franco actuou ás veces como catalizador do sentimento de frustración dos derrotados na Guerra Civil en todo o Estado. A institución posicionárase a favor do Estatuto de Autonomía de 1932 (en 1979 e 2006 tamén) e da IIRepública. O presidente Josep Sunyol pagouno coa vida, sendo fusilado polas tropas franquistas ao ser compañeiro militante do outro mártir (o President Lluís Companys, de ERC). Ata 1946 foi intervido polas autoridades, e os socios privados de elexir democraticamante. Anteriormente, durante a ditablanda, fora xa obxecto de agravios inxustificados.

A entidade é patrimonio dos socios e é a que conta con maior número deles en todo o planeta, ademáis de contar tamén con infinidade de peñas espalladas arredor dos cinco continentes. Polo tanto faise evidente pensar que ser envestido Presidente do FCB conleva unha carga de responsabilidade inmensa e, inevitablemente, unha gran capacidade para saber relacionarse cunha amalgama de intereses político-financieiros e co entramado civil e empresarial barcelonés. A Masía é a súa identidade, xunto coa defensa da lingua e a cultura de Catalunya.

No imaxinario colectivo dos culés cada etapa presidencial resulta inescindible dun momento histórico determinado, dun xogador, un entrenador ou un equipo lexendario. Agustí Montal identifícase co rexurdimento social, a construcción do Camp Nou e o Barça das 5 Copas, Kubala, Ramallets, César... Enric Martí Carreto vai xunguido ao “caso Di Stefano” (algo que determinaría a rivalidade co Real Madrid polos séculos dos séculos). Josep Lluís Núñez significa a etapa de maior estabilidade, crecemento, maior número de títulos e o despegue definitivo dun clube que entra na modernidade e na iconografía do deporte rei pola porta grande: Basilea, Cruyff, Rexach, Maradona, Stoichkov, Koeman, Ronaldo, Rivaldo, Dream Team ou Wembley son algúns dos nomes sen os cales poderiamos comprender o Barça que vai herdar Sandro Rosell o 1 de Xullo. Pero tampouco se pode entender sen a decisiva aportación dun avogado carismático, optimista, desacomplexado e hiperactivo que foi capaz de construír o mellor Barça da historia e, posiblemente, o mellor equipo de fútbol de tódolos tempos: Joan Laporta.

Cando a súa candidatura venceu nas eleccións de 2003 propuxéronse revolucionar o clube e soltar amarras co caduco réxime que representaba, como máximo expoñente da decadencia, un Gaspart que o levou a unha das peores situacións. O contrato con UNICEF ou a erradicación dos violentos Boixos Nois (xogándose a integridade física e a da súa familia) foron apostas arriscadas dun home maltratado polos medios de comunicación ata extremos insoportables por mor da súa ideoloxía política, e dalgunha que outra saída de tono. Un equipo xove (no que estaban tódolos candidatos destas eleccións, agás un), preparado e que aplicou técnicas de márketing e xestión empresarial innovadoras foi capaz de construír, primeiro con Rijkaard e Ronaldinho e logo con este excelso Dream Team II, unha maquina de fabricar ilusións case perfecta e cunha proxección global incomparable e incontestable. As finais europeas de París e Roma, ou o sextete, foron a guinda do proxecto.

Fanse lecturas erradas e sesgadas, ao meu modo de ver, do acontecido nas recentes eleccións pois incídese na derrota do laportismo e no conseguinte castigo ao cruyffismo (Rosell está considerado por algúns un neonuñista aglutinador doutras faccións do barcelonismo descontentas con Laporta, e algo de certo hai, debido ao seu distanciamento e posterior antagonismo persoal. A súa foi unha relación de amor-odio) cando non é así exactamente.

O modelo pode cambiar nas formas, pero posiblemente non mude substancialmente no fondo e seguro que non mudará ren nos valores. O soci fixo gala de seny, e reclamou unión e un continuismo matizado, sostido nun liderado de perfil mais tranquilo, onde convivan cruyffistas, nuñistas e laportistas e onde se deixe facer como ata o dagora ao outro grande mito vivinte: Pep Guardiola. Sempre que a pelota entre. É a grandeza do fútbol (e da vida): xógase nos pequenos detalles.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/06/16/Opinion/cambio-tranquilo-no-barca/2010061622552900527.html

E para acompañar (non podía ser doutro xeito) JM Serrat-Cant del Barça: http://www.youtube.com/watch?v=ILOnLzsexyw

Cultura contra a impunidade

...ata cando??

Dear Mr. President

...porque estou convencido de que o mandato deste personaxe foi o máis nefasto da historia dos EUA, e decisivo á hora de vivir o momento que estamos vivindo...

Democracia esnaquizada

“Debemos restaurar el verdadero sentido de la democracia y sus límites”. A sentenza, ademáis de arrepiante pola súa frialdade sincera, ten pai: pertence ao gran estadista José María Aznar. Aquel dirixente filorepublicano (norteamericano, por suposto) ecuánime e moderado (aínda hoxe o máis influínte no seo dos conservadores españois) que foi da man de Bush na brutal e ruinosa tarefa de asasinar miles de seres humanos en Afganistán e Irak coa consecuencia de condenar a millóns deles, en todo o planeta, a padecer a maior crise económica dende 1929 e o retorno desvergonzado do metarrelato fascista, ultranacionalista e ultracatólico. Fixéronnos esquencer todo esto. A responsabilidade do que está acontecendo no mundo enteiro, como é ben sabido, recae en Zapatero exclusivamente (sen absolvelo das súas propias).

Recordo estar presente nunha conferencia do profesor Xosé Manuel Beiras nos infaustos días nos que se anunciou a invasión do Iraq, na Facultade de Ciencias Económicas da USC, onde sostiña que a decisión, ademáis de perseguir outros obxectivos, tamén formaba parte dunha estratexia para debilitar ao Euro e a Europa como ente político, no medio prazo...Sóavos de algo?

Das palabras do ex-presidente Aznar despréndese algo máis que desconfianza no sistema democrático: un tufillo amargo, perigoso, obsceno. E Rajoy xa lle mercou a directriz: entre outras lindezas, inmediatamente anunciou a iniciativa de impedir por Lei as precampañas electorais. O seguinte será recortar nas eleccións, directamente, pois representan un gasto innecesario que non nos podemos permitir. E, ademáis, para que serven? Algo de razón teñen...

Como dí a economista romana Loretta Napoleoni: “a guerra de Iraq é o noso Vietnam financieiro. Bush e Alan Greenspan fixeron o que Bin Laden quería: despois do 11-S recórtanse os tipos de interese do 6 ao 1,5%. Algo que nunca acontecera. Clima de terror a un lado, foi o que motivou á xente a endeudarse e aos Estados a comprar crédito de xeito desmesurado, sen poder afrontalo”. O goberno despótico da banca xogando coas democracias coma quen xoga ao tute, coa connivencia de políticos-títeres.

Teño falado nestas liñas da revolución conservadora e da desocialización e precarización en camiño pero recoñezo que, infelizmente, pode que me quedara curto ante a magnitude do que se aveciña. Aínda que o pesimismo nunca construiu nin resolveu nada. Pero dáse o paradoxo de que os gobernos de esquerda vense forzados a implementar medidas drásticas, impopulares e antipopulares para que, cando a dereita regrese, teña o traballo feito. Que parvos! E non aprendemos! Cantos gobernos socialistas quedan en Europa?

O filósofo brasileiro Michael Löwy mostrábase mais confiado nas liñas do Xornal fai uns meses: “Temos tempo. Entre a crise de 1929 e a Fronte Popular pasaron sete anos”. Xa choveu. Daquela había ilusións e críase nelas. Pero acabou como acabou. Parece telo claro o economista e científico social marxista, brasileiro tamén (atentos aos pensadores curmáns do Brasil), Theodonio Dos Santos: “Desta crise China vai saír reforzada como potencia mundial. Nestes momentos ofrece liquidez e solvencia, e estáse aproveitando da situación para fortalecerse no sistema financieiro internacional, e a nivel xeopolítico de xeito determinante”.

Os europeos xa cumprimos boa parte da nosa función histórica, nesta fase de incontrolada acumulación capitalista, para os centros do verdadeiro poder. Custará asumilo pero como as clases populares non se organicen e loiten parece inevitable ter que rebaixar as lexítimas expectativas de crecemento e benestar, ou os dereitos acadados (e que parecían consolidados) ao longo do século pasado. Porque o mundo está virando hacia Oriente. Pero non preocupa que vire. Preocupa que a democracia acabe sendo a gran damnificada. E preocupa que haxa forzas moi poderosas, que actúan ao marxe do control dos cidadáns, ás que non lles importa evitalo porque xa teñen os ollos postos noutros lugares. Forzas e cómplices, con nomes e apelidos, que practican a violencia sistémica de xeito sistemático e que poñen en risco a liberdade e a democracia. Co noso asentimento.

E para acompañar, Bob Marley-Redemption song: http://www.youtube.com/watch?v=MJHgMD1S0bg

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/06/09/Opinion/democracia-esnaquizada/2010060912054500271.html

Entrevista a Vicenç Navarro

Actualmente é Catedrático de Ciencias Políticas e Sociais na Universidade Pompeu Fabra de Barcelona. É tamén profesor de Políticas Públicas en The Johns Hopkins University (Baltimore, EEUU) donde impartiu docencia durante 35 anos.

Navarro analiza a crise dende diferentes perspectivas e ofrece solucións como o aumento do gasto público a nivel europeo ou unha maior regulación do capital financieiro. Fala da orixe da crise e do custo que está tendo en España.

A que se nos ven enriba...

Ten razón o contertulio: "estamos en un país siniestro". A crise deixa moita miseria tras de sí...e unha da peores consecuencias é que esta xente e os seus usos, os seus "valores", van penetrando...¿dixen penetrando? ¡que mente mais perversa teño...!.

Asi se pon a dereita ultracatólica porque o Goberno catalá decidiu fomentar a educación sexual nos colexios públicos.

Que medo da esta tropa...gustariame saber que tipo de "tensión sexual non-resolta" ten este dexenerado. Levo tempo pensando en facelo pero podo anunciar que estou preparando os papeis para apostatar...

Julio Anguita en estado puro

Parece que entre a entrevista a X. M. Beiras e esta intervención de Julio Anguita en 59" me decanto polos políticos que xa están retirados. E eu son dos que cre que na política democrática é bo que se renove a "plantilla" de reprentantes acompasadamente coas xeracións.... Pero está claro que calquera deles, posiblemente porque xa non lle deben nada a ninguén, son dos poucos que din as cousas tal cal son e poñen os puntos nas íes. Dacordo 100%, tamén neste caso, co ex-Secretario Xeral do PCE.

Decretada a defunción política de GB

A data do 20 de Maio de 2010, tres días despois da celebración nacional do Día das Letras Galegas que honrou ao poeta Uxío Novoneyra, pasará á historia democrática do país por dous motivos: o peor e máis importante deles é que, aínda que rectificando feblemente nas súas extremas e prexuizosas teses ideolóxicas arredor da lingua grazas ao empurre constante das mobilizacións e a presión da sociedade civil, Feijóo consumou a traizón ao espíritu que deu sentido á autonomía; o Estatuto, alén da simple descentralización do poder, tiña unha misión liberadora. É o que en 1967 declarou un Ramón Piñeiro que hoxe, como moitos de nós, sentiríase aldraxado: “a xustiza social en Galicia esixe dúas cousas: redimir espiritualmente ao pobo do seu complexo de inferioridade e redimilo materialmente do seu atraso económico para que poida vivir dignamente”. O Decreto do plurilingüismo, ademáis dunha falacia e un despropósito en sí mesmo, é inxusto porque intenta afondar no interese por auto-culpabilizarnos ao posuír un idioma propio que debera ensinarse, cando menos, ao nivel do castelán.

Este Presidente móstrase determinado, dende que asumiu o cargo (e seguramente por encargo), no obxectivo de menosprezar os sinais de identidade pero, seguramente, caeu na conta de que non pode facer todo canto quixera. Por sorte hai límites insalvables e, ou ben os descoñecía, ou ben confiaba demasiado en sí mesmo. O que explica as constantes contradiccións e indefinicións a este respecto. Peculiar xeito de gobernar.

O outro motivo que fai desta unha data histórica é infinitamente mellor: certifícase a defunción política do enxendro ultraminoritario que deron en chamar Galicia Bilingüe. Non lle queda marxe nin percorrido aínda que logrou introducir o discurso falso da liberdade/imposición. Algo que tiña que pasar tarde ou cedo. Poderán armar balbordo por un tempo, e seguirán contando con apoio (sobre todo entre os círculos mediáticos de extrema dereita madrileños), pero cada vez será máis á inesperada porque ao PPdeG e a Feijóo xa lles incomodan demasiado e, por iso, no sucesivo, deixarán de percibir o seu respaldo máis ou menos explícito e a repercusión e cobertura do que digan será inapreciable. As declaración de Gloria Lago ao coñecer a noticia foron: “Feijóo é un mentireiro literal”. Non descarten que a súa saída natural sexa protagonizar o cartel electoral en Galicia da formación da outra Juana de Arco patria: Rosa Díez. Un tándem demoledor. Ademáis encántalles, e encántanse. Unha boa saída en tempos de crise...A dela é unha carreira tan fulgurante que mesmo recorda á do fenomenal extremo barcelonista Pedrito.

Quédanlle catro telexornais a esta organización. Iráse esvaecendo e autodisolveráse fantasmagoricamente tal cal chegou. Pero o dano está xa feito.

Fago miñas as verbas do sempre lúcido Manuel Rivas, confiando en que, como tamén escribiu Manuel Bragado Rodríguez no seu blog Brétemas: “os milleiros e milleiros de cidadáns galegos que acreditamos na lingua de noso fomos derrotados, mais sabemos que defendemos unha causa tan noble coma invencible. Nesa teima seguiremos de forma entusiasta até o lirismo os galeguistas, conscientes de que a nosa tradición pacífica, liberal, universalista e democrática é o mellor argumento para a defensa das razóns do galego”. E aí van as d´O Rivas: “As palabras vanse liberando dos secuestradores. Velaí a imposición lingüística, o Decreto torvo, o Malquerido. Por qué esa teima na "educación infantil", en afastar os meniños da lingua galega, en imporlles a ignorancia por orde dos proxenitores?”

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/05/22/Opinion/decretada-defuncion-politica-gb/2010052221285500179.html

Venceredes vós...

Palabras do grande Darío Xohán Cabana no día que Feijóo consuma a navallada.

17 de Maio, Día das Letras

Unha vez máis unha parte importante da sociedade mobilizouse e manifestouse polas rúas de Compostela para esixirlle ao Goberno de Feijóo a retirada do Decreto anti-lingua galega. Estiven alí novamente porque penso que é deber de calquer cidadán comprometerse nestes momentos de absurdidade e negación. Non ao Decreto!

Sorpresa e agradecemento

O coñecido blog Desvelando as mentiras de Feijóo fai unha mención especial para Jeu de Paume. É unha gran sorpresa que se fixen no traballo e nas opinións de un. Moitas grazas.

Trátase dunha mención na lista de "blogs máis interesantes", que implica o cumprimento de dúas normas:

a)Os blogs elixidos teñen que incrustar a imaxe do selo e un enlace ó blog que outorgou o premio.

b)Seleccionar e enlazar dez blogs máis que segundo o voso criterio valen a pena.

Fago o propio enlazando aos que na miña opinión, merecen ser distinguidos (a orde non é de preferencia). Habería moitos máis que o merecerían, pero a lista que fago ven determinada tamén pola temática (relacionada coa deste). Hainos mais íntimos, máis brilantes e tan recomendables pero, de actualidade e política para min, son estes os dez:

1.El voto con botas
2.Mil ojos desde Xiabre
3.O blog de Antón Losada
4.Mar Barcón
5.Carlos Callón
6.A dorna na rede
7.A Terceira República
8.A furada do Trasno
9.Desvelando as mentiras de Feijóo
10.De paso

Entrevista a Beiras

100% dacordo (no que atinxe ao BNG non me incumbe porque non formo parte desa organización, pero nos asuntos do Decreto, as Caixas, o desmantelamento do Estado de Benestar ou a "brigada de demolición" que temos como Goberno insensible...100%) .

A segunda parte está tamén en Youtube....

Desocialización

É ben coñecido que a música ten un enorme potencial de concienciación e de mobilización cando acerta a conectar coas preocupacións e os sentimentos. Chega a lugares onde a palabra, por sí mesma, non pode ou non sabe.

Nestes días, casualmente, recuperei un dos temas mais universais de León Gieco, Sólo le pido a Dios, interpretado e versionado por unha morea de artistas, como a mítica Mercedes Sosa ou Ana Belén. O contido é marcadamente social e antibélico e por eso está vixente xa que, por desgraza, a inxustiza e a guerra son unha constante que vai máis alá das crises cíclicas do capitalismo. É máis, xuraría que as guerras e a inxustiza son o carburante indispensable que alimenta un sistema económico violento en si mesmo, cada vez mais descontrolado e destemido. Un sistema que logrou introducir nas mentes de millóns de seres humanos a convicción de que non hai alternativa, nin opción viable, nin procura posible. Só cabe resistir e defenderse, e a veces nin eso, porque é capaz ata de facernos baixar os brazos. Obriga aos gobernos de sensibilidade social a dobregar o xeonllo ante a ditadura do mercado e as corporacións. Porque o pobo xa non ordena nada. Só ordenan catro tiburóns cos petos cheos.

Están conseguindo levar ás sociedades do primeiro mundo a unha tensión descoñecida nas últimas décadas. O propio sistema democrático, e o Estado de Benestar, atópase nunha encrucillada sen precedentes en moitos anos. E xa se sabe que en río revolto ganancia de fanáticos e extremistas.

Sería doado falar do terceiro mundo ou da explotación á que están sometidos a maioría dos pobos do planeta dende a comodidade dun lugar que, aparentemente, rebosa fartura pero que padece cifras de desigualdade alarmantes e mesmo perigosas para a convivenza no medio prazo.

Na Europa dos Vintesete hai 85 millóns de pobres. Un de cada seis europeos vive, literalmente, na penuria (con menos de 500 euros ao mes). A crise económica internacional está levando a países como España a padecer datos como este: o 20% da poboación, dez millóns de persoas, xa vive hoxe na pobreza. Hai mais de trinta mil persoas sin fogar. O paro xuvenil roza o 50%. E neste contexto, os máis débiles, os que non teñen ningunha arma para defenderse, son os mais perxudicados. Tamén os mais enganados.

É a dinámica endiañada da desocialización, como ben apunta Ignacio Ramonet nas liñas de Le Monde Diplomatique. Ésta consiste en destruír o contrato social, e en instaurar a precarización absoluta para que os poderosos sigan facéndose de ouro coa complacencia dos silenciados por extenuación, logo de ir destexendo as redes de solidaridade e fraternidade por terra, mar e aire. Outro dato: namentras o número de parados se sitúa nos 4,6 millóns (3,1 en 2008) as empresas que cotizan na Bolsa repartiron 32.300 millóns de euros entre os seus accionistas (19% máis que no 2008) no último ano. A quen beneficia unha crise coma esta aquí e no mundo enteiro?

Pregunto eu: É esto normal e tolerable? Canto tempo máis teremos que soportar, dende o plano político, a demagoxia dos que están interesados en desaloxar do poder a uns para instalar a outros mais mansiños e que acometan reformas drásticas e de axuste doloroso para as maiorías? Ás veces só queda o refuxio da música e confiar en que, cando menos, sexamos máis os que dende o ateísmo ou non: “...Sólo le pido a Dios...que lo injusto no me sea indiferente...que no me abofeteen la otra mejilla...” , aínda que non se poida facer moito mais.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/05/06/Opinion/desocializacion/2010050622093700203.html

Viva o 1º de Maio!

Vídeo coa Internacional. Segue vixente, porque segue vixente a loita do movemento obreiro e a clase traballadora polos seus dereitos en todolos pobos do mundo.

Axuntémonos tod@s!!

República ou Monarquía?

Nos últimos tempos asistimos a un clima social e político cada vez mais enrarecido e que se proxecta directamente nun estado de opinión instalado na depresión e o descontento. Se a esto lle engadimos o interese dunha maioría de medios de comunicación servís e obsesionados coa hipérbole permanente e o amarillismo mais rancio, irresponsable e afastado do racional e o pedagóxico resulta un cóctel ben interesante. Quizáis a berlusconización e a belenestebanización sexan algo máis que un arrefriado que chegou para trocar en crónico.

Hai que comenzar a chamar ás cousas polo seu nome e fuxir da influenza do politicamente correcto e do mantra pernicioso que repite, no nome dunha concordia amnésica, inercias que nos están empurrando a situacións kafkianas e vergoñentas. Facendo un símil futbolístico: necesítase un revulsivo. Un novo lustre e unha nova ilusión que deixe atrás os claros síntomas de esgotamento.

Por mor da nai de tódalas crises, e das súas consecuencias (unhas coñecidas e outras agochadas que emerxen) o cidadán medio desconfía das institucións democráticas a paso de xigante. Percibe, dando mostra dun olfato canino, unha crise redobrada: a económica, a institucional, a de valores, a privatización duns partidos tradicionais que dan acubillo a toda clase de seres (carrachas) que se sirven do Estado (de todos) para lograr os seus obxectivos mais inmediatos e inconfesables, as ansias incontroladas de poder do partido da oposición, etc...

Aclarando que, ao meu entender, a grande maioría dos profesionais da política son honrados e honestos penso que a dexeneración democrática faise evidente, e parece non ter fin. Pero a culpa non é so desa minoría de aprobeitados sen escrúpulos. É tamén dos incomparecentes e dos que, por omisión, deixan/amos facer. Non é cuestión de que baixe do poder un partido para que suba outro. É algo estrutural e sistémico. Tamén de cultura política. Semella o paso dunha cuasi-democracia partitocrática a unha cleptocracia declarada. Xa non é só a democracia incompleta da que fala o meu admirado Vicenç Navarro. Pero na orixe está o pecado.

Sexamos claros: a finais do 2006 vinte grandes familias eran propietarias do 20,14% do capital das empresas do Ibex-35 e unha pequena elite de 1400 persoas, o 0,0035% da poboación española, controlaba recursos equivalentes ó 80,5% do PIB. Estas familias, na súa maioría, non son outras que grandes magnates da ditadura que son agora admirables monstruos das finanzas na democracia. O que se deriva desta situación de control de recursos, información, etc...parece claro. E pregúntome: nisto consistiu tamén a ruptura pactada!?

Nas manifestacións en apoio ó xuíz Garzón da semana pasada proliferaban as bandeiras tricolor, a lexítima e constitucional bandeira republicana. E claro, non faltou quen vira niso unha provocación e un risco para o putrefacto status quo, equiparándoa á bandeira do aguilucho.

Pois non, non son equiparables. Unha representa valores democráticos e de igualdade e fraternidade, de xustiza verdadeira, de laicismo, de corresponsabilidade, control e separación de poderes efectiva, de respecto pola pluralidade enriquecedora das nacións españolas, de memoria non-vingativa, de transparencia e participación, de compromiso cívico e polo colectivo...e a outra todo o contrario. Xa que logo, non é cuestión de farrapos ou cores: é cuestión de calidade democrática. Da nosa liberdade.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/04/29/Opinion/republicamonarquia/2010042913585400843.html

Guernika

Cúmprense 73 anos do primeiro bombardeo masivo e indiscriminado contra a poboación civil da Historia. Sucedeu en Guernika (Euskadi) a mans da aviación nazi tal día como hoxe, 26 de Abril. Non foi casualidade o obxectivo. Era simbólico, non militar. A árbore de Guernika representa as liberdades do pobo vasco...

Este documental do Canal Historia é bastante interesante para saber o que pasou. Aquí colgo o primeiro de 6 vídeos, de 10 min (aprox.) de duración.

25 de Abril...SEMPRE!

Un vídeo que recorda a data. Sempre no recordo.

República inevitable

Escribiu nunha ocasión Victor Hugo: “O futuro ten moitos nomes. Para os débiles é o inalcanzable. Para os temerosos, o descoñecido. Pero para os valentes, a oportunidade”. Nestes días fíxome reflexionar o bo do novelista, dramaturgo e poeta francés (sempre Francia!) ao tempo que observaba a actualidade social e política cunha mistura de sentimentos enfrontados.

Por un lado, tristura e decepción ao comprobar como o franquismo segue vivo e coleando, algo que xa sabiamos pero que agora se demostra. A imaxe internacional vése seriamente danada posto que as demáis democracias non poden comprender a grave impunidade coa que tratamos parte do noso pasado mais oscuro e antidemocrático no nome do espírito da Transición. Despois do terror foi o medo e, hoxe, o tabú (herdado dun medo que xa é menos) esmorece. As novas xeracións non deberan sentirse condicionadas e por iso temos a obriga de concienciarnos e de pelexar pola recuperación da normalidade, polas vías democráticas.

Pero por outra banda, experimentei certa alegría contida ao ver como as declaracións, actos e manifestacións en favor da República, cada 14 de Abril, tenden a aumentar e comezan a facerse non só dende a nostalxia senón tamén na procura dun tempo novo e ilusionante, que vaia alén da crítica facilona á institución monárquica, para incidir na necesidade de afondar nos valores do republicanismo. Unha xornada reivindicativa que xa non se restrinxe ao ámbito do que representa o PCE, senón ao que se suman cada vez máis sectores da sociedade.

Poidera parecer este un debate secundario ou doutro tempo, tendo en conta as prioridades económicas, pero non o é. Entre mais cousas o republicanismo é unha teoría política que propón, ademáis dun sistema de goberno electivo e non hereditario, modos participativos e de democracia horizontal, propugna valores cívicos e opónse, por principio, á corrupción. Non quero establecer unha conexión equivocada aquí, nin dicir con esto que os países cun sistema de goberno republicano sofran, necesariamente, menos corrupción que nunha Monarquía Parlamentaria. O que sí é certo é que os valores que impregnan a cultura política dunha república tenden a penalizar socialmente mais, e a considerar incompatible co goberno da vida pública, este tipo de prácticas vergoñentas.

A sociedade mudou moitísimo dende finais dos anos 70. Agora temos un vello traxe para un corpo en cambio e evolución permanente e que, de facto, actúa ao xeito republicano: a secularización, a maioría de idade das chamadas Comunidades Autónomas, a aceptación case unánime do modelo democrático e outras realidades permiten albergar esperanzas. Habrá en fronte moitas reticencias: fundamentalmente dende a Igrexa e unha dereita política (e aínda unha parte importante da social) que se resiste a condenar o franquismo e a homologarse aos seus colegas europeos. Pero a III República caerá como froita madura cando se presente o momento da sucesión na dinastía borbónica. É inevitable.

XORNAL:http://www.xornal.com/opinions/2010/04/16/Opinion/republica-inevitable/2010041622162300343.html

14 de Abril

"...si han de callar que callen aquellos que firmaron pactos de silencio..."

XUSTIZA, MEMORIA, LIBERDADE, DEMOCRACIA E REPÚBLICA!!!

VEREMOS A TERCEIRA.

Diálogo, e qué?

Abordar esta cuestión abertamente resulta sempre problemático por motivos evidentes. Xera gran crispación. Pesa demasiado, e faise comprensible dende o punto de vista humano, a noxenta traxectoria de asasinatos e dor inflinxida a mans da organización ETA durante mais de medio século e tamén pesan moito, como unha lousa inmensa, as funestas consecuencias derivadas da pervivencia da violencia política e terrorista. O derradeiro lugar de Europa onde se produce. Porque Spain is different. Poñede lentes de hispanista inglés, si fai falla.

Cando me refiro ás consecuencias falo, entre outras moitas, da irresponsable deturpación de termos como negociación ou diálogo: trócanse tabú interesadamente aínda que pareza impensable se acudimos á comparación na materia de resolución de conflitos, ou no léxico consubstancial a unha cultura democrática sincera. En España hai asuntos “intocables” baixo ningún concepto ou, do contrario, sitúante fóra dun sistema condicionado pola confluenza de fortes intereses mediático-políticos. Non hai mais que ver o que está acontecendo no caso Garzón. Totalmente surrealista. Automáticamente pasarán a considerarte, dende amplísimos sectores, a mitolóxica e recorrente anti-España personificada. Un ser desprezable e inmoral, amigo de asasinos en serie e dos peores tiranos. Este é un deses momentos, e dá boa conta das carencias que arrastramos dende a sobrevalorada Transición. Canto se fixo e canto quedou por facer!

Un dos asuntos intocables sería o tratamento da institución monárquica, aínda que esto poidera estar mudando lixeiramente. Outro é tan só insinuar que a única saída posible a un conflito enquistado, unha vez avaliada a evolución do mesmo e considerando que a exclusividade da derrota policial é case unha quimera, pasa por aprobeitar, por pequenas que sexan, as posibilidades dun diálogo condicionado (renuncia explícita, e verificable, á amenaza ou uso da violencia) e limitado (circunscrito a aspectos técnicos, e non políticos) si, pero tamén supervisado e garantido por comisións independentes. Algo serio, propio de lugares onde tiveron éxito este tipo de traballadas experiencias. Deberiamos estar preparados para facelo sen mimetismo, pero con audacia e altura de miras. Porque históricamente, e en contraposición á mensaxe machacona da dereita ultramontana, os procesos de diálogo tiveron efectos positivos no camiño de debilitar e deslexitimar á banda armada. Sempre saiu peor parada deles. Se non fructifica, ben. E se o fai, moito mellor.

O paso do tempo, os cambios sociais e acontecementos históricos como o 11-S ou o 11-M tiveron tamén un influxo determinante porque gran parte das bases do entramado civil e o movimento social que respaldou, de xeito inquebrantable e ao unísono, a ETA tamén sufriu un cambio que se concreta en posicionamentos e debates internos sintomáticos pero insuficientes, aínda que non sempre recollidos nos medios de comunicación sen apriorismos. É certo tamén que, a día de hoxe, estánse a producir aportacións interesantes dende axentes internacionais implicados. Pero a paciencia ten un límite, e o peor que poidera suceder é que ficara soterrada definitivamente a posibilidade de ver a fin deste insufrible conto e se fixera boa a máxima de que para a estratexia de Estado (e dalgúns políticos, como Mayor Oreja) é positiva, e interesa, unha ETA de baixa intensidade. Pero unha ETA de baixa intensidade equivale a unha democracia de baixa ou moi cuestionable calidade. Equivale a unha ficción.

Ata nas mais cruentas guerras se exploraron vías de comunicación entre inimigos irreconciliables, en momentos de máxima confrontación. A paz sempre o merece.

XORNALhttp://www.xornal.com/opinions/2010/04/09/Opinion/dialogo-/2010040911134700167.html

Desfeita

La Sexta Noticias: Mina de Andalucita - 7/04/2010 from Mourelo on Vimeo.

Unha máis na túa conta, Atila. Feijóo leva un ano no goberno facendo ben dano. Para que defender a lingua si non nos vai quedar país?